Η Χράζα γιορτάζει φέτος τα δέκα χρόνια της στην drag σκηνή, πρωταγωνιστώντας σε μια παράσταση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και κυκλοφορώντας το νέο της single. Αφορμή για τη συνέντευξή μας δεν ήταν ο εορτασμός αυτής της επετείου – τη σκεφτόμουν, άλλωστε, πολύ πριν μάθω όλα αυτά που ετοιμάζει. Οι λόγοι της συνάντησής μας είναι απολύτως εγωιστικοί· ήθελα με τη συζήτηση αυτή να της εκφράσω τη ευγνωμοσύνη μου για εκείνες τις Παρασκευές των φοιτητικών μου χρόνων που περνούσα στο Bequeer και δεν με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ, που έδειχναν τότε ότι θα είναι διαρκείς, αν όχι αιώνιες. Δεν θα σποϊλάρω αν πω ότι αποδείχθηκαν συντομότατες. Οι Παρασκευές εκείνες, όσο κοντινές είναι, άλλο τόσο μακρινές μου φαίνονται σήμερα.
Συναντηθήκαμε μια Τετάρτη απόγευμα, μετά το γραφείο, σε ένα καφέ στο Μεταξουργείο.
— Χράζα, σκεφτόμουν καθώς ερχόμουν εδώ πως το επάγγελμά σου είναι μάλλον επισφαλές στην Ελλάδα…
Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να δουλεύουν παρά να ζουν. Εγώ, αυτό που μου άρεσε, το έκανα δουλειά και αυτό, βέβαια, προτείνω και στα εκατομμύρια εικοσάχρονα παιδάκια που έχω γύρω μου. Πέρασα τη φάση που αναρωτιόμουν αν είμαι ή όχι καλλιτέχνις, αν είμαι ή δεν είμαι τρελή.
H δολοφονία της Zackie μάς έφερε όλες κοντά. Ήταν η μόνη στιγμή που θυμάμαι να είναι ενωμένη αυτή η κοινότητα, και αμφιβάλλω αν θα ξανασυμβεί. Άλλαξε το drag, άλλαξα κι εγώ.
— Τα χρήματα δεν είναι κι αυτά ένα κίνητρο;
Πλούσια είσαι αν έχεις γεννηθεί πλούσια, αν έχεις γεννηθεί φτωχιά, θα παραμείνεις φτωχιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αν στοχεύεις να βγάλεις χρήματα και να πετύχεις τους στόχους των γονιών σου, θα σε φάει το άγχος. Όταν πρωτοξεκίνησα, το drag δεν ήταν δουλειά στην Ελλάδα, θεωρώ ότι τα κατάφερα επειδή λύσσαξα. Κάποτε είχα έναν γκόμενο δικηγόρο που ήμασταν καλά όσο εγώ ήμουν στον στρατό, αλλά, όταν βγήκα και είχα ελεύθερο χρόνο, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί αυτός είναι όλη τη μέρα δικηγόρος, οπότε τον χώρισα.
— Πότε πήγες στον στρατό;
Στα 23 προς 24. Πιο πριν σπούδαζα Φιλολογία στην Αθήνα, με κατεύθυνση τη Γλωσσολογία.
— Συστήνεσαι ως Χράζα;
Κυρίως ναι, αλλά εξαρτάται από το περιβάλλον. Το βαφτιστικό μου είναι Χρύσος, μου αρέσει πάρα πολύ, απλώς σε κάποια φάση είχα την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ από την ανδρική μου υπόσταση. Λίγο μετά τον στρατό, είχα ανάγκη να έρθω σε επαφή με άλλες πτυχές του εαυτού μου, που δεν είχα ζήσει πολύ ως τότε. Αυτή η κατάληξη «-ος» στο τέλος των ελληνικών ονομάτων μού κλοτσάει, οπότε άρχισε το Χράζα να καπελώνει το Χρύσος. Αρκετά χρόνια μετά, νιώθω άνετα με το «Χρύσος». Έτσι με λέει η μαμά μου, η αδελφή μου και το αγόρι μου. Αν γνωρίσω έναν καινούργιο άνθρωπο, για να μην το πολυζαλίσω, μπορεί να πω «Χρύσος» – βέβαια, και με αυτό πάντα παίζει ένα «τι» και «πώς». Αλλά το Χράζα, σε ένα άγνωστο περιβάλλον, με straight κόσμο κ.λπ., είναι ακόμα πιο δύσκολο και δημιουργεί μια αμηχανία. Αν είμαι, όμως, με δικά μου άτομα και πω «Χρύσος», νιώθουν περίεργα – οι κολλητές μου δεν μπορούν να το διαχειριστούν.
