ΑΠΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΑΚΟΜΗ, ΤΑ ραπς των Βορ. Ασ. με συντρόφευαν στα ακουστικά μου. Μέσα και από τις πρώτες δικές του ρίμες στα Βόρεια Αστέρια και στα Ανάποδα Καπέλα γνώρισα τη «θερμή» Θεσσαλονίκη, την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και όπου όλα γίνονται. Και ανυπομονούσα να την επισκεφτώ. Να δω από κοντά την πόλη που γεννά ταλέντα. Να κατηφορίσω τη Ναυαρίνου, να αράξω στην Παραλία, να χωθώ στα μπαρ της Βαλαωρίτου, να μυρίσω Θερμαϊκό, να με κρυώσει ο Βαρδάρης. Καταλαβαίνω ότι για τους Θεσσαλονικείς φίλους μου αυτά είναι φοβερές γραφικότητες, αλλά για μένα τότε έτσι ήταν.
Το 2014 σκάει το πρώτο σόλο άλμπουμ του Λεξ, με τον εμβληματικό πλέον τίτλο «Ταπεινοί και Πεινασμένοι». Φανερά επηρεασμένος από το μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι, ο Λεξ κάνει το ντελίβερι και γίνεται το πρώτο μπαμ. Η αμεσότητα των σκέψεών του με αφορμή τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας σε συνδυασμό με την ύψιστης, κατ’ εμέ, μορφής έκφρασης της ραπ μουσικής, το story-telling (γιατί άλλωστε το μόνο που θα μείνει είναι οι ιστορίες και κάνα δυο φωτογραφίες), στέλνει τον Λεξ ψηλά στις προτιμήσεις των ακροατών του «ντόπιου» underground hip-hop. Μέσα από τους στίχους του αντικρίζουμε μια κάπως άγνωστη πλευρά της Θεσσαλονίκης και κατ’ επέκταση της ίδιας της Ελλάδας, που μαστίζεται από αντιφάσεις, διαφθορά, την άνοδο του φασισμού, την οφθαλμοφανής αντίθεση πλούτου και φτώχειας, τον ηθικό ξεπεσμό και την αβέβαιη προσδοκία. Προσωπικά, αυτός ο δίσκος μού «γαργάλησε» κάπως τον νου. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι περισσότερο την έννοια της παρανομίας, ειδικά της έντιμης, της γεννημένης από βιώματα και ανάγκες, που έχει κώδικες και ηθικές αξίες. Στίχο το στίχο, το «Ταπεινοί και Πεινασμένοι» διαμόρφωσε εικόνες και συναισθήματα, όπως το εξώφυλλό του που αναπαριστά τη Θεσσαλονίκη να καίγεται στη μεγάλη φωτιά του 1917.
Κάποιες φορές, όταν ακούω τα κομμάτια του δεν νιώθω τόσο τη μορφή του όσο τη φωνή του. Καλό - κακό, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ντύνει στιχουργικά αυτό που ζούμε. Με απλές λέξεις. Υπάρχουν στιγμές που με σοκάρει η ωμή ειλικρίνειά του. Χώνει ραπς γιατί το θεωρεί ο ίδιος αναγκαίο και έτσι τα διεκδικεί όλα.
Θα φύγει για λίγο και θα επιστρέψει ξανά το 2018 για το χατίρι της συμπρωτεύουσας με την δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική του δουλειά, το «2XXX». Τα «Κοράκια» προσγειώνονται στον «Φράχτη» και κρατάνε τσίλιες σ’ αυτούς που τον πηδάνε, ενώ οι «Λοβοτομημένοι» μετράνε «Διαστημόπλοια» που διασχίζουν τον αέρα. Ο δίσκος-ναυαρχίδα, όπως πολύ σωστά λέει μια φίλη, του νεότερου ελληνόφωνου ραπ αντικατοπτρίζει ωμά τη Θεσσαλονίκη και καθιερώνει πλέον τον Λεξ ως ποιητή του περιθωρίου. Έναν τίτλο που δεν διάλεξε, που μπορεί να τον βαραίνει, αλλά για εμάς, τους ακροατές, τον εκπροσωπεί επάξια. Μπάλα, ναρκωτικά, κρατική αδιαφορία, παραβατικότητα, σινεμά, στοίχημα, μετανάστευση, θάνατος, φυλακές, ανομία. Κι όλα αυτά συμβαίνουν εκεί που ξυπνάμε, εκεί που δουλεύουμε, εκεί που ερωτευόμαστε. Στην αθέατη πλευρά των πόλεων. Όσο μας νανουρίζουν οι σειρήνες των περιπολικών. Στο σημείο αυτό να κάνουμε και μια αναφορά στο ιστορικό πλέον live του Λεξ στο θέατρο Πέτρας το 2019, το μεγαλύτερο (από άποψη προσέλευσης) ελληνικό rap live των τελευταίων χρόνων.
Μια σειρά από αριστουργηματικά singles θα μας συντροφεύουν μέχρι το 2022 και το «Μετρό». Θα ήθελα να έχει περάσει ακόμα λίγος καιρός για να μπορέσω να αποτυπώσω ακριβώς τα συναισθήματα που μου βγάζει αυτός ο δίσκος. Το σίγουρο είναι ότι στέκεται επάξια δίπλα στα δύο προηγούμενα άλμπουμ.
Και έρχεται το live της Νέας Σμύρνης τον Ιούλιο του ’22. Πάνω από 20.000 αλάνια-χιπχοπάδες-οπαδοί απ’ όλη την Ελλάδα, και όχι μόνο, κατέκλυσαν το Στάδιο του Πανιωνίου. Πάνω από 20.000 φωνές ενώθηκαν και φώναξαν κάθε μπάρα του, υπό το φως των αμέτρητων καπνογόνων που άναβαν το ένα μετά το άλλο. Οκτώβρης ’22: Ήρθε επιτέλους η στιγμή της Θεσσαλονίκης να υποδεχθεί εντός έδρας τον ράπερ από το Φάληρο. Μαυροντυμένα παιδιά, «δικά» του παιδιά, γέμισαν από νωρίς τα πέριξ του Καυτανζόγλειου, σιγοτραγουδώντας τους στίχους του, περιμένοντας να μπουν στον χώρο της συναυλίας. Αμάξια με ηχεία έπαιζαν στη διαπασών «Λεξ, όρμα τους», προετοιμάζοντας τη μουσική επανάσταση που ερχόταν.
Ο Λεξ μιλάει για τη Σαλούγκα κι εμείς, από κάθε άκρη αυτής της χώρας, την ανακαλύπτουμε ξανά και ξανά μαζί του. Χρεώθηκε τα μπλουζ της γενιάς της κρίσης, όπως μου αρέσει να γράφω. Κάποιες φορές, όταν ακούω τα κομμάτια του δεν νιώθω τόσο τη μορφή του όσο τη φωνή του. Καλό - κακό, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ντύνει στιχουργικά αυτό που ζούμε. Με απλές λέξεις. Υπάρχουν στιγμές που με σοκάρει η ωμή ειλικρίνειά του. Χώνει ραπς γιατί το θεωρεί ο ίδιος αναγκαίο και έτσι τα διεκδικεί όλα. Με φόντο την αγαπημένη του, γκρίζα Θεσσαλονίκη, που γεμίζει εθισμούς όσους την επισκέπτονται ή τη ζουν.
Γιατί, άλλωστε, αυτή η πόλη δεν κοιμάται αν δεν της πει μια ιστορία.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO.
