Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης»

0

Δεν είναι το Αιτωλικό η Βενετία της Ελλάδας, αλλά η Βενετία το Αιτωλικό της Ιταλίας. Είναι το μόνο νησί-στεριά της Ελλάδας. Εκεί έκανα μόνο το νηπιαγωγείο, στην κυρα-Φροσύνη. Επειδή ο πατέρας μου ήταν δικαστικός, γυρίζαμε σε όλη την Ελλάδα κι έτσι μεγάλωσα σε πολλές πολιτείες και σε πολλά χωριά.

Μεγάλωσα στη Μυτιλήνη, στα Λεχώνια του Βόλου, στο Αλιβέρι της Ευβοίας, στην Κέρκυρα, και στην Αθήνα ήρθα όταν ήμουν πια δεκαοχτώ χρόνων. Η αλλαγή τόπων ήταν κάτι συνυφασμένο με την οικογένειά μου. Νιώθω απολύτως Έλληνας. Έλληνας καθαρός θεωρείται αυτός που έχει ζήσει σε πολλά μέρη της Ελλάδος, που έχει πάρει τα αρώματα, τις συνήθειες και τη λεβεντιά της ελληνικής υπαίθρου.

Έχω εγκατασταθεί εδώ και χρόνια στο Παλαιό Φάληρο. Η Αθήνα μού αρέσει πάρα πολύ όταν κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι την παλιά πόλη. Δεν διασκεδάζω πολύ. Έχω δουλειά και διάβασμα και δεν προλαβαίνω. Οι ηθοποιοί που δουλεύουμε πραγματικά δεν έχουμε κοινωνική ζωή. Γι’ αυτό πολλές φορές παντρευόμαστε και μεταξύ μας. Άντε, κάνα φαγητό μετά με τους συναδέλφους. Όταν μεγαλώσω, δεν ξέρω, μπορεί ν’ αρχίσω να βγαίνω. Είμαι 84 ετών και νιώθω ότι έχω ακόμη πολύ καιρό μπροστά μου.

Δεν νιώθω καθόλου διάσημος. Πάντα προσπαθώ να δω πώς θα φύγω γρηγορότερα απ' το θέατρο, να γλιτώσω τ' αυτόγραφα και τις φωτογραφίες. Μπορεί να μου αξίζει η αγάπη των ανθρώπων που μ' έχουν δει στο θέατρο και ξέρουν κάποια στοιχεία της παιδείας μου. Αυτό με ευχαριστεί, το ότι δεν πολέμησα τόσα χρόνια επί ματαίω. Είναι ένα αντίδωρο που λαμβάνεις. Το να καταλαβαίνεις τι σου λένε είναι, επίσης, τόσο δύσκολο, όσο το να ξέρεις τι λες.

Η δικιά μου γενιά ανδρώθηκε πριν την ώρα της εξαιτίας της Κατοχής. Υπήρχαν τρομακτικά συναισθήματα. Θυμάμαι με πόση αγωνία περιμέναμε, μικρά παιδιά, ν’ ακούσουμε τα νέα του BBC στο παράνομο ραδιόφωνο που είχε ο πατέρας μου. Ήταν, όμως, και μια αρκετά οδυνηρή περίοδος. Έφαγα πάρα πολύ ξύλο.

Θυμάμαι, την ημέρα που γιορτάζαμε την ενσωμάτωση της Κέρκυρας στην Ελλάδα, μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά του σχολείου και την ώρα που λέγαμε τον εθνικό ύμνο φωνάζαμε «κάτω οι Γερμανοί» και «κάτω οι Ιταλοί». Βγήκανε οι Ιταλοί με τις μπότες και μας ταράξανε στις κλοτσιές. Εγώ έτρεξα μέσα στα καντούνια και κρύφτηκα πίσω από μια πόρτα μισάνοιχτη.

Μετά από πολλά χρόνια που ξαναπήγα στην Κέρκυρα για μια επιθεώρηση, επισκέφθηκα το ίδιο σπίτι και με το που με είδαν οι άνθρωποι με αναγνώρισαν απ’ τον κινηματογράφο και με χαιρέτησαν μ’ ενθουσιασμό. «Εσείς με χαιρετάτε», τους είπα, «εγώ να σας φιλήσω τα χέρια που με σώσατε».