— Μου αρέσει το «Χρύσος».
Είναι το όνομα του παππού μου, από την Παναγία τη Χρυσοπηγή στη Σίφνο. Τα κορίτσια τα βγάζουν Χρυσοπηγές και τα αγόρια Χρύσους. Βέβαια, νομίζω, το όνομα πλέον έχει εκλείψει.
— Εκεί μεγάλωσες;
Μεγάλωσα μεταξύ Αθήνας και Σερίφου. Ο μπαμπάς μου είναι από τη Σίφνο και η μαμά μου από τη Σέριφο. Οι γονείς μου είχαν μεζεδοπωλείο στη Σέριφο, οπότε αρκετούς μήνες τους περνούσα εκεί. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, οι πιο σημαντικές εμπειρίες –το πρώτο φιλί, οι πρώτες κακοποιητικές συμπεριφορές– ήταν εκεί. Στα όνειρά μου είμαι πάντα στη Σέριφο, τα πάντα τα ζούσα εκεί. Στην Αθήνα πήγαινα σχολείο, φροντιστήριο, και γυρνούσα σπίτι.
— Πρώτο φιλί;
(Γέλια) Ελπίζω να το διαβάσει αυτό η φίλη μου η Φ. Με τη Φ. ήμασταν summer sweethearts. Ήμασταν δημοτικό και κάθε καλοκαίρι τα φτιάχναμε. Ήταν, και είναι κουκλάρα, και είχε πολλή πλάκα. Κάναμε μαζί χορογραφίες των Hi-5, χωρίς ντροπή. Έκανα παρέα μόνο με κορίτσια, και είχα και μια πέραση. Μάλλον συμβαίνει αυτό με τα gay αγοράκια γιατί είναι πιο γλυκούλια και όχι τόσο μαλακιστήρια. Είχα τις κατακτήσεις μου και πάντα είχα κορίτσια στο σχολείο, όπως και αγόρια στην ενήλικη ζωή μου. Το καλοκαίρι της Α’ Γυμνασίου δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Θυμάμαι ακριβώς πού ήταν: στην πλατεία της Παναγίας Ευαγγελίστριας, κάτω από το σπίτι μου, στο πλατύσκαλο, εκεί που λέγαμε «καληνύχτα». Ήταν χάλια, μόνο γλώσσα, μηδέν χημεία. Η Φ. έκανε αυτό το βεντουζωτό, που βεντουζώνει σαν το alien. Φ., συγγνώμη!
— Η Φ. σήμερα μπορεί να έχει βελτιωθεί πολύ…
Αμφιβάλλω! Βεντούζωνε και έκανε με τη γλώσσα της χλάπατις-χλούπατις. Τη λάτρευα. Ήμασταν πραγματικά πολύ αγαπημένοι και τη θεωρούσα πάντα κουκλάρα. Της είπα αργότερα ότι είμαι gay, κάναμε και μαζί διακοπές στην Ίο. Νομίζω και σήμερα, αν βρισκόμασταν, θα περνάγαμε τέλεια, αλλά στο φιλί δεν κολλάγαμε καθόλου.
— Η δεύτερη έντονη εμπειρία;
Θα σoυ πω για το πρώτο μου ερωτικό τρίγωνο. Η Φ. δεν μου καθόταν και για να την κάνω να ζηλέψει έφερα μια φίλη από την Αθήνα, τη Σ., με την οποία παριστάναμε ότι τα είχαμε. Εν τέλει πέφτει εκείνη, τα φτιάχνουμε, αλλά εγώ ήθελα και τη Σ., η οποία έμενε στο σπίτι μου. Το βράδυ ήμουν με τη Σ. στο σπίτι, και το πρωί έβγαινα με τη Φ. Βέβαια η Σ. δεν άργησε να το πει στη Φ., έγιναν φίλες –γυναικεία αλληλεγγύη– και με ξέχεσαν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Φ. το επόμενο καλοκαίρι τα έφτιαξε με τον κολλητό μου.
— Μα η Φ. δεν φάσωνε καλά, είπες…
Μπορεί να μη φιλιόμασταν πολύ ωραία, αλλά ήμουν ερωτευμένος μαζί της και τη γούσταρα πολύ.
