Πάνος Παπαδόπουλος: «Γιατί να μην παίξει τον Ρωμαίο ένας υπέρβαρος, γοητευτικός ηθοποιός;»

Πάνος Παπαδόπουλος: «Γιατί να μην παίξει τον Ρωμαίο ένας υπέρβαρος, γοητευτικός ηθοποιός;» Facebook Twitter
«Στη δική μας γενιά αναγνωρίζω μια προσωπική δύναμη, καταλάβαμε αμέσως ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε να μας προτείνουν κάτι, πρέπει να δημιουργήσουμε μόνοι μας τις προϋποθέσεις». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι 30 ετών. Αποκλείεται να μην τον προσέξει κάποιος όταν βρίσκεται επάνω στη σκηνή. Περπατά σαν να χορεύει, σχεδόν αβαρής, ένα πούπουλο που το φυσά αεράκι. Έχει την κομψότητα του μπριλάντε κωμικού και μια φινέτσα που δεν τη συντρίβει καμιά ταμπέλα. Μπορεί να μεταμορφωθεί ατέλειωτα, όλος, σαν λευκός καμβάς, σε ρόλους εντελώς διαφορετικούς, ασύνδετους: Βατλέν στο Έξυπνο Πουλί του Φεντό, επιθεωρητής Χλεστιακόβ στον Γκόγκολ, Shit Boy στην επιθεώρηση 1821.

Μπορεί να γίνει η Δεσποινίς Μαργαρίτα, ο Φρανκενστάιν, ο Βικτόρ, ο Τίποτας στο Μια νύχτα στην Επίδαυρο, ο Κορνήλιος Χανκλ στην Προξενήτρα, ο Ρίτσαρντ στον Εραστή και ένα από τα πρόσωπα του έργου της Λένας Κιτσοπούλου, Και λέγε, λέγε, που θα κάνει πρεμιέρα τον Μάιο. Για τον Πάνο δεν έχει καμία σημασία αν πρόκειται για μικρή ή μεγάλη παραγωγή, του αρκεί ότι δουλεύει ξανά και ξανά με ανθρώπους που ονειρευόταν να συνεργαστεί μαζί τους από τα χρόνια της σχολής.

«Στη ζωή κρατάω την αναπνοή μου με πράγματα που διαρκώς με εκπλήσσουν, στο θέατρο πιάνω τον εαυτό μου να αναπνέει καλύτερα. Βγαίνεις να μοιράσεις ό,τι έχεις και αλίμονο αν παίζεις έχοντας τον φόβο του κοινού».

Όταν βγήκε στο θέατρο, μέσα στην κρίση, βρέθηκε στην περίοδο που γέννησε πολλές νέες ομάδες και συμπράξεις οι οποίες ανανέωσαν και «ζύμωσαν» το θεατρικό τοπίο με τρόπο αναπάντεχο.

«Βγήκα το 2015 και θυμάμαι ότι στην αρχή ήμουν τρομοκρατημένος, πού θα πάμε, τι θα κάνουμε. Ενώ στη ζωή μου ντρέπομαι ακόμα και να πάω στο περίπτερο να αγοράσω τσίχλες, κάνω πρόβα πώς θα τις ζητήσω, είχα μια εσωτερική πίστη ότι στο θέατρο θα βρω τον δρόμο μου. Σε αντίθεση με την ανασφάλεια της ζωής, αυτή ήταν μια πολύ καθαρή ευθεία γραμμή φωτός που ήξερα ότι θα με βγάλει κάπου.

