Πηγαίνουμε πίσω στο 1972. Στο ξενοδοχείο Apollon Palace στο Καβούρι κάνει την εμφάνισή του ένα άγνωστο ακόμα στην Ελλάδα παιχνίδι, που όμως έκανε ήδη θραύση στις ΗΠΑ. Ένας παίκτης, μια βαριά μπάλα με τρεις εσοχές και δέκα κορύνες στο τέλος του ξύλινου διαδρόμου έτοιμες να πέσουν. Μιλάμε, φυσικά, για το bowling.
Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που ασχολήθηκαν σοβαρά με την ανάπτυξη και την εκμάθησή του σε άλλους νέους παίκτες είναι ο Γιώργος Λαγγαδίτης. Τον συναντάμε στο μαγαζί του, το Metropolitan Bowling Center στην Πατησίων, ένα από τα τελευταία στα οποία παίζεται το παιχνίδι, που πλέον έχει γίνει και επίσημα σπορ.
Σε μια γωνιά, πάνω ακριβώς από το ταμείο, στέκουν τα δεκάδες τρόπαια που έχει κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορα τουρνουά της χώρας. Παίζει ακόμα. «Κόλλησα με αυτό και τώρα δεν μπορώ να ξεκολλήσω» λέει γελώντας. Πίσω μας στέκεται μια μεγάλη τοιχογραφία πάνω στην οποία είναι ζωγραφισμένα διάφορα μνημεία της Αθήνας και φυσικά η Ακρόπολη, την οποία μπορείς να δεις στο βάθος, αν βγεις στον δρόμο και περπατήσεις.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι που ξεκίνησε για πλάκα ο Ερρίκος Η' στα χωράφια του τον 15ο αιώνα. Θα μπορούσε άραγε ο Άγγλος βασιλιάς, που τότε είχε απαγορεύσει το bowling για τις φτωχές λαϊκές μάζες, να φανταστεί ότι εξακόσια χρόνια αργότερα θα εξακολουθούσε να είναι τόσο δημοφιλές; Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Κι όμως. Strike!
Πάνω στη λεωφόρο, όπως θυμάται, παλιότερα υπήρχαν δύο μαγαζιά. Πλέον έμεινε μόνο αυτό. Η κίνηση συνήθως είναι μεγαλύτερη τα Σαββατοκύριακα. Ακόμη και τώρα, όμως, απόγευμα Τρίτης με καύσωνα στην Αθήνα, υπάρχουν μερικοί διάδρομοι που είναι ανοιχτοί. Οι πιο φασαριόζοι είναι μια παρέα Ολλανδών που ήρθαν, όπως λένε, για να γλιτώσουν από τη ζέστη και να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι.
Ο Νικ δείχνει να είναι ο καλύτερος, με το ένα strike να διαδέχεται το άλλο. Να σημειωθεί, για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, ότι strike σημειώνεται μόνο όταν ο παίκτης ρίχνει με την πρώτη προσπάθεια και τις 10 κορύνες. Αν μείνουν μερικές όρθιες και πέσουν με τη δεύτερη (και τελευταία του γύρου για κάθε παίκτη), τότε έχουμε το αποκαλούμενο spare.
Οι πόντοι για κάθε χτύπημα φαίνονται ακριβώς από πάνω, στην κλασική οθόνη που είναι λες και έχει βγει από τα ’90s και τα early ’00s. Όπως και όλος ο υπόλοιπος χώρος. Μια χρονομηχανή που σε μεταφέρει σε εκείνη την εποχή. Τότε που δεν υπήρχαν ακόμη κινητά, social media και stories. Τότε που μας ένοιαζε μόνο το παιχνίδι.
Αν ο Νικ, όμως, είναι καλός, τι να πούμε για τον Ρούελ. Ο Ρούελ δεν έχει παρέα, είναι μόνος του. Πριν από κάθε ρίψη συγκεντρώνεται, κλείνει τα μάτια και κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση. Δεν είναι καθόλου τσαπατσούλης, δεν ακούς αυτόν τον βαρύ ήχο που κάνει κάθε φορά η μπάλα όταν σκάει με κρότο στο παρκέ. Είναι σαν να γλιστράει. Μια ολόκληρη τελετουργία.
Παίζει bowling από το 2012. Κατάγεται από τις Φιλιππίνες και μαζί με τους συμπατριώτες του έχουν φτιάξει έναν σύλλογο. Κάθε Κυριακή μαζεύονται εδώ και κάνουν αγώνες μεταξύ τους. Δεν υπάρχει έπαθλο, μόνο το γόητρο και η καζούρα στην παρέα. Σήμερα, βέβαια, δεν την έχει μαζί του. Έχει έρθει για προπόνηση. Κυρίως, όμως, για να περάσει καλά.
«Παλιότερα έπαιζα μπάσκετ. Το αγαπάμε πολύ το μπάσκετ στις Φιλιππίνες, είναι το εθνικό μας σπορ. Μεγάλωσα και το σταμάτησα, δεν μπορούσα, όμως, να κάτσω. Ήθελα να βρω ένα νέο άθλημα. Και κάπως έτσι προέκυψε το bowling» σημειώνει.
