«42497»: Τι σημαίνει αυτός ο αριθμός στη νέα παράσταση του Γιώργου Καπουτζίδη;

42497: το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη Facebook Twitter
0

Οι λέξεις θα ακούγονταν βαρύγδουπες για την περιγραφή του έργου και έτσι ο Γιώργος Καπουτζίδης, συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης «42497», στην οποία οι άνθρωποι δεν έχουν ονόματα, ούτε καν ανάμνηση παλιών ονομάτων, αλλά είναι αριθμοί, αποφάσισε ότι αυτός ο τίτλος αντικατοπτρίζει την αλήθεια και τη συγκεκριμένη κατάσταση, ένας κωδικός αριθμός, σαν τους τόσους που έχουμε και στην αληθινή ζωή, ένας κωδικός εξόδου και διαφυγής στον πάνω κόσμο, στον παλιό κόσμο που δεν έχουν γνωρίσει.

Η συγγραφή αυτού του έργου, που κράτησε από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 2022, δεν έχει επιρροές από τη λογοτεχνία κι ας μοιάζει με οργουελική προφητεία ή καφκική αλήθεια.

Αυτός ο κάτω κόσμος, ο υπόγειος, μοιάζει πολύ με τον ασφυκτικό κόσμο που έζησε ο πλανήτης και ο καθένας μας προσωπικά μέσα στην πανδημία, ένα πρόσφατο παρελθόν του γένους των ανθρώπων με ανεξίτηλα τα ίχνη του στις συμπεριφορές, μια αναφορά σε λειτουργίες που άρχισαν να μοιάζουν αφύσικες και δυσπρόσιτες και απαγορευμένες, όπως μια βόλτα ή μια συνάντηση.

«Έζησα κάτι διαφορετικό που εσείς δεν το ζήσατε –όσοι μείνατε στην πόλη– και εγώ το έζησα για πρώτη φορά. Ήμουνα στην Αίγινα όλο αυτό διάστημα και περπατούσα στη φύση, είδα την άνοιξη που στην πόλη δεν την καταλαβαίνεις, ούτε το καλοκαίρι τη βλέπεις έτσι την Αίγινα, έρχεσαι και πας στη θάλασσα, είδα κάτι άλλο λοιπόν, την άνοιξη, το φως, τη θάλασσα όπως δεν την έχω ξαναδεί. Αυτά δεν τα είχα κάνει ποτέ ή τα είχα κάνει όταν ήμουνα μικρό παιδί και μας πήγαιναν οι γονείς μας στην εξοχή κάθε Πρωτομαγιά ή Καθαρή Δευτέρα. Στην καραντίνα περνούσα ατέλειωτες ώρες στη φύση, κάθε μέρα έκανα χιλιόμετρα περπατώντας, και στη θάλασσα και στο βουνό. Και η σύνδεση που έχω πλέον με τη φύση με έκανε να θελήσω να γράψω αυτό το έργο», λέει ο Γιώργος Καπουτζίδης.

Ο κάτω κόσμος του Γιώργου Καπουτζίδη, ένας κόσμος ανθρώπων νέων χωρίς προηγούμενη μνήμη, αναπαράγει συμπεριφορές του οικείου προηγούμενου κόσμου. Με κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά που μας σοκάρουν, τη σκληρότητα, την απονιά, ο νέος κόσμος είναι δύσκολος, δεν απέχει πολύ ως μεταφορά από τον μεταπανδημικό κόσμο.

«Παράλληλα, έζησα και εγώ αυτή την απόσταση και την αποστασιοποίηση, μάλιστα στην Αίγινα δεν μπορούσα να συναντηθώ και με κανέναν. Το ένα είναι αυτό, το άλλο που έζησα είναι ότι εξαιτίας αυτής της επαφής με τη φύση που δε μπορώ πια να αποχωριστώ μένω μόνιμα στην Αίγινα, άφησα το σπίτι μου στην Αθήνα, και το τρίτο που συνέβη τα τελευταία δυο χρόνια, σε αυτό κιόλας το θέατρο, στο Ήβη, ήταν η απώλεια του φίλου μου, του Πάνου Νάτση. Ήμασταν μαζί την Παρασκευή και την Κυριακή ήμουν εδώ και κοίταζα τον καναπέ που καθόμασταν και εκείνος δεν ήταν εκεί, στη θέση του, και μου φαινόταν αδιανόητο.

Και μετά ήρθε ο Ευθύμης και έπαιζε τον ρόλο και φορούσε τα ρούχα του και αυτό ήταν παράξενο, ξένο. Γι' αυτό οι άνθρωποι σε αυτό το έργο παίρνουν τη θέση κάποιων άλλων που έχουν φύγει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, φοράνε τα ρούχα των προηγούμενων και έχουν το όνομά τους, δηλαδή τον αριθμό τους, είναι μια αναφορά σε μια κατάσταση απώλειας».

