Die Arkitekt: «Με την πολιτική ορθότητα, μοιάζει σαν να γυρίζουμε σε έναν ιδιότυπο μεσαίωνα απλά με άλλους όρους» Facebook Twitter
Έχω αρκετά ετερόκλητες επιρροές και πάντα γράφω ότι μου βγαίνει χωρίς να νιώθω οτι πρέπει αναγκαστικά να το κάνω να ανήκει σε ένα μουσικό είδος. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Die Arkitekt: «Επικρατεί ένας δογματισμός, νιώθω ότι γυρίζουμε σε έναν ιδιότυπο μεσαίωνα»

0

Ο μεταμοντερνισμός και το τέλος του είναι τα κύρια θέματα του δεύτερου άλμπουμ του Die Arkitekt. Το «Death of Postmodernism» που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο, αν και έχει όλα όσα χαρακτηρίζουν τον ήχο του, μαξιμαλιστική διάθεση, επικές μελωδίες και τη Λένα Πλάτωνος, διαφέρει αρκετά από το ντεμπούτο του, το «Dark Colors»· είναι πιο επιθετικό και πιο μετρημένο στους γκεστ.

Συμμετέχει και εδώ η Λένα Πλάτωνος («Mirkhel»), τις φωνές τους δανείζουν επίσης ο Kareem Kalokoh στο «Rave at the Silicon» και μια Γιαπωνέζα ράπερ, η Carrie, που «τραγουδάει» στη γλώσσα της στο εναρκτήριο «Hypermodernism». Το ένα χορευτικό κομμάτι διαδέχεται το άλλο και κυριολεκτικά δεν σου μένει ανάσα μέχρι να τελειώσει.

«Είναι πιο γρήγορο σε tempo και πιο επικεντρωμένο στην τέκνο. Ο προηγούμενός μου δίσκος είχε κομμάτια που ήταν πιο αργά, μπαλάντες και ορχηστρικά sections. Αυτό είναι solid four on the floor ηλεκτρονική μουσική, με λιγότερο τραγούδι», όπως μου λέει όταν τον συναντώ στο στούντιό του στο Παλαιό Φάληρο.

«Είναι ανθρώπινη τάση να θέλουμε έτοιμες απαντήσεις στην τέχνη: “τι θέλει να πει ο ποιητής”, “πού κατατάσσεται η μουσική σου”. Η αξία της τέχνης είναι να σε κάνει να σκέφτεσαι. Με αφορά η τέχνη που σου δίνει τροφή για σκέψη και όχι μασημένη τροφή»».

Κάτι άλλο που κάνει εντύπωση είναι ότι δύσκολα μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς τις επιρροές του. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης σου δημιουργείται μια απροσδιόριστη ’90s αίσθηση, ενισχυμένη με αρκετά hyperpop στοιχεία στον τρόπο που χρησιμοποιεί τις φωνές. 

Die Arkitekt: «Με την πολιτική ορθότητα, μοιάζει σαν να γυρίζουμε σε έναν ιδιότυπο μεσαίωνα απλά με άλλους όρους» Facebook Twitter
Το πρότζεκτ Die Arkitekt ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια. Σχεδόν μέσα στην πανδημία. Με τη μουσική ασχολείται επαγγελματικά ως μουσικός παραγωγός από τότε που τελείωσε το σχολείο. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

«Είμαι παιδί των ’90s και έχω μεγαλώσει με αυτούς τους ήχους. Όταν ήμουν μικρός, μου έδινε ο ξάδελφός μου κάτι trance συλλογές και ενθουσιαζόμουν, οπότε αποκλείεται να μη μου πέρασαν υποσυνείδητα κάποιες επιρροές. Η hyperpop, επίσης, μου αρέσει πολύ επειδή κρύβει ένα χιούμορ όχι μόνο στο κομμάτι της αποδόμησης αλλά και στη φαινομενική απλότητα των μελωδιών της.

Έχω αρκετά ετερόκλητες επιρροές και πάντα γράφω ό,τι μου βγαίνει, χωρίς να νιώθω ότι πρέπει αναγκαστικά να το κάνω να ανήκει σε ένα μουσικό είδος. Είναι ανθρώπινη τάση να θέλουμε έτοιμες απαντήσεις στην τέχνη: “τι θέλει να πει ο ποιητής”, “πού κατατάσσεται η μουσική σου”. Η αξία της τέχνης είναι να σε κάνει να σκέφτεσαι. Με αφορά η τέχνη που σου δίνει τροφή για σκέψη και όχι μασημένη τροφή».