«Για μένα το bowling είναι πάθος, όχι ένα ακόμη παιχνίδι. Δεν είμαι επαγγελματίας, γελάω όταν μου το λένε. Αυτό που μου αρέσει είναι να μαζεύομαι με τους φίλους μου και να διασκεδάζουμε. Το βλέπω δηλαδή και ως έναν ωραίο τρόπο εκγύμνασης», καταλήγει και μου δείχνει το μεταλλικό στήριγμα που τοποθετεί στο χέρι του πριν από κάθε ρίψη για να μην επιβαρύνει τον καρπό του.
Η συζήτησή μας δεν διαρκεί πολύ, καθώς πρέπει να επιστρέψει στην προπόνηση. «Δεν κάνουν καλό οι μεγάλες διακοπές», λέει ευγενικά, πιάνει μια μπάλα και την πετάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η μπάλα παίρνει φάλτσα πάνω στο παρκέ και τελικά ρίχνει οχτώ κορύνες. Ένα εξαιρετικό χτύπημα για έναν οποιοδήποτε ερασιτέχνη παίκτη, μέτριο για έναν παίκτη σαν εκείνον.
Αρχίζει να σουρουπώνει και οι παρέες μαζεύονται. Το Metropolitan Bowling Center έχει γίνει στέκι για τους ντόπιους, μαζί με μερικά ακόμη μαγαζιά στην Αττική, από τα δυτικά ως τα βόρεια προάστια, που κρατούν ακόμη ζωντανό τόσο το bowling όσο και το μπιλιάρδο, που πολλές φορές πάνε μαζί.
Είναι το Super Bowl στου Ρέντη με τους 25 διαδρόμους, όπου μπορεί κανείς να παίξει μέχρι τα μεσάνυχτα ακόμη και πινγκ πονγκ, το Royal Bowling στο Περιστέρι, ένα από τα πιο ιστορικά μαγαζιά της πόλης, το Strike Bowling στο Χαΐδάρι και φυσικά το Village Fun & Bowling στο The Mall Athens, το οποίο μαζεύει αρκετό νέο κόσμο, ειδικά τα Σαββατοκύριακα.
Ο Γιώργος Λαγγαδίτης, ο οποίος έζησε όλες τις φάσεις του σπορ στην Ελλάδα, από τα πρώτα χρόνια μέχρι τη μεγάλη ακμή και την πτώση του, θεωρεί ότι πλέον οι συνθήκες είναι καλύτερες. «Έρχονται και παίζουν παρέες κάθε ηλικίας. Από ηλικιωμένους μέχρι μικρά παιδιά. Πολλοί παππούδες μάλιστα έρχονται με τα εγγόνια τους για να τους μάθουν να παίζουν. Είναι πολύ συγκινητικό να το βλέπεις», σημειώνει.
Πλέον μετράει κάτι παραπάνω από μισό αιώνα στον χώρο και παραμένει ενθουσιασμένος. «Έρχομαι, προπονώ και παίζω με τον φίλο μου, τον Χρήστο Παπανικολάου, Ολυμπιονίκη στο άλμα επί κοντώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω», λέει γελώντας. Λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει στο μαγαζί μια ακόμη οικογένεια που θέλει να παίξει bowling. Μαμά, μπαμπάς, παιδί και μερικοί ακόμη.
Δείχνουν να το διασκεδάζουν ακόμη και όταν οι μπάλες δεν βρίσκουν τις κορύνες, αλλά φεύγουν από τα πλάγια «άσφαιρες». Ο Ρούελ συνεχίζει να ρίχνει απτόητος. Τώρα, μάλιστα, έχει βάλει μπροστά από το τραπέζι το κινητό του όρθιο, για να μελετήσει αργότερα με την ησυχία του τις ρίψεις του. Σαν επαγγελματίας.
Ίσως με τον σύλλογό του κατέβει σε ένα από τα τουρνουά που γίνονται κάθε λίγο και λιγάκι στο Metropolitan Bowling Center. Ακριβώς πίσω του υπάρχει ένας ολόκληρος πίνακας με όλες τις ομάδες που έχουν περάσει από εκεί, από την Αγία Παρασκευή, το Μαρούσι, τη Γλυφάδα. Ο κατάλογος δεν τελειώνει. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι στο παιχνίδι έχουν μπει και ιστορικά αθλητικά σωματεία της χώρας, όπως η ΑΕΚ, η οποία κατέκτησε το ελληνικό πρωτάθλημα πριν από μερικές εβδομάδες.
Και όλα αυτά για ένα παιχνίδι που ξεκίνησε για πλάκα ο Ερρίκος Η' στα χωράφια του τον 15ο αιώνα. Θα μπορούσε άραγε ο Άγγλος βασιλιάς, που τότε είχε απαγορεύσει το bowling για τις φτωχές λαϊκές μάζες, να φανταστεί ότι εξακόσια χρόνια αργότερα θα εξακολουθούσε να είναι τόσο δημοφιλές; Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Κι όμως. Strike!
Metropolitan Bowling Center, 28ης Οκτωβρίου 122, 210 6746333
