ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Προδημοσίευση - To «100»

Προδημοσίευση - To «100» Facebook Twitter
0
Προδημοσίευση - To «100» Facebook Twitter

INSTAGRAM

Κάθισμα συνοδηγού. Κομμάτια από θρυμματισμένα γυαλιά. Ντουλαπάκι ανοιχτό, το καπάκι στραβωμένο. Πεταγμένα έξω σκόρπια έγγραφα, άδειες, ένα πακέτο χαρτομάντιλα κι ένα μισοφαγωμένο μανταρίνι.

Λεβιέ ταχυτήτων σπασμένο, ξεχαρβαλωμένο κάθισμα οδηγού. Ένα σίδερο εξέχει.

Κεφάλι άντρα. Γκρίζα μαλλιά. Αίμα που κυλάει στο μέτωπο. Μάτια ανοιχτά, ακίνητα. Μικρά κρύσταλλα στα βλέφαρα. Ροή άσπρου-μπεζ υγρού στα μάγουλα.

Ραδιόφωνο παίζει ερωτική μπαλάντα με παράσιτα. Μύγα πετά. Ήχος περιπολικού. Ραγισμένο κοντέρ. Ο δείκτης σταματημένος στο 100.

=====

ΝΕΟΝΑΖΙ, ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ

Ντάλα μεσημέρι. Καμιά εκατοστή παλικαράδες πίνουν το φραπέ τους, όρθιοι στη μικρή πλατεία, το γνωστό τους στέκι.

Όλοι κοντοκουρεμένοι, οι περισσότεροι γουλί, όλοι με τις μαύρες μπλούζες τους, όλοι με αγριάδα στο μάτι και με έκφραση σαν ο καφές να 'ταν θεόπικρος.

Απ' το δρομάκι απέναντι προβάλλει άξαφνα ένα μπουλούκι νοικοκυρές, που κουβαλάνε σε πλαστικές λεκάνες την μπουγάδα τους.

Οι γυναίκες διασκορπίζονται ανάμεσα στους άνδρες, που οι περισσότεροι είναι ένα κεφάλι πιο ψηλοί.

Μια γυναίκα, η πιο ηλικιωμένη μα κοτσονάτη, στέκεται μπροστά τους και με διαπεραστική φωνή τσιρίζει: «Χάιλ Χίτλερ!».

Μεμιάς, όλοι οι παλικαράδες στέκονται προσοχή, χτυπώντας στρατιωτικά το πόδι, σηκώνουν για χαιρετισμό το δεξί τους χέρι και μένουν αγάλματα.

Τότε, όλες οι άλλες αρχίζουν ανέμελα ν' απλώνουν την μπουγάδα τους –κυρίως κιλοτάκια, σώβρακα, μεσοφόρια και κάλτσες– στα σηκωμένα χέρια.

=====

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

«Τι μπορείτε να ζωγραφίσετε με εκατό γραμμές;» ρώτησε ο ρεπόρτερ.

«Είκοσι πέντε παραλληλόγραμμα» απάντησε αυθορμήτως ο Mοντριάν.

«Τις ρυτίδες του προσώπου μου ή τις ακτίνες του χρυσάνθεμου» συμπλήρωσε ο Βαν Γκογκ.

«Δεν υπάρχουν εκατό γραμμές» είπε ο Νταλί. «Υπάρχει μόνο μία: αυτή που ενώνει το πραγματικό με το όνειρο».

«Η ζωγραφική δεν γίνεται με γραμμές» είπε ο Σαγκάλ.

