Κοιλιακοί σε ένα story, τέλειος φωτισμός, ένα βλέμμα που ζητά likes αλλά πίσω του κάτι λείπει. Ένα OnlyFans preview που υπόσχεται τα πάντα, αλλά δείχνει και τη μοναξιά του. Μια bareback σκηνή που κάποτε θα ήταν απαγορευμένη και τώρα είναι κανονικότητα. Κι εσύ σκρολάρεις. Και ξέρεις. Ότι πίσω από την εικόνα υπάρχει πάντα μνήμη.Ότι το queer σώμα δεν είναι ποτέ μόνο αυτό που φαίνεται. Κουβαλάει ιστορίες. Τραύματα. Ελευθερίες.
*Η Μελαγχολία του Κοιλιακού/
Κοιτάζω τους λογαριασμούς των παιδιών. Τον Μάνο Καμακάρη και τον Chris Karakatsanis. Ωραίοι, περιποιημένοι, διαρκώς χρυσίζοντας το δέρμα τους κάτω από ήλιους που ποτέ δεν δύουν. Πού τελειώνει το βλέμμα τους όταν σταματάει η κάμερα; Υπάρχει άραγε ζωή πέρα από τη στιλπνή επιφάνεια των six packs, τα πορσελάνινα δόντια και τις ατελείωτες ανταλλαγές καρδιών;
Δεν είναι κακό το ωραίο. Ούτε η επιθυμία που σμιλεύει σώματα, που λατρεύει την εικόνα. Το κακό είναι που ο αλγόριθμος κάνει το ωραίο αόρατο, συνηθισμένο, σαν τις φθηνές απομιμήσεις αρωμάτων που ξεχνάς μετά το πρώτο ψέκασμα. Αυτό που βλέπω είναι δύο όμορφα queer αγόρια να προσπαθούν, ίσως εν αγνοία τους, να ξεφύγουν από το θηρίο που τα τρέφει. Ο ναρκισσισμός είναι οξυγόνο και δηλητήριο μαζί – ακριβώς όπως η εποχή τους. Ακριβώς όπως η εποχή μας.
Οι influencers, οι queer influencers ειδικά, γίνονται άθελά τους οι πιο τραγικοί μας ήρωες. Θέλουν να μιλήσουν, αλλά η φωνή τους χάνεται μέσα στον χορό των φίλτρων. Θέλουν να τους αγαπήσουμε, αλλά ποιος αγαπά πραγματικά τα ψηφιακά φαντάσματα; Θέλουν να υπάρξουν, αλλά ο κόσμος στον οποίο κινούνται — γεμάτος αλγόριθμους, sponsorships και μικρές δόσεις ανασφάλειας — τους υπενθυμίζει πως είναι μονίμως λίγο λιγότερο πραγματικοί από όσο νόμιζαν.
Θυμάμαι άλλες εποχές, queer, ακατέργαστες, όταν τα σώματα κουβαλούσαν πάνω τους μελανιές επιθυμίας, όταν τα βλέμματα δεν έμοιαζαν προγραμματισμένα. Δεν είναι η νοσταλγία που μιλάει, είναι η λαχτάρα για ένα μέλλον στο οποίο τα queer παιδιά δεν θα μετράνε τον χρόνο τους σε stories και swipe-ups, αλλά σε αληθινά αγγίγματα και άφοβες επιθυμίες.
Δεν τους κατηγορώ. Τους καταλαβαίνω. Και κάπως τους συμπονώ και τους αγαπώ γιατί στην ουσία, αυτό που κάνουν είναι να προσπαθούν να υπάρξουν, σε έναν κόσμο που συνεχώς τους θυμίζει πως αν δεν καταναλωθούν, δεν έχουν δικαίωμα να υπάρχουν.
Κι όμως, η μελαγχολία του κοιλιακού τους μου ψιθυρίζει πως κάτω από τη γυαλιστερή επιφάνεια, κάτι ακόμα πάλλεται. Κάτι ακόμα διψάει. Κάτι ακόμα ζει. Και θέλω να το δω.
Κι αν οι influencers ζητούν αγάπη με κάθε swipe, κάποτε υπήρξαν κι άλλοι. Που δεν ζητούσαν – δημιουργούσαν. Που αντί για φίλτρα, έφτιαξαν δικούς τους καθρέφτες.
