Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Απομονωμένη εδώ και καιρό σε ένα μικρό χωριό μιας ιρλανδικής βουνοκορφής, η ερμηνεύτρια ζει ασκητική ζωή, στο ησυχαστήριο της, γεμάτο από τζαμαρίες που της επιτρέπουν να απολαμβάνει τη φύση.

Sinéad O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη;

0

«Μακριά από το χωριό που ζω, τώρα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη Σινέντ όπως ήταν παλιά. Εδώ όμως, κανείς δεν νοιάζεται, κάτι που είναι υπέροχο για εμένα. Είναι υπέροχο να έχεις φίλους».

Για περίπου 2 δεκαετίες ήταν απερίγραπτα βολικό η άλλοτε δόξα των '90s, Σινέντ Ο’Κόνορ, να παρουσιάζεται ως μία εκτροχιασμένη, ημίτρελη κοπέλα που πήρε το στραβό μονοπάτι και κατέληξε να κυνηγιέται μεταξύ ζωής και θανάτου, ψυχιατρικών κλινικών και διασυρμού στα media.

Ήταν βολικό γιατί πίσω από τη γνήσια απελπισία της και τις απόπειρες αυτοκτονίας κρυβόταν το γνώριμο πια εγκληματικό μοτίβο, με το οποίο η βιομηχανία του θεάματος κοουτσάρει τα πιο αδύναμα «παιδιά» της και δη τις γυναίκες.

Το είδαμε και με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς που ακόμη παλεύει και με την Έιμι Γουάινχάουζ που δεν τα κατάφερε και με τη Γουίτνεϊ Χιούστον. Καμία από τις τρεις δεν είχε υπολογίσιμη οικογενειακή στήριξη, και τις τρεις τις αντιμετώπιζαν σαν τις χήνες με τα χρυσά αυγά και οι τρεις είχαν παρόμοια αυτοκαταστροφική διαδρομή, με την Μπρίτνεϊ να τη γλιτώνει ξυστά κάθε φορά.

«Το να ταμπελώνεις κάποιον ως τρελό είναι μία βρόμικη ιδεολογική δουλίτσα. Είναι ένας μάλλον ολισθηρός τρόπος για να αναφέρεσαι στις ψυχικές παθήσεις. Αλλά είναι και επικίνδυνη ταμπέλα που λίγο αφορά το πώς δουλεύει το μυαλό ενώ ανθρώπου. Αφορά κυρίως το πώς "σερβίρεις" αυτό τον άνθρωπο στην κοινή γνώμη και πώς αυτή τον αφομοιώνει. Το να αποκαλείς κάποιον τρελό είναι η απόλυτη "τιμωρία σιωπής". Του ληστεύεις την ίδια του την προσωπικότητα και τον παρατάς πίσω γυμνό».

Η Ο’ Κόνορ, ωστόσο, εξ αρχής υπήρξε μία πολύ πιο μασίφ περίπτωση, υπό την έννοια, ότι ασχέτως του νεαρού της ηλικίας και του πολύ κακού οικογενειακού background διέθετε συγκρότηση και ωριμότητα που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν συστατικά ισόβιας επιτυχίας. Όμως, τα πράγματα, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν εξελίχθηκαν έτσι.

Λαμβάνουμε υπ΄όψιν όλα τα παραπάνω, όλο αυτό το mainstream αφήγημα, όμως, για πρώτη φορά δεν έχει σημασία το τι πιστεύουμε εμείς. Για πρώτη φορά, δίνει τη δική της εκδοχή για όλο αυτό εκείνη και καθόλου δεν πιστεύει ότι όσα έκανε μέχρι σήμερα τερμάτισαν την καριέρα της. Την πήγαν πίσω. Την ευτέλισαν.

Για πρώτη φορά εξηγεί –και το κάνει θαυμάσια– γιατί όλη της η πορεία, με τις εξαιρετικά μελανές στιγμές, ήταν ένα ταξίδι αυτοπραγμάτωσης που ποτέ δεν την έβγαλε από το πραγματικό της κέντρο, από τον δρόμο που ούτως ή άλλως θα ακολουθούσε, ενδεχομένως με λιγότερες απώλειες και περισσότερο σεβασμό από τα ανθρωποφάγα media.