Πάνος Παπαδόπουλος: «Γιατί να μην παίξει τον Ρωμαίο ένας υπέρβαρος, γοητευτικός ηθοποιός;» Facebook Twitter
«Έμεινα και στο ίδιο έτος λόγω “ανωριμότητας”, μου είπαν “πώς θα παίξεις Άμλετ;”. Δηλαδή γιατί να μην παίξει και τον Άμλετ και τον Ρωμαίο ένας υπέρβαρος, γοητευτικός ηθοποιός, που να σπάει και το μπαλκόνι»; Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Στη δική μας γενιά αναγνωρίζω μια προσωπική δύναμη, καταλάβαμε αμέσως ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε να μας προτείνουν κάτι, πρέπει να δημιουργήσουμε μόνοι μας τις προϋποθέσεις. Όταν κάναμε το Έξυπνο Πουλί συμπράξαμε και μετρηθήκαμε πολύ γρήγορα με τον εαυτό μας και τη δυνατότητά μας. Λεφτά δεν υπήρχαν, οπότε ξαφνικά όλοι μπορούσαμε να κολυμπήσουμε ελεύθερα προς όποια κατεύθυνση θέλαμε και να κριθεί ποιος θα φτάσει απέναντι. Έτσι κάπως συνέβη. Έλεγα: “με παίρνουν κάπου; Καλώς. Δεν με παίρνουν; Ακόμα καλύτερα, θα σκεφτούμε κάτι μόνοι μας”. Είχα μια εσωτερική πίστη ότι θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας και χωρίς λεφτά. Έτσι κάναμε και τον Επιθεωρητή με τον Γιώργο Παπαγεωργίου, το προσαρμόσαμε σε πέντε άτομα – αυτά είναι “δώρα” της κρίσης».

Ωστόσο, αυτή η δύναμη σημαίνει και μοναξιά καλλιτεχνική που τη θεραπεύει δουλεύοντας με ανθρώπους σαν τη Λένα Κιτσοπούλου, που δημιουργούν ένα κρησφύγετο καλλιτεχνικό, για να μπορεί να ονειρεύεται τα πράγματα αλλιώς. «Όταν μπήκα στη σχολή του Εθνικού, 18 χρονών, μου είχαν χρεώσει το κωμικό πολύ βαριά. Έμεινα και στο ίδιο έτος λόγω “ανωριμότητας”, μου είπαν “πώς θα παίξεις Άμλετ;”. Δηλαδή γιατί να μην παίξει και τον Άμλετ και τον Ρωμαίο ένας υπέρβαρος, γοητευτικός ηθοποιός, που να σπάει και το μπαλκόνι; Σκεφτόμουν ότι δεν κάνουν για μένα τα κλασικά κείμενα μέχρι που είδα τον Βυσσινόκηπο του Καραθάνου και απελευθερώθηκα.

Αυτό εννοώ κρησφύγετο, γιατί είμαστε πολύ μόνοι μας οι άνθρωποι και ενώ συνάπτουμε σχέσεις μεταξύ μας, διάγουμε το βίο μας σαν χωρισμένοι. Δεν έχουμε αίσθηση του μαζί. Εγώ ήθελα να δουλέψω με τον Καραθάνο, την Κιτσοπούλου, γιατί έχουν μια σχέση με το θέατρο “ετεροαρδευόμενη”, ποτίζεται από αλλού αυτό που κάνουν. Αυτοί οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν, που νιώθεις ότι και κάτι άλλο τους βασανίζει, πέρα από τη σκηνή. Αυτό σου δίνει και μια ελαφράδα. Δεν ιδρώνει κάποιος να σε φέρει κοντά του, πετυχαίνεις κάτι καλύτερα όταν το θες λιγότερο. Δεν έχεις αυτή την απελπισμένη ανάγκη που σε κάνει δεσμώτη της ίδιας σου της ματαιοδοξίας».

Ηθοποιός ο Πάνος ήθελε να γίνει πάντα, από τριών ετών, όταν έβλεπε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση. Όταν είδε τα 101 σκυλιά της Δαλματίας στο σινεμά κατάλαβε το αδιανόητο: ότι υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν αυτό που έβλεπε στα καρτούν. Ο κύβος ερρίφθη πολύ νωρίς, όπως νωρίς άρχισε και η μανία του να κάνει σκηνές από διάφορα έργα που βιντεοσκοπούσε ο πατέρας του, ενώ εκείνος τεχνηέντως έσπρωχνε τα ξαδέλφια του εκτός κάδρου για να μείνει στο τέλος μοναδικός πρωταγωνιστής.

