«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη

«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Πώς μπορεί να ανταποκριθεί κανείς από σκηνής σε ένα τόσο υψηλό κάλεσμα; Το έδαφος γλιστράει επικίνδυνα. Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη
0

Γιατί καταφεύγουν τόσο πολλοί άνθρωποι στο σπίτι της Αλίκης; Προσφέρει πράγματι ένα ασφαλές καταφύγιο στους κατατρεγμένους ή μήπως τους χαρίζει απλώς μια ψευδαίσθηση θαλπωρής και ασφάλειας που κινδυνεύει να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή; Ποιος κρύβεται σ’ αυτό το σπίτι και γιατί παρακολουθείται από ένστολους που καραδοκούν στον κήπο;

Ποια είναι η Τζούντιθ, η γυναίκα με το παραμορφωμένο πρόσωπο που εισβάλλει ένα πρωί, διεκδικώντας δικαίωση από τον Τσάρλι; Ήταν πράγματι σύντροφοι πριν από δέκα χρόνια; «Γιατί μπήκες σ’ αυτό το σπίτι; Κανείς δεν σε ξέρει», της λέει εκείνος και απειλεί να την παραδώσει στην αστυνομία, ενώ εκείνη πασχίζει να τον συγκινήσει, επιδεικνύοντας το παραμορφωμένο της πρόσωπο.

Ποιος είναι ο Αντόνιο και ποια η σχέση του με το μήνυμα; Είναι ο αυτιστικός γιος της Αλίκης, που περνάει τον χρόνο του κλεισμένος στο σπίτι ζωγραφίζοντας ζώα ή ο διαβόητος επικεφαλής της σημαντικότερης αντιστασιακής οργάνωσης που βρίσκεται στο στόχαστρο των μυστικών υπηρεσιών της χώρας; Ζει εγκλωβισμένος στη μητρική σιαγόνα ή ροβολάει την υφήλιο, «τις μικρές πόλεις και τις μεγάλες πρωτεύουσες», μεταδίδοντας τη φλόγα της ελευθερίας στους ανθρώπους; Είναι «σχεδόν ηλίθιος» ή «ένας ήρωας»;

Η Αναγνωστάκη αφήνει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Χτίζει ένα αριστοτεχνικό σύμπαν απόλυτης αμφισημίας και αρνείται πεισματικά να παραδώσει το κλειδί στους θεατές.

Σε ποια πόλη εκτυλίσσεται η δράση του έργου; Στο Λονδίνο των Συντηρητικών, στην Αθήνα της δικτατορίας (ανέβηκε στο Θεάτρο Τέχνης το 1972) ή σε κάθε μέρος του κόσμου όπου οι πολίτες διώκονται, φυλακίζονται, κακοποιούνται και σακατεύονται από ένα απολυταρχικό καθεστώς; Είναι αλήθεια ότι τα πάρκα γέμισαν σκοτωμένα παιδιά και το πλήθος στριμώχνεται, τρέμοντας από το κρύο και τον φόβο; Ή μήπως τα πάρκα είναι γεμάτα καλοθρεμμένα παιδιά, το πλήθος συνωστίζεται χαρούμενο, τρώγοντας γλυκά και ακούγοντας τους αγαπημένους του δίσκους από τα μεγάφωνα;

«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη

Η Αναγνωστάκη αφήνει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Χτίζει ένα αριστοτεχνικό σύμπαν απόλυτης αμφισημίας και αρνείται πεισματικά να παραδώσει το κλειδί στους θεατές. Επιτυγχάνει έτσι διττό κατόρθωμα: παραβιάζοντας τους κανόνες της γραμμικής αφήγησης, αψηφώντας τις επιταγές της χωροχρονικής συνέπειας, συσκοτίζοντας τα κίνητρα των ηρώων, θρυμματίζοντας τις έννοιες της λογικής και της εμφανούς αιτιότητας, στοιβάζοντας ζοφερές ιστορίες τη μία πάνω στην άλλη, επινοεί έναν επιδραστικό τρόπο αποτύπωσης της παράνοιας που επικρατεί όχι μόνο στην Ελλάδα επί επταετίας αλλά και σε κάθε ιστορική περίοδο που χαρακτηρίζεται από κρατική βία, τρομοκρατία και στραγγαλισμό της δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα, ως γνήσια και σπουδαία δημιουργός, καταφέρνει να μετατρέψει τη σκοτεινή αφετηρία της σε πηγή φωτός. Αποτινάσσει την περιρρέουσα (και τη διαχρονική) καταπίεση με μια πράξη άκρατης ελευθερίας: προτείνει ένα εναλλακτικό παράδειγμα δραματουργίας, που αφήνεται ανοιχτό στις ροές και στις αναγνώσεις, ακυρώνει τις οικείες συνισταμένες, διαβρώνει τα παγιωμένα αναγνωριστικά μοτίβα, αυξάνει την ένταση των προσδοκιών και σπάζει την παθητικότητα του θεατή. Ο τελευταίος καλείται τώρα να αναλάβει την ευθύνη της συμμετοχής του, να καταβάλει το νοητικό και συναισθηματικό τίμημα αυτής, να σκεφτεί τη λύση των προσφερόμενων αινιγμάτων, να πάρει στα χέρια του την πλοκή: ποιος είναι ο Αντόνιο και ποιο είναι το μήνυμα;

