Ane Brun
Μετά την Cat Power και την Chinawoman, το συναυλιακό σερί των «κοριτσιών» συνεχίζεται με τη Νορβηγίδα Ane Brun, στο Gazarte, στις 13 Δεκεμβρίου. Η Ane Brun αποτελεί ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα του πώς οι Σκανδιναβοί έχουν αναδειχτεί σε σπεσιαλίστες στην αφομοίωση των κανόνων της αγγλοσαξονικής ποπ κουλτούρας, με αποτέλεσμα να ανταγωνίζονται τους Άγγλους/Αμερικανούς επί ίσοις όροις (όχι μόνο στο γήπεδο της μουσικής – κοιτάξτε τι κατάφεραν στο αστυνομικό genre).
Με μια φωνή αρκετά smoky, η οποία «σπάει» γοητευτικά καθώς ερμηνεύει με ψυχρό πάθος τους λεπτεπίλεπτους στίχους της, η Ane Brun στήνει μικρά και λιτά αριστουργηματικά chamber pop τραγούδια, χωρίς να ξεχνάει τις σκανδιναβικές φολκ ρίζες της.
Η Ane Brun, μεγαλωμένη μέσα σε μουσική οικογένεια, έγινε επαγγελματίας τραγουδοποιός και τραγουδίστρια το 2001, όταν εγκαταστάθηκε στη Στοκχόλμη και ίδρυσε την εταιρεία δίσκων Balloon Ranger Recordings. Ο πολύς κόσμος την έμαθε από τη συνεργασία της με τους Koop, το σουηδικό ντουέτο ηλεκτρονικής τζαζ, και το «Koop Island Blues», ένα τραγούδι που μας γλύκανε τον χειμώνα του 2006. Είχαν προηγηθεί δύο προσωπικά της άλμπουμ, όπως επίσης το «Duets» (στο οποίο την πλαισίωσαν, εκτός άλλων, ο Tingsek, ο Teitur αλλά και οι Madrugada).
Με μια φωνή αρκετά smoky, η οποία «σπάει» γοητευτικά καθώς ερμηνεύει με ψυχρό πάθος τους λεπτεπίλεπτους στίχους της, η Ane Brun στήνει μικρά και λιτά αριστουργηματικά chamber pop τραγούδια, χωρίς να ξεχνάει τις σκανδιναβικές φολκ ρίζες της. Χρησιμοποιώντας συμφωνικά έγχορδα όπως το τσέλο, το κοντραμπάσο, η βιόλα και το βιολί, τα δένει προσεκτικά με ηλεκτρονικά ηχητικά εφέ και συνθεσάιζερ και το αποτέλεσμα ανακαλεί χιονισμένα τοπία και ατελείωτα δάση, λίμνες κάτω από έναν ουρανό που αρνείται να σκοτεινιάσει.
Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το live album με τίτλο «Songs Tour 2013», ιδανικό για όποιον θέλει να χαρτογραφήσει τη μουσική της. Στους πιο βιαστικούς θα πρότεινα να αναζητήσουν στο YouTube τρία τραγούδια: το «To let myself go», το ντουέτο της με τον Sivert Hοyem «Lift Me» και τη διασκευή του «Big in Japan» (αξίζει τον κόπο να ακούσει κανείς πώς μεταλλάσσει ένα ξεχασμένο, μάλλον αδιάφορο χιτάκι, σε πονεμένη εξομολόγηση απογοήτευσης και μοναξιάς).
Στην Αθήνα θα έρθει μόνη της, με την κιθάρα της, αλλά κάποιοι φίλοι που την είδαν πρόσφατα στο Μόναχο με διαβεβαίωσαν ότι έχει τόσο έντονη προσωπικότητα και σκηνική παρουσία, ώστε δεν χρειάζεται μπάντα για να μαγέψει το κοινό της. Προσωπική ευχή: να παίξει το «Gillian».
