ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ ΑΡΧΙΣΕ να παίζει τένις και αργότερα πάντελ στην Πάρο. Εκεί μεγάλωσε, εκεί ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες του, εκεί έκανε τα πρώτα του όνειρα για τη μουσική. Έπαιζε και έγραφε χωρίς δισταγμό. Η μουσική ήταν πάντα εκεί, χωρίς να τον απασχολεί αν κάποτε θα γίνει «το ένα και μοναδικό». Του έφτανε που υπήρχε. Δεν ήξερε πως κάποια στιγμή θα τον μετέτρεπε σε Ivy Robins, βοηθώντας τον να περάσει τις δυσκολίες.
Το πρώτο βιολί ήρθε από την Ολλανδία. Του το έφεραν οι γονείς του. Ο πατέρας του ήταν μουσικός, έγραφε, μελοποιούσε, έπαιζε κιθάρα και λαούτο σε σχήματα. Το σπίτι τους είχε πάντα κόσμο, μουσικούς. Κι εκείνος, παιδάκι, καθόταν με μια κιθάρα και έκανε ότι έπαιζε. Το θυμάται και χαμογελά.
Ο Πέτρος Βεντουρής θυμάται δύο φορές να του λένε πως έχει ωραία φωνή. Η πρώτη ήταν στο «Ακορντεόν» του Λοΐζου – του το είπαν οι γονείς του. Η δεύτερη στο γυμνάσιο: τραγούδησε το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» και οι συμμαθητές του τον περικύκλωσαν. «Ασχολήσου μ’ αυτό», του είπαν με ενθουσιασμό.
Έπεσε σε κατάθλιψη, έχασε κιλά, έκανε ψυχοθεραπεία. Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι, άρχισε να γράφει ξανά.
Έγραψε τραγούδια, πέρασε από φάσεις – μέχρι και από μέταλ. Άκουγε απ’ όλα: Μητροπάνο, Κορκολή, Pink Floyd, Cat Stevens. Όταν είδε τη διαφήμιση του live των U2 στη Θεσσαλονίκη, του κόπηκαν τα πόδια. Έτρεξε να βρει το DVD της βραδιάς. Ο ελληνικός στίχος μπήκε αργά στη ζωή του, στα φοιτητικά χρόνια, όταν σπούδαζε Μουσικολογία στην Άρτα. Μέχρι τα 17 του ήταν αυτοδίδακτος.
Ένα καλοκαίρι ήρθε ο Σαββόπουλος στην Πάρο. Ο Πέτρος έδωσε με θράσος ένα demo στον μάνατζέρ του. Όταν γύρισαν στην Αθήνα, τον πήρε τηλέφωνο. Του είπε: «Πες τα ο ίδιος αυτά, μην τα δώσεις. Θα είναι καλύτερα με τη φωνή σου». Του πρότεινε να τον στηρίξει στην Αθήνα. Το ίδιο του είχε πει και η Χαρούλα Αλεξίου. Δεν δέχτηκε, φοβήθηκε, αλλά αργότερα το πήρε απόφαση.
Λίγους μήνες μετά, οι έντεχνοι ραδιοφωνικοί σταθμοί θα έπαιζαν τα κομμάτια του – και ξεκίνησαν τα live. Ο κόσμος άρχισε να τον μαθαίνει. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν.
Μουσική για 100 ευρώ την εβδομάδα
Στην Αθήνα δεν την πάλευε οικονομικά. Όταν δοκίμασε κάτι διαφορετικό στον ήχο του, το κοινό έκανε πίσω. Ένιωσε ότι έχασε τον αέρα του. Ο ίδιος επέμενε: ήθελε να διαφοροποιηθεί, να γράψει στα αγγλικά, να πει αυτά που ήθελε όπως τα ήθελε. Το ποτάμι του αγγλόφωνου στίχου ρέει απρόσκοπτα, πίστευε – ακριβώς γι’ αυτό μπορεί να διακλαδίζεται παντού.
Τα live επέστρεψαν, όχι όμως και η οικονομική σταθερότητα. «Πώς να γίνει αν βγάζεις από τη μουσική σου 100 ευρώ την εβδομάδα, αν ο δίσκος σου μένει στον αέρα από τη δισκογραφική και αν ο ίδιος πληρώνεις τα live σου;». Έκανε διαλογισμό για να μην τρελαθεί. Και τελικά γύρισε στην Πάρο, νιώθοντας αποτυχημένος.
Warrior
«Έπαθα νευρολογική διαταραχή από τον Covid»
Ήταν 2022. Σηκώθηκε ένα πρωί και δεν μπορούσε να σταθεί. Μια νευρολογική επιπλοκή στο αυτί, εξαιτίας του κορωνοϊού, του προκαλούσε επεισόδια απώλειας ισορροπίας. «Σαν να με γύριζε κάποιος συνέχεια και να μη με άφηνε σε ησυχία». Οι γιατροί μιλούσαν για ίλιγγο θέσης. Μερικοί του είπαν «είναι όλα στο μυαλό σου».
Χρειάστηκε ένας εξειδικευμένος ειδικός –με έδρα στο Μάντσεστερ– για να του πει τι πρέπει να αλλάξει, ποιες τροφές να σταματήσει να καταναλώνει, τι ψυχοθεραπεία να κάνει. Τα εφάρμοσε, και έκτοτε η διαταραχή επανέρχεται σπανιότατα. Η ζωή του όμως είχε ήδη αλλάξει.
Το «Ivy Robins» γεννήθηκε στο πιο σκοτεινό του σημείο
Έπεσε σε κατάθλιψη, έχασε κιλά, έκανε ψυχοθεραπεία. Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι, άρχισε να γράφει ξανά. Κι έτσι γεννήθηκε ο Ivy Robins με αγγλικό στίχο και indie pop ήχο, ένα alter ego που συνδύαζε την απόγνωση με την ελπίδα: Ivy για τα εμπόδια – Robins για τους κοκκινολαίμηδες που επιστρέφουν μες στον χειμώνα.
Η μουσική έγινε ξανά το καταφύγιό του. Έβγαλε ένα EP, κράτησε κάποια άλλα κομμάτια στην άκρη. Ετοιμάζει νέο υλικό. Θα λέγεται «Κόμπος» – με κομμάτια και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Από τον χειμώνα θα μπει ξανά στο στούντιο.
«Έπηξα. Είχα αυτοκτονικές σκέψεις. Το πήρα αλλιώς και βρήκα τελικά το φως. Τώρα νιώθω πλήρης και λειτουργικός. Όλα είναι στο μυαλό». Τον βοήθησε και το βιβλίο «Ευτυχισμένος στην Αλάσκα» του Ραφαέλ Σανταντρέου.
Πλέον, έχει αγοράσει, με συνεταίρο, ένα προπονητικό κέντρο τένις και πάντελ στην Πάρο – εκεί όπου τον ήξεραν από μικρό και έχει αρχίσει να ξαναφτιάχνει κοινό. Έχει και πτυχίο προπονητή πάντελ από την Ισπανία. Ξέρει πια τι θέλει, τι δεν θέλει. Έχει στυλ, έχει μουσική, έχει όραμα. Και είναι ένα challenge απίστευτα διασκεδαστικό, όπως όταν νικάς τους κολλητούς σου στο τουρνουά πάντελ που κανόνισες για εκείνους ένα βράδυ Παρασκευής του Ιουλίου.
Love is Our Home
