Μια νέα τοιχογραφία για την αόρατη ζωή των σεξεργατριών στην οδό Ιάσωνος

Μια νέα τοιχογραφία με τη ζωή των σεξεργατριών σε έναν δρόμο του Μεταξουργείου Facebook Twitter
Η Paulina Olowska αποφάσισε να αλλάξει την όψη του χώρου σεξεργασίας που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το στούντιό της, να κάνει ένα έργο στην καρδιά της μικρής κοινότητας που μοιράζεται καθημερινά με αυτές τις γυναίκες. Paulina Olowska, After Maja Berezowska, 2025, paint on wall / mural. © the artist. Courtesy the artist and The Breeder, Athens. Φωτ.: Athanasios Gatos
0

Από τότε που η Paulina Olowska έφτιαξε το εργαστήριό της απέναντι από την γκαλερί The Breeder στην οδό Ιάσωνος, στο Μεταξουργείο, άρχισε να παρατηρεί την Αθήνα με άλλο μάτι. «Κάποιος που δεν έρχεται εδώ δεν μπορεί να φανταστεί πόσο ενδιαφέρουσα περιοχή είναι το Μεταξουργείο. Συναντάς τους πάντες, από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους χίπστερς, τους ουσιοεξαρτημένους και τις γυναίκες που δουλεύουν στους χώρους σεξεργασίας, τον κόσμο της γειτονιάς και την κυρία Βούλα με το καφενείο της στην Ιάσωνος» λέει για την περιοχή, στην οποία εγκαταστάθηκε μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. «Δίδασκα τότε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, είχα Ρώσους και Ουκρανούς φοιτητές και πραγματικά η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Είπα μέσα μου “ή τώρα ή ποτέ” και αποφάσισα να εγκατασταθώ σε ένα μέρος πιο ειρηνικό και ήρεμο. Έτσι έφτασα στην Αθήνα» λέει. 

Εικαστικός με διεθνή αναγνώριση, η Paulina γεννήθηκε στην Πολωνία, στο Γκντανσκ, σε καλλιτεχνική οικογένεια, λίγα χρόνια πριν από το ξέσπασμα των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων των ναυπηγείων, που επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα και γέννησαν το κίνημα Solidarność (Αλληλεγγύη) με επικεφαλής τον Λεχ Βαλέσα, που τιμήθηκε αργότερα με Νόμπελ Ειρήνης. Ο πατέρας της ήταν μεταφραστής του Βαλέσα και έφυγε λίγο αργότερα ως πολιτικός πρόσφυγας στις ΗΠΑ. Όταν έφτασε εκεί η έφηβη Paulina, είδε κατάπληκτη έναν κόσμο που αγνοούσε ότι υπάρχει. Εκεί υπήρχε τέχνη και μόδα και επαναστατικό πνεύμα στους νέους καλλιτέχνες και έτσι αποφάσισε να σπουδάσει τέχνη στη Σχολή του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο. «Ήθελα πάντα να γίνω ζωγράφος, αλλά τότε δεν ήταν της μόδας» λέει. Ήξερε επίσης ότι την ενδιέφερε να παρουσιάζει στο έργο της γυναίκες, να ζωντανέψει και να διαβάσει τις παλιές εικόνες των γυναικών στα περιοδικά της χώρας της, όπου «δεν υπήρχε μόδα, όλα τα έκαναν οι γυναίκες μόνες τους», όπως και των γυναικών που αποτελούσαν σύμβολα της εποχής της, όπως η Εμμανουέλα. 

«Σε έναν κόσμο που λατρεύει να είναι όλα ορατά, η ζωή αυτών των γυναικών μοιάζει με κρυμμένο μυστικό, κανένας δεν ξέρει τι συμβαίνει ακριβώς, κανένας δεν γνωρίζει τι βιώνουν, πώς ζουν τη δική τους καθημερινότητα». 

