Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχιακές παρουσιάσεις στην φετινή έκθεση των τελειοφήτων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, ήταν αυτή της νεαρής εικαστικού Έφης Παπαϊωάννου. Παρακάτω εξηγεί η ίδια πώς αντιλαμβάνεται την έννοια του θηράματος και πώς εργάστηκε για την απεικόνισή του.
" Με αφετηρία τα “ευγενή θηράματα”, ξεκίνησα να επικεντρώνω το ενδιαφέρον μου στην αντίδραση των ζώων γενικώς, την στιγμή που αντιλαμβάνονται την παρουσία απειλής. Την έντασή που βιώνουν απέναντι στον επικείμενο τραυματισμό ή θάνατο, ή την έκπληξη που νιώθουν απέναντι ακόμη και στο κλικ μιας φωτογραφικής μηχανής.
Όλα τα έργα είναι “πορτραίτα” που αντικρύζουν τον θεατή κατάματα, χωρίς βάθος χώρου ή μερικώς χωρίς περιβάλλον. Ο τρόπος σχεδίασης τους είναι μία επαναληπτική διαδικασία εξομοίωσης κεντήματος.
Μέσα στο πλαίσιο της επανάληψης εντάσσω και το στοιχείο των ριγών, το οποίο μεταφέρει τα ζώα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει περισσότερο εσωτερικό χώρο παρά το φυσικό τους. Παραλληλα, οι ρίγες θα μπορούσαν να ορίζουν την φυλάκιση και τον περιορισμό."
σχόλια