Νίκος Κουρής Facebook Twitter
Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Nίκος Κουρής: Κάνοντας θέατρο στην εποχή του Netflix

0

Η ησυχία που επικρατεί μέσα στο Θέατρο Αθηνών σε κάνει να ξεχνάς αμέσως την κίνηση της πολύβουης Βουκουρεστίου. Ο Νίκος Κουρής κάθεται μόνος του ‒ αυτός είναι ο τόπος όπου στην ουσία ζει και σκέφτεται εδώ και μερικούς μήνες, εδώ είναι η έγνοια του, εδώ περνάει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του, εδώ στριφογυρίζει το μυαλό του, λύνει προβλήματα, γεννάει ερωτήματα και φτιάχνει την ατμόσφαιρα του έργου του Μάρτιν ΜακΝτόνα Η μοναξιά της Δύσης.

Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να πει την ιστορία από τη δική του πλευρά, να τη φέρει σε επαφή με το σήμερα, να εμπνευστεί και να δημιουργήσει μια παράσταση που θα μείνει ζωντανή, θα πάλλεται μέχρι την τελευταία μέρα.

«Για μένα αλήθεια στο θέατρο είναι να με πείσεις. Βλέπεις ένα άτεχνο ή πολύ δουλεμένο πράγμα που δεν σου αρέσει, αλλά ο άλλος έχει μοχθήσει γι’ αυτό. Για μένα αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ, να μοχθήσεις για να φτιάξεις κάτι, και το αποσυνδέω από το αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι κατευθείαν το αποτέλεσμα ‒το κάνουμε πολύ συχνά στο θέατρο‒, δεν μπορείς ούτε να καθοδηγείς ούτε να λαϊκίζεις, κατά την προσφιλή συνήθεια των κομμάτων. Εγώ θα εκτεθώ, αυτός είναι ο δικός μου παρονομαστής και θα ήθελα να το καταφέρνω αυτό και στην υποκριτική και στη σκηνοθεσία και να μη με νοιάζει ο κοινωνικός μου εαυτός, να μπορώ να δοκιμάζω κάθε βήμα μαλακά, να κάνω reset σε όλα και στον εαυτό μου».

Με αυτήν τη σκηνοθεσία δύο πράγματα επιθυμώ: το ένα είναι να ευχαριστηθώ εγώ, μαζί με τους ανθρώπους και το κοινό βεβαίως, και το άλλο να εμπνεύσω αυτούς τους ανθρώπους και τον εαυτό μου μέσα από αυτήν τη δοκιμασία και την αφορμή.

Ο Νίκος ομολογεί ότι ανήκει σε μια γενιά που έχει μεγαλώσει «με τις απαντήσεις έτοιμες» και δεν διστάζει να πει ξανά και ξανά ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ψάχνουμε να βρούμε τις απαντήσεις ή τις ξέρουμε ήδη, χωρίς να έχουμε αληθινές απορίες. Όταν γυρίζει στο σπίτι του αναμετριέται με τον εαυτό του, «εκεί είναι η αλήθεια του καθενός, όταν είσαι καλλιτέχνης οφείλεις να απεκδυθείς με έναν τρόπο αυτήν τη φοβερή συνήθεια να κάνεις τον έξυπνο, γιατί δεν σε παίρνει. Το να κάνεις τον έξυπνο στη δική μας δουλειά, εκτός από ψεύτικο, είναι και μη πειστικό».

Όταν ο Νίκος βγήκε στο θέατρο, έκανε κυριολεκτικά πάταγο. Ο δρόμος που ακολούθησε ήταν απόλυτη επιλογή του, διάλεξε μια καριέρα κόντρα στα σπριντ, που αν την κοιτάξει κάποιος, μοιάζει με πρωταθλητισμό στο δέκαθλο. Δούλεψε πάνω από δέκα χρόνια με τον Λευτέρη Βογιατζή, σε επτά παραστάσεις, και δεν γίνεται να μη ρωτήσω τι μπορεί να μπει δίπλα σε αυτό.

