Χίλντα Παπαδημητρίου: «Όλοι χρειαζόμαστε μια ήσυχη γωνιά για να γλείψουμε τις πληγές μας» Facebook Twitter
«Είμαι της σχολής Χίτσκοκ: ο τρόμος δεν βρίσκεται στον πυροβολισμό αλλά στην αναμονή του». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Χίλντα Παπαδημητρίου: «Όλοι χρειαζόμαστε μια ήσυχη γωνιά για να γλείψουμε τις πληγές μας»

0

Συγγραφέας, μεταφράστρια, λάτρης και έξοχη γνώστρια της μουσικής, η Χίλντα Παπαδημητρίου έγραψε την τέταρτη περιπέτεια του Χάρη Νικολόπουλου με τίτλο «Ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου», που θα οδηγήσει τον ήρωά της από τη Ναύπακτο, όπου έχει αποσυρθεί, στην Αθήνα, ξανά, για να βρει μια πόλη αλλαγμένη από την οικονομική κρίση και τη μητέρα του με Αλτσχάιμερ, να χρειάζεται ειδική φροντίδα.

Όταν τη μεταφέρει στον οίκο ευγηρίας, στον οποίο γνωρίζει μια ψυχολόγο που διευθύνει έναν ξενώνα για κακοποιημένες γυναίκες και θύματα σεξουαλικού τράφικινγκ, δεν φαντάζεται ότι αυτή η γνωριμία θα ανατρέψει για άλλη μια φορά τη «ρουτίνα» που επέλεξε όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

Η δολοφονία της θα σταθεί αφορμή να ενεργοποιηθεί ξανά και να ξεκινήσει μια κατάβαση στην κόλαση του υποκόσμου, στον κόσμο των άστεγων και των εξαρτημένων, με πολύτιμο συμπαραστάτη στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τον δολοφόνο μια νεαρή, εκκεντρική, αλλά δαιμόνια υπαστυνόμο.

Η Χίλντα Παπαδημητρίου μάς μιλά για την ενδιαφέρουσα ιστορία που έγραψε, στην οποία ο φόνος είναι η αφορμή για μια κατάδυση στη «δύσκολη» και σκοτεινή πλευρά της Αθήνας.

Αποφεύγω την υπερβολική βία γιατί πιστεύω ότι είναι εθιστική, όπως η πορνογραφία, και η ζάχαρη: όσο περισσότερη καταναλώνεις, τόσο μεγαλύτερη δόση χρειάζεσαι. Είναι αυτονόητο ότι στα αστυνομικά βιβλία υπάρχουν φόνοι, βία, εγκληματικότητα, αποφεύγω όμως τις ηδονοβλεπτικές περιγραφές των θυμάτων, την κακοποίηση παιδιών και ζώων, τους ποταμούς αίματος και τις ανατριχιαστικές περιγραφές βασανιστηρίων.

— Έχετε γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που είναι ένα ανάγλυφο της Ελλάδας μέσα στην κρίση, της σκοτεινής και πολλές φορές αθέατης όψης της Αθήνας, που δεν είναι μόνο ένα θαύμα για τους ξένους επισκέπτες. Γιατί διαλέξατε να γράψετε ένα αστυνομικό και όχι ένα μυθιστόρημα;

Το αστυνομικό είδος είναι το αγαπημένο μου, παιδιόθεν. Εκτός του Ιουλίου Βερν και του Μαρκ Τουέιν, διάβαζα Άγκαθα Κρίστι, Ρέιμοντ Τσάντλερ, Ζορζ Σιμενόν. Όταν ξεκίνησα το γράψιμο, ήταν αυτονόητο για μένα ότι θα έγραφα αστυνομικό μυθιστόρημα. Μου ταιριάζει γιατί, παρά τις δεσμεύσεις των συμβάσεών του, σου αφήνει περιθώρια να μιλήσεις για όποιο θέμα σε ενδιαφέρει και σε απασχολεί (βινύλια, ροκ συναυλίες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, σεξουαλικό τράφικινγκ), σχολιάζοντας συγχρόνως τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες κάθε εποχής.

xilnta cover
Χίλντα Παπαδημητρίου - Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, εκδ. Μεταίχμιο

— Ο ήρωάς σας είναι ένας απογοητευμένος άνθρωπος από τη δουλειά του στην αστυνομία, από την ηθική του Σώματος, και έχει πάει να ζήσει σε μια επαρχία. Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι πρέπει να απομακρύνονται ή να μένουν και να δίνουν τη μάχη τους μέσα στο περιβάλλον που είναι ανήθικο, για παράδειγμα;

Θα έλεγα ότι όλοι χρειαζόμαστε κάθε τόσο μια ανάπαυλα, μια ήσυχη γωνιά για να γλείψουμε τις πληγές μας μέχρι να επουλωθούν, πριν αναλάβουμε τις απαραίτητες δυνάμεις για να επιστρέψουμε στην προσωπική μας μάχη. Δεν εγκαταλείπουμε τη μάχη ποτέ – για έναν καλύτερο κόσμο, όπως τον εννοεί ο καθείς και η καθεμιά μας.