Όσον αφορά τη συμμετοχή της Λένας Πλάτωνος, με την οποία συνεργάζονται για δεύτερη φορά, ήταν κάτι αναμενόμενο, επειδή η οικογένειά του, όπως αναφέρει, ήταν φουλ χατζιδακικοί. «Η μουσική που ακούγαμε στο σπίτι περιστρεφόταν γύρω από τον Χατζιδάκι, έτσι ακούγαμε και τραγούδια της Πλάτωνος. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, τα ηλεκτρονικά της τα άκουσα όταν ήμουν μεγαλύτερος. Την πρώτη φορά που άκουσα το “Γκάλοπ” π.χ. ήμουν στη Γ’ Λυκείου. Αυτό που έκανε η Λένα τότε έχει τεράστια αξία όχι μόνο επειδή ήταν γυναίκα παραγωγός αλλά και επειδή πειραματιζόταν άφοβα. Μέχρι και σήμερα το έργο της στέκεται μόνο του. Πάντοτε τη θαύμαζα γι’ αυτό». 

Το πρότζεκτ «Die Arkitekt» ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια, σχεδόν μέσα στην πανδημία. Με τη μουσική ασχολείται επαγγελματικά ως παραγωγός από τότε που τελείωσε το σχολείο. Η κύρια δουλειά του είναι αυτή και συνεργάζεται με διάφορους ποπ καλλιτέχνες όπως η Τάμτα. Του σχολιάζω ότι όταν πρωτοάκουσα τον τίτλο του πρότζεκτ δεν πίστευα ότι ήταν κάποιου Έλληνα δημιουργού.

Die Arkitekt - Mirkhel (ft. Lena Platonos)

«Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, κι άλλοι μου το έχουν πει – ίσως λόγω του ονόματος και του spelling. Πάντα είχα μια τρέλα με την αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική. Αν κάποιος δει τη δουλειά μου, θα το καταλάβει. Νιώθω ότι ένα μουσικό κομμάτι είναι σαν ένα οίκημα. Λόγω της δουλειάς μου, αυτό το οίκημα το σχεδιάζω και το δομώ από το μηδέν, εξού και η αναφορά στην αρχιτεκτονική. Αρκετοί με ρωτάνε μάλιστα αν έχω σπουδάσει αρχιτεκτονική, κάτι που δεν ισχύει».

Η μάσκα που φοράει στις εμφανίσεις του λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Εμπνευσμένη από ένα fashion show του Maison Margiela το 2012, όπου τα μοντέλα φορούσαν κρυστάλλινες μάσκες, δημιουργεί μια αίσθηση μυστηρίου γύρω από την ταυτότητά του.

«Μου είχε φανεί εντελώς αβανγκάρντ και σουρεαλιστικό το πρόσωπο να είναι καλυμμένο με κρύσταλλα. Ταυτόχρονα, έβγαζε κάτι πολύ καθαρό και σε απομάκρυνε λίγο από την αίσθηση της μάσκας που βλέπουμε π.χ. στις ταινίες τρόμου».

Die Arkitekt: «Με την πολιτική ορθότητα, μοιάζει σαν να γυρίζουμε σε έναν ιδιότυπο μεσαίωνα απλά με άλλους όρους» Facebook Twitter
Μου είχε φανεί κάτι εντελώς αβανγκάρντ και σουρεαλιστικό το πρόσωπο να είναι καλυμμένο με κρύσταλλα. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Η δική του είναι custom made, μια δημιουργία του Gregory Kara, του Έλληνα σχεδιαστή που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και έχει συνεργαστεί με κορυφαία ονόματα στον χώρο της ποπ, όπως η Madonna και η Lady Gaga. Φαίνεται ότι λατρεύει τη μόδα. Στο σαλόνι που καθόμαστε έχει μια στοίβα από διάφορα περιοδικά μόδας.

«Τι εννοεί ακριβώς ο τίτλος του άλμπουμ; Γιατί τέλος του μεταμοντερνισμού;» αναρωτιέμαι.

«Πριν από κάποια χρόνια διάβασα μια συνέντευξη της Μαρίνα Αμπράμοβιτς με τίτλο “Political correctness is ruining the arts”, κι αυτό με βρήκε σύμφωνο εκείνη τη στιγμή. Νιώθω ότι η woke culture, στην προσπάθειά της να φέρει μια θετική αλλαγή, φέρνει ένα ψεύτικο αποτέλεσμα.