*Tim Kruger: Το Σώμα που Έμαθε να Μιλάει για Όλους μας/
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν μπαίνουν απλώς σε μια βιομηχανία. Την αλλάζουν εκ των έσω. Ο Tim Kruger δεν ήταν απλώς ένας performer με όμορφο κορμί και έντονο βλέμμα. Ήταν ένας άντρας που ήξερε ότι το σεξ, το queer σεξ, δεν είναι προϊόν – είναι γλώσσα. Και αποφάσισε να την κάνει κατανοητή, χωρίς να τη λειάνει για να χωρέσει.
Στην αρχή, πριν το όνομα γίνει μύθος, ήταν ο Marcel από το Ντίσελντορφ, που δούλευε σε sex-shop, έβλεπε άντρες να διαλέγουν πορνό σαν να διαλέγουν μια στιγμή διαφυγής, ένα γρήγορο μυστικό για να ξαλαφρώσουν πριν επιστρέψουν στην κανονικότητα που τους έπνιγε. Κι εκεί μέσα, ανάμεσα σε βιντεοκασέτες και φτηνά φώτα, γεννήθηκε το πρώτο του βλέμμα για το τι λείπει.
Όταν έγινε performer, δεν ακολούθησε την πλαστική αφήγηση της αμερικανικής gay porn βιομηχανίας. Έφτιαξε κάτι δικό του. Το TimTales. Ένα χώρο όπου το σεξ δεν ήταν καλοφωτισμένο ψέμα, αλλά ένα υγρό, ιδρωμένο, αυθεντικό τώρα. Άντρες που δεν έπαιζαν ρόλους, αλλά έκαναν αυτό που κάνουν οι άντρες όταν κανείς δεν κοιτάει μόνο που εδώ σε κοιτούσαν μέσα στα μάτια.
Ο Tim έκανε την πορνογραφία να μοιάζει ξανά προσωπική. Πίσω από κάθε video, υπήρχε μια πρόταση: δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι για την επιθυμία σου. Δεν την έγδυνε από τη βρωμιά της, την αγκάλιαζε. Κι αυτό ήταν το πιο πολιτικό του statement. Ήξερε ότι το σώμα μπορεί να είναι εργαλείο, μπορεί να είναι εισόδημα, μπορεί να γίνει brand, αλλά αν το χειριστείς με ειλικρίνεια, παραμένει και δικό σου.
Με το TimTales, έδωσε χώρο στους performers να είναι δημιουργοί, να πάρουν πίσω τον έλεγχο από τα studios που τους ήθελαν αντικείμενα. Έκανε το queer sex πιο δίκαιο – χωρίς ποτέ να το κάνει ασφαλές ή βαρετό. Και γι’ αυτό τον αγάπησαν. Κέρδισε βραβεία, λεφτά, φήμη. Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι κέρδισε την εμπιστοσύνη. Αυτόν τον άγραφο δεσμό με τους θεατές που νιώθουν ότι βλέπουν κάτι αληθινό, ακόμα κι αν το αληθινό είναι σκηνοθετημένο.
Και μετά, σταμάτησε. Ένα «απλό ατύχημα», είπαν.Σαν να γίνεται πάντα έτσι με εκείνους που χτίζουν κάτι μεγαλύτερο από τους ίδιους.Φεύγουν αφήνοντας πίσω μια σιωπή που μοιάζει γεμάτη. Σήμερα, το TimTales συνεχίζει, αλλά η σκιά του Tim είναι εκεί, μια υπενθύμιση ότι το queer sex μπορεί να είναι και τέχνη, και επιχείρηση, και κοινότητα, όταν το αγγίζεις με καθαρό βλέμμα.
Ο Tim Kruger δεν ήταν απλώς πορνοστάρ. Ήταν ένας καλλιτέχνης του ερωτισμού, ένας άνθρωπος που μας έμαθε ότι το σώμα, όταν το δείχνεις χωρίς φόβο, παύει να είναι εμπόρευμα και γίνεται μνήμη.
Μα το σώμα δεν σταμάτησε εκεί. Από τα sex-shops του Ντίσελντορφ, πέρασε στα DM, στα subscriptions, στα paywalls. Κι έγινε πια οικονομία η επιθυμία. Με δικούς της όρους.
Από τα πάρκα και τα dark rooms μέχρι το Instagram και τώρα το OnlyFans, η επιθυμία ήταν πάντα διαπραγμάτευση: με το βλέμμα, με τη ντροπή, με την ορατότητα. Απόλαυση που ζητάει χώρο, που αντιστέκεται στη σιωπή, που γίνεται εργαλείο επιβίωσης, μνήμης και πολιτικής δήλωσης. Το OnlyFans δεν είναι απλώς μια πλατφόρμα. Είναι ένα queer πεδίο μάχης.