ΕΠΕΞ Πάνος Παπαδόπουλος: Πετυχαίνεις κάτι καλύτερα όταν το θες λιγότερο Facebook Twitter
«Κάποτε μου αρκούσε να ακούω για την αγάπη, τώρα πρέπει να συντονίζεται με τα έργα». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

«Η μανία συνεχίστηκε με ταινίες μικρού μήκους που τραβούσα στο εξοχικό μας στις Σπέτσες. Έτσι πέρασε η εφηβεία μου, φτιάχνοντας ταινίες για να δημιουργήσω ένα παρελθόν, αυτό που προσπαθείς να φτιάξεις όταν είσαι μικρός και θέλεις να το σβήσεις όσο μεγαλώνεις».

Πώς ένας τόσο ντροπαλός τύπος εκτίθεται, πώς δεν τον τρομάζει τίποτα όταν ανεβαίνει στη σκηνή; Μου το εξηγεί αβίαστα: «Στο θέατρο νομίζω ότι είμαστε σε μεγαλύτερη αρμονία με τον εαυτό που θα θέλαμε να έχουμε. Διαισθάνομαι ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε ελλειμματικές προσωπικότητες, το να φοράς κάθε μέρα ρούχα που δεν είναι δικά σου, να λες λόγια που δεν είναι δικά σου, είναι μια παράνοια. Εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω αυτήν τη δουλειά αν δεν είχα την τρέλα να σκέφτομαι και να θέλω να με αγαπάνε ακόμα και οι καρέκλες.

Έτσι, βγαίνω και παίζω έχοντας την ψευδαίσθηση ότι όλοι περιμένουν να με δουν, εκεί απευθύνομαι, δεν σκέφτομαι ότι κάποιος έρχεται αρνητικά διακείμενος. Βέβαια, στη ζωή είναι χειρότερα, σκέψου να μην εισπράξεις την τρυφερότητα και την αποδοχή. Στη ζωή κρατάω την αναπνοή μου με πράγματα που διαρκώς με εκπλήσσουν, στο θέατρο πιάνω τον εαυτό μου να αναπνέει καλύτερα. Βγαίνεις να μοιράσεις ό,τι έχεις και αλίμονο αν παίζεις έχοντας τον φόβο του κοινού».

Όταν ήταν παιδί, ο Πάνος είχε τόση ανάγκη να τον αποδεχτούν, που έκανε διαρκώς αστεία. «Έφτανα σε βαθμό γελιοποίησης για να είμαι αποδεκτός και όταν το κατάλαβα, τρομοκρατήθηκα τόσο που πήγα στο άλλο άκρο. Ξέρω ότι οι άνθρωποι ευχαριστιούνται την παρέα μου, έχω χιούμορ, αλλά αυτό το “επάγγελμα κωμικός” είναι εφιάλτης για μένα. Δηλαδή αν η δουλειά μου είναι εκ προοιμίου να λέω αστεία ή ανέκδοτα για να σε κάνω να γελάσεις, αν αυτό έρχεσαι να δεις, τρομάζω και μου φαίνεται και στενόχωρο.

Η κωμωδία είναι ένας τόπος μαγικός και μια παγίδα. Προσφέρεις το μέγιστο, όταν κάνεις τον άλλο να γελάει το εξαργυρώνεις, παίρνεις ένα τεράστιο κύμα ανταπόδοσης εκείνη τη στιγμή, σαν να παίρνεις ένα απίστευτο ναρκωτικό. Ενώ στο δράμα κρατάς την αναπνοή σου μέχρι το τέλος που θα ζυγίσεις το χειροκρότημα. Εγώ δεν το χαίρομαι κιόλας, ντρέπομαι».