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter
Όταν μεγαλώσω, δεν ξέρω, μπορεί ν’ αρχίσω να βγαίνω. Είμαι 84 ετών και νιώθω ότι έχω ακόμη πολύ καιρό μπροστά μου. Φωτο: Σπύρος Στάβερης

• Οι Ιταλοί ήταν πιο άνθρωποι. Το 1943, όταν υπογράφηκε συνθήκη με την Ιταλία, έπιασαν οι Γερμανοί πολλούς Ιταλούς, τους έβαλαν σε γερμανικά πλοία και τους έστειλαν στους Άγγλους για να τους βομβαρδίσουν. Θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό μια σκηνή, που πετιέται συχνά μπροστά στα μάτια μου σαν όνειρο κακό: οι Ιταλοί κρεμασμένοι απ’ τις άκρες του λιμανιού της Κέρκυρας να προσπαθούν να σωθούν και οι Γερμανοί να τους κλοτσάνε ώστε να πέσουν στη θάλασσα.

Είχαν φτάσει το ανθρώπινο μίσος και η βαρβαρότητα σε τέτοιο βαθμό, που μας στοίχειωσαν για πάντα. Ίσως το θέατρο που έκανα είχε ως στόχο να τα ξεπεράσω όλα αυτά. Θέατρο δεν σημαίνει να λες κάποια λόγια και να τα επαναλαμβάνεις. Σημαίνει κάποια έρευνα της ανθρώπινης ψυχής σε βάθος. Αυτό το πράγμα μ’ έκανε να ερευνήσω χαρακτήρες και τύπους και να προσπαθώ να βρω σε καθετί τη δικαιολογία του. Ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας έχει τα δίκια του, αν βρεθείς στην πλευρά του.

  

• Από παιδί ήθελα να γίνω ηθοποιός. Η πρώτη μου «επαγγελματική» παράσταση ήταν όταν ήμουν επτά χρόνων, στο Αλιβέρι. Διάβασα ένα ποίημα: «Μηχανικός θέλω να γίνω, αυτό πολύ με συγκινεί / Αν πάλι σέκος απομείνω, αν με πλακώσει η μηχανή;». Το είδωλό μου, βέβαια, ήταν ο Τάκης Χορν. Πήγα και τον βρήκα, μεγάλος πια, και του ‘πα «αν κάνω για το θέατρο, θα γίνω ηθοποιός. Αν δεν κάνω, πάλι θα γίνω ηθοποιός». Μου απάντησε «κάνεις» και έδωσα εξετάσεις.

• Πήγαινα στη δραματική σχολή κρυφά απ’ τον πατέρα μου, αλλά είχα πάντα την ενίσχυση της μητέρας μου. Κάποια στιγμή και ο πατέρας μου το πήρε απόφαση. Η αλήθεια είναι πως ήθελε να με δει δικαστικό. Στο τέλος της ζωής του, που εγώ κουραζόμουν πολύ -έκανα ραδιόφωνο, κινηματογράφο, θέατρο, νυχτερινά κέντρα με one man show, ό,τι μπορείς να φανταστείς-, έβλεπε όλα όσα έκανα και μου έλεγε πως δεν θα κουραζόμουν τόσο αν είχα μια καλή θέση στο Δημόσιο. Δεν μπορούσε να δει τη χαρά και τη λύτρωση που έχει ένας καλλιτέχνης απ’ το «επάγγελμα». Γιατί εγώ το θεωρώ λειτούργημα. Αν δεν το δεις ως μια προσωπική προσφορά, δεν θα τα βγάλεις πέρα.

