Αθήνα

Hοδός Εμπεδοκλέους είναι ο καινούργιοςμου αγαπημένος δρόμος στην Αθήνα / μουαρέσουν τα μεγάλα του πεζοδρόμια / τοπυκνό του πράσινο / οι φοίνικες / τασπίτια / η ησυχία του / κι αυτή η καινούργιατρατορία με τα τραπεζάκια έξω / είναιωραία η ζωή στην οδό Εμπεδοκλέους / στηνπλάτη του Παναθηναϊκού Σταδίου / και τοκαλύτερο Παγκράτι που μπορείς να έχεις/ ακόμα καλύτερο κι από τις μεγαλοαστικέςφαντασιώσεις της Βασιλέως Γεωργίου Β'ή της Ριζάρη / επιπλέον έχει το έξτραπλεονέκτημα ότι καταλήγει στην πλατείαΒαρνάβα που είναι πάντα γεμάτη κόσμοκαι...βρωμάειΑθήνα από μακρiά/ «βρωμάει» με την καλή έννοια /και τώρα βαρυσήμαντη δήλωσις / το Παγκράτιπαρά τα μύρια όσα (προβλήματα) διατηρείμία αξιοθαύμαστη συνοχή που τη βλέπειςκαι τη μέρα και στο σκοτάδι / δεν έχειςτην αίσθηση της διάλυσης που καταλαβαίνειςσε άλλες γειτονιές / προσπαθώ να πω ότιη μετάβαση από αυτό που ήταν το Παγκράτισ'αυτό που θα γίνει γίνεται ομαλά χωρίςτο ξεχαρβάλωμα της ενδιάμεσης κατάστασης /διαισθάνεσαι, δηλαδή, μια συνέχεια κιαυτό είναι ωραίο / και είναι νομίζω μαζίμε τα Εξάρχεια το πιο νεανικό σποτ σεολόκληρο το κέντρο / όσο για την καλοκαιρινήφασαρία για την αναβίωση του θεάτρουστο Άλσοςτη βρίσκω κάπως υπερβολική / νομίζωέχουμε γίνει όλοι αρκετά ευερέθιστοικαι πολύ καχύποπτοι με οτιδήποτε πάεινα χτιστεί σε δημόσιο χώρο / υπάρχουνπράγματα που είναι απαράδεκτα αλλά αςμην τα παίρνει όλα η μπάλα / ο Σεπτέμβριοςμπήκε λίγο απότομα αλλά τίποτα δεν μεκάνει να χάνω την πίστη μου στον ωραιότερομήνα του χρόνου / ο καιρός άρχισε θαύμααλλά αυτά τα απανωτά 34άρια και 35άρια μεκάνουν έξαλλο / δεν ανέχομαι να έχουμετις ίδιες θερμοκρασίες (και υψηλότερεςκαμία φορά, για όνομα του Θεού) με τοΑμμάν και το Τελ Αβίβ / αίσχος / το μόνοκαλό είναι ότι μπορείς ακόμα να πας στηνπαραλία (και με λιγότερο κόσμο) ή να δειςπαλιές ωραίες ταινίες στα θερινά / όπωςτο Μανχάταν / ή το Νευρικό Εραστή πουβγαίνει σήμερα / όταν είχα πρωτοδεί τοΜανχάταν εννοείται πως είχα πάθει τηνπλάκα της ζωής μου / η λατρεία του ΓούντιΆλεν για την πόλη του με είχε συγκινήσειτρομερά / βάλε μέσα την ιστορία τηςταινίας και τη μουσική του Γκέρσουινκι έχεις ένα ποίημα / τότε σκεφτόμουνπως θα μπορούσα να γίνω σκηνοθέτης καινα κάνω μόνο μία ταινία / ασπρόμαυρη,φυσικά / που θα κατέθετα την αγάπη γιατη δική μου πόλη / το δικό μου "Μανχάταν»δεν γυρίστηκε ποτέ και ακόμα περιμένωέναν αληθινό σκηνοθέτη να την κάνειπραγματικότητα / το πρώτο πλάνο θα ήτανστην οδό Εμπεδοκλέους...