Άλλη μία παράσταση εσωτερικής κατανάλωσης― Kριτική για τον «Αίαντα» του Σίμου Κακάλα

Όχι άλλες παραστάσεις εσωτερικής κατανάλωσης Facebook Twitter
Δεν είναι «κακός» ήρωας ο Αίας του Σοφοκλή, αλλά ένας συγκλονιστικός, ταπεινωμένος υπερ-ήρωας που νίκησε τους εχθρούς και νικιέται από τους συντρόφους του. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0

Η μάσκα, η κούκλα που κινούν οι ηθοποιοί, οι βασικοί  φωτισμοί (στον αντίποδα της σύγχρονης φωτιστικής τεχνολογίας/σκηνοθεσίας) που ανακαλούν παλιές εποχές και παραστάσεις περιοδεύοντων θιάσων στην επαρχία, στοιχεία που απασχολούν από παλιά τον Σίμο Κακάλα, καθορίζουν και την τελευταία παράστασή του.   

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, τον «Αίαντα» του Σοφοκλή που παρουσίασε στον αύλειο χώρο της Πειραιώς 260, δεν εκτίμησε σωστά τα δεδομένα του. Με δοκιμές, ακόμα και ανοίκειες, εξελίσσεται η σκηνική γλώσσα αλλά εφόσον τις επιτρέπει το έργο. Το να παίρνει ο σκηνοθέτης  μία εκπληκτική τραγωδία, από τα εξέχοντα έργα του είδους που διασώθηκαν, και να εξαντλεί τη δημιουργικότητά του στην «εφαρμογή» των στοιχείων που ερευνά, στο αν και πώς αυτά λειτουργούν, και την προσπάθειά του αδικεί την και το κοινό αφήνει ανικανοποίητο.

Με τον «Αίαντα» του Σίμου Κακάλα συνέβη κάτι μάλλον σύνηθες σε αρκετές παραστάσεις νεότερων δημιουργών: ο σκηνοθέτης θέλησε να μιλήσει μέσω του έργου για ζητήματα ξένα προς το ήθος του. Στην πρόσφατη συνέντευξή του στην Lifo (28.7.2021) ο Κακάλας, αναφερόμενος στην τραγωδία του Σοφοκλή, κάνει λόγο για έναν παρωχημένο κόσμο ανδρικών αρχετύπων που θυμίζει παραδοσιακό καφενείο, εκεί «όπου η γυναίκα είναι μια κυρία πίσω από έναν πάγκο, που κάνει καφέδες και βλέπουμε την πλάτη της». Στο κόσμο αυτό, ο  Αίας, απολίθωμα άλλης εποχής, αντιδρά στην αλλαγή και την εξέλιξη και παρότι μιλάει για αξίες και τιμή, δεν ελέγχει τα, ευσχήμως καλυμμένα, ζωώδη ένστικτά του. Τέτοιοι τύποι  δεν διαφέρουν πολύ από τους σημερινούς, μάτσο και σεξιστές, άνδρες που «καθαρίζουν» μόνοι-τους τους λογαριασμούς τους.

Η μείωση, η σμίκρυνση της σοφόκλειας τραγωδίας απ’ αυτήν την προσαρμογή σε ξένα μέτρα και από την αδυναμία ανάλυσης και ουσιαστικής μεταφοράς των ζητημάτων του έργου στη δική μας εποχή, είχε «τραγικές» συνέπειες για την παράσταση.

Η μείωση, η σμίκρυνση της σοφόκλειας τραγωδίας απ’ αυτήν την προσαρμογή σε ξένα μέτρα και από την αδυναμία ανάλυσης και ουσιαστικής μεταφοράς των ζητημάτων του έργου στη δική μας εποχή, είχε «τραγικές» συνέπειες για την παράσταση.