Έχοντας διεθνή παρουσία, καθώς τα έργα της έχουν εκτεθεί δίπλα σε έργα καλλιτέχνιδων όπως η Ναν Γκόλντιν, η Μόνα Χατούμ, η Σάρα Λούκας και η Μπάρμπαρα Κρούγκερ, εμβαθύνει με τους παραστατικούς πίνακές της στην πολιτική και κοινωνική ιστορία της Ανατολικής Ευρώπης, στον αμερικανικό καταναλωτισμό και στην ποπ κουλτούρα, στον φεμινισμό και στην αισθητική των διαφημίσεων μόδας. Οι πίνακές της συχνά απεικονίζουν γυναίκες σε διάφορα περιβάλλοντα, από γραφεία και καταστήματα μέχρι αγροκτήματα και ζούγκλες, αμφισβητώντας τις ιστορικές συμβάσεις της τέχνης καθώς και τις παραδοσιακές έννοιες της θηλυκότητας στους ανατολικούς και δυτικούς πολιτισμούς. Προσδίδει στους καμβάδες της σουρεαλιστικά, ονειρικά εφέ μέσα από τη μοναδική χρήση του χρώματος και της προοπτικής. Ασχολείται με τη ζωγραφική, το κολάζ, τη γλυπτική, το βίντεο, τις εγκαταστάσεις και την performance.

Μια νέα τοιχογραφία με τη ζωή των σεξεργατριών σε έναν δρόμο του Μεταξουργείου Facebook Twitter
Αυτό είναι το τρίτο δημόσιο έργο της∙ το πρώτο βρίσκεται στα ιστορικά ναυπηγεία του Γκντανσκ, στη γενέτειρά της, και το δεύτερο έξω από το Puppet Theatre στην Κρακοβία. Paulina Olowska, After Maja Berezowska, 2025, paint on wall / mural. © the artist. Courtesy the artist and The Breeder, Athens. Φωτ.: Athanasios Gatos

Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να ειπωθούν ανείπωτες ιστορίες, μυστικά που κρύβονται πίσω από μια εικόνα φαινομενικά γαλήνια, που δεν προδίδει καμία ανησυχία. Ζώντας στην οδό Ιάσωνος, ενσωματώθηκε στη ζωή της γειτονιάς. Γνώρισε τις σεξεργάτριες, με αυτές καλημερίζεται και πίνει καφέ πριν περάσουν τις πόρτες των χώρων εργασίας τους και χαθούν μέσα σε μια ζωή και μια ρουτίνα μυστική και ανείπωτη. «Σε έναν κόσμο που λατρεύει να είναι όλα ορατά, η ζωή αυτών των γυναικών μοιάζει με κρυμμένο μυστικό, κανένας δεν ξέρει τι συμβαίνει ακριβώς, κανένας δεν γνωρίζει τι βιώνουν, πώς ζουν τη δική τους καθημερινότητα», λέει.

Η τρέχουσα εμπειρία, το βίωμα είναι κάθε φορά χαρακτηριστικό στο έργο της και μαζί με το ρομαντικό όραμα της τέχνης και της πεποίθησης ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο εξερευνά τις καλλιτεχνικές ουτοπίες του μοντερνισμού, που βρίσκονται στα θεμέλια του πρώιμου Bauhaus, τους κύκλους των Ρώσων κονστρουκτιβιστών και την ευρωπαϊκή πρωτοπορία των αρχών του 20ού αιώνα. Η δουλειά της βγαίνει από το στούντιο και απευθύνεται στην κοινότητα. Τον Μάιο του 2003, μαζί με τη Lucy McKenzie, διηύθυναν προσωρινά το underground μπαρ Nova Popularna στη Βαρσοβία, το οποίο φιλοξενούσε εβδομαδιαία συναυλίες και παραστάσεις. Μετά το κλείσιμο του Nova Popularna, οι καλλιτέχνες άρχισαν να δημιουργούν έργα για να τιμήσουν και να ιστορικοποιήσουν το έργο. Από το «Αλφάβητο», ένα έργο της στο οποίο το γυναικείο σώμα, οι χειρονομίες και οι κινήσεις σχηματίζουν τα γράμματα του αλφαβήτου, μέχρι τις γυναίκες ως σλαβικές θεότητες που δημιουργεί, αποτίνει συχνά φόρο τιμής σε περισσότερο ή λιγότερο παραγνωρισμένες γυναίκες που θαρραλέα δημιούργησαν έξω από τον Κανόνα της τέχνης όπως τον έφτιαξαν οι άντρες.