Μας έχει κάνει να περιβαλλόμαστε από πάρα πολύ καλούς ηθοποιούς που, ενώ μπορεί να λένε τις σωστές λέξεις, οι προθέσεις τους, οι απόψεις τους και οι πράξεις τους συνεχίζουν να είναι προβληματικές. Ενώ βλέπουμε, δυστυχώς, όλο και συχνότερα τι γίνεται “behind closed doors”, η προσοχή μας έχει φύγει από την ουσία και έχει πάει στην εντύπωση. Επικρατεί ένας δογματισμός που με κάνει να νιώθω ότι γυρίζουμε σε έναν ιδιότυπο μεσαίωνα, απλώς με άλλους όρους».

Die Arkitekt - Julian (ft. Lena Platonos)

To «The death of postmodernism» θα κυκλοφορήσει ψηφιακά άλλα και σε βινύλιο 17 Μαΐου.

orcd.co/thedeathodpostmodernism

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η επιστροφή της Lily Allen

Μουσική / Η Lily Allen επιστρέφει με το πιο θεαματικό ξεκατίνιασμα στην ιστορία της ποπ

Το «West End Girl» της Lilly Allen και ένα αριστουργηματικό ραπ άλμπουμ από την CupcakKe αποτελούν τα πιο δυνατά και τολμηρά, από πλευράς στιχουργικής, άλμπουμ της χρονιάς. Μια καλή εβδομάδα για τη μουσική.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
BOYS’ SHORTS INTERVIEW

Μουσική / Boys’ Shorts: «Δεν φταίνε τα τρανς άτομα που έχει γίνει μίζερη η ζωή σου»

To eyeliner και το electroclash έφερε κοντά το ντουέτο των DJs, που εμπνεύστηκαν το όνομά τους από τον Boy George. Έπαιξαν στο Berghain, και η φήμη τους εκτοξεύτηκε. Πλέον το mantra τους είναι το «enjoy the moment».
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Παιδί Τραύμα: Τραγουδάκια λέω που αύριο θα ξεχαστούν, δεν κάνω καμία επανάσταση, δεν αλλάζω τον κόσμο

Μουσική / Παιδί Τραύμα: «Τραγουδάκια λέω, που αύριο θα ξεχαστούν, δεν αλλάζω τον κόσμο»

Στο νέο του άλμπουμ, το Παιδί Τραύμα χρησιμοποιεί τις έννοιες της φυγής και της συγχώρεσης για να μιλήσει για το αδιέξοδο του ψηφιακού κόσμου και την αναζήτηση της αλήθειας με τραγούδια που ξεφεύγουν από το mainstream.   
M. HULOT
Οι Tame Impala φτιάχνουν έναν δίσκο εμπνευσμένο από τα bush doofs της Αυστραλίας

Μουσική / «Deadbeat» των Tame Impala: Μια lo-fi ωδή στα rave πάρτι από ένα σπουδαίο συγκρότημα

Είναι η πρώτη του δουλειά που δεν περιέχει ούτε μια ροκ στιγμή. Σύμφωνα με τον Chris Deville: «Οι Tame Impala έχουν μεταμορφωθεί σταδιακά από ένα από τα σπουδαιότερα ροκ συγκροτήματα της γενιάς τους σε… κάτι άλλο».
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Το Μονόγραμμα του Έρωτα και της Μουσικής

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Το Μονόγραμμα του Έρωτα και της Μουσικής

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τιμά τη μνήμη του Οδυσσέα Ελύτη με αφορμή τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό του, παρουσιάζοντας το «Μονόγραμμα» του Γιώργου Κουρουπού, που βασίζεται στο ομότιτλο έργο του μεγάλου Έλληνα ποιητή, στις 24 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Lou: Πόσες ανοιχτά λεσβίες ξέρεις αυτήν τη στιγμή στην ελληνική μουσική σκηνή;

Μουσική / Lou: Πόσες ανοιχτά λεσβίες ξέρεις αυτήν τη στιγμή στην ελληνική μουσική σκηνή;

Αυτό που κάνει η Lou στην ελληνική μουσική σκηνή είναι μοναδικό και θαρραλέο: queer μουσική για κάγκουρες με εφόδιο τις μουσικές της γνώσεις και επίγνωση αυτού που εκπροσωπεί, κάνοντας το τραπ όχημα για να περάσει τα μηνύματά της.
M. HULOT
Σοπέν

Πέθανε Σαν Σήμερα / «Κύριοι, ιδού μια μεγαλοφυΐα!»: Πώς ο Σοπέν άνοιξε νέα εποχή στη μουσική για πιάνο

Σαν σήμερα, στις 17 Οκτωβρίου 1849, πεθαίνει από φυματίωση στο Παρίσι ο Πολωνός Φρεντερίκ Φρανσουά Σοπέν, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Ρομαντισμού και κορυφαίος πιανίστας.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