"Επτά επί Θήβας" με διπλές διανομές και στιβαρή σκηνοθετική άποψη από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις

"Επτά επί Θήβας" με διπλές διανομές και στιβαρή σκηνοθετική άποψη από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις Facebook Twitter
Το κορυφαίο αντιπολεμικό δράμα του Αισχύλου, το τελευταίο του θηβαϊκού κύκλου, ένα έργο που περιέχει την αποτροπιαστική έννοια του εμφύλιου σπαραγμού, δεν έχει πάψει να παραμένει επίκαιρο, όποια εποχή κι αν έχει ανέβει. Σήμερα, δε, μοιάζει να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
0

Ο Πολυνείκης, γιος του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, αφού έχει εγκαταλείψει τη Θήβα μετά την άρνηση του αδελφού του, Ετεοκλή, να του παραδώσει την εξουσία, τηρώντας τη συμφωνία ότι θα τη μοιραζόντουσαν εναλλάξ, επιστρέφει να τη διεκδικήσει με όρους μάχης, έχοντας συμμαχήσει με τον βασιλιά του Άργους, Άδραστο, δηλαδή έχοντας οργανώσει εκστρατεία εναντίον της Θήβας.

Επτά αρχηγοί από καθένα από τα δύο αντίπαλα στρατεύματα παρατάσσονται εκατέρωθεν των επτά πυλών της πόλης. Ο Ετεοκλής στέλνει στις έξι πύλες των Θηβών έξι στρατηγούς να υπερασπιστούν την πόλη και να προστατέψουν τον λαό από τη δουλεία, ενώ την έβδομη πύλη, εκείνη στην οποία καταφθάνει επιτιθέμενος ο Πολυνείκης, πηγαίνει να την υπερασπιστεί ο ίδιος.

Η έκβαση της πολιορκίας είναι καλή για την πόλη, η Θήβα σώζεται από τους εχθρούς της, αλλά τα δύο αδέλφια αλληλοεξοντώνονται. Ο ένας σκοτώνει τον άλλον και η γενιά του Λαΐου χάνεται οριστικά. Με αυτό το σπουδαίο ποιητικό κείμενο, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Αθήνα το 467 π.Χ., κατεβαίνει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στην Επίδαυρο στις 22 και 23 Ιουλίου, σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις.

Φυσικά, πρόκειται για τη διάλυση των δεσμών μιας οικογένειας και των οικογενειακών αξιών που υποχωρούν μπροστά στις ανάγκες του κράτους. Είναι πολύ σημαντική για μένα η μοίρα του Χορού, δηλαδή του λαού που βρίσκεται στη μέση της διαμάχης δύο αδελφών και δύο φιλοδοξιών. Ο πρωταγωνιστής πεθαίνει, αλλά τι γίνεται με τον λαό που κινδυνεύει να δυστυχήσει;

 

Η παράσταση, η οποία έκανε ήδη πρεμιέρα στη Θέατρο Δάσους και επαναλήφθηκε στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, αποτελείται από 14μελή Χορό, ενώ τους κεντρικούς ρόλους του Ετεοκλή και του −βωβού− Πολυνείκη ερμηνεύουν ο Γιάννης Στάνκογλου και ο Χρίστος Στυλιανού σε διπλή διανομή. Η Νάντια Κοντογιώργη κρατάει τον ρόλο της Αντιγόνης, η Ιώβη Φραγκάτου της Ισμήνης, ο Γιώργος Καύκας του Άγγελου και ο Αλέξανδρος Τσακίρης του Κήρυκα.


