Τρεις όψεις του ροκ στην Ελλάδα σήμερα

TΟ ΡΟΚ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, έχει ποικίλες όψεις – εννοώ με αναφορές εννοώ στα '60s, στα '70s, στα '80s, στα '90s ή και πέρα απ’ αυτά. Εν ολίγοις, στο παλιό ψυχεδελικό, progressive, folk και πειραματικό ροκ, στο soul rock και στο funk rock, στο hard rock και στο «μέταλλο», στο punk rock, στο ροκ της αναβίωσης των '80s, στο grunge και στο post-rock. Όλα αυτά «παίζουν» κατά περίπτωση, και όλα αυτά εμφανίζονται μέσα στους μήνες και στα χρόνια και στα εν ενεργεία ελληνικά γκρουπ και στους ανάλογους καλλιτέχνες. Τρεις πρόσφατοι ελληνικοί ροκ δίσκοι μάς δίνουν την ευκαιρία να περιπλανηθούμε στον χώρο.

VOOEETONE: The Structure in Me

(Vooee Tone / B-otherSide Records, 2025)

Οι VooeeΤone (βουητό και τα συναφή) είναι ένα καινούργιο ελληνικό ροκ γκρουπ που αποτελείται από παλιούς μουσικούς. Παλιούς και γνωστούς, βεβαίως, αν αναφερόμαστε στους Άκη Μπογιατζή (φωνή, μπάσο – από Cpt Neφos, Libido Blume, Sigmatropic), Αντώνη Λιβιεράτο (πλήκτρα – από Chapter 24, Illegal Operation, Sigmatropic, Dr. Atomik), Γιάννη Τρυφερούλη (ντραμς – από Sigmatropic, Dr. Atomik, Chapter 24, Low Noise) και Γιάννη Ντρενογιάννη (από The Anti Troppau Council, Libido Blume, Yeah!, Sigmatropic).

Τα τραγούδια του Ντρενογιάννη –γιατί όλα είναι δικές του συνθέσεις (στα τρία έχει γράψει και στίχους αποκλειστικά, ενώ στα υπόλοιπα δύο σε συνεργασία με άλλους ή, τέλος πάντων, με βοήθειες)– είναι πολύ καλά. Εννοώ πως ακούγονται άνετα και όχι τραβηγμένα καταρχάς, και αυτό είναι το πρώτο και μεγαλύτερο ατού τους.

Περιστασιακό ή όχι συγκρότημα, αυτό θα φανεί στην πορεία, πάντως οι VooeeΤone ηχογράφησαν προσφάτως (Νοέμβρης-Δεκέμβρης του ’24) ένα mini-LP με πέντε τραγούδια τους, παρουσιάζοντάς τα live στο στούντιο και μεταφέροντάς τα στον δίσκο έτσι ατόφια, όπως γράφτηκαν. Η έκδοση είναι ωραία με insert (στίχους και πληροφορίες), «κομμένη» σε 180άρι βινύλιο και σε 300 αριθμημένα αντίτυπα (για τους/τις φαν των physical issues).

Αυτό που ακούω στο «The structure in me» είναι ωραίο και αναμενόμενο. Το ωραίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες επεξηγήσεις, για το αναμενόμενο, όμως, θα πρέπει να πω πως κάτι τέτοιο περίμενα ν’ ακούσω από τους συγκεκριμένους μουσικούς, έχοντας κατά νου τον ήχο από τα παλιά τους συγκροτήματα. Και εννοώ πως δεν περίμενα ν’ ακούσω μια αναγέννηση των Cpt. Νeφos, των Anti Troppau Council, των Libido Blume ή των Chapter 24, αλλά κάτι νέο, που να εμπεριέχει, όμως, «χρώματα» απ’ όλα τα εναλλακτικά δικά τους '80s. Αυτό είναι το πεδίο που μεγάλωσαν οι συγκεκριμένοι μουσικοί και αυτό υποστηρίζουν και σήμερα, 40 χρόνια αργότερα. Το «αναμενόμενο», λοιπόν, το γράφω με την έννοια του «σωστού» και του «συνεπούς» και όχι φυσικά μ’ εκείνη του αδιάφορου ή του βαρετού.

