Η μπαλάντα του εμβολιασμένου

Η μπαλάντα του εμβολιασμένου Facebook Twitter
Το VIP πασαπόρτι του πιστοποιητικού δεν αρκούσε πλέον, τα προνόμια, τα μεγαλεία και οι πόρτες που άνοιγε τόσους μήνες το αποδεικτικό εμβολιασμού έμοιαζαν ξαφνικά να έχουν ξεθωριάσει. Φωτ.: ΑΡ
0

ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΤΗΝ αστυνομική μου ταυτότητα πριν από μερικές μέρες κι έτσι δεν κατάφερα να διαβώ την πύλη σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα του κέντρου. Η κοπέλα που έλεγχε τα δικαιολογητικά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για μένα. Χρειαζόταν οπωσδήποτε κάποιο έγγραφο «ταυτοποίησης» και μάλιστα σε φυσική, χειροπιαστή μορφή (μια φωτογραφία της ταυτότητας που είχα στο κινητό δεν έγινε αποδεκτή).

Το VIP πασαπόρτι του πιστοποιητικού δεν αρκούσε πλέον, τα προνόμια, τα μεγαλεία και οι πόρτες που άνοιγε τόσους μήνες το αποδεικτικό εμβολιασμού έμοιαζαν ξαφνικά να έχουν ξεθωριάσει, σα να ήμουν πρώην υπερήρωας που το ελιξίριο που του χάριζε υπερδυνάμεις είχε εξασθενήσει δραματικά.

Εμείς που ζούμε σε ένα καθεστώς αμφιβολίας, σύγχυσης και φόβου, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι συγχρωτιζόμαστε και διασκεδάζουμε σε δήθεν «covid free» χώρους, δεν είμαστε επίσης κάποιου είδους αρνητές της ζοφερής πραγματικότητας, θύματα ενός πολυδύναμου ιού που μας σαρκάζει και μιας υγειονομικής πολιτικής που δεν μοιάζει να φτουράει, ασχέτως της πολυπόθητης αύξησης της εμβολιαστικής κάλυψης; 

Καθώς παραμέριζα ένιωσα πως είναι να ανήκεις στην πλέμπα των ανεμβολίαστων, πώς είναι να τρως πόρτα από δημόσιους χώρους και κοινές δραστηριότητες. Σα να μην έφτανε η ανασφάλεια που προκαλεί η ιδέα ότι μέρα με τη μέρα φθίνει η επίδραση της δεύτερης δόσης καθώς περιμένεις να φτάσει η ώρα να κάνεις την «αναμνηστική» (έχουμε γεμίσει περίεργους και σαρκαστικούς ευφημισμούς). Αν «εκείνοι» είναι οι ψεκασμένοι, εμείς είμαστε οι (σχεδόν) ληγμένοι.

Τουλάχιστον οι άνθρωποι τους οποίους αποκαλούμε αρνητές (εντάξει, δεν είναι και αρνητές του Ολοκαυτώματος, ασχέτως αν κάποιοι μπορεί και να είναι, όπως και κάποιοι από «εμάς» τους ορθολογιστές) πορεύονται με μια σταθερή πεποίθηση μέσα στην αντιδραστική θολούρα τους.

Εμείς που ζούμε σε ένα καθεστώς αμφιβολίας, σύγχυσης και φόβου, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι συγχρωτιζόμαστε και διασκεδάζουμε σε δήθεν «covid free» χώρους, δεν είμαστε επίσης κάποιου είδους αρνητές της ζοφερής πραγματικότητας, θύματα ενός πολυδύναμου ιού που μας σαρκάζει και μιας υγειονομικής πολιτικής που δεν μοιάζει να φτουράει, ασχέτως της πολυπόθητης αύξησης της εμβολιαστικής κάλυψης;  

Η μόνη παρηγοριά μας είναι ότι το ίδιο χάλι σχεδόν, η ίδια κυκλοθυμία, η ίδια σχιζοφρένεια, οι ίδιες ψευδαισθήσεις και οι ίδιες λίγο-πολύ πολιτικές με τα ίδια αποτυχημένα αποτελέσματα ισχύουν στην πραγματικότητα ακόμα και σε κάποιες από τις πιο «προηγμένες» χώρες της ταλαίπωρης Ευρώπης, η οποία βιώνει το τέταρτο ή το πέμπτο κύμα (ποιος μετράει πια;) αυτής της ανυπότακτης πανδημίας.

