ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ψηφιακός ναυαγός δεν εισαι αν δεν έχεις ηλίθια σόσιαλ, ανοησίες τικ τοκ κ πομφόλυγες απο νέες τάσεις

Είμαι δώδεκα χρόνια μεγαλύτερός σου και συμφωνώ περισσότερο με τη διάθεση που εικάζω ότι έχεις γράφοντας τη συγκεκριμένη εξομολόγηση και τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.
Το ίντερνετ έχει μπει στη ζωή μας κι έχει πολλές πλευρές, μέσα σε αυτές βρίσκεται και η ανάλαφρη.
Πολλοί άνθρωποι έχουν εθιστεί στη διαδικτυακή σαχλαμάρα αλλά το σημαντικό είναι να παραμένουν άνθρωποι με συναισθήματα, ευαίσθητοι και με ενσυναίσθηση εκτός των social media. Αν συμβαίνει αυτό τότε δεν μπορούμε εμείς να επιβάλλουμε στους άλλους το πώς θα περάσουν τον ελεύθερο χρόνο ή γενικά την καθημερινότητά τους. Η ρηχότητα δεν συμβαδίζει απαραίτητα με τη φανατική χρήση των διαδικτυακών εφαρμογών. Αυτό που λίγο με πειράζει είναι η διάσπαση προσοχής που έρχονται άνθρωποι όλων των ηλικιών στο σινεμά, το θέατρο, τη συναυλία, την εκδήλωση και δεν μπορούν ούτε μια ώρα να συγκεντρωθούν σε αυτό στο οποίο επέλεξαν να παρευρεθούν και ανοίγουν αμέσως το φωτισμό του κινητού. Που θεωρείται το σκρολάρισμα στο ίνσταγκραμ τόσο πιο σημαντικό από την εκδήλωση στην οποία επέλεξε κάποιος να δώσει το παρών. Το τι θα ποστάρει ο διαδικτυακός σου φίλος δηλαδή θεωρείται σημαντικότερο από την παράσταση ή τη συναυλία για την οποία πλήρωσες εισιτήριο για να παρακολουθήσεις.
Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στους νέους.
Υπάρχουν όμως και πολλοί νέοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τις εφαρμογές αλλά είναι φιλότεχνοι, ευγενικοί και σεβαστικοί.
Και κάτι άλλο για το οποίο χαίρομαι για τους νέους είναι πως στις παρέες τους ακομπλεξάριστα κι απενοχοποιημένα υπάρχουν άνθρωποι με κάθε σεξουαλικό προσανατολισμό, κάθε στυλ, κάθε τρόπο ντυσίματος κι αν πάει κανένας εξωτερικός παράγοντας να διασπάσει την παρέα ή να εκφραστεί αρνητικά, του κόβουν τη φόρα αυτοστιγμεί.
Και παλιά συνέβαινε αυτό αλλά όχι τόσο συχνά, πλέον οι παρέες είναι ανοιχτές, συνειδητοποιημένα ανοιχτές. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις επιθέσεων και bullying που απασχολούν την επικαιρότητα κι είναι θλιβερές αλλά δεν πιστεύω πως είναι ο κανόνας αλλά οι δυσάρεστες εξαιρέσεις και πιστεύω ότι προέρχονται από τα λανθασμένα πρότυπα που δίνονται από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους και η ανατροφή από την οικογένεια. Αν δηλαδή βλέπει κάποιο άτομο ότι οι γονείς του είναι θρησκόληπτοι ομοφοβικοί, ο μπαμπάς το παίζει αρχηγός και χαίρεται με την επιβολή της πατριαρχίας ενώ η μαμά έχει άσχημες απόψεις, μην τους δίνει σημασία, να τους γράφει συνειδητά, να λάβει εξωτερικά ερεθίσματα μέσα από το διάβασμα, την τέχνη, τις διαδικτυακές και μη παρέες, τις καταλήψεις κι έτσι να διαμορφώσει χαρακτήρα. Και φυσικά ερχόμενο το άτομο σε επαφή με άλλα άτομα που μπορεί να έχουν διαφορετικές επιλογές ζωής αλλά και κάποια κοινά που είναι αδιάσπαστα.
Έτσι σιγά-σιγά και με προσωπική θέληση θα πάψουν τα σιχαμένα περιστατικά βίας που βλέπουμε να υπάρχουν στην επικαιρότητα κι αυτό ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς το γνωρίζει κι ας έχει κόλλημα με το κινητό της. Μακάρι ελεύθερες ιδέες να διακινούνται και μέσω του διαδικτύου καθώς έτσι είναι η εποχή, έχει αλλάξει και σημασία δεν έχει το μέσο αλλά η πρόθεση.