Απομονωμένη εδώ και καιρό σε ένα μικρό χωριό μιας ιρλανδικής βουνοκορφής, η ερμηνεύτρια ζει ασκητική ζωή, στο ησυχαστήριο της, γεμάτο από τζαμαρίες που της επιτρέπουν να απολαμβάνει τη φύση. Καπνίζει πολύ, ασταμάτητα, φορά χιτζάμπ στο αιωνίως ξυρισμένο κεφάλι της και ετοιμάζει τη βιογραφία της.

Μια βιογραφία στην οποία υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, πως το live σκίσιμο της φωτογραφίας του Πάπα, όχι απλώς δεν της έκανε κακό, σβήνοντας βιαίως το μουσικό της άστρο, αλλά την έφερε όσο πιο κοντά σε αυτό που η ίδια θεωρούσε επιτυχία: την αλήθεια της ζωής της και των όσων πίστευε.

Όπως αποκαλύπτει σε μία σύντομη, αλλά εξαντλητική, λόγω αποκαλύψεων, συνέντευξή της στους New York Times, απολαμβάνει τη μοναξιά της σε τέτοιο βαθμό, που στο σπίτι-παρατηρητήριο που έχει δημιουργήσει, έχει επιλέξει λίγα και ως επί το πλείστον άβολα έπιπλα, ώστε οι λιγοστοί επισκέπτες της να μη θέλουν να κάτσουν για πολύ μαζί της. Γιατί, όπως λέει, τα έχει βρει εδώ και χρόνια με τον εαυτό της και η μοναξιά της είναι η καλύτερη παρέα που θα μπορούσε να έχει.

«Αντίθετα με όσα πιστεύουν όλοι, εγώ θεωρώ ότι η επιτυχία που έκανε τότε ο δίσκος με έβγαλε από τον δρόμο μου και ότι το να σκίσω live τη φωτογραφία του Πάπα με έβαλε ξανά στην αρχική τροχιά μου» γράφει σε κάποιο σημείο της βιογραφίας της.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Το δημοσίευμα των NYTimes στο οποίο για πρώτη φορά εξηγεί –και το κάνει θαυμάσια– πώς όλη της η πορεία, με τις εξαιρετικά μελανές στιγμές, ήταν ένα ταξίδι αυτοπραγμάτωσης που ποτέ δεν την έβγαλε από το πραγματικό της κέντρο

Στη δημοσιογράφο του κορυφαίου αμερικανικού Μέσου δεν λέει κάτι που δεν έχει υποστηρίξει στις λίγες συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει μέσα στα προηγούμενα χρόνια. Ότι έβλεπε τον εαυτό της σαν ένα πανκ διαμαρτυρόμενο φρικιό που πήγε να παγιδεύσει η βιομηχανία της ελαφράς ποπ.

«Τα ΜΜΕ με έκαναν να μοιάζω με τρελή, επειδή δεν συμπεριφερόμουν σαν γνήσια ποπ σταρ. Αλλά για εμένα το να είσαι κάτι τέτοιο σήμαινε ότι βρισκόσουν σε ένα είδος φυλακής. Έπρεπε να είσαι το καλό κορίτσι» λέει η Ο’ Κόνορ και συνεχίζει με ένα χτύπημα για το οποίο μάλλον δεν ήταν έτοιμη η συνομιλήτρια της.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Οι δημοσιογράφοι έχουν περικυκλώσει τη Σινέντ Ο 'Κόνορ με τον τότε σύντροφό της, Χιου Χάρις, Ιούλιος 1990. Φωτ.: James/Mirrorpix/Getty Images/Ideal Image

«Το να ταμπελώνεις κάποιον ως τρελό είναι μία βρόμικη ιδεολογική δουλίτσα. Είναι ένας μάλλον ολισθηρός τρόπος για να αναφέρεσαι στις ψυχικές παθήσεις. Αλλά είναι και επικίνδυνη ταμπέλα που λίγο αφορά το πώς δουλεύει το μυαλό ενώ ανθρώπου. Αφορά κυρίως το πώς "σερβίρεις" αυτό τον άνθρωπο στην κοινή γνώμη και πώς αυτή τον αφομοιώνει. Το να αποκαλείς κάποιον τρελό είναι η απόλυτη "τιμωρία σιωπής". Του ληστεύεις την ίδια του την προσωπικότητα και τον παρατάς πίσω γυμνό» λέει η Ο’ Κόνορ σε μία έξοχη ανάλυση τού τι πραγματικά της προξένησαν τα media και η συνεργασία τους με τη μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια.