Δεν είμαστε οι χειρότεροι, αντιστοίχως περίπου με την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου που ολοκλήρωσε άδοξα την πορεία της στον όμιλο για τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλου, τερματίζοντας κάτω από την Ισπανία και τη Σουηδία και πάνω από τη Γεωργία και το Κόσοβο, με 8 βαθμούς σε 8 αγώνες και με 8 γκολ υπέρ και 8 κατά – απόδοση μετρίως μέτρια, απολύτως όμως ισορροπημένη (ειδικά για όσους πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή) και πάντως ανάλογη με τα κυβικά της.  

Μερικές μέρες αργότερα, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, μπήκα σε καράβι για κοντινό προορισμό και κατά την είσοδο δεν μου ζητήθηκε απολύτως τίποτα πέρα από το εισιτήριο. Δεν υπήρχε πια η πανδημία. Ένα κακό όνειρο ήταν. Θα βαδίσουμε τελικά όλοι μαζί –εμβολιασμένοι και μη– προς το ηλιοβασίλεμα, θα ταξιδέψουμε προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.    

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το καθαρτήριο των παλιών τηλεοπτικών σειρών

Daily / Το καθαρτήριο των παλιών τηλεοπτικών σειρών

Με μια λύπη παραπάνω πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του Μάλκολμ-Τζαμάλ Γουόρνερ, του «γιου» του Μπιλ Κόσμπι στην πιο διάσημη παγκοσμίως οικογενειακή σειρά της δεκαετίας του ’80, με τον οποίον μεγαλώσαμε συγχρόνως κάποτε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ισχύει πράγματι ότι οι άνδρες δεν διαβάζουν λογοτεχνία;

Daily / Ισχύει πράγματι ότι οι άνδρες δεν διαβάζουν λογοτεχνία;

Το βιβλίο είναι ανάγνωσμα, είναι αναψυχή, αλλά μπορεί να είναι και μια προέκταση του κατόχου του, ένα στοιχείο και ένα αξεσουάρ που υποδηλώνει την «ταυτότητα» ή την «φυλή» του ατόμου που το διαβάζει (ή το περιφέρει νωχελικά στις διακοπές).
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Daily / «Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Η τελευταία ερευνητική δουλειά της βραβευμένης σκηνοθέτριας Πέτρα Κόστα, είναι ένα υποδειγματικό, υποβλητικό ντοκιμαντέρ με κεντρικό άξονα την καθοριστική συμβολή των Βραζιλιάνων Ευαγγελιστών στην άνοδο του «Τραμπ των Τροπικών» στην εξουσία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Εμείς και οι «μουλάδες»

Daily / Εμείς και οι «μουλάδες»

Για μια χώρα που η Εκκλησία έχει τόση μεγάλη εξουσία (και τόσο αμύθητη περιουσία), που ισχύει σε μια ολόκληρη περιοχή της το άβατο για τις γυναίκες και που αρνείται σθεναρά τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, σαν πολύ έντονη άποψη δεν έχουμε για το Ιράν;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Daily / Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Το νέο ντοκιμαντέρ του Netflix «Titan: The OceanGate Disaster» για τις συνθήκες που οδήγησαν στο μοιραίο, τελευταίο ταξίδι του υποβρύχιου σκάφους Titan με προορισμό το ναυάγιο του «Τιτανικού», λειτουργεί ως παραβολή για τις συνέπειες της ύβρεως και της απληστίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Daily / Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας και ως φυσιογνωμία, ο «μεσσίας της Σκεπαστής» - κάπως έτσι τον θυμάμαι – ήταν κατά κοινή ομολογία μια ξεχωριστή και ρομαντική περίπτωση μέσα στον άγριο κόσμο του «οπαδικού κινήματος».  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