Το 2025 του «Anora» και του ρεκόρ του Σον Μπέικερ με τα 4 προσωπικά του Όσκαρ κλείνει με προβληματισμό για το μέλλον της Warner, αμηχανία για την προσεχή μετακόμιση των βραβείων της Ακαδημίας στο YouTube αλλά και ένα γιορτινό twist, καθώς, από το πουθενά, τα «Κάλαντα των Χριστουγέννων» σαρώνουν στο ελληνικό box office, κερδίζοντας σε εισιτήρια ακόμη και το τρίτο επεισόδιο του «Avatar», έχοντας ήδη φτάσει τους 250.000 θεατές! Ο Ιανουάριος θα μας φέρει ολοταχώς το «Άμνετ», το «Marty Supreme» και το ακαταμάχητο «Sirat», τρεις εξαιρετικές ταινίες που ήδη φιγουράρουν στις λίστες ξένων εντύπων και sites και θα παίξουν σε όλα τα επερχόμενα βραβεία, ενώ τον Φεβρουάριο ακολουθούν το «Pillion», ο υπέροχος «Ήχος της Πτώσης» και ο «Μυστικός Πράκτορας» από τη Βραζιλία – ακόμη περιμένουμε το φαντασμαγορικό, αμετανόητα αβανγκάρντ «Resurrection» του Μπι Γκαν.
Σε μια χρονιά χωρίς ηχηρές blockbuster εκρήξεις σε εισιτήρια και με καλλιτεχνικά «διαμαντάκια» να ψάχνουν το κοινό τους, αυτή είναι η δεκάδα που αξίζει να κρατήσουμε, και να της προσθέσουμε το υπόγεια πανέξυπνο «Black Bag» του Σόντερμπεργκ, το «Όνειρα (Σεξ-Αγάπη)», τον ευαίσθητο «Αχινό» με το ντεμπούτο του Χάρις Ντίκινσον πίσω από την κάμερα, τις «Άγριες Πληγές», το «Queer», που είναι η σαφώς καλύτερη από τις δύο ταινίες του Γκουαντανίνο στο ίδιο ημερολογιακό έτος, το παραγνωρισμένο «Mickey 17», τη «Σπασμένη Φλέβα», που με τα 130.000 εισιτήρια αποδεικνύεται η πιο εμπορική ταινία στην καριέρα του Γιάννη Οικονομίδη, και βέβαια το «Father, Mother, Sister, Brother» του Τζιμ Τζάρμους που παίζεται τώρα στις αίθουσες (ταυτόχρονα με το εντελώς καλλιτεχνικό του αντίθετο, τον «Καποδίστρια»).
Blue Moon
Μαζί με το στοχαστικό, αβάσταχτα μοναχικό «Train Dreams» με την ολόψυχη ερμηνεία του Τζόελ Έτζερτον, το «Blue Moon» είναι μία από τις πραγματικά καλές ταινίες του 2025 που δεν θα δούμε στις αθηναϊκές αίθουσες. Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ αναπαριστά μια βραδιά στο φημισμένο στέκι των θεατρανθρώπων της Νέας Υόρκης, το Sardi’s της δεκαετίας του ’40, όπου ο μικρόσωμος, ξοφλημένος στιχουργός Λόρενζ Χαρτ απέχει μια ανάσα από μία ακόμη αλκοολική κατάρρευση και εξαπολύει σκέψεις και τύψεις, απίθανα ευφυολογήματα και τη σπάνια τέχνη του ακούειν, πικρές αλήθειες και κομψά αμφίσημες φιλοφρονήσεις στον παλιό του συνεργάτη Ρίτσαρντ Ρότζερς, σε φίλους και περαστικούς θαμώνες και κυρίως στον εαυτό του, ασφυκτιώντας από λύπη, απωθημένα, στιγμιαία τινάγματα πίσω στο ένδοξο παρελθόν και μια αχνή, λαμπερή επιφύλαξη για το μεγαλείο που δεν θα έρθει ποτέ.