— Συζητάμε για το βιβλίο σας σε μια πολύ επίκαιρη στιγμή: πριν από λίγο καιρό συνέλαβαν έναν αστυνομικό που εξέδιδε μια πολύ νέα γυναίκα. Έρχονται στο προσκήνιο δυο θέματα που υποτιμούμε ή ξεχνάμε συχνά, για την ηθική των «κρατικών λειτουργών» και την ανάμειξή τους σε παράνομες πράξεις και, φυσικά, στο τράφικινγκ.

Όταν έγραφα το βιβλίο, αναρωτιόμουν μήπως υπερέβαλλα στις περιγραφές μου. Ήξερα ότι ίσχυαν όλα αυτά, το σεξουαλικό τράφικινγκ σε συνεργασία με τις Αρχές, είχα διαβάσει στοιχεία και αισθανόμουν την ατμόσφαιρα να βαραίνει από σεξιστικά αστεία. Να που η πραγματικότητα με ξεπέρασε πολύ γρήγορα, με τρομακτικό τρόπο. Αν και δεν πιστεύω ότι η κοινωνία είναι έτοιμη ακόμα να εξαλείψει τη σεξουαλική εκμετάλλευση των νέων γυναικών, αλλοδαπών και ημεδαπών, και των παιδιών.

Χρειάζονται ριζικές αλλαγές στη νοοτροπία, που θα αργήσουν να συμβούν. Ωστόσο, όπως είπε η Άντζελα Ντέιβις στην ομιλία της στην Αθήνα, «παλεύουμε για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, για τις επόμενες γενιές».

— Έχετε κάνει εκτεταμένη έρευνα για το τράφικινγκ. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να ασχοληθούμε περισσότερο; Δηλαδή οι μεγάλες κρίσεις, όπως αυτή του κορωνοϊού, φέρνουν πίσω αυτό το θέμα, το οποίο είναι φλέγον διαρκώς, αλλά «αόρατο». 

Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη, είναι από τα προβλήματα που κρύβονται εύκολα κάτω από το χαλί. Όσο υπάρχουν πόλεμοι και κλιματικές κρίσεις, όσο οι άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να διασχίζουν αγριεμένες θάλασσες σε μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης, οι γυναίκες και τα παιδιά θα παραμένουν τα πιο ευάλωτα θύματα.

Όσο συνεχίζεται η διαπλοκή της εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα, όσο οι διακινητές και βασανιστές γυναικών καταφέρνουν να ξεγλιστρούν από τη Δικαιοσύνη με νομικά τερτίπια, όσο τα στριπτιτζάδικα έχουν το πιστό κοινό τους που πάει εκεί για διασκέδαση ή μπάτσελορ, τίποτα δεν θα αλλάξει επί της ουσίας. Αν δεν μεταμορφωθεί ριζικά η διεφθαρμένη σύγχρονη κοινωνία, οι επί μέρους προσπάθειες είναι σαν ασπιρίνη για τον καρκίνο.

— Όπως κι άλλοι συγγραφείς, έχετε μια ηρωίδα αστυνομικό, μια γυναίκα, και θα ήθελα να ρωτήσω αν πιστεύετε ότι οι γυναίκες, μέσα σε τέτοια, ανδροκρατούμενα σώματα, μπορούν να παίξουν έναν σημαντικό ρόλο.

Οι συνειδητοποιημένες γυναίκες, που είναι αποφασισμένες να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, μπορούν να παίξουν καίριο ρόλο, ανεξαρτήτως του χώρου εργασίας τους, είτε είναι αστυνομικίνες είτε σερβιτόρες σε καφετέρια. Αρκεί να αντιλαμβάνονται τη σημασία της γυναικείας αλληλεγγύης. 