=====

ΠΡΟΒΑ ΝΥΦΙΚΟΥ

Απόηχος Κώστα Ταχτσή

Γιάννης Ευσταθιάδης - Εκατό. Εκδόσεις Μελάνι. Σελ.: 196. Τιμή: €14,00«Είμ' εκτός εαυτού... Αναιδέστατο θηλυκό... Τέτοια σύγχυση, Θε μου... Μόλις και μετά βίας θα 'ταν είκοσι χρονώ... Βοηθός της ράφτρας μου... Τι βοηθός, τρομάρα της... Εκείνη έλειπε... Μου το 'χε πει... "Πέρνα να σου πάρει τα μέτρα η μικρή, για να μην καθυστερούμε, αφού το βιάζεσαι το ταγεράκι...". Πέρασα και γω, πού να 'ξερα πως θα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι... Βγάζει τη μεζούρα η μικρή κι αρχίζει... Να οι ώμοι, να το μάκρος, να το ένα, να το άλλο, φτάνει και στη μέση. Όπως ήταν γονατισμένη κι είχε καρφίτσες στο στόμα, που να της μπήγονταν στη γλώσσα, βγάζει τις καρφίτσες και μου λέει: "Μμμ... μέση εκατό ", για να συμπληρώσει μ' ένα χαμόγελο όλο ειρωνεία: "Tα παραπήραμε βλέπω τα κιλάκια μας". – "Εκατό να 'ν' οι μέρες σου" μου 'ρθε να της πω... Ακούς το τσόλι; Δεν σεβάστηκε ούτε ότι ήμουνα πελάτισσα, ούτε ότι θα μπορούσα να 'μαι μάνα της – κούφια η ώρα, τέτοιο γύναιο... Τι μάνα της, λέω... Γιαγιά της μάλλον... Τότε και γω, θες από εγωισμό, θες από γυναικεία φιλαρέσκεια, γυρίζω και της λέω – πώς μου 'ρθε;... "Δεν είναι πάχος, κορίτσι μου... Έγκυος είμαι!". Με κοίταξε μ' ένα ηλίθιο βλέμμα όλο απορία και συνέχισε να σημειώνει νούμερα. "T' όνομά σας;" ρώτησε στο τέλος. Δεν ξέρω πώς μου 'ρθε πάλι και κατάπια το «Τασία» και για να της περάσω ένα μήνυμα, της λέω: "Σάρα". – "Σά-ρα" έγραψε με κάτι ορνιθοσκαλίσματα. Να χέσω την παιδεία που παίρνουν οι σημερινοί νέοι. Ούτε την Παλαιά Διαθήκη δεν ξέρουν...»

=====

ΣΕΛΗΝΟΦΩΣ

Ήταν σε στιγμές γλυκιάς μελαγχολίας –κάτι σαν βραδινή αναίτια λύπη– που κοίταξε τη γεμάτη σελήνη.

Έμεινε ώρα πολλή με το βλέμμα αδρανές, σαν να απομυζούσε το ωχροκίτρινο χρώμα της.

Ύστερα, με μία μόνο κίνηση, την έπιασε, την κατέβασε, την άπλωσε σ' ένα μεγάλο ξέφωτο του κήπου και την έκοψε συμμετρικά σε 100 κομμάτια.

Πήρε τα 12 από αυτά και τα φύλαξε προσεκτικά, ώστε την επομένη να φτιάξει τη λεπτή, νέα σελήνη.

Συγκέντρωσε τα υπόλοιπα 88, μπήκε στο σπίτι και πλησίασε το πιάνο. Με άκρα προσοχή τοποθέτησε τα 52 στα ισάριθμα λευκά πλήκτρα. Το ελεφαντόδοντο απέκτησε αίφνης την απόχρωση του έμβιου λευκού. Τα υπόλοιπα 36 –από τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης– τα απόθεσε στα 36 μαύρα πλήκτρα, κι εδώ το μαύρο έγινε καταμέλανο, λες και είχε πάρει την απελπισία του βλέμματος που το κοιτούσε.

Όταν το πιάνο άρχισε να παίζει μόνο του, εκείνος, μέσα στις διέσεις της αναίτιας λύπης του, δεν άκουσε καμία μουσική· μόνο μακρινές ομιλίες, φωνές νεκρών, ερωτικά επιφωνήματα, ψιθύρους, ανάκατα με στίχους ποιητών, κελαηδίσματα πουλιών, ήχους της θάλασσας και βουή ανέμων.

Έτσι, πείστηκε πια ότι το σεληνόφως δεν περιέχει νότες κι ότι όποιος θαρρεί πως τις ακούει, απλώς ακροάται τη μελωδία του χρόνου.

=====

ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΗ ΡΙΖΑ

«Ποια είναι η τετραγωνική ρίζα του 100;»

«Στοιχειώδη πράγματα. Το 10 ασφαλώς»

«Γιατί την είπαν τετραγωνική ρίζα;»

«Γιατί αποτελεί ρίζα του τετραγώνου, δηλαδή της εξίσωσης x2=α. Το x2 ονομάζεται δεύτερη δύναμη του x ή τετράγωνο του x, γιατί παραπέμπει στον τύπο εμβαδού του τετραγώνου»

«Δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω...»