Τα τραγούδια του Ντρενογιάννη –γιατί όλα είναι δικές του συνθέσεις (στα τρία έχει γράψει και στίχους αποκλειστικά, ενώ στα υπόλοιπα δύο σε συνεργασία με άλλους ή τέλος πάντων με βοήθειες)– είναι πολύ καλά. Εννοώ πως ακούγονται άνετα και όχι τραβηγμένα καταρχάς, και αυτό είναι το πρώτο και μεγαλύτερο ατού τους. Έχουν ενδιαφέρουσες μελωδίες, απλούς στίχους και πολύ καλά παιξίματα (βεβαίως και από τεχνικής πλευράς αριστεύουν) από μουσικούς με μεγάλη και κατατεθειμένη εμπειρία σ’ αυτό το στυλ του εναλλακτικού ροκ. Επίσης δεν «κραυγάζουν», δημιουργώντας, παράλληλα, μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, η οποία, χωρίς να είναι dark, είναι κάπως μελαγχολική. Και αυτό εγώ το θεωρώ συνεπές.

Τα κομμάτια των VooeeΤone δεν προσφέρονται για ροκ γλέντι, κρατάνε αποστάσεις από τη χλαπαταγή, αποτυπώνοντας, αν θέλετε, μια εσωτερικότητα που ταιριάζει ασυζητητί και στο ηλικιακό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι τέσσερις μουσικοί, αλλά και στην αναγκαιότητα να εμφανίζεσαι στα 60-βάλε σου με σύνεση και περισυλλογή. Αυτό είναι το κλίμα στο «The structure in me»,  ανεξαρτήτως του πότε μπορεί να γράφτηκαν τα κομμάτια (αν είναι σύγχρονα ή παλιότερα εννοώ).

Δεν υπάρχει track που να ξεχωρίζει εδώ, καθώς τα «In a room if many colours», «I do travel», «The structure in me», «Only sleeping» και «Disappeared» είναι όλα τού αυτού υψηλού επιπέδου, κρατώντας σε, ως ακροατή, σταθερά, καθ’ όλη τη διαδρομή τους.

«I do travel»

Επαφή εδώ

ΦΑΝΚΙ ΦΡΑΝΚΙ: Περαστικοί

(CiMBALOM Records / B-otherSide Records, 2025)

Facebook Twitter

Το άλμπουμ «Περαστικοί» του Φάνκι Φράνκι (Γιώργος Φραγκίσκος) επιχειρεί να συνδυάσει σε κάποια tracks ελληνικό στίχο με κάπως funky electro-beats, με το συνολικό αποτέλεσμα να κρίνεται ως συμπαθητικό. Έχει κάτι από τα ελληνικά '80s ο ήχος του Φάνκι Φράνκι και αυτό το retro feeling που μετατοπίζεται σταδιακά προς το pop-rock τού δίνει ένα πρώτο ξεπέταγμα (το πώς εξελίσσεται το φερώνυμο track, το «Περαστικοί», είναι μια πρώτη απόδειξη αυτού που λέω).

Το «Μελαγχολία ’90», που έχει και κάποιες κοινωνικές προεκτάσεις στον στίχο, και που διολισθαίνει περισσότερο προς το ροκ, είναι επίσης ένα καλό δείγμα της τραγουδοποιίας του Φάνκι Φράνκι (πάντα από την πρώτη πλευρά). Γενικώς, όπου μπαίνουν περισσότεροι μουσικοί στις ηχογραφήσεις το πράγμα εξελίσσεται καλύτερα – έχει, εννοώ, περισσότερο ενδιαφέρον και αυτό το πιάνεις και στο «Σε θυμάμαι», που κλείνει την πρώτη πλευρά, στο οποίο συμμετέχουν οι Αστέριος Παπασταματάκης (πλήκτρα), Θοδωρής Κότσυφας (κιθάρες), Ντίνος Μάνος (μπάσο) και Μιχάλης Καπηλίδης (ντραμς).

To φανκ-ο-ροκ «Σουξέ» είναι ένα πρώτο track από τη δεύτερη πλερά, που έχει το δικό του ενδιαφέρον και περιγράφει με ωραίο τρόπο όλες αυτές τις ελληνικές αναφορές του Φάνκι Φράνκι, που μπορεί να ξεκινούν από τον Διονύση Σαββόπουλο και να καταλήγουν στον Γιάννη Γιοκαρίνη, ενώ στο ελαφρώς funky «Τι όνειρο κι αυτό» συναντάμε στο team τους Γιώτη Σαμαρά (κιθάρα), Θοδωρή Ρέλλο (σαξ) και Δημήτρη Μπέλλο (χάμοντ), ανάμεσα σε άλλους. Συμπαθητικότατο track (και με στιχουργική αναφορά στο «Να ’μαστε πάλι εδώ, Αντρέα» των Ανδρέα Μικρούτσικου-Μανώλη Ρασούλη).