Χίλντα Παπαδημητρίου: «Όλοι χρειαζόμαστε μια ήσυχη γωνιά για να γλείψουμε τις πληγές μας μέχρι να επουλωθούν» Facebook Twitter
«Όσο υπάρχουν πόλεμοι και κλιματικές κρίσεις, όσο οι άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να διασχίζουν αγριεμένες θάλασσες σε μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης, οι γυναίκες και τα παιδιά θα παραμένουν τα πιο ευάλωτα θύματα». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

— Ο ήρωάς σας διαβάζει αστυνομικά, είναι λάτρης του νουάρ, φαντάζομαι κι εσείς. Κυκλοφορούν εκατομμύρια αστυνομικά. Σε έναν νέο αναγνώστη, από πού θα λέγατε να ξεκινήσει; Ποια κλασικά αστυνομικά είναι αυτά που αγαπάτε περισσότερο;

Πιστεύω πολύ στους κλασικούς του είδους, τους μάστορες της γραφής που έκαναν το αστυνομικό αληθινή λογοτεχνία. Θα σύστηνα τα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι για τους ευφυείς γρίφους της, τον Ντάσιελ Χάμετ για την οξυδερκή ματιά του στις κοινωνίες εν καιρώ κρίσης, τον Ρέιμοντ Τσάντλερ για το μαύρο, κυνικό χιούμορ και τις δαιδαλώδεις πλοκές του, τον Ρος ΜακΝτόναλντ, επειδή εισήγαγε την ψυχανάλυση στο αστυνομικό είδος, τον Ζορζ Σιμενόν για τα άρτια ψυχογραφήματά του, την Πατρίσια Χάισμιθ, επειδή ανέτρεψε όλους τους καθιερωμένους κανόνες του αστυνομικού, τον Ίαν Ράνκιν, που κατάφερε να μεταφέρει το αστυνομικό αλώβητο στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Εκτός αυτών, αγαπώ πολύ την Ντόροθι Χιουζ («Σ’ έναν έρημο τόπο», μτφρ. Β. Τζανακάρη, Μίνωας), τον Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν (Μεταίχμιο), την Αυστραλέζα Τζέιν Χάρπερ (Μεταίχμιο), τη Σκωτσέζα Βαλ ΜακΝτέρμιτ (μτφρ. Έ. Τσιρώνη, Διόπτρα), τον Μεξικανό Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ (Άγρα), τους νεοπολάρ Μανσέτ (Άγρα), Φαζαρντί και Ιζό (Πόλις). Σταματήστε με!

— Θα γράφατε ένα, και καινούργιο, βιβλίο με έναν νέο ήρωα ή προτιμάτε να βλέπουμε την εξέλιξη του ίδιου προσώπου που γνωρίσαμε στο προηγούμενο βιβλίο; Δημιουργεί μια οικειότητα στον αναγνώστη η λεγόμενη «σειρά» ή πρόκειται για έναν δικό σας λογαριασμό με τον ήρωα και την εξέλιξή του;

Η καινούργια μου ηρωίδα, η Αΐντα Μητροπούλου, ξεπήδησε από μια συνεργασία με τρεις άλλους συγγραφείς («Αποκάλυψη», Κ. Αθανασιάδης, Β. Γιαννίσης, Δ. Σίμος, εκδ. Παπαδόπουλος), την αγάπησα και της έδωσα σημαντικό ρόλο στο τελευταίο μου βιβλίο: να βοηθάει τον Χαρίδημο Νικολόπουλο να αποδείξει την αθωότητά του.

Σίγουρα με ενδιαφέρει η πορεία του ήρωά μου, από την άλλη όμως δεν γράφω βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, γράφω αυτά που νιώθω ότι οφείλω να αφηγηθώ. Το οφείλω στον εαυτό μου, εννοώ. 

— Βλέπουμε στα σύγχρονα αστυνομικά μυθιστορήματα τη δράση και τους χαρακτήρες να μην είναι ασύνδετοι με αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία και την πολιτική. Κατά κάποιον τρόπο, αυτά τα βιβλία δεν είναι αστυνομικά, είναι και κοινωνικά, αν μπορούμε να τα αποκαλέσουμε έτσι. Πόση σημασία έχει το κάδρο μέσα στον οποίο βάζουμε μια ιστορία; Τι μαθαίνουμε από αυτήν;

Το έγκλημα δεν διαπράττεται εν κενώ αέρος, δεν είναι δυνατόν να γράψεις ένα αστυνομικό βιβλίο που να μη σχολιάζει την κοινωνία στην οποία συμβαίνει. Όχι πως δεν γράφονται και τέτοια αστυνομικά, αλλά νομίζω ότι οι ήρωές τους είναι χάρτινοι. Το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο ενός βιβλίου είναι απαραίτητο, όσο η δεμένη πλοκή και οι τρισδιάστατοι ήρωες. Καταλαβαίνουμε την εγκληματικότητα, όταν κατανοούμε το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται.