«Θα σου πω γιατί δίπλα στον Λευτέρη δεν μπορώ να βάλω τίποτα. Δεν είναι μόνο καλλιτεχνικό το θέμα, το τι πετύχαινε στις παραστάσεις του. Αυτό που είναι ανεκτίμητο και πρέπει να έχει σημαδέψει όσους τον συνάντησαν και κάτι ψυλλιάστηκαν από αυτό ήταν αυτή η παιδική ανοησία τού “από την αρχή”. Αυτό το ακούραστο διαβολεμένο πράγμα, που γύριζα σπίτι μου και έλεγα “είναι δυνατόν;”. Το ξεκινούσε από την αρχή όλο».

Νίκος Κουρής Facebook Twitter
«Είμαι ευτυχής που δεν είμαι σκηνοθέτης, και δεν νομίζω ότι είμαι σκηνοθέτης. Δεν νομίζω τίποτα και καίγομαι μαζί με όλους, αλλά είναι μια διαδικασία χαρούμενη και λυτρωτική». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Μετά από τριάντα χρόνια αποφάσισε να σκηνοθετήσει, «είμαι ευτυχής που δεν είμαι σκηνοθέτης, και δεν νομίζω ότι είμαι σκηνοθέτης. Δεν νομίζω τίποτα και καίγομαι μαζί με όλους, αλλά είναι μια διαδικασία χαρούμενη και λυτρωτική», λέει.

Ο Νίκος, όταν τον γνώρισα, ήταν ένα παιδί ευγενικό και κλειστό, είχε πολύ χιούμορ αλλά και μια σοβαρότητα λίγο αταίριαστη με την ηλικία του. Αυτοσαρκάζεται, είναι ευθύς, έντιμος άνθρωπος, που δεν φοβάται, οι επιλογές του τον τιμούν, όπως τις τιμά κι εκείνος. Το πιο σημαντικό για τον Νίκο είναι ο τρόπος που ζει την καθημερινότητά του και τη μοιράζεται με δυο πρόσωπα μεγάλης ευαισθησίας, την Έλενα Τοπαλίδου και τον γιο τους Πέτρο.

Τον έβλεπα στο «Δες και Βρες», ένα καθημερινό τηλεπαιχνίδι γνώσεων, και εκεί μου αποκαλύφθηκε ένα άλλο πρόσωπο, αφάνταστα ενδιαφέρον, λυμένο, με πηγαίο γέλιο και τρομερή σύνδεση με τους παίκτες. Η εμπειρία, όπως λέει, είναι καταπληκτική, λατρεύει και το παιχνίδι και τους ανθρώπους που έρχονται σε αυτό, καλύπτοντας εν μέρει την επιθυμία του να ευχαριστιέται μέσα στη δουλειά, να το επιτρέπει στον εαυτό του.

Νίκος Κουρής Facebook Twitter
«Θα είμαστε παρωχημένοι αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τον τρόπο που επικοινωνεί το θέατρο ειδικά με τους νέους ανθρώπους». Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

«Έχω περάσει χρόνια που δεν το έκανα, πίστευα ότι η χαρά έρχεται μέσα από το βάσανο, είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Απλώς μερικοί άνθρωποι, όπως εγώ, το πήραμε πολύ σοβαρά, υπήρχε πάρα πολύ μέσα στο θέατρο αυτή η αντίληψη και το ξέρει όλη η γενιά μου. Με αυτήν τη σκηνοθεσία δύο πράγματα επιθυμώ: το ένα είναι να ευχαριστηθώ εγώ, μαζί με τους ανθρώπους και το κοινό βεβαίως, και το άλλο να εμπνεύσω αυτούς τους ανθρώπους και τον εαυτό μου μέσα από αυτήν τη δοκιμασία και την αφορμή».

Για τον Μάρτιν ΜακΝτόνα θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες. Όλα του τα έργα θα ήθελε να τα παίξει ή να τα σκηνοθετήσει, είναι ο αγαπημένος του από τους σύγχρονους του θεάτρου και ο πιο προσωπικός, με ένα δικό του, απίστευτο στυλ.

«Είναι στυλίστας πολύ σπάνιος, απίστευτα αληθινός και απελπισμένος με την έννοια της αληθινής σύγκρουσης με τον εαυτό του», λέει.