Στερημένος από τα συνήθη πατήματά του, χωρίς κανέναν να του δίνει «οδηγίες», ο θεατής θα βρεθεί αντιμέτωπος με το ίδιο το όριο των αντιληπτικών δυνατοτήτων του. Και μέσα στον λαβύρινθο των πολλαπλών πιθανοτήτων, θα χρειαστεί να πάρει, επιτέλους, μια πρωτοβουλία. «Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ μέσα απόψε; Σας ρωτώ. Τι κάνατε χθες; Τι κάνουμε όλον αυτόν τον καιρό; Τίποτα», θα πει το Κορίτσι Α’ που θα εισβάλει μαζί με μια παρέα νέων παιδιών στο σαλόνι της Αλίκης, στο τρίτο μέρος του έργου. Είναι σαν η συγγραφέας να απευθύνεται σε όλους εμάς, σ’ εμάς που την ακούμε –αν την ακούμε–, στέλνοντας το σημαντικότερο μήνυμα, πολιτικό, αισθητικό και υπαρξιακό ταυτόχρονα: αυτό που ενσαρκώνεται από το ίδιο το ανυπότακτο σώμα του έργου της.

«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Φωνές, τρεχαλητά, ανούσιες εντάσεις, ελάχιστη εσωτερίκευση των λεγομένων. Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη

Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των δυνάμεων εξόντωσης της ζωής, της ζωτικότητας, της σκέψης είναι η επινόηση νέων μορφών δράσης και επικοινωνίας. Πειραματιστείτε. Αλλάξτε τις φόρμες, σπάστε τις δομές: «Ίσως μας χρειάζεται κάτι άλλο. Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ως τώρα», παροτρύνει τους συντρόφους του το Αγόρι Β’. «Πρέπει να βρω άλλους τρόπους να συνεννοούμαι μαζί σου. Καινούργιες λέξεις. Καινούργια νοήματα», λέει η Ελένη στον Αντόνιο.

Και είναι αυτή μια κορυφαία μορφή αντίστασης, έτσι όπως αψηφά τις κραταιές αναπαραστάσεις, ανοίγει τα αδιέξοδα πάνω στις πιθανές γραμμές φυγής, τολμά να οραματιστεί νέους σημειολογικούς χάρτες, νέες ενώσεις, νέες δυνατότητες που αποδεσμεύουν την ταυτότητα και την επιθυμία προς αφανείς, απρόβλεπτες κατευθύνσεις.

Πώς μπορεί να ανταποκριθεί κανείς από σκηνής σε ένα τόσο υψηλό κάλεσμα; Το έδαφος γλιστράει επικίνδυνα. Πώς να αναδειχθεί με σαφήνεια η ασάφεια; Πώς να μείνουν τα κανάλια ανοιχτά και αλληλοτροφοδοτούμενα με μια ένταση ικανή να παρασύρει τον θεατή στην υπέρβαση της συνήθους αδράνειάς του;

Αναδεικνύοντας και ψηλαφώντας τα σύνορα μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού χρόνου, μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής πραγματικότητας, ο Χρήστος Θεοδωρίδης, σκηνοθέτης της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων, και οι συνεργάτες του συλλαμβάνουν ένα γοητευτικό σύμπαν που φωτίζει το αναγνωστάκειο αίνιγμα, χωρίς να εξαλείφει τον μαγνητισμό της κρυπτικής δύναμής του. Παρόλο που στην πορεία η μέθοδος με την οποία το εν λόγω σύμπαν υλοποιείται αποδεικνύεται ελλιπής, μπορούμε σε κάθε περίπτωση να αναγνωρίσουμε τον παλμό και την ορμή των αρχικών προθέσεων και στόχων της ομάδας.

Σαφέστατα τις εντυπώσεις κερδίζει η συναρπαστική σκηνογραφία της Ελίνας Λούκου: ανατρέποντας τα δεδομένα της τυπικής σχέσης θεατών και σκηνής, η σκηνογράφος δημιουργεί έναν χώρο που μας περιέχει και δεν μας περιέχει ταυτόχρονα. Με μια ιδιοφυή αντιστροφή, είναι η υποκειμενική/εσωτερική διάσταση των ηρώων και του έργου που καθίσταται πλήρως προσβάσιμη σε εμάς, ενώ, περιέργως, ο κόσμος της αντικειμενικής πραγματικότητας μένει μισοκρυμμένος, δυσπρόσιτος, μακρινός.