Μετά τον Tim Kruger που μεταμόρφωσε την πορνογραφία σε χώρο αλήθειας– ήρθε μια γενιά performers που συνεχίζουν, εκτοξεύουν ή ανατρέπουν αυτή την κληρονομιά. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Κάθε queer δημιουργός κουβαλά τον δικό του τρόπο επιβίωσης. Άλλος γίνεται θεός, άλλος αγόρι του διπλανού δωματίου. Όλοι όμως ξέρουν πώς να πουν μια ιστορία με ένα κορμί που δεν ζητά συγγνώμη.
*Πέντε Σώματα, Πέντε Τρόποι να Μιλήσεις για την Επιθυμία/
Πώς μιλάει ένα σώμα στο OnlyFans; Σαν προϊόν; Σαν επιζών; Σαν φωνή; Σαν σύμβολο; Σαν κενό; Στο βλέμμα τους καθρεφτίζονται όλα όσα είμαστε – και όλα όσα φοβόμαστε να είμαστε. Πέντε πρόσωπα. Πέντε queer δημιουργοί. Πέντε γλώσσες της επιθυμίας.
TY MITCHELL – Το Σώμα που Σκέφτεται τον Εαυτό του
Ο Ty Mitchell δεν μπήκε απλώς στο OnlyFans. Μπήκε για να σκεφτεί τι σημαίνει να είσαι εκεί. Πορνοστάρ, δοκιμιογράφος, queer διανοούμενος – ένα σώμα που διάβασε τον εαυτό του δημοσίως. Στην αρχή ήταν καύλα. Μετά ήρθε η θεωρία. Και μετά – η αντίφαση.
Μιλούσε για την "εργαλειοποίηση του σώματος", αλλά ταυτόχρονα έβαζε τιμή στην καύλα του. Έγραφε για την οικονομία της προσοχής, αλλά τη χρειαζόταν για να πληρώσει το νοίκι. Ήταν εκείνος που μιλούσε για τον αλγόριθμο την ώρα που του παρέδιδε το δέρμα του.
Και κάπως έτσι, το σώμα του έγινε καθρέφτης του δικού μας ρήγματος. Θέλουμε να υπάρχουμε χωρίς να καταναλωθούμε. Θέλουμε να ποθούμαστε χωρίς να γίνουμε προϊόν. Θέλουμε να έχουμε φωνή, χωρίς να καταλήγουμε influencers της ίδιας μας της γύμνιας.
Ο Ty Mitchell δεν είναι πια εκεί. Αποσύρθηκε. Ή κουράστηκε. Ή μεταμορφώθηκε. Και ίσως αυτή να ήταν η πιο ειλικρινής του πράξη: να αρνηθεί να μείνει σε μια πλατφόρμα που δεν αντέχει τη σκέψη.
MAX KONNOR – Το Μαύρο Σώμα που Διεκδικεί τον Ορισμό του
Ο Max Konnor δεν μπήκε στην πορνογραφία για να χωρέσει – μπήκε για να τη σπάσει. Μαύρος, gay, όμορφος με τρόπο που δεν σηκώνει διαπραγμάτευση, μπήκε σε έναν λευκό κόσμο που ήθελε να τον καταπιεί και είπε: όχι έτσι.
Έγινε γνωστός για την καύλα του, αλλά τον άκουγες να μιλά και σου κοβόταν η ανάσα. Δεν ζήτησε ποτέ να γίνει το φετίχ του άλλου. Ζήτησε να υπάρχει όπως είναι – κι αν αυτό δεν είναι πολιτικό, τότε τι είναι; Το OnlyFans γι' αυτόν ήταν καταφύγιο και εργαλείο. Ένας χώρος όπου το Μαύρο queer σώμα κρατά τον έλεγχο της αφήγησης του. Όπου δεν είναι «εικόνα προς κατανάλωση», αλλά εμπειρία προς αναδιαπραγμάτευση.
Ο Max Konnor σου θυμίζει ότι κάποια σώματα δεν έχουν το προνόμιο της ουδετερότητας.Όταν εκτίθενται, το κάνουν για να επιβιώσουν. Κι όταν επιβιώνουν, το κάνουν φτιάχνοντας νέα λεξικά.
BOOMER BANKS – Το Σώμα που Γίνεται Φωνή
Ο Boomer Banks είναι αυτό που θα έλεγες "badass queer άντρας με τατουάζ και ιστορία". Δεν έγινε πορνοστάρ για να γίνει διάσημος.
