Πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να παρατάμε ένα βιβλίο

Πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να παρατάμε ένα βιβλίο Facebook Twitter
Δεν θέλω το διάβασμα να γίνει μια δουλειά που πρέπει να κάνω. Θέλω να είναι κάτι που διαλέγω να κάνω. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΟΥ υπάρχει μια θλιβερή σειρά βιβλίων: αυτά που δεν ξεκινάω γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Κάνω κάτι σαν εσωτερικό διάλογο κάθε φορά που τα πλησιάζω. («Αφού δεν θες να τα διαβάσεις, γιατί τα αγόρασες;» - «Δεν ξέρω, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΩ») Μου θυμίζουν ρούχα που αγοράζει κανείς για «όταν αδυνατίσει». Ίσως, αν ήμουν μια άλλη, να φορούσα μια λευκή κρεπ παντελόνα και να ήθελα να διαβάσω την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη, ή Μπουκόφσκι, ή 450 σελίδες για τη γεωπολιτική των τροφίμων.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία βιβλίων – όλα χαρισμένα πια ή λάφυρα κάποιας μετακόμισης. Είναι τα βιβλία που έχω παρατήσει. Στα βιβλία που έχω παρατήσει συμπεριλαμβάνονται το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ [ένιωθα πάντα πως αν ο αφηγητής είχε φωνή θα έλεγε «τώρα θα σας μιλήσω για την νταντά μου (100 σελίδες) / τώρα θα σας μιλήσω για το ρουστίκ παιδικό μου κρεβάτι στη γαλλική εξοχή και όλα τα έπιπλα του δωματίου (20 σελίδες) / Τώρα θα περιγράψω την υπηρέτριά μας (10 σελίδες)], ο Οδυσσέας του Τζόις, σχεδόν όλα τα βιβλία του Thomas Hardy (τρεις σελίδες περιγραφή ενός λιβαδιού; Αλήθεια Τόμας;).

Η θεωρία μου είναι πως αυτά τα βιβλία ίσως πρέπει να τα συνεχίζουμε – κάτι υπάρχει εκεί δικό μας, αν ξύσουμε λίγο την πληγή. Την τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν στην πανδημία. 

Μέχρι μια ηλικία στριβόμουν όταν παράταγα βιβλία, το θεωρούσα χρέος μου να τα τελειώσω, σαν να έπρεπε να συμπαρασταθώ στον συγγραφέα, να τον πιάσω από τους ώμους και να τον καθησυχάσω («Έλα, γλυκούλη μου, εγώ θα το τελειώσω το βιβλίο σου, μπορείς να βασιστείς πάνω μου» - «Ω, ναι ναι, μα γιατί με σφίγγεις;»). Μετά απελευθερώθηκα, αποφάσισα πως η ζωή είναι μικρή και το διάβασμα είναι και απόλαυση, ας διαβάσει κάποιος άλλος τον Προυστ, δεν θα του λείψω. Το διάβασμα δεν πρέπει να είναι ψυχαναγκασμός αλλά (και) απόλαυση. Δεν θέλω το διάβασμα να γίνει μια δουλειά που πρέπει να κάνω. Θέλω να είναι κάτι που διαλέγω να κάνω.

Υπάρχει και μια εξαίρεση στον κανόνα: κάποια ελάχιστα βιβλία που μου προκαλούν μια απροσδιόριστη ανησυχία ή θυμό. Η θεωρία μου είναι πως αυτά τα βιβλία ίσως πρέπει να τα συνεχίζουμε – κάτι υπάρχει εκεί δικό μας, αν ξύσουμε λίγο την πληγή. Την τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν στην πανδημία. Ήμουν έγκυος, κλεισμένη στο σπίτι και διάβαζα το Μy year of rest and relaxation της Αμερικανίδας Οttesa Moshfegh.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που έκανε μεγάλη αίσθηση όταν κυκλοφόρησε και επίσης φημολογείται πως το διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος, οπότε, αν δεν θέλετε το spoiler, μπορείτε να σταματήσετε εδώ. Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη το 2000. Μια νέα, όμορφη, ορφανή κληρονόμος, που ζει ολομόναχη σε ένα σπίτι στο Upper East Side του Μανχάταν, κλειδώνεται σπίτι της και με τη βοήθεια υπνωτικών και ναρκωτικών –που της δίνει η «χειρότερη ψυχίατρος του σύμπαντος», όπως σχολίασε κάποιος– κοιμάται περίπου έναν χρόνο. Ξυπνάει πού και πού για να φάει και να πάει στην ψυχίατρο ή στο μαγαζάκι της γειτονιάς, ή για να μιλήσει στην καλύτερή της φίλη (την οποία και περιφρονεί) και στον φρικαλέο πρώην της.

Αυτή είναι η πλοκή, δεν συμβαίνει κάτι άλλο. H δε πρωταγωνίστρια, της οποίας το όνομα δεν μαθαίνουμε ποτέ, πρέπει να είναι από τους πιο εκνευριστικούς χαρακτήρες της σύγχρονης λογοτεχνίας – είναι αφόρητα κενή, γκρινιάζει ακατάπαυστα και είναι άθλια φίλη. Οι κριτικοί μίλησαν για «μαύρο χιούμορ», έγραψαν πως αποτελεί παραβολή για τον αμερικανικό καπιταλισμό πριν από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ή για τη φρικαλεότητα της τέχνης (επειδή η πρωταγωνίστρια δούλευε σε γκαλερί; επειδή στο τέλος πάει και αγοράζει ένα βίντεο και βλέπει σε λούπα μια γυναίκα που μοιάζει με την καλύτερή της φίλη και πέφτει από τους Δίδυμους Πύργους;). Όσο πιο πολύ διάβαζα το βιβλίο, τόσο πιο έξαλλη γινόμουν με την πρωταγωνίστρια. Κάτι μου συνέβη, διαβάζοντάς το όμως. Δεν σκέφτηκα να το παρατήσω ποτέ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