Με αυτόν τον τρόπο καλούμαστε να καταλάβουμε –μαζί με τον βουβό Αντόνιο και τους λαλίστατους νεαρούς επαναστάτες – το δωμάτιο της Επιθυμίας, εκεί όπου μπορεί κανείς να υπάρξει αυθεντικά, μόνος ή με τους άλλους, ξεδιπλώνοντας κάθε απωθημένη πτυχή του ψυχισμού του. Το «μήνυμα» –η πρόσκληση να αναδυθούμε σε έναν χώρο ελευθερίας και αλογόκριτης έκφρασης– βρίσκει εδώ, σε αυτήν τη σκηνογραφία, τον ιδανικό εκφραστή του. Αποκτώντας υλική υπόσταση, κείτεται ενώπιόν μας, κρυμμένο και φανερό ταυτόχρονα, σαν το κλεμμένο γράμμα του Πόε και του Λακάν, ορατό μονάχα από όσους μπορούν να το «δουν» και να το εισπράξουν.

«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Σαφέστατα τις εντυπώσεις κερδίζει η συναρπαστική σκηνογραφία της Ελίνας Λούκου: ανατρέποντας τα δεδομένα της τυπικής σχέσης θεατών και σκηνής, η σκηνογράφος δημιουργεί έναν χώρο που μας περιέχει και δεν μας περιέχει ταυτόχρονα. Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη

Δεν παρουσιάζουν, δυστυχώς, ισάξιο ενδιαφέρον τα μέρη που βασίζονται στην υποκριτική ικανότητα των ηθοποιών ∙ οι τονικότητες μας πετούν διαρκώς «εκτός». Οι περισσότεροι κατοικούν εξωτερικά τους ρόλους τους, μένοντας προσκολλημμένοι σε σχήματα άτεγκτα, μονότονα, ψυχικά ακατοίκητα. Φωνές, τρεχαλητά, ανούσιες εντάσεις, ελάχιστη εσωτερίκευση των λεγομένων – ως αποτέλεσμα, όλες αυτές οι (φαινομενικά ασύνδετες) αφίξεις, συναντήσεις, αντιπαραθέσεις και απορρίψεις, οι ατέλειωτοι μονόλογοι και διάλογοι δεν νοηματοδοτούνται σκηνοθετικά και υποκριτικά, δεν εναρμονίζονται σε ρυθμικά μοτίβα, δεν συνυφαίνουν μια υποβλητική ατμόσφαιρα: τα «κομμάτια» του «Αντόνιο», σαν σκόρπια μέλη, μένουν να αιωρούνται, ανένταχτα και ακατέργαστα, αποτρέποντας την ουσιαστική σύνδεσή μας μαζί του.

Το κλίμα ευτυχώς θερμαίνεται με την είσοδο των νεαρών επαναστατών: μια δεκαριά αγόρια και κορίτσια εισβάλλουν στην κυρίως αίθουσα και μας σπρώχνουν αφοπλιστικά στο σήμερα. Πρόκειται για άπειρους, πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς (πιθανότατα σπουδαστές ή φρέσκους αποφοίτους δραματικών σχολών), οι οποίοι, αμήχανοι, αλλά τόσο πρόθυμοι, μας μεταδίδουν συγκινητικά την άγουρη αλήθεια τους, έτσι όπως μας υπόσχονται ότι κάθε πρωί θα τους βρίσκουμε μπροστά μας «όρθιους [...] με κατακόκκινα μάτια», και τότε, δίχως να ξέρουμε γιατί, θα τρομάζουμε.

Εξαιρετικός ο Γιώργος Κισσανδράκης, κατορθώνει να εκφράσει την εύθραυστη μοναδικότητα του Αντόνιο μέσα από το βλέμμα και το σώμα του, βωβά προσηλωμένος στον ανάπηρο «σκύλο» του, σύντροφο και δημιούργημά του, σύμβολο όλης της λαβωμένης, αλλά αστείρευτα δημιουργικής δυνατότητας που φεγγοβολά εντός του. Η σκηνή του με την Ελένη (Τατιάνα Πίττα) χαράζει στο τέλος μια ήσυχη όχθη, όπου δύο άνθρωποι, απαλλαγμένοι από το προηγηθέν πανδαιμόνιο, μπορούν επιτέλους να συνυπάρξουν αληθινά.

«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»: Στο γοητευτικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη Facebook Twitter
Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη

«Αντόνιο ή το μήνυμα» της Λούλας Αναγνωστάκη

Δραματουργική επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου, Κορίνα Χαρίτου, Χρήστος Θεοδωρίδης

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Χορογραφία: Ξένια Θεμελή

Σκηνογραφία: Ελίνα Λούκου

Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου

Μουσική: Βασίλης Ντοκάκης

Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Παίζουν: Γιώτα Αργυροπούλου, Γιώργος Κισσανδράκης, Ντένης Μακρής, Ελένη Άμπια Νζάγκα, Δημήτρης Παπαβασιλείου, Τατιάνα Πίττα, Πέτρος Σκαρμέας, Σεμίραμις Αμπατζόγλου, Ελένη Βλάχου, Ξένια Θεμελή, Νίκος Κούκας, Διονύσης Λάνης, Ράνια Πολυχρονάκη, Γιάννης Τσουμαράκης, Τάσος Τυρογαλάς, Χρυσάνθη Φύτιζα

Πολυχώρος String Theory (Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛ.ΥΦ.Α.)

Κορυτσάς 39, Βοτανικός

Πέμ.-Παρ. 21:15, Σάβ.-Κυρ. 18:00 & 21:15

Έως τις 23/1

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