Το χαρακτηριστικό μοτίβο των ξεχασμένων ηρωίδων ή καλλιτέχνιδων στο έργο της επανέρχεται συχνά. Η Olowska επιδιώκει να ανασκάψει τις ιστορίες τους και να τις επανερμηνεύσει, εισάγοντάς τες σε μια ευρύτερη αφήγηση, συμβάλλοντας έτσι στην παράδοση της γυναικείας τέχνης, καθορίζοντας παράλληλα τη σύγχρονη ταυτότητα της καλλιτέχνιδας.

Αποφάσισε να κάνει μια τοιχογραφία και να αλλάξει την όψη του χώρου σεξεργασίας που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το στούντιό της, να κάνει ένα έργο στην καρδιά της μικρής κοινότητας που μοιράζεται καθημερινά με αυτές τις γυναίκες. Αυτό είναι το τρίτο δημόσιο έργο της∙ το πρώτο βρίσκεται στα ιστορικά ναυπηγεία του Γκντανσκ, στη γενέτειρά της, και το δεύτερο έξω από το Puppet Theatre στην Κρακοβία. Αν κάποιος τα συνδέσει, θα δει μέσα από τα δημόσια έργα της και τους άξονες της δουλειάς της την πολιτική, την παιγνιώδη διάθεση και τις γυναίκες.

Μια νέα τοιχογραφία με τη ζωή των σεξεργατριών σε έναν δρόμο του Μεταξουργείου Facebook Twitter
Λεπτομέρεια του έργου. Paulina Olowska, After Maja Berezowska, 2025, paint on wall / mural. © the artist. Courtesy the artist and The Breeder, Athens. Φωτ.: Athanasios Gatos

Η Paulina συζήτησε την ιδέα της με τον επιμελητή Milovan Farronato που επιμελείται στην γκαλερί The Breeder την ομαδική έκθεση «Public Secrets», στην οποία διερευνά τα όρια ανάμεσα στην ορατότητα και την απόκρυψη, στην οικειότητα και την αποκάλυψη.

Ως μέρος της έκθεσης και μέσα στο πνεύμα της, που θέλει μέσα από τα έργα των καλλιτέχνιδων να εμπνέεται από τις σχέσεις μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, ιδιωτικού και δημόσιου, καλώντας μας να αντιμετωπίσουμε ό,τι παραβλέπουμε, και που παρουσιάζει «την άλλη πλευρά του νομίσματος», όχι μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά και αυτό που κρύβεται ενώ βρίσκεται σε κοινή θέα, η τοιχογραφία της Paulina στον τοίχο του χώρου σεξεργασίας, που συνορεύει με την πόρτα της γκαλερί, δείχνει την «αόρατη ζωή» των γυναικών σαν αυτές που εργάζονται μέσα στο οίκημα, οι οποίες επιτελούν τις καθημερινές τους λειτουργίες. Γυμνές ή ημίγυμνες, συζητούν μεταξύ τους, ξαπλωμένες στο κρεβάτι διαβάζουν εφημερίδα ή μαντάρουν μια κάλτσα. Κοιτάζονται στον καθρέφτη, βγάζουν βόλτα το σκυλάκι τους ή ξεκουράζονται, ενώ ένα μεγάλο λουλούδι μοιάζει να ρίχνει τη σκιά του επάνω τους. Σαν μυστικό που αποκαλύπτεται, η τοιχογραφία αποτίνει φόρο τιμής σε μια άλλη δημιουργό, τη Μάγια Μπερεζόφσκα, μια ζωγράφο γεννημένη το 1893, που σπούδασε στην Αγία Πετρούπολη, την Κρακοβία και το Μόναχο και έκανε καριέρα στο Παρίσι, σε περιοδικά όπως τα «Le Figaro», «Le Rire» και «Ici Paris», με σκίτσα και γελοιογραφίες∙ μάλιστα αυτές του Χίτλερ λίγο έλειψαν να στοιχίσουν τη ζωή της.

Η τοιχογραφία της βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, σε έναν δρόμο όπου συναντιούνται πολλές και διαφορετικές ζωές, αποκαλύπτει μια αλήθεια που συχνά αγνοούμε ή παραβλέπουμε και συγκροτεί μια τρυφερή όσο και σκληρή αφήγηση για τη σύγχρονη ζωή, για τις άρρητες αλήθειες και τα όσα επιλέγουμε να αποσιωπούμε.

