Η κα Μάτσα είναι μορφή στο χώρο. Έχει δώσει τη ζωή της ολόκληρη. Εμμέσως, έχω ξαναγράψει εδώ πως είναι καιρός να πάρουμε σοβαρά και τη βιολογία της εξάρτησης. Μαζί με την όποια εποχιακή θεωρία [φροϋδική, γνωσιακή-συστημική κτλ], οφείλει η ακαδημαϊκή και κοινότητα να συμπεριλάβει τη σταθερά του βιολογικού μηχανισμού στη θεραπεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο άνθρωπος που ως έμβρυο εκτέθηκε σε οπιούχα. Σχετικές έρευνες, απ΄όσο ξέρω, δεν έχουν γίνει στην Ελλάδα, κι ας πρόκειται για υπαρκτό θέμα με δραματικές προεκτάσεις[και λίγα λέω]. Μη ξεχνάμε και τη σπουδαιότητα των διπλές διαγνώσεις [πχ διπολισμός και εξάρτηση].Η ακαδημία έχει αποτύχει,πάντως. Τα ποσοστά επιτυχίας τόσο των στεγνών όσο και των προγραμμάτων με υποκατάστατα είναι πάρα πολύ μικρά, σχεδόν αμελητέα. Η πολιτεία έχει αποτύχει και αυτή, χέρι-χέρι με τη "δικαιοσύνη".Διάβαζα πριν χρόνια το blog ενός πατέρα με γιο στην εξάρτηση. Οι λέξεις του ήταν κραυγές. Φώναζε στο αόρατο κοινό για ξεσηκωμό, να βγουν οι γονείς στους γνωστούς δρόμους και να πάρουν τα βαποράκια και τους έμπορους στο κατόπι με ρόπαλα και δοκάρια. Ο άνθρωπος ήταν στα αρχικά στάδια του πένθους. Με αφορμή, λοιπόν, τη λέξη πένθος και συνδέοντάς την με το κείμενο, να θυμίσω ότι δεν πενθεί μόνο ο εξαρτημένος. Μαζί του πενθούν οι γονείς του, τα αδέρφια του, ο/η σύζυγος και σίγουρα, τα παιδιά του.