Θλιμμένος και υπερήφανος, υπερόπτης και αξιολύπητος ταυτόχρονα, ο Ίθαν Χοκ δίνει ρεσιτάλ στον ρόλο του ετοιμοθάνατου θρύλου και είναι η σοβαρότερη απειλή για το Όσκαρ πρώτου ρόλου που ονειρεύεται μεγαλόστομα ο Τίμοθι Σαλαμέ.
Όταν έρθει το φθινόπωρο
«When fall is coming» | Official Trailer
Η Μισέλ (η υπέροχη Ελέν Βενσάν) και η Μαρί Κλοντ (Ζοσιάν Μπαλασκό) ζουν ήσυχα σε ένα χωριό της Βουργουνδίας, στο λυκόφως της ζωής τους, φίλες από παλιά και μοιράζονται τις ανησυχίες για τα παιδιά τους αλλά και το επάγγελμά τους, ένα από αυτά που δεν γίνονται αντιληπτά από την εξωτερική εμφάνιση μιας καθωσπρέπει γηραιάς κυρίας και δεν λέγονται εύκολα στον κόσμο – μάλιστα, αποκαλύπτεται αργότερα σε αυτό το ήπιο θρίλερ-δράμα του Φρανσουά Οζόν. Ο Γάλλος σκηνοθέτης δεν αφήνει το αργό, ελεγειακό πορτρέτο στην ησυχία του: «πειράζοντας» την πλοκή σε κρίσιμα σημεία, προσθέτει σασπένς, μικρές παγίδες, συμπτώσεις, ως κι ένα ενδιαφέρον μεταφυσικό στοιχείο για να βαθύνει το χάσμα μεταξύ δύο γυναικών που κινούνται σε διαφορετικές συναισθηματικές κλίμακες. Με υποκριτική απόδοση ως άλλο έργο δωματίου, το «Όταν έρθει το φθινόπωρο» φανερώνει γούστο και γνώση και ανταμείβει με λιτή μεστότητα.
Flow: Η γάτα που δεν φοβόταν το νερό
Σε παραγωγή, σκηνοθεσία, σενάριο, μουσική, φωτογραφία και μοντάζ(!) του Λετονού Γκιντς Ζιλμπαλόντις, το «Flow» των μηδενικών διαλόγων και της περίσσιας χάρης είναι όχι μόνο ένα σπουδαίο animation –ίσως το πιο πρωτότυπο από το «Έχασα το σώμα μου» του Ζερεμί Κλαπέν πριν από πέντε χρόνια– αλλά και μια απλή στο μεγαλείο της και ουσιαστική στην περιπετειώδη εξέλιξή της ταινία. Μια γάτα που δεν φοβάται το νερό είναι η βασική ηρωίδα μιας ασταμάτητης περιπλάνησης στον πλημμυρισμένο πλανήτη μας: δεν ξέρουμε από τι προήλθε η καταστροφή μετά τον μεγάλο κατακλυσμό, όπως εύλογα δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει μια γάτα! Με μοναδικά απομεινάρια πολιτισμού γιγαντιαία αγάλματα και την απόκοσμη απουσία των ανθρώπων, η χλωρίδα έχει μετατραπεί σε ένα επικίνδυνο νωπό χωράφι με λιγοστά ξέφωτα ηρεμίας, ειδυλλιακά, μόνο μέχρι να ξεσπάσει η επόμενη τρομερή μπόρα που θα οδηγήσει σε υπερχείλιση και νέα προβλήματα για το μικροσκοπικό σκουρόχρωμο τετράποδο. Δίκαιο Όσκαρ Κινουμένου Σχεδίου, βγαλμένου από software και πολλή καρδιά!