— Άρα κάπως έτσι πήγε η εφηβεία; Ήταν ήρεμη;
Γενικά, ήμουν καλό παιδί, τοπ μαθητής, απουσιολόγος. Πήγα σχολείο στους Αγίους Αναργύρους. Δεν απασχόλησα καθόλου τους γονείς μου. Το πρόβλημα ήταν ότι έτρωγα πολύ bullying, αλλά ευτυχώς είχα την ομάδα άμυνάς μου, τα κορίτσια μου, που αργότερα κατάλαβα ότι ήμασταν τα mean girls της ιστορίας, «you can’t sit with us», τοπ μαθήτριες, οι αγαπημένες των καθηγητών. Αλλά με απασχολούσε να μη μάθουν οι γονείς μου το πόσο bullying έτρωγα. Μεγάλο κομμάτι του χρόνου μου το εξαντλούσα σε αυτό…
— Το ήξερες αυτό και όταν φασωνόσουν με τη Φ.;
Όχι, τότε απλώς μου άρεσαν τα αρκουδάκια και οι κούκλες. Μου άρεσε να παίζω με κορίτσια. Ένα καλοκαίρι που είχα εξαντληθεί από το bullying, θυμάμαι να λέω ότι δεν θα ξαναπαίξω ποτέ με τα αρκουδάκια μου. Θυμάμαι να τα κρύβω. Ήμουν, νομίζω, στην ΣΤ’ Δημοτικού.
— Έχεις διατηρήσει κάποια συνήθεια από τότε;
Χορεύω, βάζω μουσική και κάνω την τραγουδίστρια. Το ίδιο έκανα και στο γυμνάσιο που κατέβαζα βιντεοκλίπ από το Torrent και μάθαινα χορογραφίες στο δωμάτιό μου. Όλη μου τη ζωή προετοιμαζόμουν για τη δουλειά που κατέληξα να κάνω. Δεν το πιστεύω ότι μου χρησίμευσαν όλα αυτά! Κάθε ώρα που δεν διάβαζα έκανα αυτό. Pussycat dolls και Beyonce.
— Μεταξύ Γλωσσολογίας και drag τι μεσολάβησε;
Το RuΡaul’ s Drag Race. Όταν ήμουν 18, φοιτητής, είδα την τρίτη σεζόν με φίλες και γουστάραμε. Είχα κάνει κάποιες «gay φίλες» και κάθε Παρασκευή βρισκόμασταν –πλέον κάθε Παρασκευή εμφανίζομαι στο Bequeer–, οργανώναμε καλλιτεχνικές συναντήσεις: η μία τραγούδαγε, η άλλη έπαιζε κιθάρα, η άλλη πιάνο. Τότε κάτι άρχισε να γίνεται, κατεβάζαμε μια κουρτίνα, την τυλίγαμε στο κεφάλι. Καταλήξαμε να μαζευόμαστε και να ντυνόμαστε, μέχρι που κάναμε και το δικό μας reality που λεγόταν «Real Drag Housewives of Athens», και είχε δύο σεζόν. Ό,τι γινόταν στη ζωή μας το γυρνάγαμε in drag σε reality. Αυτό υπάρχει μονταρισμένο σε βίντεο, δύο κύκλοι πέντε επεισοδίων.
— Γιατί δεν τα ανεβάζεις στο κανάλι σου;
Είναι εσωτερικής κατανάλωσης, ένα underground παιχνίδι με περιορισμένο κοινό. Εκείνη την περίοδο ήταν όλη μας η ζωή, ασχολούμασταν όλη μέρα με αυτό. Ήμασταν πολύ ανταγωνιστικές, κάναμε κανονικό σόου και κανονικές εμφανίσεις. Είχαμε μπλέξει και με κάτι πλούσιες φίλες, κάναμε τα σόου στα σπίτια τους – είχε έναν όροφο η καθεμία. Λυσσάξαμε! Καταφέραμε να παίξουμε όλα τα παιχνίδια που μας είχαν απαγορεύσει ως queer παιδιά. Εκεί φτιάχτηκε η Χράζα, η Darla Qubit, η Φιλοθέη… Η Φιλοθέη ήταν το άνοιγμα στις πλούσιες φίλες, γιατί πήγαινε στου «Γείτονα».
