Μουσική /

Best of 2011

Ήταν μια από τις πιο περιέργες μουσικά χρονιές, δεν είχαμε κάποια ξεκάθαρη τάση, αλλά πολλά νέα είδη, επιστροφές από τα παλιά και μια σαφή επικράτηση των γυναικείων φωνών.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ ΚΟΡΕΛΗ 20.12.2011 | 14:37

20.12.2011 | 14:37

Οι 20 δίσκοι του 2011

1. KUEDO - SEVERANT

Ο ήχος των Vex’d εξαφανίστηκε ως μια πιο «καθαρή» μουσική, συμμετρική και πολυεπίπεδη, με στοιχεία ambient και techno. Ακόμα και ‘80s synthesizers ξεπροβάλλουν, στη λογική του Ryuichi Sakamoto ή του Vangelis. Είναι τόσο πολλοί οι δρόμοι που ανοίγει το «Severant» και τόσο άπλετοι οι ορίζοντες που του ανήκουν, που θα μπορούσε να ορίσει από μόνο του ένα ολόκληρο υποείδος. Ηλεκτρονική μουσική υψηλού επιπέδου.

2. JOHN MAUS - WE MUST BECOME THE PITILESS CENSORS OF OURSELVES

Το «We must become...» είναι ένα «νυχτερινό» άλμπουμ, ατμοσφαιρικό και πολυδιάστατο. Μπορείς να φανταστείς τον ήχο του να ξεπετάγεται απ’ το γκαράζ του κολλημένου με τα eighties γείτονα: η αποθέωση του drum machine, ‘80s συνθεσάιζερ αλά Harold Faltermeyer, φωνητικά βουτηγμένα στο reverb, ένας Phil Oakey που τραγουδά απ’ τα έγκατα της γης.

3. KATE BUSH - 50 WORDS FOR SNOW

Η επιστροφή της χρονιάς. Mια συλλογή επτά μακροσκελών συνθέσεων, που φέρνει στον νου ιστορίες με θέμα το χιόνι, Χριστούγεννα στο Λονδίνο, παγωμένα πεζοδρόμια, Έντγκαρ Άλαν Πόε και Άλαν Σίλιτοου. Ένας απρόσμενα συγκινητικός Elton John στο «Snowed in at wheeler street», ο Stephen Fry ν’ απαγγέλλει 50 λέξεις για το χιόνι και μια Kate Bush σε συνθετικό οίστρο. Το άλμπουμ του φετινού χειμώνα.

4. TIM HECKER - RAVEDEATH, 1972

Στον δρόμο που έχει χαράξει με τα προηγούμενα άλμπουμ του, ο Tim Hecker φτιάχνει κινηματογραφικής υφής μουσική πάνω σ’ ένα φανταστικό θέμα, δεμένο σε 12 tracks. Τα όρια μεταξύ θορύβου και μελωδίας είναι αδιόρατα.

5. OMAR S - IT CAN BE DONE BUT ONLY I CAN DO IT

Η δεύτερη long-play κυκλοφορία που βγάζει στη δική του εταιρεία FXHE είναι ένα απ’ τα καλύτερα δείγματα σημερινής house που μπορείς ν’ ακούσεις. Kαι όχι, δεν έχει να κάνει καθόλου με minimal ή deep house ετικέτες, γιατί είναι πολύ απλά πέρα από κάθε τέτοια ανούσια κατηγοριοποίηση.

6. KANGDING - OR

Ο ήχος της Raster-Noton του Alva Noto παραμένει εκλεκτικός και «δύσκολος» για τις μάζες. Στο «OR» o Kangding Ray τελειοποιεί την τεχνική του, φτιάχνοντας ηλεκτρονική μουσική που δύσκολα εμπίπτει σε ταμπέλες. Η δε παραγωγή, καταπληκτική.

7. ROLY PORTER - AFTERTIME

Εκεί που νομίζεις πως ακούς το ηλεκτρονικό σάουντρακ από πειραματικά φιλμάκια των ‘70s, η μουσική μεταλλάσσεται σε modern classical και στη συνέχεια σε drone ηλεκτρονικούς παλμούς.

8. PRURIENT - BERMUDA DRAIN

Το «Bermuda Drain» είναι το πιο προσβάσιμο άλμπουμ ολόκληρης της δισκογραφίας του, σε σημείο που οι φανατικοί οπαδοί του να μιλούν για «ξεπούλημα». Χωρίς να χάνει τη θορυβώδη ταυτότητα προηγούμενων δίσκων του, βρίσκει τον Prurient να φλερτάρει έντονα με την ambient και τα synths αλλά και το dark wave.

9. MATTHEW HALSALL - ON THE GO

Το «On the go» θυμίζει πάρα πολύ τον ήχο του Miles Davis από τα τέλη των ‘50s και τις αρχές των ‘60s («Kind of Blue» και «Sketches of Spain»), κι αν αυτό δεν είναι τεράστιο κοπλιμέντο για έναν τρομπετίστα (αλλά και συνθέτη, παραγωγό, DJ κι ενορχηστρωτή) 27 ετών, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.

10. ROLL THE DICE - IN DUST

Αταξινόμητη μουσική για μια γενιά που έμαθε να διαβάζει σε οθόνες. Το «In Dust» βουλώνει κάθε τρύπα που ξεφύτρωσε ανάμεσα στον Hans Zimmer και στους Pansonic. Επικό και σκοτεινό, σε υποβάλλει σε επαναληπτικές ακροάσεις.