Weapons
«Weapons» | Official Trailer
Εξίσου φιλόδοξο, αν και όχι τόσο φορτισμένο ιστορικά, το παραβολικό «Weapons» αποδεικνύει ότι ο σκηνοθέτης Ζακ Κρέγκερ είναι μια υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο του prog θρίλερ και ότι το είδος έχει δημιουργικό χώρο για να ξεκολλήσει από τα στερεότυπα που το κρατούν δέσμιο σε εξορκιστικά αναμασήματα και το «Κάλεσμα» στη νιοστή του συνέχεια. Η ταυτόχρονη εξαφάνιση ανήλικων συμμαθητών από το σπίτι τους και ο αινιγματικός, φονικός τρόμος που εξαπλώνεται σε μια τυπική αμερικανική κωμόπολη εξελίσσεται δυναμικά και κεντρίζεται από την εφιαλτική, αλά αδελφοί Γκριμ καταλυτική παρουσία της μάγισσας του σκοτεινού παραμυθιού, απόκοσμα μασκαρεμένης από την Έιμι Μάντιγκαν σε μία από τις αξέχαστες ερμηνείες της χρονιάς.
Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως
Από την εναρκτήρια σεκάνς, η Πάγιαλ Καπάντια υφαίνει το παλίμψηστο Μουμπάι με τους κατοίκους του σαν ένα μαγικό χαλί με αστικές εικόνες της νύχτας, απόμακρες μουσικές που σβήνουν στη μεταλλική βοή και φευγαλέες φιγούρες, ανθρώπους ξένους στην ίδια τους την πόλη, στο μεγάλο ταξίδι μιας κουρασμένης καθημερινότητας. Για μια κινηματογραφίστρια που προέρχεται από το ντοκιμαντέρ, η μετάβαση σε ένα περίτεχνο, λυρικό πορτρέτο τριών γυναικών είναι εντυπωσιακά αβίαστη: το «Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως» μιλά για τη σύγχρονη Ινδία με σμιχτό διάλογο και εικαστική καθαρότητα μέσα από τις διασταυρούμενες ιστορίες δυο νοσοκόμων και μιας μαγείρισσας, αποσπώντας το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών του 2024.
Βουγονία
«Bugonia» - Official Trailer
Την πλοκή ίσως τη γνωρίζετε από τη νοτιοκορεατική, original σάτιρα επιστημονικής φαντασίας, και τους αρμούς της, που διατηρούνται στο remake, μπορείτε να τους αναζητήσετε εύκολα. Αυτό που ενδιέφερε τον Λάνθιμο, όταν ήρθε στα χέρια του το σενάριο του Γουίλ Τρέισι, είναι ο συνδυασμός ενόχλησης και κωμωδίας που προκύπτει από μια υπερβολικά οργανωμένη, απαξιωτικά μοναχική, αναγκαστικά υπεροπτική superwoman δυτικών αξιών, απέναντι σε έναν καταφρονεμένο, πιθανότατα κακοποιημένο χωριάτη, ωστόσο καλά διαβασμένο μέσα στην πλάνη του, με στέρεο λόγο και εκείνου του τύπου την υπομονή που συναντάμε σε όσους δεν έχουν και τίποτε να χάσουν. Οι συγκρούσεις τους είναι ένας όζος παραλογισμού, που σκάει με κρότο και ματώνει όλα τα επίπεδα τα οποία καλύπτει η κατάμαυρη ημι-κωμωδία sci-fi τρόμου. Η Έμα Στόουν είναι όπως πάντα υπερβατικά καλή, ο Τζέσι Πλέμονς δίνει τα ρέστα της (προσεγμένης) καριέρας του και ο Λάνθιμος αποφασίζει να ξεκουραστεί μετά τη «Βουγονία», μέχρι να ξαναβρεί τη χαρά της δημιουργικής διαδικασίας.