— Πώς νιώθεις όταν ξαναβλέπεις αυτά τα βίντεο;
Γενικά, το drag είναι πολύ ωραία δικαιολογία για να κάνεις ό,τι γουστάρεις, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να τα βλέπω αυτά. Τότε, επειδή ήμασταν παιδάκια, δεν υπήρχε κανένα φίλτρο. Κρίντζαρα με το πόσο χώρο έπιανα. Με αυτό είχα πάντα πρόβλημα, γιατί είμαι πληθωρική περσόνα. Ένιωθα υπερβολικά loud, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Τα ’20s είναι η δεκαετία που χάνεις φίλους και σε πολλές φάσεις βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν έφταιγα εγώ, που ήμουν too much. Γι’ αυτό δεν μπορούσα να τα δω αυτά τα βίντεο και να χαρώ. Παραέπιανα χώρο, τόσο που ίσως οι άλλες δεν ένιωθαν άνετα.
— Έχεις ντραπεί ποτέ να κάνεις κάτι in drag; Πού βάζεις τα όρια;
Τείνω να λέω ότι έχω να ντραπώ πολλά χρόνια. Δεν πιστεύω ότι είμαι και τόσο ακραία.
— Πότε βγήκες πρώτη φορά έξω in drag;
Απόκριες. Πήγα στο S-cape. Φορούσα ένα ζεβρέ one zip, ροζ γόβες και ξανθιά καούκα. Το πρώτο μου σόου ήταν σε ένα κλαμπ στο Σύνταγμα που λεγόταν «Kitty Cat» και έκανε βραδιές lip sync. Με τόση προπόνηση που είχαμε κάνει, πήγαμε και τα σαρώσαμε όλα. Στον τελικό κέρδισα και ένα διήμερο ταξίδι στη Μύκονο, off season, αλλά σε πεντάστερο. Οπότε γλυκάθηκα και σκέφτηκα μήπως το προσπαθήσω. Αυτά στο τέλος της σχολής που υποτίθεται ότι ήθελα να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα. Αρίστευσα στις σπουδές, αλλά κατάλαβα ότι δεν θα ήμουν ευτυχισμένος μια ζωή μέσα στα βιβλία, οπότε με το που τελείωσα έφυγα για φαντάρος – και καλά! Στην πραγματικότητα, όσο ήμουν στο Ναυτικό, ξεκίνησα τις πρώτες μου drag εμφανίσεις. Είχα τον υπολογιστή μαζί μου στις σκοπιές και έκανα μείξεις. Έτσι πέρασε εύκολα ο στρατός γιατί, κατά τ’ άλλα, ήταν μια φριχτή εμπειρία. Έχουν περάσει δέκα χρόνια απ’ όταν ξεκίνησα. Πέρασα και από το Shamone και από το Lohan. Ό, τι κάνει η Τάμτα τώρα το κάναμε στο Lohan! Αυτό το περίεργο, freak show, mad house.
— Πώς ξεκίνησε η συνεργασία με το Bequeer;
Το Bequeer ήταν ιδέα της Αγγελικής και του Μίνου, των ιδιοκτητών, που δούλευαν στην Teleperformance και είχαν βαρεθεί. Η Αγγελική ήταν κολλητή με την Daglara, η οποία ήξερε εμένα, με έντυνε και με βοηθούσε. Και σκέφτηκε να ανοίξει ένα μαγαζί για να φιλοξενήσει το νέο κύμα drag που είχε ξεπηδήσει. Στα εγκαίνια ήμασταν εγώ, η Zackie Oh, η Daglara, η Darla Qubit, η Viscosity και η Φιλοθέη. Ξεκίνησα παίζοντας μουσική in drag και στο τέλος της βραδιάς κάναμε ένα ομαδικό σόου – αυτά ήταν τα πιο ωραία μας σόου.
— Περίπου εκείνη την περίοδο δολοφονήθηκε και η Zackie.
Τη θυμάμαι πολύ έντονα, έκανε απίστευτο σόου. Τώρα πραγματικά έχω εκτιμήσει την καλλιτεχνική της υπόσταση. Τότε δεν την καταλάβαινα, ήμουν πολύ μικρή και χαζή. Ήταν αρκετά μεγαλύτερή μου, αυτά που έγραφε στο Τwitter δεν τα καταλάβαινα, ήμουν βαθιά απολιτικό άτομο. Ψήφιζα Britney Spears μέχρι τα 22, δεν καταλάβαινα τίποτα. Τη θυμάμαι να χορεύει στο άρμα στο πρώτο Pride που είχα πάει, στα 18 μου, με το γνωστό μπλουζάκι «Sluts Do It Better» και λέω «εδώ είμαστε!».
