Στο μυαλό του Παύλου Μάτεσι

Στο μυαλό του Παύλου Μάτεσι Facebook Twitter
«Η οδυνηρή τόλμη του συγγραφέα είναι να προχωρήσει με θάρρος μέσα στο σκοτάδι, υπό την προϋπόθεση ότι διαθέτει ψυχικό σθένος και συμπαγή διανοητικό πυρήνα». Φωτ.: Αναστασία Βουτυροπούλου/ LIFO
0

ΗΡΘΕ ΦΡΕΣΚΟΣ και στην ώρα του. Με μάτι νεανικό. Και ένα κίτρινο μικρό χαρτάκι με σημειώσεις. Να μην ξεχάσει κάτι που θέλει να πει. Σαν μαθητής. Παρά τις τόσες περγαμηνές του. Ο κύριος Μάτεσις γράφει, μεταφράζει και δημοσιεύει θεατρικά έργα και μυθιστορήματα κοντά σαράντα χρόνια. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 16 γλώσσες. Σήμερα ετοιμάζονται σε Καναδά και Μπαγκλαντές.

Στο Ισραήλ έχει κάνει μπεστ σέλερ. Μαζί του έχουν ασχοληθεί οι πιο έγκυροι κριτικοί παγκοσμίως. Σε λογοτεχνικά περιοδικά και μεγάλες εφημερίδες. Ακόμα και στους «Τάιμς» του Λονδίνου. Συχνά με τρόπο διθυραμβικό, αν και ντρέπεται να το λέει. «Ο Απόλυτος Παύλος» γράφουν. « Η απόδειξη για την άνθιση της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας», «αριστούργημα», «σίγουρα θα ευφραινόταν ο ανατρεπτικός Γκόγια» και άλλα πολλά.

— Γιατί ντρέπεστε; Άλλοι τα λένε αυτά.
Ναι. Δεν ξέρω. Και στις συνεντεύξεις αμήχανος είμαι. Γι' αυτό σπάνια μιλάω. Θεωρώ τη συνέντευξη διαφήμιση και τη διαφήμιση επαιτεία.

— Σαν να παρακαλάτε να σας προσέξουν; Μα, δεν σας έχουν προσέξει και τόσο. Στην Ελλάδα εννοώ. Τι συμβαίνει;
Πρέπει να πω ότι στην Ελλάδα τα θεατρικά μου έργα αντιμετωπίστηκαν πάντα με πολύ σεβασμό. Χρωστάω στους θεατρικούς κριτικούς μεγάλες χάριτες. Οι λογοτεχνικοί κριτικοί, αντίθετα, σχεδόν σιωπούν για τα μυθιστορήματά μου επί χρόνια.

— Γιατί νομίζετε;
Τι να σας πω. Μπορεί να με έχουν κατατάξει στο θεατρικό είδος και είναι αμήχανοι με τα μυθιστορήματά μου.

— Καλά, πόσα χρόνια είναι αμήχανοι; Το πρώτο σας μυθιστόρημα, «Η μητέρα του σκύλου» γράφτηκε πριν 17 χρόνια. Και το εξέδωσε μάλιστα ο Γκαλιμάρ!
Πάντα λέω ότι στο μυθιστόρημα είμαι λαθρεπιβάτης. Σαν θεατρικός συγγραφέας ξεκίνησα και αυτό είμαι κατεξοχήν. Δεν ξέρω γιατί σιωπούν. Για τον Παλαιό των Ημερών έξω γράφτηκαν ύμνοι. Εδώ έγραψε μόνο ο Γεωργουσόπουλος, κατ' εξαίρεση, παρ' όλο που δεν κάνει λογοτεχνική κριτική.

 

«Με ενδιαφέρει τα πράγματα να προχωράνε μέσα από πράξεις, όχι από λόγια. Επίσης, δεν φοβάμαι το μεταφυσικό στοιχείο. Ανατρέπει την αντίληψη περί ρεαλιστικού μυθιστορήματος. Κι αυτό ήταν ένας στόχος αυτού του βιβλίου. Να υποβάλω μια ανατροπή του λεγόμενου ρεαλισμού. Γιατί πιστεύω ότι όλα είναι ρεαλισμός. Και η φαντασία».