42497: το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Facebook Twitter
Η Κατιάνα Μπαλανίκα και ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος. |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Ο κάτω κόσμος του Γιώργου Καπουτζίδη, ένας κόσμος ανθρώπων νέων χωρίς προηγούμενη μνήμη, αναπαράγει συμπεριφορές του οικείου προηγούμενου κόσμου. Με κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά που μας σοκάρουν, τη σκληρότητα, την απονιά, ο νέος κόσμος είναι δύσκολος, δεν απέχει πολύ ως μεταφορά από τον μεταπανδημικό κόσμο.

«Αυτός ο νέος κόσμος, ο δημιουργημένος, μοιάζει με τον πραγματικό, στο πώς εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, στο ότι όλα γίνονται πολύ γρήγορα, δεν βλεπόμαστε, δεν αγγιζόμαστε, γράφουμε ένα RIP και νομίζουμε ότι έχουμε συμπαρασταθεί σε κάποιον επειδή πληκτρολογήσαμε τρία γράμματα, έχουν χαθεί ουσιαστικά πράγματα στην επαφή μας και τώρα, αν συνεχίσουν να χάνονται, θα φτάσουμε πολύ γρήγορα σε αυτό τον γκρίζο, σκοτεινό κόσμο του έργου», λέει.

Στις οθόνες γύρω από τη σκηνή προβάλλονται οι πληροφορίες του καιρού, οι οδηγίες μιας ανώτατης αόρατης αρχής, οι κάτοικοι έχουν ένα όριο μηνυμάτων, μέχρι τέσσερα, και σε αυτά είναι υποχρεωμένοι να εκφράσουν όσα θέλουν να πουν, η επικοινωνία κόβεται, οι ήρωες είναι μετέωροι, οκτώ πρόσωπα με πολύ φτωχά συναισθήματα.

42497: το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Facebook Twitter
«42497», στο θέατρο Ήβη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Αν η χαρά στον κόσμο που ζούμε έχει άπειρες και διαφορετικές αποχρώσεις και ποιότητες και εντάσεις, αυτοί δεν έχουν τόσες, το μόνο συναίσθημά τους που έχει όσες αποχρώσεις υπάρχουν και «έξω στη γη» είναι ο θυμός. Χαμογελούν σπάνια, ωστόσο ακόμα και μέσα σε αυτήν τη μικροκοινότητα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αισθανθούν κάτι παραπάνω και θέλουν να κινηθούν προς το καλό.

«Υπάρχουν αυτοί που κινούνται προς το καλό και κάποιοι που έχουν επιλέξει να κινηθούν προς το κακό ή προς τη ρουτίνα του κακού. Είναι μια επιλογή να βαριέσαι, να πλήττεις και να σκέφτεσαι το κακό», λέει ο Γιώργος Καπουτζίδης.

Κεντρικός ήρωας είναι ο Οκτώ, ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, ηγέτης του καλού που έρχεται σε αντίθεση με την κακή ηγεσία της Τρία, που υποδύεται η Ανθή Σαββάκη, η οποία έχει βέβαια και τους υπασπιστές της, τον Δημήτρη Κλωνάρη και τον Αποστόλη Ψαρρό. Αυτός είναι ο πυρήνας, ενώ γύρω τους υπάρχουν οι φοβισμένοι ήρωες, οι «παρατηρητές» που υπάρχουν και στον τωρινό κόσμο, οι πιο φοβισμένοι, οι πιο αδύναμοι, ο «σάκος του μποξ» για κάποιους.

Έτσι είναι το νούμερο Δύο, ένα πρόσωπο που από τη γραφή δεν καταλαβαίνεις αν είναι αρσενικό ή θηλυκό και υφίσταται βία, ενώ παράλληλα δεν δέχεται συμπαράσταση από όσους θα έπρεπε να του συμπαρασταθούν, ακριβώς αυτό που κάνουμε κι εμείς στον δικό μας κόσμο για όσα δεν καταλαβαίνουμε, όταν αφήνουμε τους γύρω μας μόνους και απροστάτευτους στο περιθώριό τους.

42497: το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Facebook Twitter
«42497», στο θέατρο Ήβη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Φτάνει και ο Τέσσερα, άλλος ένας ηγέτης του καλού που συνδέεται με τον Οκτώ –δεν είναι τυχαίο ότι το τέσσερα είναι το μισό του οκτώ–, είναι οι θετικές δυνάμεις, μια αχτίδα αγάπης μέσα στον ζόφο.

Κεντρικός χαρακτήρας η Κατιάνα Μπαλανίκα, το νούμερο Πέντε, η μόνη με αναμνήσεις της παλιάς ζωής και του παλιού κόσμου, η μόνη που έχει ανθρώπινη υπόσταση –οι άλλοι είναι άλλο είδος–, μια γυναίκα που λήγει ο χρόνος της, ένα ον που ανάμεσα στα άλλα με το μικρό ψυχικό απόθεμα κυριολεκτικά λάμπει. Είναι αυτή που μπροστά σε ένα καθορισμένο μέλλον ανακαλεί το παρελθόν και εμπνέει και τους άλλους, με τις αναμνήσεις μιας ζωής αισθημάτων και αισθήσεων σε έναν τόπο όπου όλα είναι άχρωμα και άγευστα και τα ίχνη της ανθρώπινης περιέργειας, τα ψήγματα που δημιούργησαν την πρόοδο του ανθρώπινου γένους, εξαφανίζονται κάτω από κανόνες και ασύλληπτες απαγορεύσεις.