— Τι άλλαξε μετά τη δολοφονία της Zackie;
H δολοφονία της Zackie μάς έφερε όλες κοντά. Ήταν η μόνη στιγμή που θυμάμαι να είναι ενωμένη αυτή η κοινότητα, και αμφιβάλλω αν θα ξανασυμβεί. Άλλαξε το drag, άλλαξα κι εγώ. Έχω μεγαλώσει στους Αγίους Αναργύρους, σε φτωχογειτονιά, η κολλητή μου τα είχε πάντα με κάποιον αεκτζή που έκανε ντίλια και βάραγε παντού ταγκιές ACAB. Για μας το ACAB δεν ήταν κάτι περίεργο, ήταν δεδομένο. Μεγαλώνοντας και βλέποντας τα πράγματα στην gay κοινότητα, απογοητεύτηκα. Με σοκ έβλεπα ότι οι αδερφές μια ζωή φτιαχνόντουσαν με μπάτσους, το είχαν κανονικοποιήσει εντελώς. Τότε δεν μιλούσα, αν και ήμουν ήδη έξαλλη, περίμενα στωικά την κατάλληλη ευκαιρία. Με τη δολοφονία της Zackie βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε, με την Τίλα κάναμε vogue στις πορείες υπό τους ήχους των συνθημάτων και σε κάποια φάση βγάζω το κινητό, ηχογραφώ τα συνθήματα, τα μιξάρω πάνω από ένα vogue beat κι έτσι έφτιαξα το «Κλοτσιές με δωδεκάποντα». Άρχισε να κυκλοφορεί και είδα ότι υπάρχει αντίκτυπος.
Chraja - Κλωτσιές με 12ποντα
— Έτσι φτιάχτηκε και το «Πες στον μπάτσο bye»;
Ναι, μου μπήκε η ιδέα να κάνω ένα χιτάκι το οποίο θα λέει ότι οι μπάτσοι είναι ντεκαυλέ, και τίποτε άλλο! Για το «Bye» όλα ξεκίνησαν στην πορεία του Pride στο Άμστερνταμ το 2017, αν δεν απατώμαι. Ήταν μία φρίκη, θρίλερ: κάτι βαρκούλες εταιρειών με το λευκό straight προσωπικό τους, μια ντραγκουίνα πάνω σε κάθε καράβι και όλο αυτό να το παρακολουθούν σαν σαρδέλες χιλιάδες λευκοί τουρίστες. Αποφασίζουμε σε αυτή την κατάσταση να πιούμε ένα τσιγάρο, από τα ολλανδικά τα ωραία. Κάνουμε δυο τζούρες ζουπηγμένες στο φριχτό αυτό θέαμα και περνάει μια βάρκα στην οποία έπαιζε ρεγκετόν, και ο ήχος μού κόλλησε. Η επόμενη βάρκα ήταν γεμάτη μπάτσους, στον απόηχο του ρεγκετόν. Με τη φίλη μου αρχίζουμε να φωνάζουμε «έσπασα τα ZARA και πήρα παντελόνι, μπάτσοι, φασίστες, δολοφόνοι». Φουλ κλασμένη, πάω στην άκρη και γράφω σημείωση στο κινητό μου «ρεγκετόν-αντιμπατσικό τραγούδι-σύνθημα». Για να επανέλθω: ο λόγος που έγινε το τραγούδι μου αποδεκτό από την κοινότητα ήταν ακριβώς η δολοφονία της Zackie. Αυτό ενισχύθηκε και στον Covid, που η κατάσταση με τους μπάτσους ξέφυγε τελείως. Πήρα την Dolly Vara και της είπα: «Πάμε, τώρα μπορούμε να κάνουμε το κομμάτι!».