Λίγα λόγια για την Paulina Olowska

Η Olowska έλαβε το πτυχίο Bachelor of Art (BFA) από τη Σχολή του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο το 1996 και το μεταπτυχιακό της από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Γκντανσκ στην Πολωνία, το 2000. Ατομικές εκθέσεις της έχουν γίνει στην Kunsthalle Basel, στο Μουσείο Stedelijk, Άμστερνταμ (2013), στην Εθνική Πινακοθήκη Zacheta, Βαρσοβία (2014), στο Μουσείο Kistefos, Γέβνακερ, Νορβηγία (2022) και στο Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Τορίνο, Ιταλία (2023). Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (2009), στο Νέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης (2011), στο Hamburger Kunsthalle του Αμβούργου (2017), στο Μουσείο Moderner Kunst της Βιέννης (2018), στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Βαρσοβίας (2019), στο Κέντρο Τέχνης Walker της Μινεάπολης (2021), στην Tate Modern του Λονδίνου (2023), στην Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης της Ουάσινγκτον (2024) και στην Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά στην Οτάβα (2024-2025). Συμμετείχε στην περιοδεύουσα έκθεση «Woven Histories: Textiles and Modern Abstraction» στο Μουσείο Τέχνης της Κομητείας του Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια (2023-2024). Το 2014 έλαβε το έγκριτο Βραβείο Τέχνης του Άαχεν, με μια σχετική έκθεση στο Ludwig Forum for International Art. Έχει διοργανώσει παραστάσεις στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (2012), στο Carnegie International, στο Πίτσμπουργκ (2013), στην Tate Modern στο Λονδίνο (2015), στο Kestner Gesellschaft, στο Ανόβερο (2023) και στο The Serralves, στην Πορτογαλία (2023). Το 2015, ίδρυσε το «Pavilionesque», ένα περιοδικό τέχνης και θεάτρου που συνεργάζεται με καλλιτέχνες, σχολές τέχνης και θεατρικές ομάδες. Η Olowska παρουσίασε το μπαλέτο «Slavic Goddesses - A Wreath of Ceremonies» στο Kitchen της Νέας Υόρκης το 2017 και το «Slavic Goddesses and The Ushers» στο Museo del Novecento στο Μιλάνο το 2018. Το έργο της παρουσιάστηκε στην Τριενάλε της Εθνικής Πινακοθήκης της Βικτώριας το 2017 στη Μελβούρνη και στην Μπιενάλε του Λίβερπουλ το 2018. Το 2019, ίδρυσε το Artist House Kadenówka Foundation, ένα συνεχιζόμενο πρότζεκτ που φιλοξενεί καλλιτεχνικές residencies και εκθέσεις. Τα έργα της φιλοξενούνται σε μεγάλα δημόσια ιδρύματα παγκοσμίως, όπως το Fondation Louis Vuitton στο Παρίσι, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, η Εθνική Πινακοθήκη της Βικτώριας στη Μελβούρνη, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια, το Städtiches Museum Abteiberg στο Μενχενγκλάντμπαχ της Γερμανίας και το Μουσείο Stedelijk στο Άμστερνταμ, μεταξύ άλλων.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση Public Secrets εδώ

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο ζωοπλάστης γλύπτης Ευριπίδης Βαβούρης (1911-1987) 

Εικαστικά / Ευριπίδης Βαβούρης: Πέρα από το «Λαγωνικό» της Φωκίωνος Νέγρη

Ο δημιουργός του γνωστού αγάλματος της Κυψέλης υπήρξε ένας στοχαστικός γλύπτης της Αθήνας με αξιόλογη πορεία, που απέδιδε πειστικά και με μεγάλη ευαισθησία τα κατοικίδια ζώα. Μια επίσκεψη στο ατελιέ του, που έχει διατηρηθεί σε άψογη κατάσταση, αποτέλεσε το ερέθισμα για να τον ανακαλύψουμε και να τον επανεκτιμήσουμε. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μαρλέν

Εικαστικά / Marlene Dumas: «Η τέχνη είναι πάντοτε μια πράξη εναντίον της βίας»

Η κορυφαία Νοτιοαφρικανή ζωγράφος παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση στην Ελλάδα, στην οποία τα έργα της διαλέγονται με αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
Ανιχνεύοντας το έργο έντεκα εμβληματικών Ελλήνων και Ελληνίδων καλλιτεχνών