Οι ήρωες του έργου φεύγουν στα 70, έτσι ορίζει η Ανώτατη Αρχή, χάνονται, είναι ένα όριο ηλικίας σκληρό, πρέπει να δώσουν τη θέση τους στους νέους που δημιουργούνται σαν κλώνοι, που είναι λιγότερο ανήσυχοι, δεν έχουν μνήμη και  «επικίνδυνους» πόθους. Είναι ένα σχόλιο του Γιώργου Καπουτζίδη για τη νεότητα και τη θέση των ηλικιωμένων.

42497: το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Facebook Twitter
«42497», στο θέατρο Ήβη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

«Νομίζω πως στην Ελλάδα δεν φερόμαστε καλά στους ανθρώπους που είναι ηλικιωμένοι. Ταξιδεύω πολύ στο εξωτερικό για να βλέπω αγώνες στίβου και τα πράγματα έξω δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα εκατομμύρια Ευρωπαίοι ταξιδεύουν για να δουν αγώνες, σε κάθε στάδιο φτάνουν δεκάδες πούλμαν και αναρωτιέμαι κάθε φορά "ένα ελληνικό λεωφορείο δεν θα δω;".

Οι ηλικιωμένοι έξω έχουν δικαίωμα σε πάρα πολλά πράγματα, είναι ενεργοί. Αυτό με απασχολούσε πάντα, η θέση τους ανάμεσά μας και η συμπεριφορά μας προς αυτούς, και στο "Παρά Πέντε" ως τέτοιο σχόλιο υπάρχουν αυτές οι δυο ηρωίδες, η γιαγιά μου και τη Θεοπούλα, που δεν εγκαταλείπουν, έχουν όνειρα και κάνουν κάθε τρέλα προκειμένου να τα πραγματοποιήσουν, έχουν δικαίωμα και το διεκδικούν μέχρι το τέλος», λέει.

Όταν τα φώτα σβήνουν και αρχίζει η παράσταση οι οκτώ ερμηνευτές βρίσκονται μέσα στις κυψέλες τους, είναι σαν τα απέναντι παράθυρα μιας πολυκατοικίας μοναχικών ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτού του γκρίζου κόσμου, ενός κόσμου υπόγειου και άγνωστου, είναι ήρωες διπλανοί που συμπονάς.

Η λύπη για αυτό τον κόσμο φτάνει με κάτι ιλαρό, μια ελπίδα, μια ανάταση, ένα μήνυμα ανάκλησης της παιδικής ηλικίας, των προσωπικών ευτυχισμένων στιγμών, της αθωότητας που παραλείπεται μέσα σε μια σκληρή καθημερινότητα. Κατά βάθος είναι ένα αισιόδοξο έργο, μέσα σε ένα γκρίζο τοπίο γεννιέται η επιθυμία να βγεις στον έξω κόσμο που πληγώνει, οπλισμένος με όσα καλά σε έχουν προικοδοτήσει, την αγάπη, την ανοχή, την ενσυναίσθηση και την επιθυμία να αγγίξεις τον διπλανό σου.

«Με ανάταση φεύγεις από την παράσταση, πάντα έβαζα χιούμορ και φαντασία σε αυτά που έγραφα, απλώς σε αυτό η φαντασία είναι το πρώτο συστατικό της παράστασης. Με δυσκόλεψε πολύ αυτό το έργο στη διάθεση, γιατί όταν γράφεις αστεία και θέλεις να γελάσει και ο άλλος με αυτά, βρίσκεσαι σε μια κατάσταση ευφορίας.

Σε αυτό το έργο έπρεπε να αναμετρηθώ με πράγματα που με φοβίζουν, με ανησυχούν και μακάρι να ήταν διαφορετικά. Γράφτηκε για να ξορκίσω και να αντιμετωπίσω τα δικά μου σκοτάδια, γι' αυτό και δεν βγήκε ένα σκοτεινό έργο, αλλά ένα έργο με προβληματισμούς, με σκέψη, γιατί με ενδιέφερε και φρόντισα να μην είναι σκοτεινό, δεν το άντεχα και εγώ ο ίδιος αυτό».

42497: το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Facebook Twitter
Ο κάτω κόσμος του Γιώργου Καπουτζίδη, ένας κόσμος ανθρώπων νέων χωρίς προηγούμενη μνήμη. |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
42497: το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Facebook Twitter
«42497», στο θέατρο Ήβη |Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Δείτε εδώ ώρες, μέρες και πληροφορίες για τo «42497» του Γιώργου Καπουτζίδη

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

KAPOUTZIDIS

Δημήτρης Πολιτάκης / Αδερφές και «παλικάρια»

Ο Καπουτζίδης τόλμησε να εκφράσει κάτι σημαντικό και το έκανε με τον πλέον ταιριαστό για την περίσταση τρόπο: υπό μορφή απόκρισης σε ένα επίμονο και κακόβουλο κλισέ, και με την ελαφρότητα που υπαγορεύει η πλατφόρμα που του δόθηκε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