11. ONEOHTRIX POINT NEVER - REPLICA

12. PATTEN - GLAOJO XAACSSO

13. PEAKING LIGHTS - 936

14. ACTIVE CHILD - YOU ARE ALL I SEE

15. ZOMBY - DEDICATION

16. DESTROYER - KAPUTT

17. MACHINEDRUM - ROOM(S)

18. SLEEP ∞ OVER - FOREVER

19. BON IVER - BON IVER

20. CLAMS CASINO - INSTUMENTAL MIXTAPE

Τα τραγούδια που βαρεθήκαμε ν’ ακούμε

Σε καλοκαιρινά μπαρ, σε διερχόμενα αυτοκίνητα, σε επαρχιακούς ραδιοσταθμούς (με echo-echo-echo..), σε malls και καταστήματα ρούχων, σε κλαμπ και σε warm-up πίστας, σε διασκευές στα μπουζούκια (ω, ναι!), σε χίπστερ μπαρ του κέντρου, σε πρωινάδικα και μεσημεριανές εκπομπές, σε ριάλιτι σόου αλλά και ντοκιμαντέρ, σε εναλλακτικά ραδιόφωνα και σε διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας - με τίποτα δεν θα μπορούσες να γλιτώσεις απ’ αυτά:

LYKKE LI - I FOLLOW RIVERS

ADELE - ROLLING IN THE DEEP

FOSTER THE PEOPLE - PUMPED UP KIDS

IMANY - YOU WILL NEVER KNOW

RIHANNA - WE FOUND LOVE

LADY GAGA - BORN THIS WAY

KATY PERRY - LAST FRIDAY NIGHT

THE RAPTURE - HOW DEEP IS YOUR LOVE

JAMES BLAKE -LIMIT TO YOUR LOVE

Η χρονιά των κοριτσιών

Δεν θέλει και πολύ για να πιστέψεις σε νέα επιστροφή του φεμινισμού. Το κλισέ «κοπέλα με κιθάρα» μπορεί να έχει καταρριφθεί από την εποχή της Joan Baez, αλλά το ασθενές φύλο μάς κατατρόπωσε φέτος. Οι κοπέλες σάρωσαν μουσικά μέσα στη χρονιά, απ’ τις νεοφερμένες Lana Del Rey, EMA και Anna Calvi, μέχρι τις παλιές καραβάνες Kate Bush, Tori Amos και P.J. Harvey, τις σταρ Beyonce, Rihanna και Lady Gaga, το μέγα ταλέντο Adele, τη σκανδιναβική δύναμη Lykke Li, τις indie My Brightest Diamond και Zola Jesus, τον χαμαιλέοντα Feist, τo φολκ της Russian Red και το neo-pop της St. Vincent, τη Florence και τις μηχανές της, ακόμα και τη δύστροπη Björk. Το 2011 ήταν «γυναικείο» έτος.

The newcomers

Καταστάσεις ακραίας αγάπης/φανατικού μίσους υποδέχονται τους περισσότερους newcomers του 2011. Η Lana Del Rey, με δύο μόνο τραγούδια(«Video Games» και «Blue Jeans»), έφτιαξε στρατιές φανατικών θαυμαστών αλλά και μισητών εχθρών (το Twitter αγαπάει τις love/hate περσόνες). Ο James Blake παρουσιάστηκε ως παιδί-θαύμα της νέας δεκαετίας με τον post-dubstep/neosoul ήχο του. Δυστυχώς, δίπλα στο «Wilhelm Scream» και την υπέροχη διασκευή στο «Limit to your love» της Feist, δεν είχε πολλά να προσθέσει με το άνισο ντεμπούτο του. Κι αν ο James Blake θεωρείται παιδί-θαύμα, τι πρέπει να πούμε για τον Nicolas Jaar; Στα 21 του χρόνια είδε το (φοβερά υπερεκτιμημένο, είναι η αλήθεια) ντεμπούτο του «Space is only noise» να βγαίνει καλύτερος δίσκος της χρονιάς απ’ το «Resident Advisor» και το «Mixmag» (!) και να κερδίζει τον παγκόσμιο θαυμασμό. Τα πάντα σάρωσε στο πέρασμά του ο Abel Tesfaye ή The Weeknd με το mixtape του (ωδή στον ηδονισμό) «House οf Balloons», κερδίζοντας τον τίτλο του πιο ενδιαφέροντα r’n’b δίσκου για το 2011, πριν καν φανερωθεί ποιος κρυβόταν πίσω απ’ το παράξενο nickname. H Erika M. Anderson, ή αλλιώς EMA, απ’ τη Νότια Ντακότα των ΗΠΑ μπήκε με τσαμπουκά στο 2011 με το σινγκλ της «California» κι εμφανίστηκε πρόσφατα στα μέρη μας για ένα λάιβ στο Bios, ενώ η Βρετανή Anna Calvi με το ντεμπούτο της παρουσιάστηκε ήδη ως η νέα P.J. Harvey. Πόσα πράγματα, άραγε, θ’ ακούσουμε τα προσεχή χρόνια απ’ αυτούς;

10 soundtracks

Drive - Cliff Martinez, V/A

Submarine - Alex Turner

Johan Johannssonn - The Miners’ Hymns

Midnight In Paris - V/A

The Skin I Live In - Alberto Iglesias

Bellflower - V/A

Jane Eyre - Dario Marianelli

The Turin Horse - Mihaly Vig

The Help - V/A

The Tree Of Life - Alexandre Desplat

Τα κομμάτια της χρονιάς