L' Avventura. Ξαναβλέπω την ταινία μετά από άπειρα χρόνια κι ένα της πλάνο ανάβει σε ένα μακρύ διάδρομο ένα φως, παραμερίζει μια κουρτίνα, παραδόξως το πιο ήσυχο, το πιο άδειο, ένας τοίχος μόνο κι ένα παγκάκι, και το βλέμμα της Μόνικα Βίτι, σαν μινιατούρα κι αυτή σε μια άκρη της αίθουσας αναμονής του σταθμού. Μην αυταπατόμαστε, όμως, ο Αντονιόνι δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, το ξάφνιασμα στα μάτια της τονίζεται από τις διαβαθμίσεις του γκρί και του μαύρου κι αυτό από μόνο του προσθέτει βάθος στη σκηνή και το χώρο. Εδώ λοιπόν, σ' αυτό το απλό πλάνο, που ανοίγεται σε μια αθέατη ακόμη παρουσία, βρίσκεται η απρόσμενη απόδειξη. Αγαπάς τον Αντονιόνι, έχεις δει τις περισσότερες ταινίες του, είσαι νέος και σε αναστατώνει το υπαρξιακό αδιέξοδο παρότι αφορά μεγαλύτερους σε ηλικία χαρακτήρες, και με την έπαρση του νεοφώτιστου τον τοποθετείς (λίγο) πιο ψηλά κι από τον Μπουνιουέλ ή τον Μπέργκμαν. 'Εχεις όμως νιώσει καθόλου το τσίμπημα της αισθητικής του με τις ραδιοσυχνότητες που σου στέλνει, επειδή εν αγνοία σου σε καθορίζει; Σίγουρα όχι. Γιατί άλλα σε απασχολούσαν. Μέχρι να πιάσεις μια μηχανή στο χέρι. Κι αυτό με καθυστέρηση, με μεγάλη καθυστέρηση. Αλλά ακόμη και τότε δεν είχες ιδέα. Τώρα αναδύονται εδώ κι εκεί ψήγματα αυτής της επιρροής, φωτογραφίες δεμένες με μια λεπτή κλωστή. Δεν θα έλεγα ότι βλέπω σήμερα με τον ίδιο ενθουσιασμό -κάτι σαν αληθινή έκσταση τότε- τις ταινίες του Αντονιόνι. Η Κόκκινη Έρημος, που έδειξε πρόσφατα η τηλεόραση, ήταν κυρίως μία διαδοχή από άψογα στυλιζαρισμένα πλάνα. Πιο πολύ οι τελευταίες του ταινίες ίσως να προσεγγίζουν τις σημαντικές - και πολυ πιο σύνθετες- που γυρίζονται τώρα.
FacebookTwitter Η Μόνικα Βίτι στην ταινία "L' Avventura" (1960) του Μικελάντζελο Αντονιόνι.