Chraja x Dolly Vara - Bye (MV)
— Ποια εσωτερική διεργασία προηγήθηκε του εξωγήινου στον Λυκαβηττό;
Η πολιτική μου αφύπνιση σε σχέση με το ότι ανήκω σε ένα σύνολο και δεν είμαι μονάδα δεν ήρθε επειδή με αφορούσε τι έλεγε ο Μητσοτάκης αλλά επειδή με αφορούσε το πώς με κακοποιούσε ο πατέρας μου. Πρώτα άρχισα να επεξεργάζομαι την ενδοοικογενειακή κακοποίηση και μετά άρχισα να σκέφτομαι τι πέρασα στον στρατό. Προηγήθηκαν αυτά ως εμπειρίες για να σταματήσω να είμαι το χαρούμενο παιδάκι που ακούει όλη μέρα Britney, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και σιγά σιγά πίστεψα στον εαυτό μου, βήμα βήμα. Νιώθω ότι όλα μου τα βήματα τα έχω κάνει αιμόφυρτη, με τη μούρη μου στο πάτωμα, πάνω σε πέτρες. Έτσι, φτάνεις στο τέλος να κοροϊδεύεις αυτό που λέει ο Μητσοτάκης για σένα. Σκέψου ότι στο πρώτο μου σόου έκανα κάτι με βυζαντινούς ύμνους, Kanye West και Πλοκάμι του Καρχαρία. Ένιωθα στο πετσί μου ότι έπρεπε να μιλήσω για κάτι με νόημα. Και έχει νόημα ότι δεν είμαστε απλώς Έλληνες αλλά Έλληνες ορθόδοξοι. Έβρισκα ότι πολλά από τα προβλήματα που αντιμετώπιζα στη ζωή μου σχετίζονταν με έναν συντηρητισμό συνδεδεμένο με αυτή την ταυτότητα. Αυτό ήταν ένστικτο, δεν το έκανα για να προκαλέσω.
— Τι είναι το drag; Πώς το νοηματοδοτείς;
Δεν ξέρω. Μια μεταμόρφωση ίσως; Δεν είμαι σίγουρη.
— Κάνεις ένα διαφορετικό drag, όμως, από αυτό που βλέπουμε στο RuΡaul’s.
Ναι, καμιά φορά είναι διαφορετικό αυτό που κάνω. Το πιο «καλλιστείο» που περιγράφεις είναι μια πανδύσκολη μορφή τέχνης, πολύ πλούσια σε ιστορικές αναφορές, που μας έχει επηρεάσει όλους. Σέβομαι αυτή την τέχνη γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολη, εγώ δεν μπορώ να την κάνω. Έχω έρθει, βέβαια, πιο κοντά σε αυτήν λόγω του Ballroom. Μπορεί να μην είναι το ίδιο, αλλά προήλθε από drag καλλιστεία. Οι δικές μου μη ελληνικές drag αναφορές προέρχονται περισσότερο από το Ανατολικό Λονδίνο, το οποίο έχει την πιο φανταστική drag σκηνή που γνωρίζω και συμμετέχω τα τελευταία χρόνια, και ειλικρινά με εκφράζει απόλυτα.
— Ποια είναι τα τολμηρά πράγματα που έχεις κάνει στο drag;
Μπήκα σε ένα φέρετρο ντυμένη έγκυος ζόμπι. Η αδελφή μου και η μαμά μου δεν με έχουν συγχωρέσει ακόμα γι’ αυτό. Θα έπαιζα μουσική σε ένα Ηalloween πάρτι του Κωνσταντίνου Μενελάου στο six d.o.g.s, και σκέφτηκε να κάνω είσοδο στο πάρτι με ένα φέρετρο. Είχα την ιδέα να ντυθώ έγκυος ζόμπι και να σηκωθώ από το φέρετρο τραγουδώντας το «Die for you». Με κουβάλησαν κάτι μαλάκες με μάσκες Scream που δεν ήξεραν να σηκώνουν το φέρετρο. Τους άκουγα να λένε «όχι από δω, ρε! Πιάσ’ το αλλιώς!» και σκεφτόμουν ότι θα πεθάνω έτσι.
— Γιόρτασες και την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση ως σουβλισμένος Αθανάσιος Διάκος…
Τα μέλη του House of Kareola μάς ένωσε η μεγάλη μας αγάπη για αηδίες. Θέλαμε να κάνουμε ένα βιντεάκι για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση και αποφάσισα να κάνω αυτό. Όλος ο κόσμος είχε γίνει έξαλλος. Δεν το καταλαβαίνω! Αποκλείεται ο Αθανάσιος Διάκος να ήταν μπότομ; Δεν μπορεί ένας εθνικός ήρωας να είναι μπότομ; Δεδομένου ότι το 99,9% των ανθρώπων δεν κάνει τοπ και προτιμά το μπότομ, οι πιθανότητες είναι με το μέρος μου. Οι άνθρωποι κοιτάζουν πάντα τι θα πάρουν από σένα και όχι τι θα δώσουν. Δυστυχώς!