Εκτός από μουσικός και παραγωγός, ο Talbot ήταν δημοσιογράφος και μουσικοκριτικός, μόνιμος συνεργάτης του βρετανικού διαδικτυακού περιοδικού τέχνης «The Quietus»
Nick Talbot – R.I.P.
Η μεγάλη μουσική σκηνή του Μπρίστολ (της «πιο μουσικής πόλης» της Μ. Βρετανίας) αδυνατεί να πιστέψει την απώλεια του Nick Talbot, στα 37 του χρόνια. Το ίδιο κι εμείς. Ο Talbot, που έγινε γνωστός με το σχήμα Gravenhurst στις αρχές της νέας χιλιετίας, μετακόμισε στο Μπρίστολ επηρεασμένος από την άνθιση συγκροτημάτων όπως οι Third Eye Foundation και σύντομα κατάφερε να γεφυρώσει με τη μουσική του το (υποτιθέμενο) χάσμα ανάμεσα στη βρετανική φολκ και το θορυβώδες κιθαριστικό shoegaze. Η τρυφερή, μελωδική φωνή του θύμιζε ενίοτε τον Art Garfunkel στις ψηλότερες νότες, αλλά η στιχουργική θεματολογική του εσωστρέφεια έκλινε μάλλον προς τον Nick Drake. Η μουσική του απέπνεε τη γλυκόπικρη ομορφιά και την υγρή μελαγχολία της Ουαλίας, παρότι συχνά ξεπρόβαλλαν ψήγματα των επιρροών του space rock και της ηλεκτρονικής σκηνής της πόλης του.
Εκτός από μουσικός και παραγωγός, ο Talbot ήταν δημοσιογράφος και μουσικοκριτικός, μόνιμος συνεργάτης του βρετανικού διαδικτυακού περιοδικού τέχνης «The Quietus».
Πάνω απ' όλα, ο Talbot έγραφε «στρογγυλεμένα» τραγούδια εξαιρετικής λεπτότητας και οξυδέρκειας. Για μια πρώτη επαφή με το μουσικό σύμπαν των Gravenhurst, θα σύστηνα τρία τραγούδια:
«The Foundry» (από το τελευταίο του άλμπουμ, «The Ghost in the Daylight», 2012), «Song among the pines» (από το «Western Lands», 2007), «The Diver» (από το «Flashlight Season», 2004).
Σε όσους τον ήξεραν και τον αγαπούσαν, να επισημάνω τη συλλογή με ανέκδοτα τραγούδια του που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο από τη Warp με τίτλο «Offerings: Lost Songs 2000-2004».
Ane Brun
«Songs & Rarities Solo Acoustic Tour»
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου
Gazarte
Βουτάδων 32-34, Γκάζι,
2103460347
Ώρα έναρξης: 22.00
Τιμές εισιτηρίων:
Προπώληση: A' ζώνη: €33, Β' ζώνη: €25, όρθιοι: €17
Ταμείο: A' ζώνη: €36, Β' ζώνη: €28, όρθιοι: €20
Τι άλλο καλό κυκλοφορεί;
Twilight Sad
Nobody wants to be here and nobody wants to leave
Έχω αδυναμία στους Σκωτσέζους μουσικούς (συγγραφείς, σκηνοθέτες...) κι ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία στους Γλασκώβιους Twilight Sad. Είναι η βαριά προφορά του τραγουδιστή James Graham, είναι ο τρόπος τους να διατρέχουν τα μουσικά είδη, κρατώντας την ουσία από το καθένα, είναι ότι κρατάνε κάποια στοιχεία του goth χωρίς να το παρακάνουν... ή ίσως όλα μαζί. Με το άλμπουμ τους «Nobody wants to be here and nobody wants to leave», το οποίο έχει θεματολογικό concept (αφού οι στίχοι του υιοθετούν όλες τις απόψεις του διλήμματος «να χωρίσουμε ή να συνεχίσουμε»), επιστρέφουν στις shoegaze πηγές, διατηρώντας τη ρομαντική ατμόσφαιρα που υποδηλώνει ο τίτλος. Ο αριστοτεχνικός συνδυασμός της σκληρής κιθάρας με τις ψυχρές ηλεκτρονικές νύξεις αφήνει ελεύθερα τα φωνητικά να ξετυλιχτούν γοητευτικά όπως πάντοτε. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ιδανική εισαγωγή από το «There's a girl in the corner», με τη δυσοίωνη κιθάρα να ανοίγει τον δρόμο στον Graham για να διηγηθεί την ιστορία του. Κι αν το ηχητικό αποτέλεσμα θυμίζει λίγο αυτό που ονομάζαμε κάποτε Big Music, οι Twilight Sad ισορροπούν πριν καταντήσουν στομφώδεις.
