Αντλώντας υλικό από δύο φάρσες του 19ου αιώνα και εξωθώντας το στα άκρα, ένας μεγάλος ανανεωτής του ευρωπαϊκού θεάτρου, ο ασυμβίβαστος μαιτρ της μουσικότητας Κριστόφ Μαρτάλερ έρχεται για πρώτη φορά στη Στέγη.
Ο Κριστόφ Μαρτάλερ, δίνει για πρώτη φορά το «παρών» στη Στέγη με μια ιδιοσυγκρασιακή φάρσα, βασισμένη στο έργο του Γάλλου κωμωδιογράφου του 19ου αιώνα, Ευγένιου Λαμπίς.
Δύο οικογένειες ευυπόληπτων αστών συναντιούνται με αφορμή τον επικείμενο γάμο των τέκνων τους και, αδυνατώντας να συνεννοηθούν, τραγουδούν σαν να μην υπάρχει αύριο, χορεύουν σέικ, σφηνώνουν σε ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, υποφέρουν από ρινορραγία και φλυαρούν περιφέροντας βαλσαμωμένα ζώα. Η συμπεριφορά τους είναι εξίσου ακατανόητη με τις συζητήσεις τους, λόγω μιας αντικειμενικής δυσκολίας: η μία οικογένεια μιλά αποκλειστικά τη γαλλική γλώσσα και η άλλη τη γερμανική. Με το ευφυές εύρημα της διγλωσσίας, ο Κριστόφ Μαρτάλερ τονίζει την αφασία των αυτάρεσκων μπουρζουάδων του, στραπατσάρει τους αβρούς τρόπους τους και αμφισβητεί το μακάριοβίο τους, ενώ παράλληλα παρωδεί την ασυνεννοησία στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο χώρος και ο χρόνος στο ευρωπαϊκό θέατρο δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιοι μετά τον Κριστόφ Μαρτάλερ. Εδώ και δύο δεκαετίες, ο ρηξικέλευθος και πολυβραβευμένος Ελβετός σκηνοθέτης παρατηρεί τον κόσμο μας και τον ανακατασκευάζει με ευαισθησία ποιητική και σχολαστικότητα σχεδόν επιστημονική. Ο Μαρτάλερ, με το μελαγχολικό χιούμορ και την πολιτικά, κοινωνικά και υπαρξιακά φορτισμένη θεατρικότητά του, επανανοηματοδοτεί την έννοια του κωμικού. Υπονομεύει με τον ακαταμάχητο υπερρεαλισμό του την κομψότητα του βωντβίλ και δίνει ένα νέο ορισμό στο μπουρλέσκο, διατηρώντας παράλληλα ανέπαφο το εκκεντρικό του ιδίωμα: αδιαπραγμάτευτη μουσικότητα, εκλεπτυσμένη ειρωνεία, στοχαστικός λυρισμός και εσκεμμένα επιβραδυμένοι ρυθμοί.
σχόλια