Στο OnlyFans δεν έδειχνε απλώς το πέος του – έδειχνε το σύμπαν του. Μιλούσε για την queer εργασία, το τραύμα, την επιθυμία, την ανάγκη. Έφτιαξε εσώρουχα. Έγραψε μανιφέστα. Στήριξε άλλα σώματα, άλλες φωνές.
Ένας queer εργάτης που τολμά να είναι και ερωτικός και πολιτικός και survivor και daddy και παιδί – όλα μαζί.
JOEY MILLS – Το Σώμα που Μεγαλώνει Δημόσια
Ο Joey Mills μπήκε στην πορνογραφία πολύ νέος. Πολύ όμορφος. Πολύ γλυκός. Έγινε το twink που ήθελαν όλοι να δουν – και κανείς να ακούσει. Και μεγάλωσε.
Το σώμα του άλλαξε. Οι γωνίες του έγιναν πιο έντονες. Το βλέμμα του πιο σκεπτικό. Αλλά η εικόνα συνέχισε να τον ζητά «όπως πριν». Όμως τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Ο Joey δεν γράφει δοκίμια. Δεν κάνει ακτιβισμό. Αλλά υπάρχει. Με μια ευθραυστότητα που κόβει. Κι αυτό αρκεί για να του αναγνωρίσεις κάτι σημαντικό: την γενναιότητα του να μεγαλώνεις μπροστά σε ξένα μάτια.
Ίσως κάποτε πει όχι. Ίσως κάποτε φύγει. Ίσως απλώς υπάρξει, με τον δικό του ρυθμό, όσο τον αντέχει το κοινό του.
ALAM WERNIK – Το Σώμα που Δεν Μιλάει Ποτέ
Ο Alam Wernik είναι το τέλειο αγόρι. Το αψεγάδιαστο σώμα. Το βλέμμα που δεν σε κοιτάει ποτέ πραγματικά. OnlyFans, escorting, Twitter, Instagram – παντού κι όμως πουθενά. Δεν γράφει. Δεν μιλάει. Δεν εξηγεί. Και γι’ αυτό το σώμα του γίνεται ένα απόλυτο εμπορικό μυστήριο.
Δεν μπορείς να του προσάψεις τίποτα. Δεν είναι προσποιητός. Δεν είναι ειλικρινής. Είναι απλώς εκεί. Και αυτό το “εκεί” γίνεται καθρέφτης για όλη την εποχή.
Μια εποχή όπου το σώμα είναι εικόνα χωρίς υποκείμενο. Όπου δεν υπάρχει αφήγηση, μόνο φωτισμός. Όπου το βλέμμα δεν συναντά το βλέμμα, μόνο προβάλλει φαντασίωση. Ο Alam δεν είναι ψεύτικος. Είναι κενός.
Και αυτή η κενότητα είναι αβάσταχτη. Γιατί την έχουμε όλοι λίγο μέσα μας.
*Το Σώμα που Επιστρέφει σε Εσένα/
Και τότε καταλαβαίνεις: όλα αυτά τα σώματα, οι influencers με τα θλιμμένα stories, οι OnlyFans performers που εμπορεύονται την εικόνα τους, οι pornstars που ιδρώνουν μπροστά στην κάμερα είναι καθρέφτες του ίδιου ερωτήματος.
Το queer σώμα κουβαλάει μνήμη. Παλεύει με το βλέμμα. Ξαναγράφει τον εαυτό του μέσα από την επιθυμία. Και γυρνά σε εσένα. Στο σώμα σου που κάποτε στιγμάτισαν. Στο σώμα σου που έμαθε να μη φοβάται. Στο σώμα σου που ποθεί ξανά χωρίς να ζητά συγγνώμη.
Μην κοιτάς το σώμα μονάχα. Κοίτα τι άντεξε. Καρδιές συντετριμμένες, σώματα που την ταπείνωση την κάνουν σημασία. Σάρκες που κολλάνε στα κόκαλα του πόθου, της επιθυμίας και της φαντασίωσης. Ένας σπαραγμός των σπλάχνων για το μόνο που αξίζει σε αυτή τη ζωή. Το σώμα και την ανάγκη του. Να κάνει το αίμα στέμμα. Το βλέμμα ρέμα.
Και την θρυμματισμένη του ψηφιακή επιθυμία ακραία και μυστική ελευθερία.
*Στο ποστ χρησιμοποιηθηκαν εικόνες των Tyler Matthew Oyer, Pancho Assoluto, Arnoldas Kubilius, Leo Maki, Alexandria Cinque, Vincent Tiberius,