Για παράδειγμα, η άνθηση του Nordic noir δεν είναι ανεξάρτητη από την Πτώση του Τείχους, την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τις πληθυσμιακές μετακινήσεις που ακολούθησαν. Όπως και για να κατανοήσουμε τους συγγραφείς του μεσογειακού νουάρ θα πρέπει να σκεφτούμε ποια κοινά στοιχεία έχουν όλοι οι λαοί της λεκάνης της Μεσογείου, τις διαρκείς μετακινήσεις τους από τη βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη και το ανάποδο. Και τι θα ήταν το hardboiled αστυνομικό αν δεν διαδραματιζόταν την εποχή του μεγάλου Κραχ του 1929 και της Ποτοαπαγόρευσης στις ΗΠΑ; Το κάδρο της πλοκής μάς διδάσκει την Ιστορία, θα τολμούσα να πω. 

— Είμαστε σε μια πανδημία που μπορεί να είναι σε σχετική ύφεση, αλλά είναι ορατά τα σημάδια της: περισσότερη βία, θυμός, νευρικότητα και μια αίσθηση μόνιμης ανασφάλειας. Πώς μας επηρεάζει αυτή η εποχή και πόσο επηρεάζει μια συγγραφέα;

Η βία ξεσπάει πιο εύκολα σε τέτοιες συνθήκες περιορισμού, κοινωνικού και συναισθηματικού. Αλλά η κοινωνία μοιάζει περισσότερο έτοιμη να αφουγκραστεί τα θύματα, αφού ίσως οι άνθρωποι κατανοούν ότι απέναντι στο Κακό είμαστε όλοι ίσοι και εξίσου ευάλωτοι.

Οι εκρήξεις αυτές με επηρεάζουν, με ταράζουν πολύ και με ανησυχούν, αλλά συγχρόνως αποτελούν την πρώτη ύλη της δουλειάς μου. Βλέπετε, μου/μας έλαχε να γεννηθούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, όπως έλεγαν οι Κινέζοι.

— Ποιο τέλος προτιμάτε να έχουν τα βιβλία σας και γιατί;

Θέλω το τέλος τους να είναι ρεαλιστικό, ανοιχτό όσο το επιτρέπει η πλοκή, ώστε να απομένει μια αχτίδα αισιοδοξίας στον αναγνώστη. Αποφεύγω την υπερβολική βία γιατί πιστεύω ότι είναι εθιστική, όπως η πορνογραφία, και η ζάχαρη: όσο περισσότερη καταναλώνεις, τόσο μεγαλύτερη δόση χρειάζεσαι.

Είναι αυτονόητο ότι στα αστυνομικά βιβλία υπάρχουν φόνοι, βία, εγκληματικότητα, αποφεύγω όμως τις ηδονοβλεπτικές περιγραφές των θυμάτων, την κακοποίηση παιδιών και ζώων, τους ποταμούς αίματος και τις ανατριχιαστικές περιγραφές βασανιστηρίων. Είμαι της σχολής Χίτσκοκ: ο τρόμος δεν βρίσκεται στον πυροβολισμό αλλά στην αναμονή του.

Χίλντα Παπαδημητρίου: «Όλοι χρειαζόμαστε μια ήσυχη γωνιά για να γλείψουμε τις πληγές μας» Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO
Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Βαγγέλη Γιαννίση, πώς λειτουργεί το Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Ελληνικής Αστυνομίας;

Βαγγέλης Γιαννίσης / Ένας συγγραφέας στα άδυτα της ΓΑΔΑ

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Βαγγέλη Γιαννίση με τίτλο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» είναι ένα non-fiction που παρουσιάζει αληθινά εγκλήματα μέσα από τις ιστορίες των αστυνομικών που τα εξιχνίασαν και προέκυψε έπειτα από πολύμηνες συνεντεύξεις και έρευνα στα άδυτα της ΓΑΔΑ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
linn ullmann bergman

Βιβλίο / Η ανεξιχνίαστη πατρική φιγούρα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Μια συζήτηση με την Χίλντα Παπαδημητρίου

Η Χίλντα Παπαδημητρίου μιλά για τις περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις και την έννοια της συμφιλίωσης, επιλέγοντας αποσπάσματα από την «Ανησυχία», το νέο βιβλίο της Λιν Ούλμαν, κόρης του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και της Λιβ Ούλμαν, που μετέφρασε στα ελληνικά (εκδ. Μεταίχμιο).
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