Συναισθηματική Αξία
Ο Νορβηγός Χοακίμ Τρίερ «κάνει» τον Γούντι Άλεν, που «κάνει» τον Μπέργκμαν, σε μια ταινία που φλερτάρει, ευτυχώς προσωρινά, ακόμη και με τον Φελίνι, και που ξεκινά, με ορμή Ρούμπεν Έστλουντ(!), με τη Νόρα, κόρη σπουδαίου σκηνοθέτη και διάσημη θεατρική ηθοποιό, η οποία παθαίνει πανικό, όπως το συνηθίζει, λίγα λεπτά πριν από την πρεμιέρα του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν και ζητά από τον παντρεμένο συμπρωταγωνιστή της, με τον οποίο τα έχει, να της κάνει έρωτα ή να την πλακώσει στο ξύλο, όπερ και εγένετο, για να συνέλθει, κάτι που δεν συνέβη – η θεϊκή Ρενάτε Ρέινσβε κυριαρχεί! Το τρίωρο οικογενειακό δράμα καταλύεται από την έντονη επίδραση του πατέρα: ο Γκούσταβ Μποργκ, όπως τον ενσαρκώνει με μαεστρία ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που η Νόρα προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί να αποφύγει, ειδικά μετά τον θάνατο της μητέρας της. Η αδελφή της, ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας, έχει τις δικές της σκοτούρες και ο Γκούσταβ ρίχνει την παράτολμη ιδέα να σκηνοθετήσει ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό σενάριο, με τη Νόρα πρωταγωνίστρια, στο πατρικό του σπίτι, όπου μάλιστα έχει αυτοκτονήσει η μητέρα του και γιαγιά των θυγατέρων του. Κάθαρση ή πρόκληση; Και τα δυο, συντείνοντας σε μια δραματική αμφισημία διόλου άγνωστη στις αγαπημένες θεματικές του Τρίερ. Ήδη φορτωμένη με διακρίσεις μετά τη βράβευσή της στις Κάννες, η «Συναισθηματική Αξία» αναμένεται να πλημμυρίσει με υποψηφιότητες τα Όσκαρ – τουλάχιστον 8, αν τολμήσουμε προβλέψεις!
The Brutalist
«The Brutalist» | Official Trailer
Με οδηγούς τον πλήρως αφοσιωμένο Έιντριαν Μπρόντι ως Τοθ, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση, «σπασμένο», ταπεινό, ανθεκτικό οικοδόμο μιας υψηλόφρονος ελπίδας και τον master της αυταρχικής σαγήνης με το ανίατο οιδιπόδειο και τη θεατρινίστικη άρθρωση Γκάι Πιρς, το «Brutalist», που έχασε πάνω στο νήμα τα σημαντικά Όσκαρ της περασμένης χρονιάς από το «Ανόρα» και τον Σον Μπέικερ, σίγουρα δεν αποτελεί απλώς το πορτρέτο μιας πολύπαθης ιδιοφυΐας. Μετατοπίζοντας έντεχνα την υποκειμενικότητα της αφήγησης από το ανυπότακτο πνεύμα του πρωταγωνιστή σε όσους προσπαθούν να τον αφυπνίσουν και να τον κάμψουν, αποφεύγει τη συνταγή του τυπικού ιστορικού έπους με τη μανιχαϊστική συνδιαλλαγή του θυματοποιημένου καλλιτέχνη με τον διαβολικό αφέντη του. Υποβάλλοντας με την έξοχη κινηματογράφηση, τη βραβευμένη, κρουστή και τζαζ μουσική υπόκρουση του Ντάνιελ Μπλάμπεργκ και την ασυνήθιστη μείξη της αυξομειούμενης κλίμακας και του απροσδόκητα σαρδόνιου χιούμορ, η έγερση ενός εξιδανικευμένου, σχεδόν άπιαστου μνημείου πέρα από τα σύνορα ενός κόσμου που συνεχώς γκρεμίζεται από τα ίδια χέρια που προσλαμβάνουν τα σπουδαία μυαλά που υπέφεραν από την απληστία τους είναι στοχαστική πρόταση, ενδιαφέρουσα συζήτηση και συγκινητική κατάθεση ενός ρομαντικού σκηνοθέτη που αδιαλείπτως, ακόμη κι όταν υπερβάλλει, εμποτίζει με ποίηση την αιτιοκρατία.
