Μετανάστες νεολιθικής εποχής: Έλληνες έφτασαν στη Σουηδία πριν από 5000 χρόνια

Facebook Twitter
0

Το περιοδικό Science δημοσίευσε μια μελέτη μιας ομάδας σουηδών ερευνητών, στην οποία ερευνάται η μετακίνηση των πληθυσμών από το Νότο της Ευρώπης προς το Βορρά.

Ο άνθρωπος ξεκίνησε να καλλιεργεί τη γη περίπου έντεκα χιλιάδες χρόνια πριν αλλά η πρακτική αυτή εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη μετά από πέντε χιλιάδες χρόνια. Η επιπτώσεις της γεωργικής επανάστασης σε δημογραφικό και γενετικό επίπεδο αποτελούσε ως τώρα άγνωστο πεδίο. Ήταν η γνώση που ταξίδεψε, ή οι άνθρωποι που μετανάστευαν μετέφεραν τη γνώση; Φαίνεται ότι ισχύει το δεύτερο.

Η ομάδα ερευνητών πήρε δείγματα DNA από τρεις κυνηγούς και έναν αγρότη που έζησαν περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια πριν. Οι τέσσερις άντρες βρέθηκαν σε ανασκαφές που έγιναν στη Σκανδιναβία. Συγκρίνοντας το DNA των αγροτών με αυτό των κυνηγών οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι αγρότες διέσχισαν όλη την Ευρώπη διαδίδοντας τις γνώσεις τους. Αν οι ερευνητές έχουν δίκιο, εξηγείται πως και γιατί το μεσογειακό DNA, και συγκεκριμένα από Ελλάδα και Κύπρο, βρέθηκε στη Σουηδία.

Οι ερευνητές δεν είναι σε θέση να υποθέσουν με ποιο τρόπο μετακινήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι αλλά το πιθανότερο είναι ότι η μετανάστευση έγινε σταδιακά, από γενιά σε γενιά, και όχι από μεμονωμένους πρωτοπόρους. Φαίνεται ότι αρχικά τουλάχιστον, οι νέοι άποικοι δεν ανακατεύτηκαν με τους ντόπιους κυνηγούς αλλά ίσως πείστηκαν να μείνουν και να ανταλλάξουν τεχνικές. Στο τέλος αναμίχθηκαν πλήρως: το DNA των σύγχρονων Ευρωπαίων είναι μίξη των δύο ομάδων της νεολιθικής εποχής, των κυνηγών και των αγροτών.

Φαντάζομαι ότι η υπόθεση σηκώνει αντιρρήσεις, οπότε αν ξέρετε από γενετική, μπορείτε να δείτε τα δεδομένα εδώ.

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