"Κίεβο": Πολύ δράμα για το τίποτα

"Κίεβο": Πολύ δράμα για το τίποτα Facebook Twitter
0

"Κίεβο": Πολύ δράμα για το τίποτα Facebook Twitter
Μετά το Ροτβάιλερ του Ισπανού Γκιγέρμο Έρας, έργο με ενδιαφέρουσα υπόθεση, αλλά αδύναμη δραματουργία, το οποίο η Ελένη Σκότη και η ομάδα Νάμα ξανάγραψαν για τις ανάγκες της παράστασης στο Θέατρο Επί Κολωνώ, άλλοένα έργο του ισπανόφωνου τόξου, το Λα Τσούνγκα του Μάριο Βάργκας Λιόσα, βρήκε φιλόξενη στέγη στο θέατρο της οδού Ναυπλίου. Η επιστροφή της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στα λεγόμενα περιφερειακά θέατρα, η καλή ερμηνεία της και η εύστοχη σκηνοθεσία της Σκότη εξασφάλισαν επί διετία το ενδιαφέρον και την προσέλευση των θεατών. Η απορία, ωστόσο, παρέμεινε αναπάντητη: γιατί αυτό το έργο, με αυτά τα χαρακτηριστικά (ατμόσφαιρα Φαρ Ουέστ, αλλά στη Λατινική Αμερική, με τα απαραίτητα στοιχεία λατινοαμερικάνικου «μαγικού ρεαλισμού») τη δεδομένη στιγμή; Σε ποια ανάγκη δική μας, εδώ, ανταποκρίθηκε;

Η φετινή πρόταση του Επί Κολωνώ, το Κίεβο του Σέρχιο Μπλάνκο από την Ουρουγουάη, επαναφέρει το ερώτημα μετ’ επιτάσεως: γιατί επιλέχθηκε ένα τόσο αδύναμο έργο, που αν και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την «υπεραξία» του Βυσσινόκηπου του Τσέχωφ (αποτέλεσε, λέει, πηγή έμπνευσης και αναφοράς για τον συγγραφέα), βυθίζεται γρήγορα εξαιτίας ειδολογικής σύγχυσης, ισχνής υπόθεσης, αδύναμων διαλόγων και σκιωδών χαρακτήρων;

Το επώδυνο πολιτικό παρελθόν στην ευρύτερη περιοχή της Νότιας Αμερικής σφράγισε, και εξακολουθεί να επηρεάζει, το έργο των συγγραφέων της. Οι αλλεπάλληλες δικτατορίες και επεμβάσεις των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσει των χωρών τους και οι χιλιάδες πολίτες που βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν λόγω των πολιτικών ιδεών τους, χωρίς να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη, στοιχειώνει τη γραφή τους. Το 1971 ο Ουρουγουανός Εντουάρντο Γκαλεάνο έγραφε για τις «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», το 2003 ο Μπλάνκο (γεννημένος το 1971!) επανέρχεται για να μιλήσει εκ νέου για το εγκληματικό παρελθόν που παραμένει θαμμένο στη σιωπή της δειλίας ή της συνενοχής.

Όπως συμβαίνει και στο Χώμα (1998) του Ισπανού Χοσέ Ραμόν Φερνάντεζ (που είδαμε πριν από λίγους μήνες στην αυλή ενός σπιτιού στην πλατεία Αυδή, σκηνοθετημένο από τη Γιολάντα Μαρκοπούλου), οι φόνοι που παραμένουν θαμμένοι στη σιωπή κάποτε θα «μιλήσουν», απαιτώντας τιμωρία και κάθαρση. Η αλληγορία είναι σαφής κι έχει το προτέρημα να μπορεί να «ταιριάζει» όχι μόνο με τα εγκλήματα του καθεστώτος του Φράνκο αλλά και με πολλές άλλες, φαινομενικά ξένες περιπτώσεις – γιατί όχι και με το «έγκλημα» που εξελίχθηκε και ολοκληρώνεται την τελευταία διετία στη χώρα μας από καθόλα νόμιμους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας.

Στο Κίεβο, πάλι, τα θύματα του αυταρχικού καθεστώτος έχουν βυθιστεί στην πισίνα ενός σπιτιού, που για χρόνια λειτούργησε ως τόπος ανακρίσεων και βασανιστηρίων των αντιφρονούντων. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού (ρόλος που ερμηνεύουν εναλλάξ η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Φιλαρέτη Κομνηνού) γνώριζε, αλλά σιωπούσε. Ο αδελφός της ήταν, άλλωστε, ένας εκ των βασανιστών. Πλην όμως, η εν λόγω γυναίκα, που συμβαίνει επιπλέον να είναι πρότυπο κακής μητέρας, έχει κι άλλα δράματα να αντιμετωπίσει: ένας γιος της πνίγηκε στην (ίδια) πισίνα, ο άλλος γιος της έμεινε παράλυτος έπειτα από ατύχημα και η κόρη της είναι εθισμένη στη μορφίνη!

Να πω μια ακόμα φορά ότι όταν η δοσολογία των δραματικών στοιχείων είναι υπερβολικά μεγάλη, το δράμα αποδραματοποιείται; Ε, αυτό συμβαίνει με το έργο του Μπλάνκο – κι ας αφήσουμε τον τσεχωφικό Βυσσινόκηπο στην ησυχία του.

Oλοι οι τίτλοι που προανέφερα έχουν ως συνδετικό κρίκο τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ, ειδική στις μεταφράσεις ισπανόφωνου θεάτρου. Να υποθέσουμε ότι κατευθύνει –και με τις ιδιότητες της φιλόλογου και θεατρολόγου– την Ελένη Σκότη, μεταξύ άλλων σκηνοθετών της αθηναϊκής θεατρικής σκηνής, σε έργα των οποίων τα χαρακτηριστικά δεν δικαιολογούν την επιλογή;

Όπως κι αν έχει, εδώ αποδεικνύεται η κρίσιμη θέση του μεταφραστή στη θεατρική παραγωγική αλυσίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι φάσεις με έντονη την παρουσία του αγγλόφωνου ή του γερμανόφωνου ή του ισπανόφωνου θεάτρου στις σκηνές της Αθήνας συνδέονται με φάσεις αυξημένης συμμετοχής στα πράγματα συγκεκριμένων μεταφραστών (που προτείνουν έργα που έχουν μεταφράσει).

Αγνοώ ποιες αρετές διέκριναν η Χατζηεμμανουήλ ή η Σκότη στο Κίεβο του Μπλάνκο. Αλλά σε μία πόλη όπου παρουσιάζονται κάθε χρόνο τόσο πολλά, καινούργια και παλιά, έργα απαιτείται διπλή σκέψη, και περίσκεψη, ως προς το τι επιλέγεται να ανέβει. Η επισήμανση αφορά ειδικά το Θέατρο επί Κολωνώ, το ρεπερτοριακό έλλειμμα του οποίου είναι σαφές: απουσία κλασικών και επιλογή έργων που δεν αποτελούν κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης θεατρικής γραφής. Εξού και έπειτα από αρκετά χρόνια ευσυνείδητης παρουσίας, το Επί Κολωνώ παραμένει ένα θέατρο εσωστρεφές, περιορισμένης επιδραστικότητας. Ήρθε, νομίζω, η στιγμή η Ελένη Σκότη να ξανακοιτάξει τα βασικά.

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