«Το όνειρο της Ευρώπης πεθαίνει στην Ελλάδα» είναι ο τίτλος σημερινού άρθρου του Γκίντεον Ράχμαν στους Financial Times. Σε αυτό επισημαίνεται πως «οι κλειστές τράπεζες στην Ελλάδα αποτελούν μια βαθιά αποτυχία για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σημερινή κρίση δεν αποτελεί απλά μια αντανάκλαση των αποτυχιών του σύγχρονου ελληνικού κράτους, αλλά και της αποτυχίας του ευρωπαϊκού οράματος για ενότητα, ειρήνη και ευημερία».
«Τα τελευταία 30 χρόνια η Ευρώπη ενστερνίστηκε τη δική της εκδοχή για "το τέλος της ιστορίας". Έγινε γνωστή ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ιδέα ήταν πως τα ευρωπαϊκά έθνη θα μπορούσαν να απομακρύνουν τις τραγωδίες του πολέμου, του φασισμού και της κατοχής. Με την ένταξή τους στην ΕΕ, θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν από κοινού ένα καλύτερο μέλλον, βασισμένο στη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την αποκήρυξη του εθνικισμού».
«Εγκλωβίζοντας την Ελλάδα και άλλες χώρες σε ένα αποτυχημένο οικονομικό πείραμα –το ευρώ- η ΕΕ τώρα καταστρέφει ενεργά τον πλούτο, τη σταθερότητα και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.»
Το άρθρο προσθέτει πως η Ελλάδα έγινε το 10ο μέλος του ευρωπαϊκού κλαμπ το 1981. Η ένταξή της από νωρίς σε μια ΕΕ που τώρα αριθμεί 28 χώρες αποτελεί επίπληξη σε όσους υποστηρίζουν τώρα πως ανέκαθεν ήταν περιφερειακό μέλος. «Όταν ανατράπηκαν οι συνταγματάρχες το 1974, η Ελλάδα έγινε πρωτοπόρος ενός νέου μοντέλου για την Ευρώπη - κατά το οποίο η αποκατάσταση της δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο διασφαλίστηκε με ταυτόχρονη εφαρμογή της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Το μοντέλο που καθιερώθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα -εδραίωση της δημοκρατίας που διασφαλίζεται από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση- ξεδιπλώθηκε σε όλη την ήπειρο κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών δεκαετιών».
«Για την ίδια την ΕΕ, η διεύρυνση ελληνικού στυλ έγινε το πιο ισχυρό εργαλείο για τη διάδοση της σταθερότητας και της δημοκρατίας σε ολόκληρη την ήπειρο», τονίζεται.
«Ο κίνδυνος τώρα είναι αυτός, η Ελλάδα που ήταν κάποτε πρωτοπόρος στη σύνδεση μιας δημοκρατικής μετάβασης στο ευρωπαϊκό σχέδιο, μπορεί τώρα να γίνει το έμβλημα μιας νέας και επικίνδυνης διαδικασίας: της διάλυσης της ΕΕ. Η τωρινή κρίση μπορεί εύκολα να οδηγήσει την χώρα στο να φύγει από το ευρώ και τελικά από την ίδια την ένωση. Κάτι τέτοιο θα υπονόμευε την θεμελιώδη πρόταση της ΕΕ: ότι η συμμετοχή στο ευρωπαϊκό κλαμπ είναι η καλύτερη εγγύηση για την μελλοντική ευημερία και σταθερότητα.
»Ακόμα και αν μία οργισμένη και εξαθλιωμένη Ελλάδα παραμείνει τελικά εντός του κλαμπ, η σχέση μεταξύ της ΕΕ και της ευημερίας θα έχει διαρραγεί. Γιατί αποκαλύπτεται η τρομακτική αλήθεια ότι δεν είναι μόνο πως η ΕΕ απέτυχε να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της για ευημερία και ενότητα. Εγκλωβίζοντας την Ελλάδα και άλλες χώρες της ΕΕ σε ένα αποτυχημένο οικονομικό πείραμα –το ευρώ- τώρα καταστρέφει ενεργά τον πλούτο, τη σταθερότητα και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
»Οι κίνδυνοι αυτής της διαδικασία είναι όλο και πιο έντονοι γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε μία θέση μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Προς τον νότο κυριαρχεί το χάος και το αιματοκύλισμα της Λιβύης. Προς τον βορρά, η αστάθεια των Βαλκανίων και ανατολικά, μια θυμωμένη και αναγεννημένη Ρωσία», σημειώνει το άρθρο, μεταξύ άλλων.
Γνωρίζοντας αυτά, η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα είναι ολοένα και πιο δύσπιστη για τη φαινομενική προθυμία της ΕΕ να αφήσει την Ελλάδα να αποτύχει. Αυτό, όμως, είναι άδικο για τους Ευρωπαίους, σημειώνει ο αρθρογράφος, τονίζοντας ότι η απάντησή τους στην κριτική από την Ουάσινγκτον είναι ότι η ΕΕ λειτουργεί μόνο επειδή είναι μια κοινότητα νόμων και αμοιβαίων υποχρεώσεων. «Αν επιτραπεί σε μια χώρα όπως η Ελλάδα να αψηφήσει τους νόμους και τις υποχρεώσεις - υπαναχωρώντας για παράδειγμα, από τα χρέη της- τότε το κλαμπ θα αρχίσει να διαλύεται έτσι κι αλλιώς. Αν, αντίθετα, εκδιώξεις την Ελλάδα, υπάρχει ακόμα μια πιθανότητα περιορισμού των ζημιών σε μια χώρα».
Οι Financial Times συνεχίζουν τονίζοντας πως η κρίση έχει επίσης μεγάλες επιπτώσεις για τη δημοκρατία, το αρχικό σημείο συσπείρωσης που προσέλκυσε την Ελλάδα στην ΕΕ περισσότερο από τρεις δεκαετίες πριν. «Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας υποστηρίζει τώρα πως όχι μόνο δεν διασφαλίζεται η δημοκρατία στην Ελλάδα, αλλά η ΕΕ έχει γίνει και ο εχθρός της, καταπατώντας την βούληση του λαού.
»Στην πραγματικότητα, φυσικά, αυτή είναι μια σύγκρουση δημοκρατικών εντολών – η επιθυμία των Ελλήνων ψηφοφόρων να απαλλαγούν από την λιτότητα βρίσκεται απέναντι από τους ψηφοφόρους (και φορολογούμενους) άλλων χωρών, που θέλουν να δουν τα δάνειά τους να αποπληρώνονται και δεν θέλουν να αφήσουν μια μη μεταρρυθμισμένη Ελλάδα να συνεχίσει να επωφελείται από χρήματα της ΕΕ.
»Μπορεί αυτές οι δύο δημοκρατικές εντολές να συμβιβαστούν με επώδυνο τρόπο στο δημοψήφισμα της άλλης Κυριακής. Αν ο ελληνικός λαός ψηφίσει να αποδεχτεί τις απαιτήσεις των πιστωτών της ΕΕ –απαιτήσεις που η κυβέρνηση του μόλις απέρριψε – ίσως η Ελλάδα να μείνει εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ. Αλλά θα είναι μια απόφαση από ένα καταπτοημένο και σκυθρωπό έθνος. Η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να είναι μέλος της ΕΕ. Αλλά το ευρωπαϊκό της όνειρο θα είχε πεθάνει», καταλήγει το άρθρο.