Μου αποκαλύπτει ότι ετοιμάζει μόνος του μια ταινία μεγάλου μήκους, «κάτι μεταξύ Γούντι Άλεν και Στάθη Ψάλτη» με τίτλο Η αγάπη το βάζει στα πόδια. Τον Στάθη Ψάλτη τον θυμάται με τρυφερότητα, από αυτόν άκουσε πρώτη φορά καλά λόγια.

ΕΠΕΞ Πάνος Παπαδόπουλος: Πετυχαίνεις κάτι καλύτερα όταν το θες λιγότερο Facebook Twitter
«Αυτοί οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν, που νιώθεις ότι και κάτι άλλο τους βασανίζει, πέρα από τη σκηνή. Αυτό σου δίνει και μια ελαφράδα. Δεν ιδρώνει κάποιος να σε φέρει κοντά του, πετυχαίνεις κάτι καλύτερα όταν το θες λιγότερο. Δεν έχεις αυτή την απελπισμένη ανάγκη που σε κάνει δεσμώτη της ίδιας σου της ματαιοδοξίας». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

«Με ρώτησε “πώς σε λένε;”, εγώ φοβήθηκα, σκέφθηκα θα μου πει “μην κάνεις κωμικά”. “Πάνο”, του λέω. “Επίθετο;” Παπαδόπουλος. “Πανούλη, είσαι πολύ καλός, το είδα και δεν μπορούσα να μη σ’ το πω. Κάποιοι θα το πουν ευκολία το ταλέντο που έχεις. Θα τους γράψεις και θα δουλέψεις πολύ, με κόπο, λέξη τη λέξη. Και να μάθεις να δέχεσαι την επιτυχία όπως και την αποτυχία, με σεμνότητα. Και θα σε βοηθήσω”. Πραγματικά, όταν τέλειωσαν οι παραστάσεις, πήρε τηλέφωνο σπίτι μου και έδωσε στον πατέρα μου το τηλέφωνο ενός παραγωγού. Δεν το ξεχνάω ποτέ».

Ο Πάνος κάνει συλλογή από φιγούρες Ντίσνεϊ που παραγγέλνει στο εξωτερικό. Ίσως υπάρχει εξήγηση, όπως λέει, «θέλω να κρατήσω έναν κόσμο ατόφιο, γιατί στη δουλειά κάνεις έναν κόπο δυσανάλογο για κάτι θνησιγενές, κάτι που πεθαίνει, εξατμίζεται. Είναι σαν τον στίχο του Αργύρη Χιόνη “ανάμεσα στα δάχτυλά μου και τη σάρκα σου, όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ, τρυπώνει πάντα ο χρόνος”». Δεν έχει δικό του ζώο γιατί φοβάται τον αποχωρισμό, ταΐζει και φροντίζει τα αδέσποτα, που του έμαθαν ότι η αγάπη είναι κάτι πρακτικό.

«Κάποτε μου αρκούσε να ακούω για την αγάπη, τώρα πρέπει να συντονίζεται με τα έργα». Είναι χαρακτήρας υποχωρητικός και ακολουθεί πιστά μια ατάκα του Τζακ Νίκολσον: «Ποτέ μην τσακώνεσαι με κάποιον που δεν αγαπάς». «Όταν την άκουσα λύθηκαν τα μάγια στο κεφάλι μου, ο κόπος που θα κάνεις για να συγκρουστείς με έναν άνθρωπο προϋποθέτει την ανάγκη σου να συνεχίσεις αυτήν τη σχέση, αλλιώς δεν αξίζει τον κόπο να συγκρουστείς, σπαταλάς τον χρόνο σου. Στη δουλειά έχω ακόμα περισσότερη αντοχή, ανέχεσαι κάποιες δυστροπίες, όχι κακοποιητικές συμπεριφορές, αυτό δεν το κουβεντιάζουμε καν».

