Πνίγομαι.

Καλησπέρα είμαι 16 ετών και μένω με την οικογενεια μου η οποια ειναι επισημως διαλυμενη. Οι γονεις μου δεν μιλιουνται,βασικα είναι χωρισμενοι αλλα ζουν μαζί λόγο του μικρού μου αδερφού αν και εγώ δεν το εγκρίνω γιατί κάθε μέρα μαλώνουν και το μονο που καταφέρνουν είναι να περνάνε ασχημες εικόνες σε ένα μικρό παιδί. Εγώ εχω συνηθίσει τις φασαρίες. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μικρή κοπέλα ήταν να είμαι κρυμμένη στη τουαλέτα μαζί με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου απ'έξω να φωνάζει και να απειλεί πως θα σκοτώσει την μητέρα μου. Για καποιον καιρό οι φασαρίες είχαν σταματήσει. Συγκεκριμένα τους πέντε πρώτους μήνες που η μαμά μου ήταν εγκυος στον μικρό μου αδερφό δεν μάλωναν καθόλου. Απο τον έκτο μήνα και μετά αρχισαν να μαλωνουν. Για τα πραγματα που θα έπρεπε να παρουν για το παιδί,τα λεφτά που θα εδιναν για την γεννα και τα σχετικά. Η μαμά μου δεν είχε καλή εγκυμοσυνη. Ο πατέρας μου μια βδομάδα αφού γεννήθηκε ο αδερφος μου σηκώθηκε και έφυγε απο το σπίτι για ταξίδι αναψυχής όπως δηλώνει και ο ίδιος. Θέλω να πω,πως τον τελευταίο καιρό(συγκεκριμενα έναν ολόκληρο χρόνο τώρα) νιώθω πως πνιγομαι εδώ μέσα. Αγαπάω τους γονείς μου και τον αδερφό μου αλλά αλήθεια πνίγομαι. Και για να μην φανώ αχάριστη η κάτι τέτοιο.. Εννοώ πως πνίγομαι απο όλη την κατασταση. Κάθε φορα που ακούω το αμάξι και ξέρω πως ήρθε ο μπαμπάς μου με πιάνει ενας απαισιος κομπος στο στομάχι γιατί ξέρω πως πάλι θα βρει αφορμη να μαλωσει με τη μαμα μου. Κάθε φορά που είμαι έξω και γυρναω σπίτι νιωθω εναν κόμπο πάλι. Νιώθω ένα συναίσθημα κατάθλιψης. Το πιο δυσκολο είναι πως αυτον τον καιρο ειχα τις εξετάσεις. Διάβασμα,φασαρίες στο σπίτι, δουλειές του σπιτιού και τα σχετικά έπεφταν πάνω μου. Η μαμα μου δεν με αφήνει να βγω εξω. Δεν ειναι πως το απαιτω. Αλλα εχω να βγω με την παρέα μου πάνω απο 5 μήνες. Σαφώς και έχω χάσει την επαφή μου και με αυτα τα 2-3 άτομα που μίλαγα λόγο του ότι δεν βγαινω εξω ποτε. Βγαίνω μονο με τη μαμα μου και ειμαι ενταξει με αυτο,με καλυπτει απλως θελω λιγο προσωπικη ζωη. Ειμαι μόνο 16 ετών ναι και έχω να περάσω ακομα πολλα. Αλλα αλήθεια νιωθω πως πνίγομαι. Το πρωι μερικες φορες δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι γιατί ξέρω πως ολες τις δουλειες θα τις κάνω εγω. Πως τον αδερφό μου θα τον προσέξω μονη μου ,πως για ψωνια του σπιτιου θα παω εγω. Οι δικοι μου δεν συμμετεχουν καπου. Μονο να μαλωνουν ξερουν. Είναι πολύ δυσάρεστο συναίσθημα να νιωθεις πως πνιγεσαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Παρόλα ταυτα ,και τις εξετάσεις μου έδωσα και περιμένω τα αποτελέσματα τα οποία θεωρώ πως θα ναι πολυ καλά ,και με τις δουλειες τα βγάζω πέρα και κάθε μέρα επιβιώνω και είμαι ετοιμη για το κάθε τι. Απλά νιώθω ένα πολύ ασχημο πνίξιμο και δεν ξέρω τι να κάνω . Αυτά.