Ένα απλό ατύχημα
Σε ένα twist της πλοκής του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα «Ένα απλό ατύχημα», ο κλήρος πέφτει στους ανθρώπους που υπέφεραν, οι οποίοι δεν είναι οι τυπικοί διανοούμενοι αλλά άνθρωποι του μόχθου, αντιφρονούντες από όλα τα στρώματα της κοινωνίας, δεμένοι από την τραυματική εμπειρία του εγκλεισμού. Καλούνται να ζήσουν με τη συνείδησή τους, να συγχωρήσουν ή να εκδικηθούν, προσπερνώντας ή υπακούοντας στο αρχικό αντιγύρισμα της βίας στη βία. Αντάρτικο και απλό όπως πάντα, το σινεμά του Παναχί αποβλέπει σε έναν στόχο αποφεύγοντας τα μηνύματα, μέσα από φυσικούς διαλόγους, βάζοντας τον θεατή στο επίκεντρο μιας ομάδας ανθρώπων σε εύλογη σύγχυση, να κρυφακούει αντιήρωες σε μια εξαιρετική περίσταση. Το δίλημμα της θαυμάσιας ταινίας του Ιρανού δημιουργού εννοείται πως είναι πολιτικό, αλλά καταφέρνει να γίνει δραματικά ενωτικό, ένας θρίαμβος της ρεαλιστικής ιδεολογίας, του διαλόγου και της ανεκτικότητας σε μια κοινωνία καταπιεσμένη, διχασμένη και χρόνια τρομαγμένη, ασθενή, αν και, ευτυχώς, στο τελευταίο στάδιο, όσο υπάρχουν φωνές σαν του Παναχί που ακόμη αρθρώνουν σκέψη και γόνιμο λόγο μέσα από το οικουμενικό σινεμά. Το περίτεχνο φινάλε, που αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα, σφραγίζει μια υπέροχη ιστορία σασπένς και συγκίνησης.
Μια μάχη μετά την άλλη
«One battle after another» - Official Trailer
Με μια τρελή, ρομαντική κούρσα κόντρα στα απέθαντα «βαμπίρ» που απειλούν θεούς και δαίμονες, κυνικά και μηχανικά, και ερμηνείες σοκαριστικά ψυχαγωγικές από εμβληματικούς ηθοποιούς και απρόσμενους, φρέσκους νεοφώτιστους, όπως η Τσέις Ινφίνιτι και η Τεγιάνα Τέιλορ, η ταινία του 2025, αυτή που θα πρέπει να κερδίσουν οι υπόλοιποι στα Όσκαρ του ερχόμενου Μαρτίου, είναι μια ατέρμονη μάχη για επιβίωση και αισιοδοξία, που εμπνέει και συναρπάζει, ένα αληθινό δώρο στους σινεφίλ. Ποιος θα περίμενε πως μια ιστορία με εξτρεμιστές και από τις δυο πλευρές θα μιλούσε για την αγάπη και την καθημερινή μάχη που απαιτείται για να κατακτηθεί, μέσα από το πορτρέτο ενός «καμένου» πατέρα, πλαισιωμένου από την ορμητική κόρη του, τον αξιολύπητα σαδιστή/ρατσιστή συνταγματάρχη που τους κυνηγά κι έναν sensei, παιγμένο με κωμική εντέλεια από τον Μπενίσιο ντελ Τόρο, που είναι όλα τα λεφτά; Η μεγάλη στιγμή, ίση ανάμεσα στις κορυφαίες, για τον Πολ Τόμας Άντερσον ευτυχώς είχε την εμπορική ανταπόκριση που της άξιζε από ένα ιστορικό στούντιο, τη Warner Bros, που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εξαγοράς, επικίνδυνης όχι μόνο για το μέλλον της αλλά και για τη ζωτική ανάσα των ταινιών που έχουν κάτι να πουν στις κινηματογραφικές αίθουσες.