Με μνημειώδη διαύγεια η Ο’ Κόνορ αναφέρεται στον τρόπο που κακοποιήθηκε ή τουλάχιστον δεν έτυχε ποτέ καμίας προστατευτικής στήριξης από διασημότητες όπως η Μαντόνα. Δεν ξεχνά ότι ο Τζο Πέσι υποστήριξε ότι άνετα θα τη χτύπαγε γι’ αυτό που έκανε με τη φωτογραφία του Πάπα. Δεν ξεχνά την ειρωνεία της «Βασίλισσας της Ποπ», ούτε ότι ο Φρανκ Σινάτρα την αποκάλεσε «απερίγραπτα ηλίθια». Δεν ξεχνά ότι τη μέρα που έσκισε τη φωτογραφία του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, ουσιαστικά ξεκινούσε η... κυνηγετική περίοδος εναντίον της.

«Δεν μετανιώνω καθόλου που το έκανα. Ήταν έξοχο. Αλλά ήταν και εξόχως τραυματικό. Μόλις άνοιγε η πιο σοβαρή περίοδος εναντίον μου, κατά την οποία ο κόσμος θα με αντιμετώπιζε πλέον σαν μία τρελή σκύλα» λέει. Και το τραγικό είναι ότι έχει δίκιο, Μέχρι τότε κανείς δεν μιλούσε ανοιχτά γι’ αυτό που σήμερα είναι κανονικότητα, πικρή κατακτημένη γνώση και αφορά το ατέλειωτο σκάνδαλο παιδοφιλίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Η Ο ΄Κόνορ μίλησε ανοιχτά για την ντροπή του Βατικανού πριν από την «Κακή Εκπαίδευση» του Αλμοδόβαρ ή το «Spotlight», που ανάγκασε τους πάντες να κοιτάξουν στα τρίσβαθα της κακοποιητικής κατήχησής τους στην Αμερική.

Όμως, τώρα πια η εποχή τη δικαιώνει. Τότε δεν υπήρχε πολιτική ορθότητα και ευαισθησίες για τον διασυρμό της και όλοι οι «-ισμοί» ξεμπούκωναν με αγριότητα ίσως στο ωραιότερο πρόσωπο στο οποίο έκανε ποτέ γκρο πλαν ο φακός των video clips των fancy ‘90s.

Και ίσως υπήρξε πολλά –μόνη, μπερδεμένη, διαλυμένη από το οικογενειακό περιβάλλον και τη μητέρα της, έρμαιο των γνωριμιών της εποχής και των δημοσίων σχέσεων των δισκογραφικών– όμως, ποτέ δεν υπήρξε μειωμένης αντίληψης.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Μεγάλωσε, ως κόρη Καθολικής που κακοποιούνταν συχνά από την ίδια της τη μητέρα.

Οπότε γνωρίζει πολύ καλά ότι αν τότε κάτι αντίστοιχο το είχε πράξει ένας άντρας, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πολλοί εμπλεκόμενοι με τα μουσικά πράγματα, μεταξύ των οποίων και ο φίλος της Μπομπ Γκέλντοφ, εκτιμούν ότι η Ο’ Κόνορ πλήρωσε το τίμημα του φύλου και της ιρλανδικής καταγωγής της. Άλλωστε, η μουσική βιομηχανία βρίθει από άντρες καλλιτέχνες που ξεκίνησαν την καριέρα τους με προκλητικές ενέργειες, που έγιναν μόνο και μόνο για να σοκάρουν, ή ακόμη χειρότερα τη συνέχισαν, διοχετεύοντας τις πολιτικές τους απόψεις στο μουσικό τους γίγνεσθαι, όταν δεν είχαν τίποτε άλλο να δώσουν πια καλλιτεχνικά.

Όμως, για τα βαθιά νυχτωμένα και εκδικητικά ‘90s η Σινέντ ήταν ένα παλιοκόριτσο που έβγαλε γλώσσα στα ιερά και τα όσια και κάποιος έπρεπε να τη σκουπίσει από τη μέση. Για εκείνην, το να λέει αυτό που πραγματικά πιστεύει είναι μέχρι σήμερα το πιο απελευθερωτικό πράγμα της ζωής της και όχι η καταστροφή της. Άλλωστε, δείγματα γραφής είχε δώσει από την εφηβεία της κι από την προσπάθειά της να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ.

