Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης»

0

Δεν είναι το Αιτωλικό η Βενετία της Ελλάδας, αλλά η Βενετία το Αιτωλικό της Ιταλίας. Είναι το μόνο νησί-στεριά της Ελλάδας. Εκεί έκανα μόνο το νηπιαγωγείο, στην κυρα-Φροσύνη. Επειδή ο πατέρας μου ήταν δικαστικός, γυρίζαμε σε όλη την Ελλάδα κι έτσι μεγάλωσα σε πολλές πολιτείες και σε πολλά χωριά.

Μεγάλωσα στη Μυτιλήνη, στα Λεχώνια του Βόλου, στο Αλιβέρι της Ευβοίας, στην Κέρκυρα, και στην Αθήνα ήρθα όταν ήμουν πια δεκαοχτώ χρόνων. Η αλλαγή τόπων ήταν κάτι συνυφασμένο με την οικογένειά μου. Νιώθω απολύτως Έλληνας. Έλληνας καθαρός θεωρείται αυτός που έχει ζήσει σε πολλά μέρη της Ελλάδος, που έχει πάρει τα αρώματα, τις συνήθειες και τη λεβεντιά της ελληνικής υπαίθρου.

Έχω εγκατασταθεί εδώ και χρόνια στο Παλαιό Φάληρο. Η Αθήνα μού αρέσει πάρα πολύ όταν κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι την παλιά πόλη. Δεν διασκεδάζω πολύ. Έχω δουλειά και διάβασμα και δεν προλαβαίνω. Οι ηθοποιοί που δουλεύουμε πραγματικά δεν έχουμε κοινωνική ζωή. Γι’ αυτό πολλές φορές παντρευόμαστε και μεταξύ μας. Άντε, κάνα φαγητό μετά με τους συναδέλφους. Όταν μεγαλώσω, δεν ξέρω, μπορεί ν’ αρχίσω να βγαίνω. Είμαι 84 ετών και νιώθω ότι έχω ακόμη πολύ καιρό μπροστά μου.

Δεν νιώθω καθόλου διάσημος. Πάντα προσπαθώ να δω πώς θα φύγω γρηγορότερα απ' το θέατρο, να γλιτώσω τ' αυτόγραφα και τις φωτογραφίες. Μπορεί να μου αξίζει η αγάπη των ανθρώπων που μ' έχουν δει στο θέατρο και ξέρουν κάποια στοιχεία της παιδείας μου. Αυτό με ευχαριστεί, το ότι δεν πολέμησα τόσα χρόνια επί ματαίω. Είναι ένα αντίδωρο που λαμβάνεις. Το να καταλαβαίνεις τι σου λένε είναι, επίσης, τόσο δύσκολο, όσο το να ξέρεις τι λες.

Η δικιά μου γενιά ανδρώθηκε πριν την ώρα της εξαιτίας της Κατοχής. Υπήρχαν τρομακτικά συναισθήματα. Θυμάμαι με πόση αγωνία περιμέναμε, μικρά παιδιά, ν’ ακούσουμε τα νέα του BBC στο παράνομο ραδιόφωνο που είχε ο πατέρας μου. Ήταν, όμως, και μια αρκετά οδυνηρή περίοδος. Έφαγα πάρα πολύ ξύλο.

Θυμάμαι, την ημέρα που γιορτάζαμε την ενσωμάτωση της Κέρκυρας στην Ελλάδα, μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά του σχολείου και την ώρα που λέγαμε τον εθνικό ύμνο φωνάζαμε «κάτω οι Γερμανοί» και «κάτω οι Ιταλοί». Βγήκανε οι Ιταλοί με τις μπότες και μας ταράξανε στις κλοτσιές. Εγώ έτρεξα μέσα στα καντούνια και κρύφτηκα πίσω από μια πόρτα μισάνοιχτη.

Μετά από πολλά χρόνια που ξαναπήγα στην Κέρκυρα για μια επιθεώρηση, επισκέφθηκα το ίδιο σπίτι και με το που με είδαν οι άνθρωποι με αναγνώρισαν απ’ τον κινηματογράφο και με χαιρέτησαν μ’ ενθουσιασμό. «Εσείς με χαιρετάτε», τους είπα, «εγώ να σας φιλήσω τα χέρια που με σώσατε».