 — Ποιος ο λόγος, κύριε Μάτεσι, για να μιλήσουμε καθαρά, που στην ελληνική λογοτεχνική κριτική παρατηρούνται τόσο ευτράπελα φαινόμενα; Να εκθειάζονται συχνά ανοησίες (υπάρχουν πολλά παραδείγματα) και να αποσιωπούνται καλά βιβλία;
Είναι πολλοί οι λόγοι. Πρέπει να πούμε, βέβαια, ότι δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα έγκαιρος και έγκυρος μέσα σε τόση βιβλιοπαραγωγή. Διαβάζεις αναγκαστικά διαγωνίως. Επίσης, συμβαίνει να σε ξεπερνά κάτι που πρέπει να κρίνεις (και δεν μιλάω για τα δικά μου βιβλία) είτε γιατί δεν υπάρχει η παιδεία για να εκτιμηθεί η αξία ενός βιβλίου είτε γιατί καμιά φορά ο συγγραφέας αναιρεί τον κριτικό εάν ο δεύτερος υπήρξε επίδοξος συγγραφέας πριν ασκήσει την κριτική. Μπορεί να αισθανθεί ότι το βιβλίο έρχεται σε αντίθεση με το δικό του όραμα ή να νιώσει αμήχανος ή ακόμα και να εξαγριωθεί.

cover
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: 
Παύλος Μάτεσις, Η μητέρα του σκύλου, Εκδόσεις Καστανιώτη

— Εμένα αυτά μου φαίνονται μικρότητες. Η λογοτεχνική κριτική είναι πολύ σοβαρό πράγμα. Δεν νιώθετε κάποια πικρία για όλα αυτά;
Μια κυρία με σταμάτησε κάποτε εδώ κοντά και με ρώτησε αν εγώ έγραψα το βιβλίο με τη μητέρα και το σκύλο. Μου χάιδεψε το χέρι. Όχι. Δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Ίσως επειδή έχω την αποδοχή της Ευρώπης. Και των αναγνωστών μου.

— Λένε για σας ότι γράφετε σαν νέος. Και ότι κάποιοι ήρωές σας διατρέχουν όλο το έργο σας. Σαν να μην μπορείτε να τους αποχωριστείτε.
Ή σαν να μη θέλουν εκείνοι να με αφήσουν. Συνήθως εγώ λιποταχτώ. Τη συγγένεια προσώπων-αναφορά σε προηγούμενα βιβλία μου πρέπει να πω ότι την έχω κλέψει από τον Φώκνερ. Τον έχω μεταφράσει και αγαπήσει με πάθος. Σε πολλά πράγματα τον θεωρώ μεγαλύτερο ακόμα και από τον Ντοστογιέφσκι. Ξέρετε, αυτές τις αγάπες δεν τις επιλέγεις. Όπως τον Μότσαρτ, που τον θεωρώ τον Παρθενώνα της Ευρώπης.

— Σπουδάσατε μουσική και θέατρο, από όσο ξέρω.
Ναι. Σε όλους υπάρχει μία αρχή πραγμάτων. Εμένα είναι στη μουσική. Στο ρυθμό. Όχι μόνο όταν γράφω, αλλά και στο δρόμο, στο βηματισμό μου. Χρωστάμε πολλά στον Μότσαρτ. Είναι μέγας γιατί περικλείει όλη τη χαρά της ζωής αλλά με γνώση του θανάτου. Στο νέο μου βιβλίο ένας ήρωας λέει ότι όποιος δεν έχει ακούσει Μότσαρτ θα πάει στην Κόλαση.

— Πριν μου πείτε για το καινούργιο σας βιβλίο, θέλω να σας ρωτήσω πότε αποφασίσατε ή καταλάβατε ότι θα γίνετε συγγραφέας.
Διαβάζω από 7 χρονών. Τα σχολικά βιβλία του μεγαλύτερου αδελφού μου. Στα 11 διάβαζα Δάντη. Γράφω από τα 30. Αλλά στα 22 μου, μέσα στην ίδια χρονιά μελέτησα Κάφκα στα αγγλικά, Ιονέσκο και Φώκνερ στο πρωτότυπο. Κατάλαβα ότι μπορεί να γράψει κανείς και έτσι. Ήταν μια αληθινή επανάσταση για μένα.

— Πώς σας επηρέασε αυτό σε σχέση με το δικό σας γράψιμο;
Κατάλαβα ότι το γράφειν δεν είναι να καταγράψεις κάτι που συνέβη σε σένα. Όλα κινούνται στο χώρο της φαντασίας.

— Δεν περνάτε στα βιβλία σας κανένα από τα δικά σας βιώματα;
Όχι. Αυτά είναι προσωπικό θέμα. Στα βιβλία μου δεν υπάρχουν προσωπικά βιώματα, εκτός από κάποιες μικρές, ασήμαντες λεπτομέρειες. Δεν πρόκειται για αυτοβιογραφία αλλά για μυθιστορήματα.