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
"Η κούνια" του Φραγκονάρ: Στο φως τα ζουμερά μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Εικαστικά / «Η Κούνια» του Φραγκονάρ: Τα μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Η περίφημη «Κούνια» με τη σκηνοθεσία της συνεύρεσης των σωμάτων και των ψυχών με τρόπο ακόλαστο, πονηρό ή ανοιχτό σε μια νέα ηθική, έργο – σταρ της περίφημης συλλογής Wallace στο Λονδίνο, αποκαταστάθηκε φέρνοντας στο φως άτακτες λεπτομέρειες που ενισχύουν την αυθάδεια του έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Παναγοπούλου

Εικαστικά / Ειρήνη Παναγοπούλου: Η μεγάλη Ελληνίδα συλλέκτρια Τέχνης μιλά στη LIFO

Η γνωστή συλλέκτρια μιλά στη LiFO για το ταξίδι της στην τέχνη μέσα από τη συγκρότηση της μεγάλης και σπάνιας συλλογής της, μέρος της οποίας θα δούμε με αφορμή την έκθεση «Fernweh ή νοσταλγία για άγνωστους τόπους».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Εικαστικά / Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Η γεννημένη στο Ελσίνκι καλλιτέχνιδα που κέρδισε το βραβείο Young Artist της φετινής Art Athina μιλάει για το έργο της που βασίζεται στην αίσθηση του κατεπείγοντος, στη χειρωνακτική εργασία και στη σχέση της με τη γλώσσα. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα «χρονικό της αναισθησίας» με έργα υψηλής δόνησης 

Εικαστικά / Κωνσταντίνος Λαδιανός: «Πού πήγε όλη αυτή η επιδεξιότητα των χεριών που είχαν οι παλιότεροι»

Η παράδοση, η αγιολογική γραμματεία και η λαϊκή μυθολογία συνυπάρχουν στον κόσμο του ταλαντούχου καλλιτέχνη, εμπλέκοντας το προσωπικό βίωμα με καθηλωτικές αλληγορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Εικαστικά / Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Με το έργο του στον εξωτερικό χώρο του μουσείου ο Michael Rakowitz συνομιλεί με τα έργα της κλασικής αρχαιότητας και υπενθυμίζει τα μάταια ταξίδια ανθρώπων και πολιτιστικών αγαθών που «ξεσπιτώνονται».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Εικαστικά / Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Με πυρήνα της συλλογής του Λόντερ ένα από τα διασημότερα έργα του Κλιμτ, που εκτιμάται ότι η πώλησή του θα ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια δολάρια, η βραδιά της δημοπρασίας στον οίκο Sotheby’s φιλοδοξεί να προσελκύσει ξανά τους μεγάλους συλλέκτες. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζένη Μαρκέτου

Οι Αθηναίοι / Τζένη Μαρκέτου: «Οι καλλιτέχνες δεν έχουμε ανακαλύψει τον τροχό»

Στην Αμερική έμαθε πως η τέχνη είναι κοινωνική υπόθεση, πως ο κόσμος δεν εξαντλείται στις γκαλερί. Η πρώτη της παρέμβαση σε δημόσιο χώρο, που προκάλεσε αντιδράσεις, της δίδαξε ότι ένα έργο οφείλει να μοιάζει σαν να υπήρχε πάντα εκεί. Με τη νέα της εγκατάσταση στο Μέγαρο Μουσικής μάς υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές της φύσης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σεπτέμβρης της Art Athina 2025

Εικαστικά / Art Athina 2025: Το τώρα και το μετά της σύγχρονης τέχνης

Ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, ψηφιακή τέχνη: Το ανάγλυφο του παγκόσμιου εικαστικού χάρτη έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από την ελληνική και ξένη παραγωγή, και αναδεικνύεται στην ετήσια φουάρ που πραγματοποιείται ξανά στο Ζάππειο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μετατρέπει το σπήλαιο του Πλάτωνα σε escape room

Εικαστικά / Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μετατρέπει το σπήλαιο του Πλάτωνα σε escape room

Με τo «Δωμάτιο Απόδρασης», μια εγκατάσταση ερευνητική και παιγνιώδη, βασισμένη στην ιδέα της φιλοσοφίας και την παραίσθηση του ψηφιακού κόσμου, θα μας εκπροσωπήσει στην 61η Μπιενάλε Βενετίας ο καταξιωμένος εικαστικός και αρχιτέκτονας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