Στο έργο, δυο αδέλφια, ο Κόλμαν και ο Βαλέν, που ζουν μαζί στο πατρικό τους σπίτι σε μια απομονωμένη περιοχή της Ιρλανδίας, έχουν μοναδικό τους σκοπό να πληγώνουν με κάθε τρόπο ο ένας τον άλλο. «Αγάπη, αγάπη, αγάπη και μια μικρή σπίθα μίσους» συνώνυμη της αδελφικής αγάπης διατρέχει αυτήν τη σχέση, με τους δυο να απολαμβάνουν μία από τις πιο «πολύτιμες» ασχολίες μεταξύ αδελφών, τον καβγά.

«Ο ΜακΝτόνα παίζει με τις έννοιες “δράμα - κωμωδία” με τόσο εξωφρενικό τρόπο που είναι στο όριο του απίστευτου. Αισθάνομαι ότι αυτά τα δυο αδέλφια είναι δυόμισι χρονών ακόμα. Αγαπούν ελάχιστα το μικρό παιδί που είναι κατακρεουργημένο μέσα τους κι αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί αυτά τα δυο παιδιά δεν αγαπήθηκαν ποτέ.

Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει έναν αδελφό με τον οποίο έχει μια συγκλονιστική σχέση απίστευτου ανταγωνισμού και απίστευτης αγάπης που βγαίνει στο έργο σαν ένα μπλέξιμο τέχνης, μυθοπλασίας και πραγματικότητας, όπου δεν ξέρεις τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο, με ασταμάτητο σασπένς. Δεν ξέρεις τι να σκεφτείς μέχρι το τέλος. Λες “και τώρα; Έτσι τελειώνει;”.

Η δυσκολία αυτού του έργου, λοιπόν, είναι να ακολουθήσεις τον βίαιο ρεαλισμό με όλη την ποίηση και τα επίπεδα που έχει. Μου φαίνεται αυτονόητο το ότι καταφεύγει συνεχώς σε μια περίεργη και συνεχή υπονόμευση του δραματικού και το ότι σώζεται από το χιούμορ, που είναι η μόνη οδός για να αντέξεις την πραγματικότητα», εξηγεί.

«Αυτοί μαλώνουν, αλλά περνάνε φανταστικά, και αυτό θέλω να το δώσω σε όλο του το μεγαλείο. Θέλω να αγκαλιάσω όλες τις οικογένειες και να ταυτιστούμε με αυτόν τον συνεχή ανταγωνισμό που έχει και πολύ χιούμορ και πολλή πλάκα, και πράγματα ανεξήγητα. Αυτές οι σχέσεις κάνουν κύκλους και τελικά δεν ξέρω τι λύνεται και τι όχι. Αυτό είναι το καταπληκτικό με τα έργα του ΜακΝτόνα, συμβαίνουν σε έναν τόπο τρομερής βίας, όπου αλκοολισμός είναι συχνό φαινόμενο, στην Ιρλανδία, αλλά αφορούν όλο τον κόσμο και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι γίνονται παγκόσμιες επιτυχίες».

Η Μοναξιά της Δύσης Facebook Twitter
Φωτογραφία για την παράσταση «Η Μοναξιά της Δύσης»

Ο Νίκος μεγάλωσε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, λατρεύει την αδελφή του και λέει πως ό,τι είναι σήμερα, μέσα του, το χρωστά σ’ εκείνη. Η μητέρα του εργαζόταν και η αδελφή του ήταν το παράδειγμα, ό,τι διάβασε, ό,τι άκουσε, ό,τι του είπε – ήταν η «μαμά» του. Όταν εκείνη έφυγε για να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο ο Νίκος ήταν δεκατριών ετών και έγινε έξαλλος, ένιωσε ότι έμεινε μόνος του, το ανομολόγητο αυτό παράπονο πέρασαν χρόνια μέχρι να βγει από μέσα του.

