Θαμμένοι ζωντανοί μέσα στις ουσίες

Θαμμένοι ζωντανοί μέσα στις ουσίες Facebook Twitter
5

Η εικόνα που έχουμε για τον τοξικομανή, και πιο λαϊκά για το περιφερόμενο πρεζόνι, που, είτε στον δρόμο είτε στη φυλακή είτε στους θεραπευτικούς χώρους επανένταξης, αναλώνει τη ζωή του ζητώντας τη δόση του και κατόπιν βοήθεια από τους ψυχοθεραπευτές, δεν είναι και τόσο θετική. Αρχικά ευθύνεται η ίδια η εμφάνισή του. Ο τοξικομανής χάνει σιγά-σιγά τις σάρκες του, εμφανίζει ένα πρόσωπο οστεώδες, άχρωμο, με βαθουλωμένα μάτια και χέρια χιλιοτρυπημένα από τη σύριγγα.

Συχνά δίνει την εντύπωση βασανισμένης σκιάς που έχει απολέσει κάθε θετική διάθεση έναντι της ζωής, ενώ τα ίδια τα μάτια του χάνουν προοδευτικά τη γνωστή κινητικότητα του βλέμματος. Άνδρας ή γυναίκα, στα πρώτα ή στα τελευταία στάδια, αποτελεί μια ζωντανή καταγγελία κατά της κοινωνίας, η οποία –διά του υποκόσμου της– κερδοσκοπεί σε βάρος άρρωστων παιδιών. Αν κάποτε γραφτεί μια Μαύρη Βίβλος των θανάτων από ναρκωτικά, το πρώτο που θα ταράξει τον αναγνώστη θα είναι η ηλικία των θυμάτων. Νέοι οι περισσότεροι, έφηβοι, νεαρά κορίτσια, συχνά πανέξυπνοι φοιτητές, παιδιά από «καλά σπίτια», όπως λέμε. Αλλά τα ναρκωτικά, ναρκωτικά.

Σε αυτό το τολμηρό και μεθοδικό βιβλίο της Κατερίνας Μάτσα (χαίρομαι που κατάγεται από την Αρτάκη Ευβοίας) μπορούμε να παρακολουθήσουμε ευάριθμες περιπτώσεις τοξικομανών και συνάμα αντίστοιχες προσπάθειες θεραπείας. Τα θέματα είναι τέσσερα: ο θάνατος και το πένθος, η κρύπτη και το φάντασμα. Ο αναγνώστης μπορεί, βέβαια, να ακολουθήσει τη μέθοδο του βιβλίου, ήτοι να διεξέλθει πρώτα το θεωρητικό τμήμα («Ο τοξικομανής και ο θάνατος», «Η απώθηση του θανάτου και του πένθους», «Η εργασία του πένθους») και κατόπιν να παρακολουθήσει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις τοξικομανών που παραδόθηκαν στις ναρκωτικές ουσίες λόγω οικογενειακών και άλλων ατυχιών που τους εξώθησαν στο μη περαιτέρω. Το ίδιο ισχύει και για τις τρεις ενότητες της έρευνας, που χαρακτηρίζεται από επαγγελματικό ήθος, θεωρητική και εμπειρική γνώση και συνάμα από ένα ψύχραιμο φλέγμα που μόνο άνθρωπος που έχει αφοσιωθεί στους ασθενείς του μπορεί να διαθέτει.

«Παρατηρήσαμε αρχικά», γράφει η συγγραφέας, «ότι στο ιστορικό της οικογένειας των τοξικομανών αναφέρονται πολλοί θάνατοι, συνήθως πρόωροι και απροσδόκητοι. Το πένθος γι’ αυτούς τους νεκρούς δεν έγινε εφικτό, για πολλούς λόγους, ιδιαίτερους για τον καθένα. Η έναρξη της χρήσης ουσιών τοποθετείται, συνήθως, χρονικά μετά την τραυματική απώλεια και το αδύνατο πένθος της».

«Από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα, οι δημογραφικές μεταβολές, η βιομηχανική επανάσταση και η πρόοδος της Ιατρικής άλλαξαν τη στάση των ανθρώπων απέναντι στον θάνατο. Η απώλεια ενός οικείου και ο χρόνος του πένθους δεν αποτελούν πλέον μια εμπειρία στην οποία συμμετέχει και το κοινωνικό σώμα».