Το έσχατο «Ο κυρ-Μήτσος» φέρνει στη μνήμη το «Μωρό μου» (των Σπανουδάκη-Πουλικάκου) από το «Μεταφοραί Εκδρομαί “Ο Μήτσος”», έχει στο team Αστέριο Παπασταματάκη (πλήκτρα), Ανδρέα Μνιέστρη (σαξόφωνα), Ντίνο Μάνο (μπάσο), Μιχάλη Σιγανίδη (μπάσο) και Μιχάλη Καπηλίδη (ντραμς) και είναι, και αυτό, εντελώς χαρακτηριστικό του ύφους (με τους πολλαπλούς υπαινιγμούς) του Φάνκι Φράνκι.

Οι «Περαστικοί» παρουσιάζονται σε βινυλιακή έκδοση βαρέως βινυλίου και 150 αριθμημένων αντιτύπων, αυστηρά για τους vinyl-junkies. Για τους υπόλοιπους υπάρχουν τα ψηφιακά αρχεία.

Funky Franky - «Σουξέ» (2024) feat. Νίκος Ρέντζος

Επαφή εδώ

MAOYNA: Mind your Mind

(Είσοδος Κινδύνου, 2025)

Facebook Twitter

Οι Μαούνα είναι ένα σχετικά καινούργιο punk-rock συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη, το οποίο αποτελείται από τους Χάρη Μάρκογλου (κιθάρα, πλήκτρα), Σίμο Σαλτιέλ (φωνή, κιθάρα – γνωστός από τα γραφιστικά του σε διάφορους ιστορικούς δίσκους του βορρά, από Mushrooms και Μωρά στη Φωτιά, μέχρι Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά), Κώστα Χασιώτη (μπάσο, φωνητικά – από τους Lone Stars του Αλέξανδρου Πέρρου, τους Νάνους κ.ά.) και Μήτσο Θωμά (ντραμς, κρουστά – από Γκούλαγκ). Προσφάτως, οι Μαούνα κυκλοφόρησαν το πρώτο (αγγλόφωνο) CD τους, το οποίον αποκαλείται «Mind your mind». Το άλμπουμ αυτό περιέχει δέκα tracks και είναι ηχογραφημένο σε δύο δόσεις. Οκτώ κομμάτια γράφτηκαν στο στούντιο Μαούνα, το 2024 και δύο στο Royal Altzheimer το 2021.

Τα τραγούδια των Μαούνα κινούνται σε σκληρούς και ακατέργαστους punk-rock δρόμους. Ακόμη και όταν τα φωνητικά μπορεί να μαλακώνουν κάπως τις καταστάσεις, όπως συμβαίνει π.χ. με το «Pretend I am ready» (τραγουδά η Λία Γυιόκα, που κάποιοι ίσως να τη θυμούνται από την εποχή των Moot Point στα mid-80s), το υπόστρωμα εξακολουθεί ανά φάσεις να ακούγεται εκρηκτικό.

Ένα από τα καλύτερα tracks του CD είναι το «Ripper» που διαθέτει υπόγεια μελωδική γραμμή, μαζί με ραπάρισμα, noisy κιθάρες και πειραγμένες φωνές, όπως και το «No», που αναπτύσσεται δίχως πολλές καλλιέπειες, όντας γρήγορο και σκληρό, με τα γυναικεία φωνητικά να εκτραχύνουν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση.

Γενικώς, το «Mind your mind» παραμένει πειστικό καθ’ όλη τη διάρκειά του, έχοντας πάντα τον πυρετό και την έξαψη στα άμεσα γνωρίσματά του – με την παραγωγή να υπερτονίζει αυτές ακριβώς τις διαστάσεις του.

Το 8λεπτο κομμάτι με το οποίο κλείνει ο δίσκος («Little silver trophies») είναι το πιο υποβλητικό τού άλμπουμ, με το σαξόφωνο του James Wylie να του προσδίδει ακόμη περισσότερες δραματικές διαστάσεις. Πολύ καλό, όπως και όλος ο δίσκος συνολικά.

Maouna: «Live at Yiapi»

Επαφή εδώ