"Καημένοι στρατιώτες, εξαντλήθηκαν με το να μας βομβαρδίζουν"
"Οι σφαγές συνεχίζονται και οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να φωτογραφίζονται. Πρόσφατα είδα μια φωτογραφία με στρατιώτες να καίνε μια βίλα που ανήκε σε έναν φίλο μου. Η λεζάντα της φωτογραφίας έλεγε: "Ταϊλάνδη σε τρεις μήνες". Λεηλατούν, καταστρέφουν και καίνε σπίτια, και μετά αυτοί οι καημένοι στρατιώτες χρειάζονται να αλλάξουν αέρα, γιατί έχουν κουραστεί να σκοτώνουν και να καταστρέφουν με τέτοια μανία."
Ημερολόγιο της Γάζας -88
Rami Abou Jamous
Orient XXI - 30.04.2025
Δευτέρα 28 Απριλίου 2025.
Δεν διαβάζω εβραϊκά, αλλά παρακολουθώ τακτικά ιστοσελίδες τις οποίες μεταφράζουν τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης. Ιδού μία πληροφορία που βρήκα: οι αρχηγοί του ισραηλινού στρατού λένε ότι οι στρατιώτες είναι εξαντλημένοι μετά από δεκαεννιά μήνες πολέμου στη Γάζα.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να γελάσω: έχει λοιπόν κουραστεί ο δήμιος μετά από τα τόσα χτυπήματα; Αυτοί οι στρατιώτες έχουν επίγνωση του τι κάνουν; Μπορώ να φανταστώ τα βάσανα αυτών των δύστυχων στρατιωτών: οι πιλότοι των μαχητικών εξαντλημένοι από τη ρίψη τόνων βομβών που καταστρέφουν σπίτια με ένα μόνο χτύπημα και εξολοθρεύουν ολόκληρες οικογένειες. Τα δάχτυλα των χειριστριών των δολοφονικών drones έχουν κουραστεί από το πάτημα του κουμπιού που εξαπολύει φωτιά πάνω σε σκηνές και σχολεία, σαν να πρόκειται για βιντεοπαιχνίδι. Λέω "χειρίστριες" επειδή είναι σχεδόν πάντα γυναίκες. Καθώς φαίνεται, είναι πιο ακριβείς από τους άνδρες. Μην ξεχνάμε και τους υπεύθυνους των drones παρακολούθησης, που τα μάτια τους έχουν κουραστεί να μας κατασκοπεύουν. Και τα πληρώματα των τανκς, που τα χέρια τους έχουν πιαστεί από την εκτόξευση βλημάτων που εξαφανίζουν ολόκληρες γειτονιές...
Οι καημένοι οι στρατιώτες, εξαντλημένοι με το να μας βομβαρδίζουν, να μας παρακολουθούν και να μας τιμωρούν! Αν ο δήμιος είναι τόσο κουρασμένος, τι πρέπει να πει το θύμα;
Τι θα έπρεπε να πουν αυτοί που ζουν μέσα στο συνεχές βουητό των drones;
Τι θα έπρεπε να πουν οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που αναγκάζονται να μετακινηθούν από το ένα μέρος στο άλλο για πολλοστή φορά; Τι θα έπρεπε να πουν αυτοί που ζουν σε σκηνές μέσα σε άθλιες συνθήκες; Εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να φάνε ή να πιουν για πάνω από δύο μήνες; Τι θα έπρεπε να πουν οι άνθρωποι της Γάζας που βομβαρδίζονται μέρα και νύχτα; Τι θα έπρεπε να πουν οι γυναίκες και τα παιδιά που περιμένουν στην ουρά μπροστά στις tekiya, τα φιλανθρωπικά αυτά μαγειρεία, με την ελπίδα να λάβουν ένα πιάτο φακές ή ρύζι; Ή οι γυναίκες που περιμένουν στην ουρά για να πάνε στην τουαλέτα; Τι θα έπρεπε να πούν οι άνδρες που περνούν τις μέρες τους προσπαθώντας να βρουν μια μικρή δουλειά, κάποια βοήθεια, ή ένα οποιοδήποτε καύσιμο για να τροφοδοτήσουν έναν αυτοσχέδιο φούρνο; Τι θα έπρεπε να πουν όσοι έχασαν τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους; Τι θα έπρεπε να πουν οι ακρωτηριασμένοι, οι παραμορφωμένοι, οι τυφλοί;