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter
Όταν μεγαλώσω, δεν ξέρω, μπορεί ν’ αρχίσω να βγαίνω. Είμαι 84 ετών και νιώθω ότι έχω ακόμη πολύ καιρό μπροστά μου. Φωτο: Σπύρος Στάβερης

• Οι Ιταλοί ήταν πιο άνθρωποι. Το 1943, όταν υπογράφηκε συνθήκη με την Ιταλία, έπιασαν οι Γερμανοί πολλούς Ιταλούς, τους έβαλαν σε γερμανικά πλοία και τους έστειλαν στους Άγγλους για να τους βομβαρδίσουν. Θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό μια σκηνή, που πετιέται συχνά μπροστά στα μάτια μου σαν όνειρο κακό: οι Ιταλοί κρεμασμένοι απ’ τις άκρες του λιμανιού της Κέρκυρας να προσπαθούν να σωθούν και οι Γερμανοί να τους κλοτσάνε ώστε να πέσουν στη θάλασσα.

Είχαν φτάσει το ανθρώπινο μίσος και η βαρβαρότητα σε τέτοιο βαθμό, που μας στοίχειωσαν για πάντα. Ίσως το θέατρο που έκανα είχε ως στόχο να τα ξεπεράσω όλα αυτά. Θέατρο δεν σημαίνει να λες κάποια λόγια και να τα επαναλαμβάνεις. Σημαίνει κάποια έρευνα της ανθρώπινης ψυχής σε βάθος. Αυτό το πράγμα μ’ έκανε να ερευνήσω χαρακτήρες και τύπους και να προσπαθώ να βρω σε καθετί τη δικαιολογία του. Ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας έχει τα δίκια του, αν βρεθείς στην πλευρά του.

  

• Από παιδί ήθελα να γίνω ηθοποιός. Η πρώτη μου «επαγγελματική» παράσταση ήταν όταν ήμουν επτά χρόνων, στο Αλιβέρι. Διάβασα ένα ποίημα: «Μηχανικός θέλω να γίνω, αυτό πολύ με συγκινεί / Αν πάλι σέκος απομείνω, αν με πλακώσει η μηχανή;». Το είδωλό μου, βέβαια, ήταν ο Τάκης Χορν. Πήγα και τον βρήκα, μεγάλος πια, και του ‘πα «αν κάνω για το θέατρο, θα γίνω ηθοποιός. Αν δεν κάνω, πάλι θα γίνω ηθοποιός». Μου απάντησε «κάνεις» και έδωσα εξετάσεις.

• Πήγαινα στη δραματική σχολή κρυφά απ’ τον πατέρα μου, αλλά είχα πάντα την ενίσχυση της μητέρας μου. Κάποια στιγμή και ο πατέρας μου το πήρε απόφαση. Η αλήθεια είναι πως ήθελε να με δει δικαστικό. Στο τέλος της ζωής του, που εγώ κουραζόμουν πολύ -έκανα ραδιόφωνο, κινηματογράφο, θέατρο, νυχτερινά κέντρα με one man show, ό,τι μπορείς να φανταστείς-, έβλεπε όλα όσα έκανα και μου έλεγε πως δεν θα κουραζόμουν τόσο αν είχα μια καλή θέση στο Δημόσιο. Δεν μπορούσε να δει τη χαρά και τη λύτρωση που έχει ένας καλλιτέχνης απ’ το «επάγγελμα». Γιατί εγώ το θεωρώ λειτούργημα. Αν δεν το δεις ως μια προσωπική προσφορά, δεν θα τα βγάλεις πέρα.