Μετά ακολουθεί το συγκεκριμένο παράδειγμα. Η Ελένη είναι 25 ετών, εξαρτημένη από ηρωίνη και κοκαΐνη εδώ και τρία χρόνια. Συνοδεύεται από τη μητέρα της. Δεν φαίνεται να έχει κανένα κίνητρο για απεξάρτηση. Είναι ευγενής και συνεργάσιμη. Ομολογεί ότι έκανε χρήση ηρωίνης το προηγούμενο βράδυ. Γεννήθηκε σε χώρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης απο πατέρα Ρώσο και μητέρα Ελληνίδα (κόρη Έλληνα πολιτικού πρόσφυγα) κ.λπ.

Το εξόχως χαρακτηριστικό σε όλους σχεδόν τους τοξικομανείς που αναφέρει αυτό το κεφάλαιο είναι ότι έρχονται από το «παραπέτασμα» ή τον δύοντα σοσιαλισμό, ανήκουν σε οικογένειες που ατύχησαν κι έχασαν πολλά μέλη τους από ατυχήματα, όπως στην περίπτωση του Αλέξανδρου, που γεννήθηκε στον Καύκασο από Γεωργιανό πατέρα και μάνα Ελληνίδα. Τόσο πριν όσο και μετά την έλευση στην Ελλάδα συνέβησαν πολλοί θάνατοι, με άμεση συνέπεια ο Αλέξανδρος να στραφεί στην ηρωίνη. Ενήμερη για τις σύγχρονες έρευνες της ψυχανάλυσης όσο και της ψυχιατρικής, η Μάτσα επιμένει στην ασθένεια του παθολογικού πένθους, το οποίο δημιουργεί στον πενθούντα μιαν «ενδοψυχική κρύπτη», ένα είδος «κενοτόπιου μέσα στον ψυχισμό», που οφείλεται σε κάποιον ανεπεξέργαστο ψυχικό τραυματισμό και συνδέεται με κάποιο ανομολόγητο μυστικό και πιθανώς με αίσθημα ντροπής. Όντως, στην πόλη, και δη στη μεγάλη πόλη, ο θάνατος κάποιου οικείου προσώπου δεν τελείται υπό μορφή πένθιμης τελετής αλλά με πρακτικές ενέργειες, καθώς, συχνά, στο νεκροταφείο αναμένουν πολλοί νεκροί τη σειρά τους. Ακολουθεί η περίπτωση της Ηρώς και η Στέλλα με το ανέφικτο πένθος της.

Η έννοια της «κρύπτης» μεταφορικά κατανοείται ως κατάποση αυτού που έχει χαθεί, με τη μορφή ενός αντικειμένου. Έτσι, ο νεκρός φυλάσσεται ένδοθεν, η απώλειά του δεν γίνεται δεκτή από τον συγγενή, δεν μιλάει γι’ αυτόν, δεν τον πενθεί, αλλά ταυτίζεται μαζί του – διαδικασία που οι Αμπραάμ και Τόροκ αποκαλούν «ενδοκρυπτική ταύτιση». Αυτό το κεφάλαιο έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς το παρελθόν συναντά το παρόν που ακινητοποιήθηκε, κλείνοντας μέσα του μια ολόκληρη αφηγηματική ιστορία. Πρόκειται για «κρυπτοφορία» που γεννά καταθλίψεις, μανίες, μελαγχολίες, κλεπτομανίες, φετιχισμούς, αλκοολισμούς και ψυχοσωματικές διαταραχές. Παραδείγματα: η Κατερίνα και η κρύπτη του νεκρού πατέρα, η Νίκη και η κρύπτη της νεκρής μητέρας, η Θάλεια και η κρύπτη του νεκρού πατέρα κ.λπ.