Τι θα έπρεπε να πουν όσοι βιώνουν αυτό το μαρτύριο κάθε δευτερόλεπτο, μέσα στο συνεχές βουητό των drones, 24 ώρες το 24ωρο; Αυτοί που δεν έχουν πουθενά ασφαλές μέρος να φυλαχτούν; Μέχρι τώρα, ο κατοχικός στρατός έλεγε: "Για τη δική σας ασφάλεια, μετακινηθείτε στις ανθρωπιστικές ζώνες". Δεν υπάρχει καμία ανθρωπιστική ζώνη και οι Ισραηλινοί έχουν τελικά εγκαταλείψει αυτό το μύθευμα. Τι θα έπρεπε να πουν οι άρρωστοι και οι τραυματίες που περιμένουν φροντίδα ή ιατρική μεταφορά στο εξωτερικό, επειδή δεν έχουμε τα μέσα να τους περιθάλψουμε εδώ; Αυτοί που πάσχουν από καρκίνο, νεφρική λοίμωξη ή διαβήτη και δεν λαμβάνουν πλέον την απαραίτητη θεραπεία; Τι θα έπρεπε να πουν οι γιατροί των επειγόντων περιστατικών που εργάζονται σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο και που είναι υποχρεωμένοι να ταξινομούν την αδιάκοπη ροή των τραυματιών, δίνοντας προτεραιότητα σε όσους έχουν πιθανότητες επιβίωσης; Αυτό είναι το χειρότερο για έναν γιατρό. Και τι θα έπρεπε να πουν οι νοσηλευτές όταν έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με το θέαμα των χειρότερων φρικαλεοτήτων του δήμιου - αυτού του δήμιου που είναι εξαντλημένος- και βλέπουν καθημερινά τα διαμελισμένα και αποκεφαλισμένα κορμιά των παιδιών;
Θυμάμαι πολύ καλά τη μαρτυρία ενός Γάλλου γιατρού επειγόντων περιστατικών, του Raphaël Pitti, ο οποίος πέρασε μερικούς μήνες στη Γάζα. Έχει βρεθεί αρκετές φορές σε εμπόλεμες ζώνες, αφού έχει προσφέρει υπηρεσίες σε πολλές συγκρούσεις. Λέει όμως ότι δεν έχει δει ποτέ αυτά που μπόρεσε να δει στη Γάζα. Σε τέτοιο βαθμό που είναι πεπεισμένος ότι δεν θα μπορούσε να βιώσει κάτι παρόμοιο για δεύτερη φορά. Ψυχολογικά ράκος, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο κόσμος παραμένει σιωπηλός, σε σημείο που να αμφιβάλλει για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Οι σφαγές συνεχίζονται και οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να φωτογραφίζονται
Εμείς οι κάτοικοι της Γάζας έχουμε φτάσει σε ένα σημείο πέρα από την εξάντληση. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει αυτό που περνάμε, μεταξύ θανάτου και μη ζωής. Το χειρότερο για εμάς είναι ότι δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τις οικογένειές μας. Να βλέπεις κάποιον δικό σου άνθρωπο, ή ένα από τα παιδιά σου, τραυματισμένο και να μην μπορείς να τον φροντίσεις. Το χειρότερο είναι να βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει, χωρίς αναισθητικό ή παυσίπονα.
Σκέφτομαι τότε αυτούς τους "εξαντλημένους" στρατιώτες. Αν καταλαβαίνω καλά - δεν γνωρίζω λεπτομερώς το σύστημα του ισραηλινού στρατού - περνούν δύο ή τρεις μήνες στο πεδίο της μάχης πριν πάνε να ξεκουραστούν. Αυτοί δεν βρίσκονται εδώ 19 μήνες. Και δεν πεινάνε ούτε διψάνε. Όταν μια μονάδα φεύγει από μια περιοχή, αφήνει πίσω της περιτυλίγματα φαγητού και άδεια μπουκάλια.