Maggie Bjοrklund
Shaken
Ο δεύτερος δίσκος της νεαρής Δανέζας Maggie Bjοrklund με τίτλο «Shaken» παραπέμπει στον αμιγώς αμερικανικό ήχο της desert rock, χάρη στον οποίο κέρδισε την εκτίμηση και τη συνεργασία μουσικών όπως ο Jack White, o Howie Gelb και οι Calexico. Η Maggie με την κοντράλτο φωνή παίζει pedal steel κιθάρα (ένα είδος ηλεκτρικής κιθάρας με βάση και πετάλια), η οποία ακούγεται πιο γοητευτική και μυστηριώδης στα ινστρουμένταλ κομμάτια του άλμπουμ. Το «Shaken», που είναι παραγωγή του John Parish (συνεργάτη της PJ Harvey), κρύβει πολλά επίπεδα βαθιάς θλίψης και πόνου (για την απώλεια της μητέρας της Maggie), αλλά οι μελωδίες έχουν την κινηματογραφική χροιά που έχουμε συνηθίσει στις ταινίες της Άγριας Δύσης. Κι ενώ στον πρώτο της δίσκο «Coming Home» (2010) στο ομώνυμο τραγούδι τη συνόδευε ο Mark Lanegan, στο καινούργιο άλμπουμ βρίσκουμε ένα ντουέτο της Δανέζας τραγουδοποιού με τον Kurt Wagner, τραγουδιστή των Lambchop. Είναι το «Fro fro heart», ένα από τα 10 τραγούδια που έμειναν στο μυαλό μου από τη φετινή χρονιά.
Orenda Fink
Blue dream
Η Orenda Fink, που κατάγεται από την Ατλάντα της Τζόρτζια, ξεκίνησε τη μουσική της σταδιοδρομία με το dream pop ντουέτο Azure Ray, αλλά, όπως έχει δηλώσει, ανακάλυψε τον δρόμο της ως σόλο καλλιτέχνις μετά από μια επιφοίτηση στη Χαβάη. Στον τρίτο προσωπικό της δίσκο, «Blue Dream», απαλλαγμένη από τις επιρροές της χαβανέζικης φολκ (του πρώτου δίσκου) και της country-rock (του δεύτερου), φαίνεται να στοχεύει στο είδος της αιθέριας ποπ που οι κριτικοί ονομάζουν bedroom pop. Η Fink, η οποία στις αποσκευές της κουβαλάει τα εχέγγυα της συνεργασίας της με τους Bright Eyes, έχτισε έναν δίσκο απλό από μουσική και ενορχηστρωτική άποψη και συγχρόνως ονειρικό και εσωστρεφή. Οι στίχοι της μιλούν για τη σκοτεινιά, τις αμφιβολίες και την ανησυχία που προσιδιάζουν στους εφιάλτες, τη ματαίωση και τον Μεγάλο Θεριστή. Παράδειγμα, το «This is a part of something greater», το οποίο, εκτός από κολλητικό τραγούδι, συνοδεύεται από ένα βίντεο με χιτσκοκικές αναφορές – και, συγκεκριμένα, στο Ψυχώ. Η αέρινη φωνή της ακούγεται τρυφερή σαν χάδι στο «You can't be loved» και στο κομμάτι που χάρισε τον τίτλο του στο δίσκο, το «Blue Dream».
σχόλια