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter
Ο Λαλάκης, φερ’ ειπείν, ήταν από κάτι δικές μου, παιδικές αναμνήσεις που είχα πει στον Κώστα Πρετεντέρη ώστε να φτιάξουμε έναν λαϊκό ήρωα που λέει πράγματα, τα οποία ένας λογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε ποτέ. Φωτο: Σπύρος Στάβερης

• Δεν νιώθω καθόλου διάσημος. Πάντα προσπαθώ να δω πώς θα φύγω γρηγορότερα απ’ το θέατρο, να γλιτώσω τ’ αυτόγραφα και τις φωτογραφίες. Μπορεί να μου αξίζει η αγάπη των ανθρώπων που μ’ έχουν δει στο θέατρο και ξέρουν κάποια στοιχεία της παιδείας μου. Αυτό με ευχαριστεί, το ότι δεν πολέμησα τόσα χρόνια επί ματαίω. Είναι ένα αντίδωρο που λαμβάνεις. Το να καταλαβαίνεις τι σου λένε είναι, επίσης, τόσο δύσκολο, όσο το να ξέρεις τι λες.

• Δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο είδος στην ηθοποιία. Κάποτε, ένας συμμαθητής μου με γνώρισε στον Βασίλη Λογοθετίδη. Του λέει «από ‘δω ο Γιάννης, παίζει κωμωδία». Πρώτη φορά που τον είδα έτρεμα ολόκληρος και προσπαθούσα να κάνω τον συμμαθητή να σωπάσει. Με βλέπει ο Λογοθετίδης και μου λέει «άκου να δεις, νεαρέ μου, δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί ηθοποιοί, υπάρχουν καλοί και κακοί ηθοποιοί». Όπως δεν υπάρχουν δραματικοί και κωμικοί ρόλοι. Ο μόνος ηθοποιός που μ’ έκανε κι έκλαψα ήταν ο Λογοθετίδης στο Οι δικοί μας άνθρωποι. Το θέατρο είναι μια πολύ απλή συνταγή, αρκεί να λες την αλήθεια.

• Η τέχνη απεικονίζει πάντοτε την εποχή της. Και ο κινηματογράφος είναι μια σύνθετη τέχνη. Αν δεις μια σύγχρονη ελληνική ταινία, τα προβλήματα που παρουσιάζει δεν είναι αυτά στα οποία συμμετέχει ο ελληνικός λαός με τις παραδόσεις, τις σκέψεις του και τα ιδανικά του. Είναι επιφανειακά. Τότε, την εποχή του Φίνου, παρουσιάζαμε μια πραγματική κατάσταση και παίζαμε αληθινούς ανθρώπους.

Φρόντισα σε κάθε ταινία που έχω κάνει να δημιουργώ κι έναν άλλον άνθρωπο. Διάβαζα το κάθε έργο και γινόμουν ένας άλλος άνθρωπος. Δεν γινόμουν ένας άνθρωπος για όλα τα έργα. Σταρ θεωρείται ο καλλιτέχνης που παίζει μόνο έναν ρόλο με διαφορετικούς τίτλους. Ο Λαλάκης, φερ’ ειπείν, ήταν από κάτι δικές μου, παιδικές αναμνήσεις που είχα πει στον Κώστα Πρετεντέρη ώστε να φτιάξουμε έναν λαϊκό ήρωα που λέει πράγματα, τα οποία ένας λογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε ποτέ. Τα ‘χει όλα. Μιλάει ιδιόρρυθμα και ιδιότυπα, αλλά δεν είναι αδερφή. Γι’ αυτό, όσοι προσπάθησαν να με μιμηθούν, κάνανε τον Λαλάκη ή τον Μικέ αδερφή. Δεν είχε καμία απολύτως σχέση. Αυτό είναι ένα δικό μου παιχνίδισμα, που δεν μου το έχουν συγχωρέσει.

Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ένας που πουλάει παπούτσια, ένα μοντέλο, ένας που πουλάει φουλάρια, και τον ξέρουν όλοι. Αυτός, όμως, δεν είναι καλλιτέχνης. Μπορεί κάποιος να είναι μεγάλος ηθοποιός και να μην τον ξέρει κανείς. Και από την άλλη, υπάρχουν σταρ και σταρ, που δεν είναι ούτε στάρι.

 

Γιάννης Βογιατζής: «Σταρ μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δεν είναι όμως και καλλιτέχνης» Facebook Twitter
Ο Γιάννης Βογιατζής και η Ράνια Οικονομίδου στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Εθνικού Θεάτρου. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας

 

Θέατρο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