Οι κυρίαρχες ιδέες και το αξιακό σύστημα στην αρχαία Αθήνα την εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο (γύρω στα μέσα του 5ου αι. π.Χ.), δεν συνέπιπταν μ’ αυτές του αρχαϊκού κόσμου και των ομηρικών επών στις οποίες παρέπεμπε ο «Αίας» του Σοφοκλή. Αυτό δεν εμπόδισε τους τραγικούς ποιητές να ασχοληθούν με τον αήττητο ήρωα  και την ομηρική «κρίση των όπλων». Γιατί αυτοί γνώριζαν καλά ότι οι βασικές αρχές ηθικής παραμένουν μες στον χρόνο κοινές.

Ο Αίας, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας, «που στο σπαθί και στο κορμί περνούσε όλους τους άλλους Δαναούς μετά απ’ τον Αχιλλέα» (Οδύσσεια, ραψωδία λ, 556-7) δικαιωματικά έπρεπε μετά τον θάνατο του Αχιλλέα, να πάρει τα όπλα του. Ωστόσο οι Ατρείδες, άτυποι αρχηγοί των στρατιωτικών δυνάμεων των Αχαιών, και «κατὰ βούλησιν Ἀθηνᾶς», φρόντισαν ώστε τα τιμημένα όπλα να πάρει ο Οδυσσέας. Ο Αίας δεν μπορούσε να δεχθεί την εις βάρος του αδικία. Τα υπόλοιπα ακολουθούν.

Όχι άλλες παραστάσεις εσωτερικής κατανάλωσης Facebook Twitter
Οι σχέσεις και η θέση των ηθοποιών στον σκηνικό χώρο ήταν αμήχανες. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Έχω την εντύπωση ότι η εμπλοκή με την εν λόγω τραγωδία πρέπει να ξεκινά από το ερώτημα: υφίσταται ζήτημα αδικίας ή όχι (κι ας είναι παρωχημένο το σύστημα αξιών στο οποίο αναφέρεται ο μύθος); Θα αισθανόταν βαθιά θλιμμένος και προσβεβλημένος οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος που σύντροφοι, συνεργάτες, συγγενείς αδίκησαν όπως αδίκησαν τον Αίαντα οι Ατρείδες; Η απάντηση, νομίζω, είναι μόνον καταφατική. Η δύναμη οδηγεί στην αλαζονεία, οι ισχυροί ποδοπατούν τα δικαιώματα των ανίσχυρων καταπώς τους βολεύει. Διεκδικώντας το δίκαιο, άτομα και συλλογικότητες εμπλέκονται σε οδυνηρές συγκρούσεις με τις λογής εξουσίες. Τιμωρητικές ακρότητες δεν είναι σπάνιες από τη μία ή την άλλη πλευρά. Κι αν τη σωστή στάση δίνει ο Οδυσσέας, που κατανοεί και συγχωρεί, τι σημαίνει «προχωρώ συμβιβαζόμενος» όταν σ’ έχουν ταπεινώσει και ποδοπατήσει; Ποιες εναλλακτικές έχει ο γενναίος για να μην γίνει ανθρωπάκι της  επιβίωσης; Και πώς πρέπει να αντιδρά η πόλις όταν οι φορείς της εξουσίας εκμεταλλεύονται την έννοια του ηρωισμού κατά βούλησιν; Δεν χρειάζονται ερμηνευτικά άλματα για να μεταφερθεί ο «Αίας» στη σύγχρονη σκηνή, όλα τα ζητήματα που θέτει παραμένουν ενεργά στην εποχή μας.  

