Τελικά από την πασοκική οπερέτα του ανασχηματισμού, η μόνη ουσιαστική εξέλιξη είναι η άτυπη πρωθυπουργοποίηση του Βενιζέλου.
Όταν ο Παπανδρέου διατυπώνει γραπτώς έκκληση προς τον Γιούνκερ να αποσυρθεί το γαλλικό σχέδιο γιατί θα θεωρηθεί επιλεκτική χρεοκοπία και μόλις 24 ώρες μετά, ο Βενιζέλος σε απόλυτη σύμπνοια με την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, δηλώνει ανοιχτά πως η επιλεκτική χρεοκοπία είναι επιλογή για το χρέος και η Ευρώπη συζητά για πιο ακραίες λύσεις από το γαλλικό σχέδιο, τότε ποιος εκπροσωπεί τη χώρα στους δανειστές;
Πέρα από αυτή την εσωτερική διάσταση, η λύση της επιλεκτικής χρεοκοπίας αρχίζει να παρουσιάζεται από όλες τις πλευρές ως μαγική λύση και σίγουρα ως προϋπόθεση για την απρόσκοπτη συνέχιση του δανεισμού της χώρας.
Πέρα από τις αυταπάτες που καλλιεργούνται γύρω από λύση αυτή, η πραγματικότητα είναι σίγουρα πιο πολύπλοκη και δεν πρέπει να λησμονούμε πως ακόμα κι αν ευωδοθεί το σχέδιο αυτό, η μονομερής άγρια λιτότητα και οι ιδιωτικοποιήσεις θα είναι πάλι το σίγουρο μείγμα οικονομικής πολιτικής.
Κατ'αρχήν η Ευρώπη προωθεί μια λύση που ξόρκιζε μετά μανίας ένα χρόνο πριν, ακριβώς γιατί αρχίζει το ντόμινο, και από αυτήν την άποψη δεν ταιριάζουν παιάνες αλλά μάλλον η μελωδία του ρέκβιεβ για την πολιτική Ευρώπη.
Επίσης αποδεικνύεται περίτρανα πως ανεξάρτητα από το αν η κρίση χρέους είναι κομμάτι μιας ευρύτερης δομικής κρίσης του συστήματος, αποτέλεσε ταυτόχρονα το πρόσχημα για να επιβληθούν πολιτικές που-για να το πούμε σχηματικά- μεγάλωσαν τις κοινωνικές ανισότητες και διέλυσαν τα απομεινάρια του κράτους πρόνοιας.
Εκτός κι αν θεωρούμε πως η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν μπορούσε να σκεφτεί να επαναγοράσει τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά (τα παλιά ομόλογα) μειωμένα κατά 55% πέρυσι και έπρεπε να άρχίσει να το σκέφτεται, αφού η ελληνική οικονομία βίωσε παρατεταμένη ύφεση και άρχισε να κλονίζεται το οικοδόμημα του ευρώ.
Αντίστοιχα έπρεπε οι οίκοι αξιολόγησης να μπλοκάρουν κάθε δυνατότητα οικονομικής πολιτικής της ευρωζώνης για να ακουστεί έστω κάποια κριτική από επίσημα χείλη.
Η "φοβερή" λύση της επιλεκτικής χρεοκόπίας συνίσταται στο απλό γεγονός πως ανεξάρτητα από τις απειλές των οίκων και των αγορών πως θα το θεωρήσουν πιστωτικό γεγονός, θα πραγματοποιηθεί μια μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους που θα κατοχυρώνει φυσικά τα συμφέροντα των μεγάλων παικτών.
Τώρα αν θα δοθούν εμπράγματες εγγυήσεις-δηλαδή ενέχυρο για να μην μπερδευόμαστε- ή αν οι οίκοι δε θα τολμήσουν να ενεργοποιήσουν τα CDS γιατί τότε θα καταρρεύσει η αληθινή φούσκα, ή ουσιαστικά θα περικοπούν τα πάντα για να μεταφερθούν εγγυήσεις και ρευστό στις χρεοκοπημένες τράπεζες θα φανεί. Από αυτήν την άποψη η ΕΚΤ θα συναινέσει τότε να δέχεται ομόλογα από τις ελληνικές τράπεζες, παρέχοντας ρευστότητα ακόμα κι αν οι οίκοι τα θεωρούν σκουπίδια , ανεξάρτητα από την άκαμπτη στάση της τώρα.
Το βέβαιο είναι πως κι αυτή η ελεγχόμενη χρεοκοπία προϋποθέτει συλλογικό συντονισμό και λεπτούς χειρισμούς που μπορούν πολύ εύκολα να ανατραπούν από ανεξέλεγκτες τραπεζικές χρεοκοπίες .
Όπως επίσης πως κι αυτή ακόμα η λύση μπορεί, σε συνδυασμό με το χρόνο που έχει κερδηθεί, να θωρακίσει τα ευαγή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά στο βαθμό που δεν αμφισβητεί τη δοσμένη οικονομική αρχιτεκτονική και τα συμφέροντα των αριστοκρατών του χρήματος αποτελεί πάλι μια πρόχειρη και κοινωνικά άδικη λύση, μάλλον την τελευταία πριν τη διάλυση της ευρωζώνης, ίσως και της ΕΕ.
Όσο τελικά δεν αμφισβητείται έμπρακτα η κυριαρχία του εικονικού κεφαλαίου, όσο η πολιτική εξουσία χαϊδεύει τα αυτιά των αγορών, τόσο τέτοιες λύσεις θα μοιάζουν με τα καθρεφτάκια των ιθαγενών που το επερχόμενο παγκόσμιο κύμα ύφεσης θα κάνει χίλια κομμάτια.
Η επιλεκτική χρεοκοπία, όπως και το ευρωομόλογο κτλ ακόμα κι αν δεν αποτύχουν, μπορεί να σώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, συντρίβοντας όμως την κοινωνική συνοχή και τις θεμιτές προσδοκίες των ανθρώπων-ιδίως των νέων- για μια καλύτερη ζωή, όχι ταυτισμένη με την καταναλωτική υστερία, αλλά με αξίες που δεν αποτιμώνται σε τρέχουσες τιμές.
σχόλια