— Μια κοινή μας φίλη σε θαυμάζει πολύ γιατί καταφέρνεις να βρίσκεις κάτι όμορφο και ελκυστικό σε κάθε άνθρωπο, όχι απαραίτητα γκομενικά, λιγούρικα.
Ισχύει αυτό! Ίσως να σχετίζεται με το ότι είμαι βαθιά κομπλεξικιά – πάντα ένιωθα άσχημη και πάντα θα νιώθω έτσι, αυτό δεν αλλάζει. Ταυτόχρονα, έχω και πολύ έντονη σεξουαλικότητα, βράζει το αίμα μου! Δυστυχώς, ο περισσότερος κόσμος σοκάρεται που μπορεί ο γκόμενός μου να είναι χοντρός. Έχω σκεφτεί ότι στο παρελθόν προσέγγιζα ένα χοντρό άτομο π.χ. γιατί πίστευα βλακωδώς ότι θα αισθάνεται κι αυτό άσχημο, και ίσως ένιωθα ότι δεν θα με απορρίψει. Αλλά κι αυτό δεν ξέρω αν πραγματικά το πιστεύω, γιατί πάντα μου άρεσαν τα χοντρά άτομα. Γενικά, είναι κρίμα που κάνει εντύπωση το τι με ελκύει, κι αν μας φαίνεται περίεργο, καιρός να προσπαθήσουμε περισσότερο για όσα δεν μας δόθηκαν έτοιμα, γιατί αυτά που μας δόθηκαν έτοιμα είναι σίγουρα λίγα. Ας προχωρήσουμε παρακάτω. Πάρα πολλές αδερφές έχουμε σπάσει το ένα κουτί για να μπούμε σε ένα άλλο. Εγώ πειραματίζομαι και με αυτό, με τη σεξουαλικότητά μου. Δεν μου αρέσει που νιώθουμε ασφαλείς με τα κουτάκια και τις ταμπέλες! Όπως είχε πει ο Leigh Bowery: «Τo label me is to negate me». Αυτά αξίζει να τα συζητάμε ανοιχτά.
— Αν βγάλουμε το ερωτικό από τη συζήτηση;
Όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να δούμε και ωραία και άσχημα πράγματα, είναι θέμα προσπάθειας. Δεν είναι δικαιολογία το ότι η κοινωνία μάς έκανε έτσι. Αν μέναμε σε όσα μας έδωσαν, χέσ’ τα κι άσ’ τα. Πιστεύω ότι είστε όλοι δυνητικά γαμεύσιμοι! Βέβαια, οι στενοί μου φίλοι πιστεύουν ότι είμαι αρκετά λιγούρω.
— Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω το βιντεοκλίπ του καινούργιου τραγουδιού μου που λέγεται «Σου ’πα μου ’πες», για το οποίο είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Επίσης, θα παίξω σε μια νέα θεατρική παράσταση, τα Πλεκτά στην ντουλάπα, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ευστρατίου. Έχω πολλή αγωνία καθώς πατάω πρώτη φορά τσόκαρο στο θεατρικό στερέωμα. Η παράσταση αφορά δύο θηλυκότητες, μία μεγαλύτερη cis και μία νεότερη trans. Στους μονολόγους μου θα ακούσετε και ιστορίες από τη ζωή τη δική μου και των φίλων μου.
— Εσύ ποια απ’ τις δύο θα κάνεις;
Εγώ θα κάνω τη νεότερη. Ναι… Και όμως…
— Πότε ανεβαίνει;
Ξεκινάμε στις 30 Μαΐου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, και θα είναι για 8 παραστάσεις. Έχω την τιμή να συμπρωταγωνιστήσω σε αυτή την παράσταση με τη Μαριάννα Τουμασάτου. Στα δέκα μου χρόνια θα συμβεί και αυτό!
— Αύριο φεύγεις;
Ναι, πάω στη Θεσσαλονίκη να βάλω μαλλιά.
— Θα πονέσει;
Έμαθα ότι σου κάνουν τοπική αναισθησία. Πονάει για κανένα δεκαήμερο, μου είπαν, αλλά αξίζει! Μετά έχεις μαλλιά!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