Μια συγκλονιστική ανάλυση αφιερώνει η Μάτσα στο φαινόμενο που αποκαλείται «παιδί της αντικατάστασης». Το θέμα είναι πασίγνωστο, παρά το γεγονός ότι οι συνέπειες υπερβαίνουν κατά πολύ το συμβάν. Ο Φρόυντ ισχυρίζεται ότι η απώλεια ενός παιδιού προκαλεί στους γονείς μια ναρκισσιστική πληγή, η οποία κλονίζει βαθιά μια ιδανική εικόνα του Εγώ. Με άλλα λόγια, οι γονείς κατατρύχονται από αίσθημα ενοχής, καθώς κουβαλούν τον θάνατο που δεν κατάφεραν να εμποδίσουν, με ένα αίσθημα ντροπής. Ποια είναι η λύση;

Το παιδί της αντικατάστασης, ήτοι η γέννηση ενός νέου παιδιού, που θα πάρει τη θέση του θανόντος. Ως γνωστόν, στο νεογέννητο δίνουν το όνομα του νεκρού παιδιού, τα ρούχα του, τα παιχνίδια του, σάμπως το νεκρό και το ζωντανό να είναι ένα παιδί με δύο πρόσωπα. Ωστόσο, οι συγκρίσεις ανάμεσα στο θανόν και στο ζων, καθώς κλίνουν πάντα υπέρ του νεκρού, προκαλούν στο ζων αναίτια κατάθλιψη, ισχυρό αίσθημα μειονεξίας, αίσθημα εξάρτησης και μηδαμινότητας. «Πράγματι, το φάντασμα του νεκρού, επανενσαρκωμένο στο παιδί της αντικατάστασης, είναι εξαρχής επιφορτισμένο με μια αδύνατη αποστολή: να αντικαταστήσει τον αναντικατάστατο και να παραμείνει σε όλη του τη ζωή ζωντανή απόδειξη της αδικίας που έγινε με εκείνον τον θάνατο αλλά και της ανικανότητας των γονιών να τον αποτρέψουν, προστατεύοντας καλύτερα το παιδί που χάθηκε». Τυχαία, μήπως, το παιδί-φάντασμα προορίζεται να γίνει ένας «προδιαγεγραμμένος ασθενής»; Γράφει

η Μάτσα: «Πώς να φας, όταν έχεις πάρει τη θέση ενός νεκρού;».

Ακολουθούν παραδείγματα τοξικομανών που έκαναν συχνές απόπειρες αυτοκτονίας, του Γιάννη και του Ιάσονα.

Αρχή κάθε ψυχοθεραπευτή πρέπει να είναι ότι κάθε θεραπευόμενος χρειάζεται τον δικό του χρόνο για να λειτουργήσει, να σπάσει τη σιωπή του, να μιλήσει χωρίς να ντρέπεται, να γίνει ικανός να εκφράσει ελεύθερα τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, να “εναποθέσει” τα μυστικά του στα χέρια του ψυχοθεραπευτή του.

Πρέπει να συνάψει μια ισχυρή θεραπευτική συμμαχία με τον θεραπευόμενο και να του δώσει τον αναγκαίο χρόνο, διαθέσιμος πάντα να τον ακούσει, αποφεύγοντας κάθε τάση κατάχρησης της εξουσίας που του παρέχει ο ρόλος του, θέτοντάς του διαρκώς με ηρεμία, υπομονή και κατανόηση τα όρια, που πρέπει να τα σεβαστεί. Η ενσυναίσθηση του θεραπευτή θα του επιτρέψει να εισέλθει στον εσωτερικό κόσμο του θεραπευόμενου και να μοιραστεί τις συγκινήσεις του. Γι’ αυτό χρειάζεται να είναι πάντα ανοιχτός στον διάλογο, όχι ουδέτερος, αλλά παρεμβατικός, όπου χρειάζεται, για να καμφθούν οι αντιστάσεις και να βγουν στο φως όλα όσα αφορούν τα ψυχικά τραύματα που έχει το ιστορικό του, το ατομικό και το οικογενειακό, τα πρόσωπα, οι συνθήκες, οι αντιδράσεις, οι σκέψεις, τα συναισθήματα».

