Αδημοσίευτο ποίημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ για τον Σούπερμαν βρέθηκε σε έναν φάκελο

«The Man of To-morrow’s Lament», είναι ο τίτλος του ποιήματος του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ που δημοσιεύεται για πρώτη φορά.

Το ποίημα βρέθηκε σε ένα φάκελο στο Beinecke Rare Book and Manuscript Library στο Yale, ξεχασμένο για σχεδόν 80 χρόνια.

Η πηγή έμπνευσης του ποιήματος είναι  το εξώφυλλο του κόμικ Superman No 16, το οποίο δείχνει τον Κλαρκ Κεντ και τη Λόις Λέιν σε ένα πάρκο της πόλης να βλέπουν ένα άγαλμα του Superman. Με το ποίημα αυτό είναι σαν να προστίθεται στην ιστορία του Σούπερμαν ένα συναρπαστικό και δραματικό κεφάλαιο, αφού ο ήρωας θρηνεί την αδυναμία του να κάνει παιδιά με τη Λόις Λέιν και εκφράζει τον φόβο του μήπως η έκρηξη της αγάπης του σκοτώσει τη μέλλουσα σύζυγό του.

Θαυμαστής του Σούπερμαν ήταν ο γιός του Ρώσου συγγραφέα της «Λολίτας», που είχε φτάσει στην Αμερική με την οικογένειά του το 1940, προερχόμενος από την κατεχόμενη Γαλλία. Ο Ναμπόκοφ όταν έφτασε στην προκυμαία της Νέας Υόρκης ήταν ένας άγνωστος μεσήλικας μετανάστης με λίγη γνώση των λογοτεχνικών γούστων της Αμερικής.

Από το 1940 έως το 1943 ο Ναμπόκοφ έκανε τα πάντα για να συντηρήσει την καριέρα του και την οικογένειά του. Έγραφε και μετέφραζε έργα που δε μπόρεσε να βρει εκδότη να τα δημοσιεύσει, ενώ έγραψε κριτικές και δοκίμια για εφημερίδες και περιοδικά, έκανε διαλέξεις και μαθήματα σε κολέγια και έγραφε μέχρι και άρθρα σχετικά με την εντομολογία που ήταν ένα μεγάλο πάθος του. Μέχρι το 1947 και τη δημοσίευση του πρώτου αμερικανικού μυθιστορήματός του, Bend Sinister, προσπαθούσε να συντηρήσει την ευρωπαϊκή φήμη του, ανακαλύπτοντας με χαρά κάθε τρόπο με τον οποίο μπορούσε να εκφραστεί.

Το τεύχος 16 του Σούπερμαν που ενέπνευσε τον Ναμπόκοφ.

Το 1942 έγραψε το «The Man of To-besorrow's Lament», έναν μονόλογο με τη φωνή του Superman, του ήρωα των κόμικς του οποίου η δημοτικότητα αυξανόταν ραγδαία από το 1938. Ο Ναμπόκοφ έστειλε το ποίημα, το οποίο περιέχει υπαινιγμούς στον «Άμλετ», στο περιοδικό New Yorker, στον Charles Pearce, συνιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου Duell, Sloan and Pearce και υπεύθυνου συντάκτη ποίησης του New Yorker.

Το ποίημα απορρίφθηκε γράφοντας ότι «οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται να αισθάνονται ότι πολλοί από τους αναγνώστες μας δεν θα το καταλάβαιναν».

Ο Πιρς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι το ποίημα του συγγραφέα που δεκατρία χρόνια αργότερα θα έγραφε τη «Λολίτα», που του χάρισε όχι μόνο παγκόσμια αναγνώριση αλλά και μεγάλη οικονομική ανεξαρτησία, θα μπορούσε να ανακαλυφθεί δεκαετίες αργότερα και να αποτελεί σήμερα ένας μέρος της δημιουργικής του βιογραφίας.