Το σκηνικό είναι λιτό, μόλις δύο σκάλες κι ένα σκαμπό, τα κοστούμια σύγχρονα (Κέννυ ΜακΛέλλαν) και το περιβάλλον άτοπο και άχρονο, με κυρίαρχη μορφή στην ορχήστρα τον Ετεοκλή που προσπαθεί να οργανώσει την άμυνα της πόλης, ενώ συνομιλεί με τον Χορό. Συνάντησα τον Γιάννη Στάνκογλου λίγες ώρες πριν αναχωρήσει για την Επίδαυρο, κι ενώ έχει ερμηνεύσει ήδη τον εμβληματικό αυτόν ρόλο στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα. Αν και έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις αρχαίου δράματος με το θέατρο Άττις του Θόδωρου Τερζόπουλου, είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται στην Επίδαυρο. Θεωρεί ότι η διπλή διανομή τού έχει προσφέρει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του ρόλου! «Ο Ετεοκλής, ξέροντας τη μοίρα του, πάει και πεθαίνει για να σώσει την πόλη του. Μοιάζει πολεμικό έργο, αλλά, όπως έλεγε και ο Τσαρούχης, που το ανέβασε το 1982, είναι από τα πιο αντιπολεμικά έργα που έχουν γραφτεί. Το κείμενο είναι σαν να μιλάει για το τώρα. Μερικές φορές αυτό με ταράζει, ένα κείμενο που γράφτηκε χιλιάδες χρόνια πριν να είναι τόσο σύγχρονο. Λέει ο Ετεοκλής: "Ο έντιμος θάνατος είναι το μόνο κέρδος του ηττημένου". Ο Ετεοκλής δεν είναι κάποιος που έρχεται να δώσει κουράγιο στον λαό. Είναι φοβισμένος. Αυτή ήταν η άποψη του Τσέζαρις από την αρχή. Από την άλλη, ο Πολυνείκης δεν υπάρχει ως ρόλος, είναι ένα από τα δύο πτώματα που τα μοιρολογούν.

"Επτά επί Θήβας" με διπλές διανομές και στιβαρή σκηνοθετική άποψη από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις Facebook Twitter
«Ο Ετεοκλής, ξέροντας τη μοίρα του, πάει και πεθαίνει για να σώσει την πόλη του. Μοιάζει πολεμικό έργο, αλλά, όπως έλεγε και ο Τσαρούχης, που το ανέβασε το 1982, είναι από τα πιο αντιπολεμικά έργα που έχουν γραφτεί.»

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει η σκηνή της σύγκρουσης, η οποία βγήκε μέσα από μια πρόβα. Με τον Χρίστο Στυλιανού, τον έτερο Ετεοκλή, αντί να κάνουμε μια μάχη σώμα με σώμα, εκφράσαμε όλο αυτό μέσα από αγκαλιές, σκληρές αγκαλιές. Ο Τσέζαρις δίνει ελευθερία στον ηθοποιό κι έτσι οι προτάσεις του καθενός γίνονται μέρος της παράστασης, νιώθεις μέρος του όλου. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει να έχεις μπει πολύ μέσα στο πνεύμα του ρόλου. Στην παράσταση, όταν κάνει ο Στυλιανού τον Ετεοκλή, εγώ κάνω τον Πολυνείκη και το αντίθετο. Το θεωρώ πολύ ουσιαστικό και όμορφο. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει και μ' έχει βοηθήσει το να βλέπω κάποιον άλλον να κάνει τον ρόλο που κάνω κι εγώ. Τον παρατηρείς απ' έξω κι όταν μπαίνεις σ' αυτόν έχεις κάτι να προτείνεις, με αποτέλεσμα να μην είναι ίδια η παράσταση κάθε φορά. Τελικά, είναι σαν να είναι το ίδιο πρόσωπο. Όπως λέει ο Τσέζαρις στο σημείωμα του σκηνοθέτη, μήπως ο εχθρός κρύβεται μέσα μας κι όχι έξω;».


«Σε τι νομίζεις ότι διαφοροποιείται από έναν Έλληνα σκηνοθέτη ο Γκραουζίνις στη σχέση του με την τραγωδία;», τον ρωτάω και μου απαντάει: «Δίνει μεγάλη έμφαση στα σώματα, στη μουσική, στην έννοια του έργου, στο χιούμορ. Δεν βλέπει την τραγωδία ως κάτι ιερό. Προέχει ο ηθοποιός. Ξέρει τι θέλει να κάνει και είναι πολύ ανοιχτός. Τον χαρακτηρίζει τρομερή γενναιοδωρία. Έδωσε πολλή έμφαση στον Χορό, ώστε να βγει προς τα έξω ο λόγος. Είναι πολύ ιδιαίτερο κείμενο, συνυπάρχουν σε αυτό η ποίηση και ο φόβος. Πέρα από τα φιλοσοφικά μηνύματα και την ποίηση που εκφράζει μέσα από την παράσταση ο Γκραουζίνις, υπάρχει και μια αλήθεια που είναι πολύ ανθρώπινη. Αυτό μας βοηθάει και ως ηθοποιούς και ως άτομα». «Τι εννοείς όταν λες ότι ο Γκραουζίνις δίνει έμφαση στο χιούμορ;». «Δείχνει τους στρατηγούς που θα πάνε στις 7 πύλες να παίρνουν όπλα, πατερίτσες, όργανα και να τα χρησιμοποιούν με έναν πολύ περίεργο και όμορφο τρόπο. Καταδεικνύει έτσι τη γελοιότητα του πολέμου, που χωρίζει αδελφό από αδελφό, που σε χωρίζει, εν τέλει, από τους ανθρώπους που αγαπάς. Με έναν ποιητικό τρόπο και με χιούμορ περνάει αυτό το μήνυμα στους θεατές».

