Η πρώτη έκθεση του φωτογράφου Freddie F. στον νέο χώρο τέχνης Blank Canvas της Μελανθίου έχει τίτλο Puer Aeternus, Αιώνια εφηβεία, με την ψυχολογία του εφήβου να γίνεται κινητήριος δύναμη για δημιουργικότητα. Όλες οι εικόνες που παρατηρεί και αποτυπώνει από ένστικτο έχουν κρυμμένη την παιδικότητα της Αθήνας, μηνύματα (παιχνιδιάρικα, αστεία, θλιμμένες στιγμές) που πρέπει να τις μελετήσεις προσεκτικά για να τα αποκρυπτογραφήσεις. Όπως το λυπημένο «χαμόγελο» στο κιγκλίδωμα του δρόμου στο σημείο που σκοτώθηκε ο Παντελίδης, ή τα σκαλισμένα συνθήματα σε διάφορες γλώσσες πάνω στα φύλλα της αλόης, ένδειξη της πολύ-πολιτισμικότητα της Αθήνας που μπορείς να εντοπίσεις πια παντού.
— Γιατί ονόμασες την έκθεση «αιώνια εφηβεία»;
Είναι πολύ κλισέ καλλιτεχνικό θέμα, το γνωρίζω. Πάντα με έλκυαν αυτού του τύπου οι χαρακτήρες, Ο Holden, ο Rimbaud, ο Τουταγχαμών, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να προχωρήσω, να μεγαλώσω. Πρέπει να το ξεκαθαρίσω αυτό, γιατί είναι βασικά μια συνθήκη που με έχει βοηθήσει να αποφύγω τις ευθύνες και να ζήσω πολύ απερίσκεπτα. Προσπαθώ να το αλλάξω αυτό και αυτές οι φωτογραφίες είναι η θεραπεία μου, η δικιά μου αντιμετώπιση κάποιων πραγμάτων. Τελικά πρέπει να ολοκληρώσω αυτό το κεφάλαιο, όσο κλισέ και περιττό κι αν το βρίσκω, για να προχωρήσω. Επίσης, είναι η κατάσταση που βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Είμαστε σαν οι κακομαθημένοι, κατεστραμμένοι, ατίθασοι έφηβοι της Ευρώπης που χάλασαν όλα τα λεφτά των γονιών τους σε κόκα και χρειάζονται συνεχώς τους γονείς τους για να τους γλιτώσουν από τους μπελάδες.
πεχε
— Τι είναι αυτό που σου προκαλεί το ενδιαφέρον για να φωτογραφίσεις εκτός δουλειάς;
Δεν είμαι στα αλήθεια σίγουρος.
— Κατά καιρούς δούλευες διάφορα project (π.χ. τα αρκουδάκια και τα παιχνίδια μέσα στα αυτοκίνητα), γιατί δεν επέλεξες να εκθέσεις κάποιο από αυτά;
Υπάρχουν αναφορές σε αυτά τα project, αλλά ήθελα αυτό να είναι ένα σύνολο δουλειάς από μόνο του. Είναι κάπως σαν να βλέπεις τεράστια τυπώματα από ένα φανζίν παρά γυαλιστερές φωτογραφίες σε ένα περιοδικό, με το οποίο σχετίζομαι κυρίως. Ήθελα να είναι κάτι ξεχωριστό από τις παλιές δουλειές μου, είναι μια εντελώς καινούργια παλέτα για μένα, πολύ πιο διακριτική από ό,τι έκανα στο παρελθόν και οι εικόνες δεν είναι πολύ φιλικές για τα media. Φαίνονται αδιάφορες μέσα σε ένα περιοδικό και τα κρυμμένα μηνύματα μπορούν να αποκρυπτογραφηθούν μόνο αν τις δεις μεγάλες. Προχωράω. Αγωνίζομαι να μεγαλώσω.
Ήταν περιπέτεια το να φτάνεις στα σαράντα και να αισθάνεσαι ακόμα σαν παιδί, έχει τα πάνω του και τα κάτω του, σαν rollercoaster, αλλά ήταν επίσης πολύ οδυνηρό και δύσκολο να προσπαθώ να προσαρμοστώ σε μια κοινωνία που λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο.
— Και γιατί εικόνες του δρόμου και τυχαίες στιγμές, ενώ θα μπορούσες να κάνεις μία έκθεση με πρόσωπα που θα κάνει και πιο πολύ ντόρο;
Αρχικά σχεδίαζα να δείξω μαζί και πορτρέτα, αλλά όταν άρχισα να κάνω editing συνειδητοποίησα ότι τα πορτρέτα μου σχεδόν πάντα περιέχουν και ένα στοιχείο μόδας. Είναι δύσκολο να ξεφορτωθώ αυτή τη συνήθεια. Τα στοιχεία της μόδας μου υποδείκνυαν συνεχώς τις επιλογές μου στο editing, έτσι τις προσπέρασα και περιόρισα τις εικόνες όπου αυτό γινόταν παράγοντας.