— «Αλδεβαράν» λέγεται το βιβλίο σας που βγαίνει σε λίγο. Έχει ήρωες δυο άντρες.
Δυο χαρισματικούς άντρες. Ο ένας σκοτεινός. Ο άλλος φοβισμένος. Το «Αλδεβαράν» είναι ένα βιβλίο βίαιου ψυχισμού. Και οι δύο άντρες, όμως, είναι γενναιόδωροι, υπέροχοι. Όταν συναντιούνται αλλάζει όλη η ζωή τους.

— Πιστεύετε ότι μια συνάντηση, ακόμα και εξαιρετική, μπορεί να ανατρέψει τη ζωή μας;
Νομίζω ναι. Μπορεί να σου αλλάξει τα πάντα. Αν δεν φοβηθείς να χάσεις τον ψυχικό σου χώρο, μπορείς να τον κερδίσεις.

cover
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ:
Παύλος Μάτεσις, Αλδεβεράν, εκδόσεις Καστανιώτη

— Στο «Αλδεβαράν» υπάρχει μια συγκλονιστική στιγμή. Χωρίς περιγραφή συναισθημάτων. Όταν ο ένας, την ώρα του αρραβώνα του, πρέπει να δει το θάνατο κατάματα.
Είναι μια φοβερή στιγμή. Όπως είπατε, χωρίς λόγια. Με ενδιαφέρει τα πράγματα να προχωράνε μέσα από πράξεις, όχι από λόγια. Επίσης, δεν φοβάμαι το μεταφυσικό στοιχείο. Ανατρέπει την αντίληψη περί ρεαλιστικού μυθιστορήματος. Κι αυτό ήταν ένας στόχος αυτού του βιβλίου. Να υποβάλω μια ανατροπή του λεγόμενου ρεαλισμού. Γιατί πιστεύω ότι όλα είναι ρεαλισμός. Και η φαντασία.

— Ο ρεαλισμός δεν δίνει πάντα απαντήσεις. Έτσι δεν είναι;
Κανένας δεν έχει ποτέ όλες τις απαντήσεις. Πολλές φορές στον ύπνο μου ξέρω ότι κοιμάμαι. Που σημαίνει πως δεν κοιμάμαι. Κι εκεί με επισκέπτονται φράσεις, λέξεις, γεγονότα. Δεν ξέρουμε τα πάντα για τους ήρωες που φτιάχνουμε. Εγώ τουλάχιστον δεν τα ξέρω. Δεν είμαι καθόλου ο παντογνώστης συγγραφέας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα τα έργα μου έχουν κάτι ανολοκλήρωτο.

— Στο βιβλίο σας δεν υπάρχει ερωτική σχέση ανάμεσα στους ήρωες. Υπάρχει ο έρωτας του ενός, ο οποίος γίνεται ένα απίστευτο βάρος που αποδέχεται ο άλλος.
Όποιος διαβάσει το βιβλίο και μείνει στον ερωτισμό έχει χάσει όλο το νόημα. Λέει ο Ηράκλειτος ότι το βάθος της ψυχής δεν θα το ανακαλύψεις ποτέ, όσους δρόμους κι αν δοκιμάσεις. Η οδυνηρή τόλμη του συγγραφέα είναι να προχωρήσει με θάρρος μέσα στο σκοτάδι, υπό την προϋπόθεση ότι διαθέτει ψυχικό σθένος και συμπαγή διανοητικό πυρήνα. Ο ήρωας σ' αυτό το βιβλίο, μέσα από πολύ δύσκολες ψυχικές διεργασίες αλλά και γενναιότητα, κερδίζει την ψυχή του. Αυτή είναι η κατάφαση του βιβλίου, η πανηγυρική αισιοδοξία του και η σημασία του. Και θέλει γερά νεύρα για να το γράψεις.

— Τι κάνετε όταν τελειώνετε ένα βιβλίο;
Όταν τέλειωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα, Αύγουστος ήτανε, πήγα με ένα ανοιχτό τζιπ στην Ακρόπολη και ανέβηκα στον Παρθενώνα. Κάθισα εκεί και είπα «βρε μπαγάσα (Παρθενώνα), από εδώ που κάθομαι σε έχει κοιτάξει και ο Αλκιβιάδης». Αμείλικτο κάλλος, σε μια κατασκευή φαινομενικά ρεαλιστική. Αυτό το δώρο έκανα στον εαυτό μου.