"Επτά επί Θήβας" με διπλές διανομές και στιβαρή σκηνοθετική άποψη από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις Facebook Twitter
«Στην παράσταση, όταν κάνει ο Στυλιανού τον Ετεοκλή, εγώ κάνω τον Πολυνείκη και το αντίθετο. Το θεωρώ πολύ ουσιαστικό και όμορφο. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει και μ' έχει βοηθήσει το να βλέπω κάποιον άλλον να κάνει τον ρόλο που κάνω κι εγώ. Τον παρατηρείς απ' έξω κι όταν μπαίνεις σ' αυτόν έχεις κάτι να προτείνεις, με αποτέλεσμα να μην είναι ίδια η παράσταση κάθε φορά. Τελικά, είναι σαν να είναι το ίδιο πρόσωπο. Όπως λέει ο Τσέζαρις στο σημείωμα του σκηνοθέτη, μήπως ο εχθρός κρύβεται μέσα μας κι όχι έξω;».


Ο Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια, σκηνοθετεί για δεύτερη φορά τραγωδία. Η πρώτη ήταν πριν από μερικά χρόνια, όταν ανέβασε τον «Οιδίποδα Τύραννο. Ήταν μια παράσταση που τη χαρακτήριζαν η λιτότητα, η ατμόσφαιρα, ο λόγος και οι ευρηματικές λύσεις. Βρήκα τον Γκραουζίνις στην Επίδαυρο, λίγες ώρες μετά την παράσταση στους Φιλίππους. Το πρώτο θέμα για το οποίο μιλήσαμε ήταν οι απίστευτοι συσχετισμοί του έργου με την πολιτική κατάσταση της εποχής μας. Μου είπε: «Ήταν προσωπική μου επιθυμία να συνεχίσω την ιστορία του Οιδίποδα, μια λογική συνέχεια, εφόσον ήταν η πρώτη τραγωδία με την οποία ασχολήθηκα. Ήθελα να συνεχίσω με την ίδια θεματική. Επίσης, ένας ακόμα λόγος που ήθελα να καταπιαστώ με αυτό το έργο ήταν το πόσο μοιάζει αυτή η τραγωδία με την κατάσταση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Είχε ενδιαφέρον για μένα να παρακολουθήσω τα συναισθήματα, την ψυχολογία, την ενέργεια αυτών των ανθρώπων σε μια πόλη που πολιορκείται από εχθρούς. Φυσικά, πρόκειται για τη διάλυση των δεσμών μιας οικογένειας και των οικογενειακών αξιών που υποχωρούν μπροστά στις ανάγκες του κράτους. Είναι πολύ σημαντική για μένα η μοίρα του Χορού, δηλαδή του λαού που βρίσκεται στη μέση της διαμάχης δύο αδελφών και δύο φιλοδοξιών. Ο πρωταγωνιστής πεθαίνει, αλλά τι γίνεται με τον λαό που κινδυνεύει να δυστυχήσει;».


«Οπότε, σας ενδιέφερε περισσότερο ο πόλεμος από τα δύο αδέλφια που αλληλοσκοτώνονται;», ρωτάω και μου εξηγεί: «Επικεντρώνομαι στην τραγική ανάγκη της πολύτιμης απόφασης του έργου. Ο Ετεοκλής έχει την ευκαιρία να στείλει κάποιον άλλον στην 7η πύλη όπου περιμένει ο αδελφός του και γινόμαστε μάρτυρες της απόφασής του να στραφεί ο ίδιος ενάντια στον αδελφό του και της υποκριτικής εξήγησης που δίνει. Πρόκειται για ειλικρινή απόφαση μεν, αλλά οι αιτιάσεις του θυμίζουν τον λόγο ενός πολιτικού, όπου κυριαρχούν τα ψέματα».