Στα τέλη Φεβρουαρίου 2020, η O'Connor εμπνεύστηκε να γράψει ένα τραγούδι με τίτλο "Horse on the Highway". Αυτό το ακατέργαστο, αδημοσίευτο demo ηχογραφήθηκε στο σπίτι της στην Ιρλανδία.

Τότε, οι αετονύχηδες των στούντιο, αντιμέτωποι με την αφτιασίδωτη καλλονή που έπιανε υψηλές οκτάβες χωρίς προσπάθεια, είχαν επιχειρήσει να της μάθουν να «ντύνεται σαν γυναίκα», να αφήσει τα μαλλιά της να μακρύνουν, ακόμη και να κάνει έκτρωση, όταν ήταν ήδη έγκυος στον γιο της. Την απάντηση την πήραν, όταν πήγε και ξύρισε το κεφάλι της γουλί και αποφάσισε να κυκλοφορεί σαν άφυλη κοσμοκαλόγρια ανάμεσα σε φαινομενικά νορμάλ ανθρώπους.

Όσο για τη σχέση της με τον Prince, τον άνθρωπο που της έδωσε το «Nothing Compares 2U» για να γίνει αιώνια επιτυχία, η Ο’Κόνορ, αν και είχε ορκιστεί ότι θα έγραφε γι’ αυτήν μόνο όταν «θα ήταν πια πολύ γριά», πλέον αποφασίζει να μιλήσει.

Για τις βραδιές στο μακάβριο ανάκτορό του, για τα βίαια παιχνίδια που έπαιζε μαζί της και μπορούσαν να ξεκινήσουν από έναν τάχα αθώο μαξιλαροπόλεμο, ενώ ο ίδιος είχε γλιστρήσει στη μαξιλαροθήκη κάποιο αιχμηρό αντικείμενο για να την τραυματίσει. Για τις νύχτες καταδίωξης και παρακολούθησης, όταν εκείνη είχε καταφέρει να αποδράσει από την έπαυλη και για τον ανηλεή πόλεμο που της επιφύλαξε, όταν αποφάσισε να τερματίσει κάθε σχέση μαζί του.

«O Prince είναι ακόμη ο τύπος του καλλιτέχνη που αποθεώνεται για τη δημιουργική του τρέλα. Είναι όμως άλλο πράγμα να είσαι ο τρελός καλλιτέχνης και άλλο να είσαι απλώς ένας βίαιος άνθρωπος που κακοποιεί γυναίκες» εξηγεί.

Και η κακοποίηση στη ζωή της Ο’ Κόνορ δεν ήταν μια άγνωστη γη, στην οποία πάτησε γνωρίζοντας τον Prince. Μεγάλωσε, ως κόρη Καθολικής που κακοποιούνταν συχνά από την ίδια της τη μητέρα. Στο νηπιαγωγείο, έβγαινε πάντα πρώτη, όταν έπαιζαν «βαρελάκια» και έπρεπε να γίνει μια μικρή μπαλίτσα για να χωρέσει κάπου. «Δεν ήξεραν ότι έβγαινα πρώτη γιατί είχα προπονηθεί σκληρά στο να γίνομαι κάτι τέτοιο στο ίδιο μου το σπίτι» λέει με πικρία.

Πάνω από το πρόσκεφαλο της κακοποιητικής μητέρας της κρεμόταν ένα πορτρέτο του Πάπα. Η Σινέντ το ξήλωσε, όταν η μητέρα της πέθανε και εκείνη είχε ήδη περάσει στο άλλο στάδιο κακοποίησης της ζωής της, αυτόν από τα media και τους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας.

«Το να σε κακοποιούν ως παιδί είναι μια κρίση ταυτότητας. Και μετά η διασημότητα είναι μια κρίση ταυτότητας, οπότε εγώ βρέθηκα κατευθείαν από τη μια κρίση στην άλλη» λέει η γυναίκα που πέρασε σχεδόν 6 χρόνια σε ψυχιατρικές κλινικές και που κατέρρευσε ολοκληρωτικά λίγο μετά το 2015, όταν υπεβλήθη σε υστερεκτομή.