«Κακώς. Είναι απλά πράγματα. Οι μαθηματικοί έχουν τον τρόπο να εξηγούν τον κόσμο με αριθμούς»

«Αντιθέτως, οι ποιητές αδυνατούν»

«Τι υπαινίσσεσαι;»

«Τον Λόρκα, βεβαίως, που μας άφησε αξήγητη για πάντα τη σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής»

=====

ΜΟΙΡΟΓΝΩΜΟΝΙΟ

Το πάθος του –από μαθητής του Λυκείου ακόμα– για την τριγωνομετρία τον οδήγησε σε ερασιτεχνική, αλλά συστηματική, μελέτη γωνιών και τριγώνων.

Γοητευμένος από ημίτονα, συνημίτονα και τόξα εφαπτομένης, παθιασμένος για προσκείμενες και απέναντι πλευρές, για οξείες και αμβλείες γωνίες, άρχισε να παρατηρεί τον γύρω κόσμο, εφαρμόζοντας τη θεωρία και επεκτείνοντας τους ορισμούς.

Μελετούσε, ας πούμε, πόσων μοιρών γωνία δημιουργούσε το πιγούνι με τον λαιμό μιας κοπέλας που έλεγε «σ' αγαπώ», πόσες μοίρες ήταν το δουλοπρεπές σκύψιμο κάποιου υφισταμένου του ή ποιες ήταν οι αναλογίες του μαύρου της θάλασσας με την υποτείνουσα της σελήνης.

Όταν εφάρμοζε το αόρατο μοιρογνωμόνιό του στον εαυτό του, μπορούσε να γίνεται πιο ακριβής.

Αγαπούσε τις 0 μοίρες του ύπνου (γιατί κοιμόταν πάντα μπρούμυτα) και ξόρκιζε τις 180 του θανάτου.

Λάτρευε τις 5-10 στις ερωτικές του συνευρέσεις, με δυσφορία υπάκουε στις 45 για κάτι όχι ευχάριστο και περπατούσε πάντα σε 80, μια και από παιδί έσκυβε λίγο.

Οι δύσκολες στιγμές –πένθη, χωρισμοί, απώλειες– τον έβρισκαν ευθυτενή στις 90 μοίρες, αλλά η απόλυτη ευτυχία γι' αυτόν ήταν οι 100, γιατί μόνο έτσι μπορούσε τις νύχτες να παρατηρεί τ' άστρα.

Βιβλίο
0

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Βιβλίο / I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Η θεωρητικός, εικαστικός, κριτικός, συγγραφέας και εκδότρια Κρις Κράους μπορεί να μην άλλαξε τα δεδομένα στον αγγλόφωνο κόσμο εκδίδοντας τα βιβλία των Γάλλων θεωρητικών αλλά προκάλεσε άπειρες συζητήσεις με το πρωτότυπο φεμινιστικό βιβλίο της.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Αναγνώσεις / Ζυμώνοντας ψωμί και ταριχεύοντας έναν νεκρό στην αρχαία Αίγυπτο

Πώς ήταν η ζωή στην αρχαία Αίγυπτο; Ένας Αμερικανός αρχαιολόγος περιγράφει το 24ωρο των ανθρώπων κάθε ιδιότητας και κοινωνικής τάξης στις Θήβες της αρχαίας Αιγύπτου μέσα από ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι αληθινές.
THE LIFO TEAM
Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Βιβλίο / Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Η Γαλλίδα συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας γεφυρώνει, με τη μυθιστορηματοποίηση της μνήμης, τη μεγάλη λογοτεχνία, από τον Μαρσέλ Προυστ μέχρι τον σύγχρονό μας Εντουάρ Λουί. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1940.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΕΠΕΞΕΡΓ. Παύλος Μεθενίτης «Αμανίτα μουσκάρια»

Το πίσω ράφι / Όταν μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών ξεκληρίστηκε από παραισθησιογόνα μανιτάρια

Στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα «Αμανίτα μουσκάρια» του Παύλου Μεθενίτη εξερευνά το ζήτημα των ουσιών ως καταφύγιο αλλά και ως καταστροφή, και μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι ποτισμένο από την ελληνική πραγματικότητα, παραμονές της οικονομικής κρίσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Βιβλίο / Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Σε ένα νησί που μετρά λιγότερους από 300 μόνιμους κατοίκους, ένα παλιό καραβόσπιτο μεταμορφώθηκε σε ένα καταφύγιο πολιτισμού γεμάτο βιβλία, μουσικές και μικρούς θησαυρούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