«Γνωρίζετε, βέβαια, ότι οι "Επτά επί Θήβας" είναι ένα έργο εμβληματικό για τους Έλληνες, καθώς η ιστορία μας είναι γεμάτη εμφύλιες διαμάχες και διχόνοιες. Σας ευαισθητοποίησε εξίσου;». «Ζω αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, είμαι πατέρας ενός ελληνόπουλου, νιώθω πια Έλληνας κι εγώ. Έκανα την παράσταση για το ελληνικό κοινό και τους Έλληνες φίλους μου, οπότε λειτουργώ ως Έλληνας σκηνοθέτης».

"Επτά επί Θήβας" με διπλές διανομές και στιβαρή σκηνοθετική άποψη από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις Facebook Twitter


Διαβάζοντας τα λόγια της Αντιγόνης στο τέλος του έργου, αναπόφευκτα έρχονται στον νου οι οργισμένες εικόνες εκδίκησης που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες, λόγω του πραξικοπήματος στην Τουρκία. Σαν η ανθρώπινη φύση να παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Εκφράζω αυτή μου τη σκέψη στον σκηνοθέτη και μου απαντάει: «Βλέπω, όπως είπα, αυτή την παράσταση ως συνέχεια του "Οιδίποδα". Άλλωστε, με τον μουσικό μου, τον Δημήτρη Θεοχάρη, χρησιμοποιούμε ένα θέμα από την προηγούμενη παράστασή μας για να κάνουμε τη σύνδεση με τα δύο έργα. Σαν να ρίχνουμε μια σκιά εκείνης στη σημερινή παράσταση, απολύτως συνειδητά. Όσον αφορά τους συσχετισμούς με την πολιτική πραγματικότητα σήμερα, όντως όλοι βλέπουμε ότι είναι μια σύγχρονη τραγωδία. Αλλά οφείλω να πω ότι δεν ήταν ο βασικός λόγος που την επέλεξα. Μου δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να αναφερθώ στο τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, όπως και σε περιοχές πολύ κοντά στην Ελλάδα, αλλά και να σκεφτώ ποιητικά, φιλοσοφικά, ίσως ακόμα και λίγο μεταφυσικά σχετικά με τη μοίρα των ανθρώπων που τους οδηγεί να κάνουν αυτές τις τραγικές-ηθικές επιλογές υπό το κράτος του φόβου, όταν απειλούνται από τον εχθρό που βρίσκεται κοντά. Πιθανόν τόσο κοντά, που ενώ ψάχνεις τον εχθρό σου αλλού, τον βρίσκεις αναπάντεχα μέσα σου. Ήταν μια ευκαιρία για μένα να σκεφτώ κατά τη διάρκεια των προβών, να αναλογιστώ την ανθρώπινη φύση, τη συμπεριφορά των ανθρώπων μπροστά στον θανάσιμο κίνδυνο».


«Βέβαια, ο Ετεοκλής θυσιάζεται για την πατρίδα, κάτι ευγενές και αναμενόμενο στον αρχαίο κόσμο. Θα περιμένατε κάτι ανάλογο να συμβεί σήμερα;». «Όχι ακριβώς. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται και μιλάει είναι αρκετά πολύπλοκος, οι ανάγκες που τον οδηγούν να κάνει ό,τι κάνει δεν οφείλονται μόνο στον πατριωτισμό. Πρόκειται για ένα δύσκολο ερώτημα στις μέρες μας, γιατί όλες αυτές οι ωραίες ιδέες περί πατριωτισμού, κοινού καλού και συλλογικότητας χρησιμοποιούνται μόνο ως ιδεολογία που καθοδηγεί τα πραγματικά κίνητρα των πολιτικών και των ηγετών. Αυτό νομίζω ότι είναι παρόν στο έργο του Αισχύλου και είναι επίσης παρόν στην πολύ καλή μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, που αποτέλεσε έμπνευση για όλους μας. Οπότε, πιστεύω ότι το κοινό θα διακρίνει στον Ετεοκλή όχι μόνο τον πολιτικό, όχι μόνο τον ηγέτη, αλλά και τον αληθινό ήρωα που πάντοτε θέλει να κρύψει ή να προβάλλει κάτι άλλο. Νιώθεις στο κείμενο του Αισχύλου, κατά τη διάρκεια της παράστασης, τη γέννηση ενός πολιτικού, ενός ηγέτη, ενός διαχειριστή που θεωρείται πατριώτης, αλλά στον περίφημο μονόλογό του αποκαλύπτονται τα προσωπικά του κίνητρα, βάσει των οποίων κάνει τις επιλογές του».