— Το θέατρο; Σας ενδιαφέρει ακόμα πολύ; Απ' ό,τι ξέρω, βλέπετε παραστάσεις, κυρίως νέους δημιουργούς. Πώς σας φαίνονται;
Υπάρχει πολλή φούσκα. Μεταξύ απάτης και αυταπάτης. Κάπου κάπου ταλέντο. Πηγαίο και ορμητικό. Αλλά 300 παραγωγές το χρόνο, όταν το Λονδίνο έχει 30; Είναι αυτό που έλεγε ο Καστοριάδης για την άνοδο της ασημαντότητας. Εκεί, όμως, που πάσχει εντελώς το πράγμα είναι στη συγγραφή. Όχι μόνο εδώ, και έξω συμβαίνει αυτό. Αλλά στην Ελλάδα που από τον Καμπανέλλη ως τον Χρυσούλη έγινε ένα θέατρο που στην Ευρώπη δεν υπάρχει (εξαιρώντας τον Μπέκετ και τον Πίντερ), λείπει το σημερινό συγγραφικό ταλέντο. Αλλά ούτε καταφέραμε να εξάγουμε ό,τι καλό είχαμε.

Στο μυαλό του Παύλου Μάτεσι Facebook Twitter
«Όταν τέλειωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα, Αύγουστος ήτανε, πήγα με ένα ανοιχτό τζιπ στην Ακρόπολη και ανέβηκα στον Παρθενώνα. Κάθισα εκεί και είπα "βρε μπαγάσα (Παρθενώνα), από εδώ που κάθομαι σε έχει κοιτάξει και ο Αλκιβιάδης"». Φωτ.: Αναστασία Βουτυροπούλου/ LIFO

— Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια εισάγουμε καλές παραστάσεις. Μιλάω για το άνοιγμα του Ελληνικού Φεστιβάλ και τη μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου.
Είναι καλό που έρχονται στην Ελλάδα όλες αυτές οι παραστάσεις και εξοικειωνόμαστε με τα σύγχρονα ρεύματα του θεάτρου και χορού. Έχει ενδιαφέρον. Όμως, δεν είναι καλό να επικρατήσει η αντίληψη ότι οπωσδήποτε πρέπει να μας αρέσουν όλα όσα βλέπουμε. Αυτό είναι πνευματική τρομοκρατία. Για παράδειγμα, φέτος βρήκα άθλιο τον Πίτερ Στάιν. Άσχετο με την τραγωδία. Επίσης, κάποιες περίεργες ιδέες άλλων ξένων σκηνοθετών. Το να σπάσεις το βιολί σου αντί να αυτοκτονήσεις δεν είναι Τσέχωφ. Αν δεν σου αρέσει ο Γλάρος ανέβασε κάτι άλλο.

— Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι τα κλασικά έργα αντιμετωπίζονται αντισυμβατικά και πιο τολμηρά.
Μα η Νόρα που σκοτώνει τον άντρα της δεν είναι η Νόρα. Είναι κάποια άλλη. Μαζί με το σύζυγο εκτελείται και ο Ίψεν!

— Ποια είναι η γνώμη σας για το Εθνικό Θέατρο τώρα που άλλαξε διευθυντή;
Την προηγούμενη δεκαετία τα πράγματα έμειναν στάσιμα στο Εθνικό. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο Γιάννης Χουβαρδάς υπήρξε καλή επιλογή. Στο Αμόρε τα πήγε θαυμάσια. Στο Εθνικό, περιμένουμε.

— Πιστεύετε ότι έχουμε καλούς Έλληνες ηθοποιούς;
Υπάρχουν ταλέντα. Αλλά λείπει τρομερά το εκτόπισμα του ηθοποιού πάνω στη σκηνή. Είναι κάτι σπάνιο. Το έχει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Μόλις βγαίνει στη σκηνή, ακόμα και στην Επίδαυρο, ακόμα και χωρίς σκηνοθέτη, κυριαρχεί στο χώρο. Πριν πει ούτε μισή λέξη. Εκτυφλωτική.

— Με την πολιτική ασχολείστε; Με το τι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα;
Στο ΠΑΣΟΚ; Ματαιοπονία και απλοϊκότητες σαν εκθέσεις ιδεών σε σχολεία. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα παρενοχλούν τον πολίτη. Αν εξαιρέσεις ελάχιστους, οι υπόλοιποι είναι ασήμαντες προσωπικότητες με σκανδαλώδη έλλειψη παιδείας. Είναι απλώς στοργικοί μπαμπάδες που νοιάζονται να κάνουν τα παιδιά τους υπουργούς και αρχηγούς. Μεγάλη μάστιγα.

— Και η Αριστερά;
Είμαι αριστερός πριν ακόμα το ξέρω. Παρά τις αγκυλώσεις ή το μετεωρισμό της. Γεννήθηκα έτσι.

— Στο Θεό πιστεύετε, κύριε Μάτεσι;
Είμαι άθεος.

— Ποια η σχέση σας με το θάνατο;
Τον ξέρω από μικρός.

— Τον φοβάστε;
Θα δούμε...

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ ΣΤΟ LIFO SHOP

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