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter
Ο Λαλάκης, φερ’ ειπείν, ήταν από κάτι δικές μου, παιδικές αναμνήσεις που είχα πει στον Κώστα Πρετεντέρη ώστε να φτιάξουμε έναν λαϊκό ήρωα που λέει πράγματα, τα οποία ένας λογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε ποτέ. Φωτο: Σπύρος Στάβερης

• Δεν νιώθω καθόλου διάσημος. Πάντα προσπαθώ να δω πώς θα φύγω γρηγορότερα απ’ το θέατρο, να γλιτώσω τ’ αυτόγραφα και τις φωτογραφίες. Μπορεί να μου αξίζει η αγάπη των ανθρώπων που μ’ έχουν δει στο θέατρο και ξέρουν κάποια στοιχεία της παιδείας μου. Αυτό με ευχαριστεί, το ότι δεν πολέμησα τόσα χρόνια επί ματαίω. Είναι ένα αντίδωρο που λαμβάνεις. Το να καταλαβαίνεις τι σου λένε είναι, επίσης, τόσο δύσκολο, όσο το να ξέρεις τι λες.

• Δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο είδος στην ηθοποιία. Κάποτε, ένας συμμαθητής μου με γνώρισε στον Βασίλη Λογοθετίδη. Του λέει «από ‘δω ο Γιάννης, παίζει κωμωδία». Πρώτη φορά που τον είδα έτρεμα ολόκληρος και προσπαθούσα να κάνω τον συμμαθητή να σωπάσει. Με βλέπει ο Λογοθετίδης και μου λέει «άκου να δεις, νεαρέ μου, δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί ηθοποιοί, υπάρχουν καλοί και κακοί ηθοποιοί». Όπως δεν υπάρχουν δραματικοί και κωμικοί ρόλοι. Ο μόνος ηθοποιός που μ’ έκανε κι έκλαψα ήταν ο Λογοθετίδης στο Οι δικοί μας άνθρωποι. Το θέατρο είναι μια πολύ απλή συνταγή, αρκεί να λες την αλήθεια.

• Η τέχνη απεικονίζει πάντοτε την εποχή της. Και ο κινηματογράφος είναι μια σύνθετη τέχνη. Αν δεις μια σύγχρονη ελληνική ταινία, τα προβλήματα που παρουσιάζει δεν είναι αυτά στα οποία συμμετέχει ο ελληνικός λαός με τις παραδόσεις, τις σκέψεις του και τα ιδανικά του. Είναι επιφανειακά. Τότε, την εποχή του Φίνου, παρουσιάζαμε μια πραγματική κατάσταση και παίζαμε αληθινούς ανθρώπους.

Φρόντισα σε κάθε ταινία που έχω κάνει να δημιουργώ κι έναν άλλον άνθρωπο. Διάβαζα το κάθε έργο και γινόμουν ένας άλλος άνθρωπος. Δεν γινόμουν ένας άνθρωπος για όλα τα έργα. Σταρ θεωρείται ο καλλιτέχνης που παίζει μόνο έναν ρόλο με διαφορετικούς τίτλους. Ο Λαλάκης, φερ’ ειπείν, ήταν από κάτι δικές μου, παιδικές αναμνήσεις που είχα πει στον Κώστα Πρετεντέρη ώστε να φτιάξουμε έναν λαϊκό ήρωα που λέει πράγματα, τα οποία ένας λογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε ποτέ. Τα ‘χει όλα. Μιλάει ιδιόρρυθμα και ιδιότυπα, αλλά δεν είναι αδερφή. Γι’ αυτό, όσοι προσπάθησαν να με μιμηθούν, κάνανε τον Λαλάκη ή τον Μικέ αδερφή. Δεν είχε καμία απολύτως σχέση. Αυτό είναι ένα δικό μου παιχνίδισμα, που δεν μου το έχουν συγχωρέσει.

Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ένας που πουλάει παπούτσια, ένα μοντέλο, ένας που πουλάει φουλάρια, και τον ξέρουν όλοι. Αυτός, όμως, δεν είναι καλλιτέχνης. Μπορεί κάποιος να είναι μεγάλος ηθοποιός και να μην τον ξέρει κανείς. Και από την άλλη, υπάρχουν σταρ και σταρ, που δεν είναι ούτε στάρι.

 

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter
Ο Γιάννης Βογιατζής και η Ράνια Οικονομίδου στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Εθνικού Θεάτρου. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας

 

Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