«Έχει σημασία η διπλή διανομή; Οι δύο πρωταγωνιστές μετατρέπουν την παράσταση σε δύο διαφορετικές;» ρωτάω. «Είμαι ευτυχής που έχω διπλή διανομή. Είναι μια πρακτική με την οποία είμαι εξοικειωμένος από το λιθουανικό και το ρωσικό θέατρο. Είναι πολυτέλεια για τον σκηνοθέτη να έχει δύο ηθοποιούς στον ίδιο ρόλο. Οι πρόβες είναι πιο εντατικές και οι δύο ηθοποιοί παρατηρούν τα λάθη και τα επιτεύγματα ο ένας του άλλου. Με δύο ηθοποιούς έχεις ενδιαφέρουσες ανταλλαγές ιδεών και αντιπαραθέσεων. Επίσης, καθώς ο ρόλος του Πολυνείκη είναι βωβός, επέλεξα ο ηθοποιός που θα τον υποδυόταν να έχει την ευκαιρία να αλλάζει από παράσταση σε παράσταση. Ο Γιάννης Στάνκογλου κλήθηκε να παίξει τον Ετεοκλή και αποδείχτηκε πάρα πολύ γενναιόδωρος καλλιτέχνης και άνθρωπος, αφού ευγενικά συμφώνησε να αναλάβει τον βωβό ρόλο του Πολυνείκη σε κάποιες παραστάσεις».

"Επτά επί Θήβας" με διπλές διανομές και στιβαρή σκηνοθετική άποψη από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις Facebook Twitter
Διαβάζοντας τα λόγια της Αντιγόνης στο τέλος του έργου, αναπόφευκτα έρχονται στον νου οι οργισμένες εικόνες εκδίκησης που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες λόγω του πραξικοπήματος στην Τουρκία. Σαν η ανθρώπινη φύση να παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, όσοι αιώνες κι αν περάσουν.


«Έχει κοινά αισθητικά στοιχεία η παράστασή σας με αυτή του "Οιδίποδα;"». «Είναι η συνέχεια εκείνης της παράστασης, από κάθε άποψη, αλλά περισσότερο στο περιεχόμενο παρά στη φόρμα. Σκηνογραφικά, μαζί με τον Κέννυ ΜακΛέλλαν θελήσαμε ν' αφήσουμε την ορχήστρα της Επιδαύρου να μιλήσει μόνη της, να αναπνεύσει. Δεν θέλαμε να είμαστε οπτικά επιθετικοί, να μεταλλάξουμε τον χώρο. Μας ενδιέφερε να συνεργαστούμε με τον χώρο, δεν τον αγνοήσαμε, δεν πήγαμε κόντρα. Νομίζω ότι αυτό είναι καλό για τη φαντασία του κοινού. Προσπαθώ να χρησιμοποιώ αισθητικά στοιχεία που να προκαλούν τη φαντασία των θεατών. Κι όταν εκείνοι συνεργάζονται με την παράσταση, καθένας μπορεί να αναγνωρίσει διαφορετικές εικόνες μέσα από τη φαντασία του. Η φαντασία είναι πολύ δυνατή. Κι αυτή είναι και η δουλειά του καλλιτέχνη. Οπότε, λέω: "ελάτε να ονειρευτείτε"».

Info:

Αισχύλος

Επτά επί Θήβας

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

22-23 Ιουλίου 2016

21:00

Στην παράσταση θα υπάρχουν υπέρτιτλοι στην αγγλική γλώσσα.

Ταυτότητα Παράστασης

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις

Σκηνικά-Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν

Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης

Χορογραφία-Κίνηση: Έντι Λάμε

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σαμαρτζίδου

Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη

Διανομή

Ετεοκλής: Γιάννης Στάνκογλου (23/7) / Χρίστος Στυλιανού (22/7)

Άγγελος: Γιώργος Καύκας

Κήρυκας: Αλέξανδρος Τσακίρης

Αντιγόνη: Νάντια Κοντογεώργη

Ισμήνη: Ιώβη Φραγκάτου

Χορός: Λουκία Βασιλείου, Δημήτρης Δρόσος, Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Κλειώ-Δανάη Οθωναίου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Σταυριάννα Παπαδάκη, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Αλεξία Σαπρανίδου, Εύη Σαρμή, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιώργος Σφυρίδης, Ευανθία Σωφρονίδου, Κωνσταντίνος Χατζησάββας

"Επτά επί Θήβας" με διπλές διανομές και στιβαρή σκηνοθετική άποψη από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις Facebook Twitter
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