740
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

«Υπάρχει ένα κομμάτι παραμελημένο μέσα στα χρόνια στην ενήλικη ζωή όλων μας, και σ’ αυτούς περιλαμβάνω και τους ανθρώπους που “σκύβουν” σοβαρά μέσα τους. Είμαι ανάμεσα σε αυτούς, αναμετριέμαι με τα θέματά μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορώ να τα λύσω. Τα αναγνωρίζω, πέφτω πάλι στα ίδια λάθη, μπαίνω κι εγώ σε αυτόν τον αέναο φαύλο κύκλο, από τον οποίο δεν μπορείς να βγεις. Κάποια πράγματα τα δέχεσαι, κάποια άλλα όχι, για άλλα όμως κάνεις σοβαρή δουλειά να τα αγαπήσεις.

Ωστόσο υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι τόσο βαθιά θαμμένα που δεν τα ξέρεις και ακόμα και μετά από χρόνια ψυχανάλυσης δεν μπορείς να τα βρεις. Γι’ αυτά μιλάει το έργο, για πράγματα που είναι πια αργά να τα λύσεις αλλά και μόνο που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι συγκλονιστικά ‒ βγαίνουν ερήμην των ανθρώπων αυτών».

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα μέχρι την πρεμιέρα και ο Νίκος έχει αγωνία σε μια εποχή που δεν υπάρχει καμιά αντίσταση αισθητική, ιδεολογική, δεν υπάρχει σημείο αναφοράς για το αν το θέατρο μπορεί να βρει τον τρόπο να δημιουργήσει μια συγκίνηση, αν έχει τη δυναμική να φέρει τους νέους ανθρώπους κοντά του, να δείξει ότι επικοινωνεί με την εποχή και ότι δεν είναι απέναντι.

«Το θέμα είναι αν είσαι άνθρωπος του θεάτρου», λέει. «Βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη συγκυρία, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε τις κοσμογονικές αλλαγές που συμβαίνουν, ότι δεν μπορούμε να κλείσουμε το κινητό γιατί δεν μπορούμε να διακόψουμε αυτήν τη σχέση μαζί του. Το θέατρο δεν μπορεί να λειτουργήσει με όρους Netflix, γιατί αυτό ξέρει να το κάνει καλύτερα, αλλά δεν μπορεί να νιώθουμε ξεχωριστοί γιατί δεν έχουμε αυτό το γούστο, αυτή την έξη, αν θες, αυτόν τον τρόπο. Θα μας ξεπεράσει η εποχή αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τον τρόπο που επικοινωνεί το θέατρο ειδικά με τους νέους ανθρώπους. Εγώ είμαι άνθρωπος του θεάτρου και θα αγωνιστώ να μη χαθεί αυτή η επαφή, για τον έναν στους δέκα που φτάνει στο θέατρο και περιμένει να μπει σε αυτήν τη διαδικασία».

Νίκος Κουρής Facebook Twitter
Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

«H μοναξιά της Δύσης» του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Κουρής
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Χρήστος Μαλάκης, Γιώργος Ηλιόπουλος, Δανάη Μιχαλάκη

Θέατρο Αθηνών
Βουκουρεστίου 10, 210 3312343
Από 7/10

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«The Banshees of Inisherin»: Μια έξοχη ιλαροτραγωδία με τον Κόλιν Φάρελ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «The Banshees of Inisherin»: Μια έξοχη ιλαροτραγωδία με τον Κόλιν Φάρελ

Το μπεκετικό φάντασμα του παραλογισμού πλανάται πάνω από τον μακάβριο και απολαυστικό στοχασμό του Μάρτιν ΜακΝτόνα για μια φιλία που, απότομα και κωμικά, κόβεται στα δύο και γίνεται βεντέτα… εκδικητικού ακρωτηριασμού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τι φέρνει αυτός ο χειμώνας στο θέατρο; 60 παραστάσεις

Θέατρο / Aυτές είναι οι 60 παραστάσεις που ανεβαίνουν το φθινόπωρο στο ελληνικό θέατρο

Μια πρώτη ματιά στη μακρά λίστα παραστάσεων που έχουν ανακοινωθεί, καθώς το θεατρικό τοπίο διαμορφώνεται φέτος με σιγουριά και δύναμη που έλειψαν τα προηγούμενα χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