Όταν τελειώνουν τη δουλειά τους για την "προστασία του Ισραήλ", η οποία συνίσταται στη δολοφονία όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων στη Γάζα, οι στρατιώτες αυτοί επιστρέφουν ήσυχα στα σπίτια τους. Τρώνε καλά, πίνουν, βγαίνουν έξω και, κυρίως, ταξιδεύουν. Πηγαίνουν να αλλάξουν τον αέρα τους, γιατί δεν αισθάνονται καλά ψυχολογικά. Και εμείς, εμείς βιώνουμε μία γενοκτονία. Μια γενοκτονία σωματική, ψυχολογική, μιντιακή και στρατιωτική. Εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και κανείς δεν κουνιέται. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν δεν συνέβαιναν αυτά μπροστά στα μάτια όλων. Γιατί οι σφαγές συνεχίζονται και οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να φωτογραφίζονται. Πρόσφατα είδα μια φωτογραφία με στρατιώτες να καίνε μια βίλα που ανήκε σε έναν φίλο μου. Η λεζάντα της φωτογραφίας έλεγε: "Ταϊλάνδη σε τρεις μήνες". Λεηλατούν, καταστρέφουν και καίνε σπίτια, και μετά αυτοί οι καημένοι στρατιώτες χρειάζονται να αλλάξουν αέρα, γιατί έχουν κουραστεί να σκοτώνουν και να καταστρέφουν με τέτοια μανία.
Εμείς, πάνε 19 μήνες που ζούμε σε ένα κλουβί. Δεν μπορούμε να "αλλάξουμε αέρα". Το μόνο μας σκηνικό είναι η ολοκληρωτική καταστροφή, το αίμα που ρέει από τη σάρκα των παιδιών και των διαμελισμένων οικογενειών, και η σκέψη για αυτές τις οικογένειες που βρίσκονται ακόμα κάτω από τα συντρίμμια. Έχουμε χάσει όλη την ανθρωπιά μας. Η κούραση και η ταπείνωση αναμειγνύονται μαζί. 'Εχουμε κουραστεί να μας ταπεινώνουν, κι αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα. Κουραστήκαμε να φοβόμαστε ότι θα μας σκοτώσουν στο σπίτι, να είμαστε θαμμένοι κάτω από τα συντρίμμια ενός βομβαρδισμένου σπιτιού, να πρέπει να μετακινούμαστε συνεχώς, να ζούμε σε μια σκηνή, να μην βρίσκουμε φαγητό για έναν πεινασμένο γιο, να μην έχουμε ούτε ένα σέκελ να του δώσουμε. 'Εχουμε κουραστεί να βλέπουμε καθημερινά αγαπημένα πρόσωπα και φίλους να πεθαίνουν και να μην μπορείς να τους θάψεις. Τα κορμιά τους αφήνονται στο έδαφος, καταβροχθίζονται από τα ζώα. Και δεν μπορούμε να πάμε να τα αναζητήσουμε, γιατί βρίσκονται σε "απαγορευμένη ζώνη". Ο "πιο ηθικός στρατός στον κόσμο" αφήνει τα σκυλιά να τρώνε τα κορμιά των ανθρώπων.
Μας έχει κουράσει αυτό το αίσθημα αδυναμίας, ότι μας έχουν εγκαταλείψει όλοι · το αίσθημα ότι δεν είμαστε πλέον άνθρωποι, όπως το έθεσε ο πρώην Ισραηλινός υπουργός Αμύνης, ο ίδιος που μας αποκάλεσε "ανθρώπινα ζώα". Είναι ένα συναίσθημα που μας κατατρώει και εκνηδενίζει όποια δύναμη μας έχει απομείνει.
Καλές διακοπές στην Ταϊλάνδη σε αυτούς τους στρατιώτες που χρειάζονται να αλλάξουν αέρα. Τους καταλαβαίνω: είναι πολύ κουρασμένοι με το να μας σκοτώνουν, να μας καταστρέφουν και να μας ταπεινώνουν. Ελπίζω να απολαύσουν ένα καλό ταϊλανδέζικο μασάζ. Ελπίζω επίσης ότι μια μέρα θα νιώσουν τύψεις και θα βγουν από τη σιωπή τους, όπως έχουμε δει σε προηγούμενους πολέμους. Ξέρω ότι κάποιοι αρνούνται να επιστρέψουν στη Γάζα. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία δεν αισθάνεται καμία ενοχή για αυτά που μας κάνουν. Εμείς, θα ξαναβρούμε την ευτυχία και θα μείνουμε στη γη μας. Και αυτή η κούραση θα μετατραπεί σε θάρρος και δύναμη, για να ξαναχτίσουμε τα πάντα.
