«Δεν ξέρω τι έκανα πριν από τον πόλεμο»: Ανταποκρίσεις από την Οδησσό

«Δεν ξέρω τι έκανα πριν τον πόλεμο»: Ανταποκρίσεις από την Οδησσό Facebook Twitter
«Ένα παράξενο συναίσθημα: σαν να μην είχα ζήσει πριν από αυτή την ώρα. Σαν να έσκασε κάποιο κέλυφος που με εμπόδιζε να αναπνεύσω βαθιά».
0

Ο ΙΛΙΑ ΚΑΜΙΝΣΚΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ 44 του ένας διάσημος ποιητής στην Αμερική, ειδικά μετά τους επαίνους και τα βραβεία που κέρδισε η τελευταία του ποιητική συλλογή, Deaf Republic (Κωφή Δημοκρατία) η οποία εκδόθηκε το 2019 και περιείχε και ένα ποίημα με τίτλο «Ζήσαμε ευτυχισμένα στον πόλεμο» («We Lived Happily During the War») που ξεκινά έτσι: «Κι όταν βομβάρδιζαν τα σπίτια άλλων ανθρώπων / διαμαρτυρηθήκαμε / μα όχι αρκετά, αντιταχθήκαμε / μα όχι αρκετά…».

Δεν θα μπορούσε ούτε ο ίδιος να φανταστεί τις ανατριχιαστικά επίκαιρες διαστάσεις που θα λάβαιναν οι στίχοι αυτοί λιγότερο από τρία χρονιά μετά, με τη θηριωδία που διεξάγεται αυτόν τον καιρό στον τόπο που γεννήθηκε. Ο εβραϊκής καταγωγής Καμίνσκι γεννήθηκε στην Οδησσό, αλλά στα 16 του μετακόμισε με την οικογένειά του στις ΗΠΑ κατόπιν αιτήματος πολιτικού ασύλου λόγω του αντισημιτισμού στην Ουκρανία. Εκεί ξεκίνησε να γράφει στα αγγλικά.   

Τακτικός συνεργάτης του «Paris Review» –μεταξύ άλλων επιφανών συνεργασιών του– συγκέντρωσε εκεί πριν από λίγες μέρες κάποιες «ανταποκρίσεις» που του έστειλαν από τη γενέτειρά του εκπρόσωποι της νέας γενιάς συγγραφέων της πόλης που δοκιμάζεται και αυτή αγρίως αυτές τις μέρες από τη βίαιη εισβολή. Διαβάζοντας τα κείμενα αυτά, αδυνατεί κανείς να κατανοήσει όσους –στην Ελλάδα, στη Δύση, στην Ανατολή, οπουδήποτε– εξαντλούν την καχυποψία και τον σκεπτικισμό τους (στην καλύτερη περίπτωση) και αρνούνται στους πολίτες της Ουκρανίας το δίκιο τους αλλά και το δράμα και την οδύνη και τη φρίκη του πολέμου που εμείς δεν έχουμε βιώσει. Παραθέτω εδώ κάποια αποσπάσματα:

Χθες, στη διάρκεια μιας αεροπορικής επιδρομής, κρύφτηκα σε μια τουαλέτα, και πήρα την ξεκάθαρη απόφαση να μη βυθιστώ στο μίσος. Έκανα ο ίδιος αυτή την επιλογή για τον εαυτό μου, και προσπαθώ να την κρατήσω. Το μίσος είναι η γλώσσα των εχθρών μου. Είναι η πηγή της δύναμής τους. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τον βομβαρδισμό βρεφονηπιακών σταθμών και νοσοκομείων;

«Ένα παράξενο συναίσθημα: σαν να μην είχα ζήσει πριν από αυτή την ώρα. Σαν να έσκασε κάποιο κέλυφος που με εμπόδιζε να αναπνεύσω βαθιά. Δεν ξέρω τι έκανα πριν από τον πόλεμο. Ποτέ μου δεν είχα τόσο έντονη αίσθηση ότι με χρειάζονται, ποτέ μου ως τώρα δεν είχα αισθανθεί τόσο εμπλεκόμενη στην πραγματικότητα». (Vladislava Ilinskaya)

«Ζω στον 21ο όροφο. Δεν έχει μείνει κανείς εδώ πέρα. Από τα οχτώ διαμερίσματα, μόνο το ένα εξακολουθεί να έχει κατοίκους: το σκυλί μου, τη γάτα μου κι εμένα. Όταν ακούω τις σειρήνες να ουρλιάζουν, βγαίνω στο μπαλκόνι να δω αν έρχονται οι πύραυλοι». (Vitya Brevis)

«Οι γλάροι πετάνε πάνω από τους πολυσύχναστους συνήθως δρόμους της Οδησσού. Πού και πού διακρίνεται στο απάτητο χιόνι κάποιο σπάνιο αποτύπωμα περαστικού. Τα φημισμένα σκαλιά του Ποτέμκιν σκαρφαλώνουν μέσα στην ησυχία την πλαγιά, καλυμμένα με σάκους άμμου. Οι γλάροι όμως αγαπούν την άμμο». (Vladislav Kitik)

«Πριν από μερικές μέρες, αποφάσισα να ακούσω το Δεύτερο Κονσέρτο του Ραχμάνινοφ. Ήθελα να το σφίξω στα χέρια μου σαν κλαδί που δεν θα με άφηνε να γλιστρήσω στη λάσπη της εχθρότητας προς οτιδήποτε ρωσικό. Ο Ραχμάνινοφ είναι αθώος – δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα εγκλήματα του Πούτιν. Όπως ο Γκαίτε δεν είχε καμία ευθύνη για την τρέλα του Χίτλερ. Χθες, στη διάρκεια μιας αεροπορικής επιδρομής, κρύφτηκα σε μια τουαλέτα, και πήρα την ξεκάθαρη απόφαση να μη βυθιστώ στο μίσος. Έκανα ο ίδιος αυτή την επιλογή για τον εαυτό μου, και προσπαθώ να την κρατήσω. Το μίσος είναι η γλώσσα των εχθρών μου. Είναι η πηγή της δύναμής τους. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τον βομβαρδισμό βρεφονηπιακών σταθμών και νοσοκομείων;» (Ganna Kostenko)

«Αυτές τις τελευταίες εβδομάδες η ζωή μου άλλαξε τελείως: ο κόσμος που ήξερα έγινε εύθραυστος σαν βούτημα του τσαγιού… Τα πάντα τριγύρω μου μού θυμίζουν πλέον αυτά που διάβαζα σε βιβλία για τον πόλεμο. Αυτή η ταινία είναι τώρα η ζωή της οικογένειάς μου, της πόλης μου. Είναι μια πολύ κακή ταινία και θέλω να ανοίξουν τα φώτα στην αίθουσα». (Marina Linda)

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Οπτική Γωνία / Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Η κυβέρνηση σκληραίνει ακόμα περισσότερο την αντιμεταναστευτική της πολιτική, στοχοποιώντας επιπλέον ξανά τις ΜΚΟ, ευτυχώς όμως όχι χωρίς «αντίλογο», παρά την απουσία ικανής αντιπολίτευσης και σε αυτό το πεδίο. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Με απειλούν από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Οπτική Γωνία / «Δέχομαι απειλές από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Η Ιωάννα Αλυγιζάκη μιλά για το γράμμα που έλαβε στο μαγαζί της στα Χανιά ενώ ο πρώην πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Μίνος Μωυσής σχολιάζει τις συνέπειες του περιστατικού και περιγράφει την ανησυχία του για τη μισαλλοδοξία στην Ελλάδα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