— Δεν έχεις κάνει προσωπική έκθεση όσα χρόνια είσαι στην Ελλάδα, γιατί τώρα;
Με προσέγγιζαν άνθρωποι και γκαλερί, αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ σύνδεση με κανέναν από αυτούς. Ή μπορεί να μην ήμουν αρκετά ώριμος ως καλλιτέχνης. Αισθανόμουν ότι η δουλειά μου στα περιοδικά ήταν από μόνη της μια δήλωση καθώς προέρχομαι από την κουλτούρα των περιοδικών και εκεί πίστευα ότι ανήκαν και οι φωτογραφίες μου. Όταν τα παιδιά από το Blank Canvas μου είπαν τα σχέδιά τους να ανοίξουν έναν χώρο τέχνης στην Μελανθίου δίπλα στο Handlebar, ένα χιπστερομπάρ όπου συχνάζω και το VCA, ένα μαγαζί με ποδήλατα, αισθάνθηκα ότι όλα μπήκαν στη σωστή θέση και ότι η ίδια η τοποθεσία λέει το μισό μήνυμα από αυτό που ελπίζω να μοιραστώ.
— Είναι πιο δύσκολο να βλέπεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα ενός παιδικού μυαλού; Ισχύει ότι όσο μεγαλώνει ένας καλλιτέχνης ψάχνει όλο και περισσότερο το παιδί που έχει μέσα του;
Ναι, οι πιο πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούν να ξαναζήσουν την παιδική τους ηλικία όσο μεγαλώνουν, αλλά εγώ προσπαθώ να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθώ πραγματικά να προχωρήσω από αυτή. Ήταν περιπέτεια το να φτάνεις στα σαράντα και να αισθάνεσαι ακόμα σαν παιδί, έχει τα πάνω του και τα κάτω του, σαν rollercoaster, αλλά ήταν επίσης πολύ οδυνηρό και δύσκολο να προσπαθώ να προσαρμοστώ σε μια κοινωνία που λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο.
— Τι είναι αυτό που κάνει γοητευτική την Αθήνα για κάποιον φωτογράφο; Υπάρχει κάτι μοναδικό φωτογραφικά που δεν μπορείς να βρεις σε άλλες πόλεις;
Η Αθήνα είναι σαφώς χαοτική έτσι είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις ένα ελεγχόμενο πλαίσιο. Είναι προκλητικό να φωτογραφίζεις με τόση πληροφορία τριγύρω και είναι ελάχιστοι οι φωτογράφοι που πετυχαίνουν να αντιμετωπίσουν όλο αυτό το χάος με έναν τρόπο που έχει ενδιαφέρον. Ο Στάβερης φαίνεται να είναι εξοικειωμένος και άνετος μέσα σε αυτό το περιβάλλον και ο Θοδωρής Μανωλόπουλος έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο να το αποδομεί. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ την πόλη σε συγκεκριμένες δόσεις, προσπαθώ και τονίζω συγκεκριμένες λεπτομέρειες που βρίσκω ενδιαφέρουσες ή σχετικές. Ενσωματώνω συγκεκριμένα tags και μηνύματα που υπάρχουν στους τοίχους ή στο υπόβαθρο για να πω αυτό που θέλω έτσι οι φωτογραφίες μου μερικές φορές μπορεί να φαίνονται αρκετά σκληρές και πληθωρικές σε πληροφορία, αλλά στην ουσία είναι ένα είδος αφαίρεσης.
— Πες μου για τις φωτογραφίες της έκθεσης. Σε όλες υπάρχει κρυμμένο ένα μήνυμα, δεν είναι απλά μια φωτογραφία. Υπάρχει κοινό concept ή η καθεμία έχει τη δικιά της ιστορία;
Κάθε φωτογραφία έχει το δικό της μήνυμα και ιστορία, αλλά θα πρέπει να τις δει κανείς σαν σύνολο. Είναι κάπως σαν κυνήγι θησαυρού ή σαν κάψουλες χρόνου. Θα έπρεπε να τις δει κανείς σαν καλλιτεχνικά αντικείμενα μιας ανασκαφής που σου δίνουν ξεχωριστά πληροφορίες για τη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά σαν σύνολο ζωγραφίζουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
— Μπορείς να διηγηθείς μία από αυτές τις ιστορίες;
Υπάρχει ένας άγγελος στο κέντρο της Αθήνας που βρομίζει και κουράζεται όσο περνάει ο καιρός. Κάποιος του κόβει συνέχεια τα φτερά, αλλά κάθε λίγους μήνες κάποιος τα αντικαθιστά με καινούργια, ολόλευκα φτερά.
Info:
Puer Aeternus, Ατομική Έκθεση φωτογραφίας Freddie F.
23 Ιουνίου - 1 Ιουλίου, καθημερινά 17:00-22:00 με ελεύθερη είσοδο
Επιμέλεια κειμένων/έκθεσης: Michelangelo Bevilacqua | xMx
Ηχητική εγκατάσταση «συνεχείς ανώριμοι ήχοι»: Μπιάνκα Μπογδάνου, Παντελής Καρασεβδάς
Blank Canvas , Μελανθίου 8, Ψυρρή, Αθήνα.