Ο Σίμος Κακάλας αλλοίωσε το ήθος του Αίαντα, φορώντας στον ήρωα κράνος-μάσκα με μορφή τερατόμορφου κριού. Ωρύεται μ' ένα υποχθόνιο μουγκρητό, κινείται βαριά, παραπαίει. Η έννοια της τιμής, για την οποία ο Αίας «πληρώνει» με την ζωή του, είναι σύνθετη, αμφίστομη, λεπτή για να μπορεί να τη διαχειριστεί ένα τέρας που μόνο φωτιές δεν βγάζει από τα ρουθούνια. Μπορεί στο όνομα της τιμής να έχουν γίνει εγκλήματα, έχουν γίνει όμως και σπουδαίες πράξεις που αποτελούν παραδείγματα ηθικής στάσης. Δεν είναι «κακός» ήρωας ο Αίας του Σοφοκλή, αλλά ένας συγκλονιστικός, ταπεινωμένος υπερ-ήρωας που νίκησε τους εχθρούς και νικιέται από τους συντρόφους του. Κι όμως, άμα τη εμφανίσει, το τραγικό μέγεθός του εξαφανίζεται και δεν ανακτάται όταν ο Αίας, που ερμηνεύει ο ίδιος ο Κακάλας, βγάζει τη μάσκα-κράνος για να ερμηνεύσει τον συγκινητικό μονόλογό του.

Όχι άλλες παραστάσεις εσωτερικής κατανάλωσης Facebook Twitter
Στον «Αίαντα» η προσπάθεια των ηθοποιών να κινήσουν την κούκλα πετάει το κοινό έξω από την δράση. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Δεν ήταν αυτό το μοναδικό πρόβλημα της παράστασής του. Ο επίμονος, ενοχλητικός μηχανικός ήχος που κυριαρχεί στο χώρο πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση, προδιαθέτει αρνητικά. Το σκηνικό του Γιάννη Κατρανίτσα διαμορφώνει εξαρχής σχέση σύγκρουσης μεταξύ λόγου και σκηνικής δράσης: ένα πλινθόκτιστο παράπηγμα, σαν καφενείο, γύρω τριγύρω πλαστικές καρέκλες (κάποιες σπασμένες και αναποδογυρισμένες), περί τα έξι απλά τραπέζια καφενείου, καφάσια στοίβα, η εντομοπαγίδα με το χαρακτηριστικό μπλε φως, και ένα ποδοσφαιράκι-έπιπλο, καλής ποιότητας, εντελώς αταίριαστο με τα φθηνά σκηνικά αντικείμενα που το περιβάλλουν. Μόνο που τον παλιό μύθο έχουμε ανάγκη, όχι την επιβεβαίωση της παρακμής μας.

Τέσσερις καλοί ηθοποιοί, ο Κίμωνας Κουρής, ο Κωσταντίνος Μωραΐτης, ο Γιώργος Παπαγεωργίου και ο Μιχάλης Συριόπουλος, αναλαμβάνουν τον Χορό και τους ρόλους του Οδυσσέα, του Τεύκρου, του Μενελάου, του Αγαμέμνονα και του Αγγέλου. Καθώς οι ηθοποιοί αποσπώνται από τον Χορό για να ερμηνεύσουν τους ήρωες, η λειτουργία των Σαλαμινίων συντρόφων του Αίαντα, και των χορικών, ακυρώνεται. Η αναγκαία διάκριση  των προσώπων δεν επιτυγχάνεται ώστε οι αναμετρήσεις τους να είναι καθαρές.

Από την πρώτη σκηνή, όταν η Αθηνά μιλά με τον Οδυσσέα στο τραπεζάκι του καφενείου, έως το τάβλι που παίζουν ο Παπαγεωργίου και ο Συριόπουλος κατά τη διάρκεια του έντονου διαλόγου του Τεύκρου με τον Μενέλαο (Κουρής και Μωραΐτης σε μία από τις ελάχιστες ενδιαφέρουσες υποκριτικά στιγμές της παράστασης), οι σχέσεις και η θέση των ηθοποιών στον σκηνικό χώρο ήταν αμήχανες.