Βιβλίο
5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Ο (αγαπημένος μου) Φρόυντ ούτε που θα σκεπτόταν να αναλύσει 'τα ναρκωτικά'. Ακόμα η Αμερική δεν είχε επιβάλλει τη απαγόρευση, Ο ίδιος έπαιρνε κοκαΐνη κι έδινε και στην αραβωνιαστικιά του.Τη 'μάστιγα', την ενοποίηση σε ένα κοινωνικό γκρουπ την πέτυχαν οι φυλλαδες κι οι νόμοι για άλλες σκοπιμότητες.Σήμερα που αυτά έχουν αποδειχθεί, που ο πόλεμος κατά τον ναρκωτικών έληξε στον πολιτισμένο κόσμο, ανησυχώ όταν έρχονται ψυχίατροι που μελέτησαν πέντε δυστυχισμένες πουτάνες από τη Ρωσία κι άλλους τόσους απόκληρους νεαρούς και έφτιαξαν θεωρία.Η γενίκευση του πένθους που αυτομάτως θυματοποιεί το χρήστη ως τραυματισμένο και τη χρήση ως σύμπτωμα μου φαίνεται ξεπερασμένη.
Η κα Μάτσα είναι μορφή στο χώρο. Έχει δώσει τη ζωή της ολόκληρη. Εμμέσως, έχω ξαναγράψει εδώ πως είναι καιρός να πάρουμε σοβαρά και τη βιολογία της εξάρτησης. Μαζί με την όποια εποχιακή θεωρία [φροϋδική, γνωσιακή-συστημική κτλ], οφείλει η ακαδημαϊκή και κοινότητα να συμπεριλάβει τη σταθερά του βιολογικού μηχανισμού στη θεραπεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο άνθρωπος που ως έμβρυο εκτέθηκε σε οπιούχα. Σχετικές έρευνες, απ΄όσο ξέρω, δεν έχουν γίνει στην Ελλάδα, κι ας πρόκειται για υπαρκτό θέμα με δραματικές προεκτάσεις[και λίγα λέω]. Μη ξεχνάμε και τη σπουδαιότητα των διπλές διαγνώσεις [πχ διπολισμός και εξάρτηση].Η ακαδημία έχει αποτύχει,πάντως. Τα ποσοστά επιτυχίας τόσο των στεγνών όσο και των προγραμμάτων με υποκατάστατα είναι πάρα πολύ μικρά, σχεδόν αμελητέα. Η πολιτεία έχει αποτύχει και αυτή, χέρι-χέρι με τη "δικαιοσύνη".Διάβαζα πριν χρόνια το blog ενός πατέρα με γιο στην εξάρτηση. Οι λέξεις του ήταν κραυγές. Φώναζε στο αόρατο κοινό για ξεσηκωμό, να βγουν οι γονείς στους γνωστούς δρόμους και να πάρουν τα βαποράκια και τους έμπορους στο κατόπι με ρόπαλα και δοκάρια. Ο άνθρωπος ήταν στα αρχικά στάδια του πένθους. Με αφορμή, λοιπόν, τη λέξη πένθος και συνδέοντάς την με το κείμενο, να θυμίσω ότι δεν πενθεί μόνο ο εξαρτημένος. Μαζί του πενθούν οι γονείς του, τα αδέρφια του, ο/η σύζυγος και σίγουρα, τα παιδιά του.
"Θαμμένοι ζωντανοί μέσα στις ουσίες" ...ουσιες οπως... ψευτο-χριστιανισμος, ψευτο-πατριωτισμος, απανθρωπες "οικογενειακες αξιες", και τοσες αλλες "μπαρουφες"... ω ναι! ολες αυτες, και αλλες πολλες "ουσιες", στην κυριολεξια μπορουν να σπρωξουν πολλους σε "αλλλες ουσιες" οπως τα ναρκωτικα!
Οι βαρύγδουποι sensational τίτλοι του άρθρου ίσως να είναι παραπλανητικοί (το εύχομαι)Όμως πρόκειται γιαμια ψυχομελέτη για τη σχέση πένθους και τοξικομανίας- Ok, μια ακόμα θεωρία.. Μα ελπίζω να αναφέρει πως ούτε όλοι οι πενθούντες παίρνουν 'ναρκωτικά' ούτε όλοι οι ναρκωμανείς έχουν πένθος. Οπότε;