Sinead O’ Connor: Μήπως ήρθε η ώρα της δικαίωσης για όλους τους διασυρμούς που υπέστη; Facebook Twitter
Εκείνο για το οποίο είναι γνήσια φειδωλή είναι για το πνευματικό της ταξίδι που την έστειλε στον Ισλαμισμό, αλλά από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνεται κανείς ότι στο βιβλίο θα υπάρχει ικανοποιητική εξήγηση και γι’ αυτή την επιλογή της. Φωτ.: Debbie Hickey/Getty Images/Ideal Image

Τότε ήταν που ξεκίνησε να γράφει τις «Αναμνήσεις» της, περισσότερο για να ευχαριστήσει τους ανθρώπους της κλινικής St Patrick που τη φρόντισαν, όπως λέει, με απαράμιλλη στοργή και αφοσίωση. Ήθελε να πειθαρχήσει στις εκκλήσεις τους, να βρει κάτι που θα την κρατήσει στη ζωή, διαυγή.

Τώρα πια, γνωρίζοντας ότι υποφέρει από μετατραυματικό στρες και διαταραχή προσωπικότητας, είναι πιο εύκολο να ξεσκαρτάρει αναμνήσεις, κάποτε με σοβαρά κενά και κάποτε με λίγο πικρό χιούμορ. Όπως χαρακτηριστικά λέει, τώρα πια, όταν παλεύει να θυμηθεί κάτι και δεν τα καταφέρνει με τίποτα, ξέρει ότι είναι για καλό. Στο δούναι και λαβείν της όλα αυτά τα χρόνια με τις ψυχιατρικές κλινικές, έμαθε να εμπιστεύεται το σύμπαν του ασυνείδητου που καταπίνει ό,τι δεν πρέπει να θυμάσαι, για την ασφάλεια της ψυχής σου.

Μάλιστα, πλέον είναι σε θέση να γνωρίζει ότι είναι «survivor», βλέποντας με αγνό ενδιαφέρον αυτό που συνέβη στην Έιμι Γουάινχάουζ και αυτό που εδώ και καιρό τεκταίνεται με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς, την οποία, όπως λέει, συμπονά απεριόριστα.

«Αυτό που έκαναν στην Μπρίτνεϊ εκείνο το βράδυ είναι αηδιαστικό! Όταν βλέπεις κάποιον στον δρόμο, σε αυτή την κατάσταση, να κλαίει και να είναι χαμένος, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Τον αγκαλιάζεις, τον καθησυχάζεις, αναζητάς βοήθεια για λογαριασμό του. Σίγουρα πάντως δεν τον τραβάς φωτογραφίες και δεν τον κράζεις για τρελό» εξηγεί, και είναι σαν κάποιος να το εξηγεί για πρώτη φορά μετά τον διασυρμό της ταλαιπωρημένης τραγουδίστριας.

Εκείνο για το οποίο είναι γνήσια φειδωλή είναι για το πνευματικό της ταξίδι που την έστειλε στον Ισλαμισμό, αλλά από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνεται κανείς ότι στο βιβλίο θα υπάρχει ικανοποιητική εξήγηση και γι’ αυτή την επιλογή της.

Το απολύτως σίγουρο είναι ότι η Ο ’Κόνορ για πρώτη φορά, μετά από τουλάχιστον μία δεκαετία, φαίνεται να έχει τον έλεγχο της ζωής και της σκέψης της. Ίσως γιατί οι αλλαγές που συντελέστηκαν αυτήν τη δεκαετία κάπως την έπεισαν ότι δεν ήταν στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Απλώς, το timing της εξόδου της στο φως ήταν συναφές με το υπόλοιπο πλαίσιο της ζωής της: απολύτως κακοποιητικό, δηλαδή.

ΠΗΓΕΣ: New York Times, Snl, Rolling Stone, Decider

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς η πατριαρχία κατέστρεψε την Μπρίτνεϊ Σπίαρς

Μουσική / Πώς η πατριαρχία κατέστρεψε την Μπρίτνεϊ Σπίαρς

Από τα πρώτα λεπτά του πολύκροτου ντοκιμαντέρ των New York Times, «Framing Britney Spears», συνειδητοποιείς ότι δεν γνωρίζεις τίποτα για την τραγική ιστορία μίας από τις πιο αγαπημένες και παρεξηγημένες ποπ σταρ του πλανήτη.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Ρεπορτάζ / Ποιοι θα πληρώσουν τις απάτες του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η κυβέρνηση ομολόγησε την αποτυχία της στην αντιμετώπιση του πελατειακού κράτους, οι κανονικοί αγρότες όμως, που δεν συμμετείχαν στις απάτες, είναι αυτοί που κυρίως θα πληρώσουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