Τονατάλλο

15.6.2018 | 07:05

Απευθύνσου σε κοινωνικές υπηρεσίες.

| Μόνιμος σύνδεσμος

Iwanna22

15.6.2018 | 06:38

Κορίτσι μου πραγματικά μπράβο,κουράγιο και υπομονή. Όλα θα φτιάξουν.

| Μόνιμος σύνδεσμος

amhello

15.6.2018 | 02:43

Γλυκό μου κορίτσι , ήσουν η εξομολόγηση που με έκανε να θέλω να φτιάξω κωδικό για να σχολιάσω. Βλέπεις , αν και είμαι πολύ πολύ μεγαλύτερη από εσένα , επειδή έχω ζήσει πάνω - κάτω τα ίδια , μίλησες μέσα στην ψυχή μου , κατάλαβα ότι λες μα και ότι δεν λες - πόσα να εκφράσει κανείς σε ένα post και το κυριότερο ! ποιές λέξεις να βρει κανείς που να είναι ικανές να εκφράσουν τόσο δύσκολα συναισθήματα ,,,από την άλλη αυτό το ΄΄πνίγομαι ΄΄ τα λέει όλα .......έχοντας περπατήσει λοιπόν στον δρόμο που είσαι εσύ τώρα και μεγάλη γυναίκα πλέον , με παιδί μεγαλύτερο από εσένα έχω να σου πω ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ και είναι πολύ κοντά σου. Το φως είναι οι σπουδές , η αυτονομία . ΜΗΝ πάρεις επάνω σου το βάρος των γινιών ή του αδελφού σου. , δεν σου λέω να σταματήσεις να τους αγαπάς , αλλά μην θεωρήσεις πως επειδή είσαι εσύ η πιο δυνατή σε αυτή την οικογένεια θα πρέπει να σηκώσεις στους ώμους σου όλο της το βάρος. Η μαμά σου έχει κάνει τις επιλογές της , επέλεξε τον μπαμπά σου για συντροφό της , επέλεξε , για λόγους που εκείνη γνωρίζει , να μένει σε έναν δυσλειτουργικό γάμο , να φέρει δυο παιδιά στον κόσμο . Εκείνη και μόνο εκείνη είναι υπεύθυνη για τις επιλογές της , εσύ είσαι το παιδί της , όχι ο σωτήρας της. Από την άλλη ο μπαμπάς σου είναι αυτός που είναι , οι λόγοι και πάλι δεν σε αφορούν. Μπορεί έτσι να μεγάλωσε και εκείνος μέσα στην δική του οικογένεια , μπορεί να είναι πολύ πιεσμένος , πολλά μπορεί , το θέμα είναι όμως πως δεν έιναι σωστός απέναντι στα παιδιά του , δεν είναι σωστός πατέρας και αυτό είναι το μόνο θέμα που σε αφορά. Ο αδελφούλης σου θα έχει πάντα μια υπέροχη αδελφή να τον αγαπά και να τον φροντίζει ακόμη και αν δεν μένετε στο ίδιο σπίτι , Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για εκείνον , είναι να σε βλέπει να τα καταφέρνεις , τότε θα ξέρει πως μπορεί να τα καταφέρει και εκείνος Φρόντισε, βάλε στόχο κορίτσι μου να φύγεις από αυτή την οικογένεια όταν θα ενηλικιωθείς , εξόπλισε τον εαυτό σου με την δυναμη που χρειάζεται γαι να το κάνεις φρόντισε να σπουδάσεις να ανεξαρτητοποιηθείς και το κυριότερο !!...έχε σαν στόχο το να ζήσεις καλύτερα , γιατί είναι σίγουρο πως σε περιμένει μια πολύ πολύ καλύτερη ζωή, χωρίς πνίξιμο και κόμπους στο στομάχι.Μην αφήσεις αυτή την κατάσταση να σε καταπιεί. Να την καταπιείς εσύ και να την αποβάλεις σαν κάτι εντελώς περιττό από την ζωή σου ,Εκτός από τις φωνές, τους καυγάδες και τον φόβο, υπάρχουν και η αγάπη , το νοιάξιμο η υπευθυνότητα και εσύ με αυτά που γράφεις κατάλαβα πως τα έχεις μέσα σου σε μεγάλο βαθμό. Αυτά κράτα, αγάπησε τον εαυτό σου ΟΣΟ αγαπάς όλους τους άλλους και άφησε την αγάπη να γίνει ο οδηγός σου σε μια ζωή γεμάτη φως.σου εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρεις, είμαι σίγουρη για αυτό !!

| Μόνιμος σύνδεσμος