Όχι άλλες παραστάσεις εσωτερικής κατανάλωσης Facebook Twitter
Η Ελένη Μπούκλη που ανέλαβε την θεά Αθηνά και την Τέκμησσα, άνευρη, δεν μπόρεσε να δώσει ούτε τον κυνισμό της πρώτης ούτε τη συντριβή της δεύτερης. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Η Ελένη Μπούκλη που ανέλαβε την θεά Αθηνά και την Τέκμησσα, άνευρη, δεν μπόρεσε να δώσει ούτε τον κυνισμό της πρώτης ούτε τη συντριβή της δεύτερης. Άθλιο και το κοστούμι της ενώ και των ανδρών η εμφάνιση είχε ένα βασικό έλλειμμα: φορούσαν στρατιωτικές στολές αλλά δεν υπήρχαν πουθενά όπλα, έστω ελαφρά. Γιαλαντζί πολεμιστές.

Επιπλέον τρεις από τους πέντε ηθοποιούς αναλαμβάνουν τον Ευρυσάκη, την κούκλα που «υποδύεται» τον βωβό ρόλο του γιου του Αίαντα. Στο ιαπωνικό θέατρο Μπουνράκου, απ΄ όπου μάλλον προέρχεται η ιδέα, οι τρεις που χειρίζονται κάθε μία κούκλα, είναι ντυμένοι στα μαύρα, σαν σκιές, ώστε να μην αποσπούν την προσοχή των θεατών. Έχουν επί χρόνια εκπαιδευθεί στο χειρισμό και στο συντονισμό της κίνησης των νευρόσπαστων, ώστε τα πάντα να συμβαίνουν επί σκηνής φυσικά και ανεπαίσθητα. Στον «Αίαντα» η προσπάθεια των ηθοποιών να κινήσουν την κούκλα πετάει το κοινό έξω από την δράση. Η κούκλα δεν λειτουργεί παρά σαν ένα επιπρόσθετο εφέ, ενταγμένη σε μια αδύναμη να πείσει, εν συνόλω και στα μέρη της, δραματουργία.

Ο «Αίας», μαζί και οι άλλες «προβληματικές» παραστάσεις που είδαμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών, προκαλούν μια σειρά σκέψεων για την ίδια την λειτουργία του. Δεν μπορεί η ιστορική διοργάνωση να λειτουργεί σαν προέκταση της χειμερινής θεατρικής αγοράς. Ούτε ως «παραγωγός» παραστάσεων που δεν ξεχωρίζουν, ως προς τις προδιαγραφές τους και τα χαρακτηριστικά τους, απ’ αυτές που βλέπουμε το χειμώνα στους μικρούς θεατρικούς χώρους. Από τη στιγμή που δεν είναι πειραματικός ο χαρακτήρας του Φεστιβάλ Αθηνών, τα κριτήρια επιλογής των φεστιβαλικών παραστάσεων πρέπει να είναι διευρυμένα και υψηλών απαιτήσεων – σα να πρόκειται να «συναγωνιστούν» παραστάσεις ξένων μεγάλων φεστιβάλ και να διεκδικήσουν το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μόνον έτσι θα μπορέσουν να τις φτάσουν.

Όχι άλλες παραστάσεις εσωτερικής κατανάλωσης Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
Όχι άλλες παραστάσεις εσωτερικής κατανάλωσης Facebook Twitter
Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ιχνευτές

Κριτική / «Ένα μικρό θαύμα»: Κριτική για τους «Ιχνευτές» από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό

«Ένα μικρό θαύμα από ένα παραμύθι για κάτι βόδια που κλάπηκαν και ένα παιδί που έφτιαξε λύρα από καύκαλο χελώνας»: Κριτική για την παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού, μεταφορά του σατυρικού δράματος του Σοφοκλή, που ανέβηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
 Ο Σοφοκλής έγραψε με τον «Οιδίποδα» το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας/Ο «Οιδίποδας» είναι το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας

Θέατρο / Τόμας Οστερμάγερ: «Ο Οιδίποδας είναι το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας»

Ο κορυφαίος Ευρωπαίος σκηνοθέτης μετρά αντίστροφα τις μέρες για την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Επίδαυρο και μας εξηγεί αποκλειστικά το πώς μια σύγχρονη γερμανική οικογένεια σπαράσσεται από την τραγωδία του κύκλου των Λαβδακιδών. 
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