Ωστόσο, δεν έχει υπομονή με τα μεγάλα μυθιστορήματα, διαβάζει διαρκώς ποίηση, εκεί βρίσκει τον κόσμο του, ζει μέσα στους κραδασμούς και τη σαγήνη της γλώσσας, «ούτε σειρές μπορώ να δω», λέει, «μόνο ταινίες».

Η ιδέα με την οποία δεν μπορεί να συμβιβαστεί είναι ότι είμαστε αναλώσιμοι. «Με πληγώνει, δεν θέλω να το πιστεύω, δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι είμαστε τόσο περαστικοί από τη ζωή των ανθρώπων, ότι δεν πιάνουμε τόπο στη ζωή κάποιων που αγαπήσαμε. Πάντα με ανακουφίζει η εικόνα ότι κάποια στιγμή, σαν φύσημα αέρα, θα έρθει η σκέψη κάποιου προσώπου, ακόμα και αν χαθήκαμε».

Με τη Λένα Κιτσοπούλου δουλεύουν για τέταρτη φορά. Τη θαύμαζε απ’ όταν ήταν στη σχολή, ήταν εκείνη που τον απελευθέρωσε με τρυφερότητα και γενναιοδωρία.

ΕΠΕΞ Πάνος Παπαδόπουλος: Πετυχαίνεις κάτι καλύτερα όταν το θες λιγότερο Facebook Twitter
«Στο θέατρο νομίζω ότι είμαστε σε μεγαλύτερη αρμονία με τον εαυτό που θα θέλαμε να έχουμε. Διαισθάνομαι ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε ελλειμματικές προσωπικότητες, το να φοράς κάθε μέρα ρούχα που δεν είναι δικά σου, να λες λόγια που δεν είναι δικά σου, είναι μια παράνοια». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

«Η Λένα δεν σε κρίνει ποτέ, ντρέπεται να σε διορθώσει, είναι φύσει ευγενής άνθρωπος, από τους πιο ευγενείς που έχω γνωρίσει, το ξέρεις κι εσύ, και όλοι όσοι είμαστε στη δουλειά. Είναι ένας άνθρωπος που καλλιτεχνικά χτυπάει με γενναιότητα το κεφάλι του στον τοίχο, είναι ίσως η μόνη γυναίκα που έχουμε που περνάνε όλα από τα χέρια της, που από το κείμενο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια είναι όλα μια καλλιτεχνική εγκατάσταση. Αυτό ακριβώς κάνουμε τώρα, όλα θα είναι σε εξέλιξη, οι παραστάσεις θα αλλάζουν.

Φτιάχνει ένα κινούμενο έργο τέχνης, ρευστό, υπό διαμόρφωση, όχι αμιγώς θεατρικό. Μιλάει για τον έρωτα με τον ερεθιστικό τρόπο που το κάνει πάντα, μιλάει για ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν κέφι με την απελπισία και την απόγνωση των προσώπων που αναλώνονται στο να δείξουν ότι συμμετέχουν γιατί έτσι πρέπει σήμερα και είναι σε αναμονή του έρωτα με τον τρόπο του Τσέχοφ, έναν τρόπο τόσο εξαντλητικό που μπορεί να σε οδηγήσει και στην αποκτήνωση.

Κάθε φορά που δουλεύω με ανθρώπους σαν τη Λένα σκέφτομαι ότι η ζωή απροσδόκητα με έφερε κοντά με ανθρώπους που θαυμάζω, που θέλω να έχω στη ζωή μου, που κάθε φορά με εκπλήσσουν και είμαι πάντα ευγνώμων γι’ αυτό».

Ο Πάνος Παπαδόπουλος συμμετέχει στην παράσταση «Η προξενήτρα» στο Θέατρο Ρεξ-Μαρίκα Κοτοπούλη έως τις 28/4/24. Τον Μάιο θα είναι ένα από τα πρόσωπα του έργου της Λένας Κιτσοπούλου «Και λέγε, λέγε».

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την θεατρική παράσταση «Η προξενήτρα» εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