Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη

Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Η Μαρία Σουζάνα Κολοκυθά-Αντωνακάκη (1935–2020) είναι η πιο γνωστή Ελληνίδα αρχιτέκτονας της γενιάς της, εντός και εκτός των συνόρων της χώρας μας.
0

«Στην εποχή της αβεβαιότητας και της σύγχυσης που βιώνουμε αυτό που διακυβεύεται είναι ο πολιτισμός, και η αρχιτεκτονική υπήρξε για αιώνες από τους στυλοβάτες του πολιτισμού, γι’ αυτόν τον λόγο εθεωρείτο μητέρα των τεχνών», έγραφε σε κείμενό της μία απ’ τις σπουδαιότερες μορφές της αρχιτεκτονικής, Σουζάνα Αντωνακάκη. Για την ίδια, το κενό ήταν ο ζωτικός χώρος της αρχιτεκτονικής σύνθεσης. Πρότεινε και καθιέρωσε έναν άλλο τρόπο κατοίκησης, έναν κόσμο δομημένο από αρχές και μορφές.

Πρέσβευε ότι η αρχιτεκτονική είναι, και πρέπει να είναι, μια χτισμένη ποίηση. Μια πνευματική φυσιογνωμία που τη χαρακτηρίζει το θεματολογικό εύρος με τις καθαρές γραμμές και τα περίτεχνα ανοίγματα αλλά και η χρήση του οργανωμένου κάνναβου. Η φιλοσοφία της στηριζόταν στην αρμονική σύνδεση του μοντέρνου με το παραδοσιακό αλλά και στην αλληλεπίδραση του ιδιωτικού με τον ανοιχτό χώρο της πόλης. Υπηρέτησε πιστά, για πολλές δεκαετίες, την τέχνη του κατοικείν και ξεχώριζε για την ευρυμάθεια και την κριτική της σκέψη.

Η Μαρία Σουζάνα Κολοκυθά-Αντωνακάκη (1935-2020) είναι η πιο γνωστή Ελληνίδα αρχιτέκτονας της γενιάς της, εντός και εκτός των συνόρων της χώρας μας. Η ενεργή παρουσία της στην αρχιτεκτονική σκηνή για έξι δεκαετίες, από την ολοκλή­ρωση των σπουδών της στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1959 μέχρι το τέλος της ζωής της το 2020, είναι από μόνη της εντυπω­σιακή. Μολαταύτα, τα περισσότερα κείμενα από τις δημόσιες ομιλίες και διαλέξεις των έξι αυτών δεκαετιών της σταδιοδρομίας της παρέμεναν έως σήμερα αδημοσίευτα ή δυσεύρετα.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα χρήσιμο πεδίο προβληματισμού για τον κοινωνικό ρόλο της αρχιτεκτονικής και συγκροτεί μια περιήγηση στον πλούτο των γνώσεων και της προσωπικότητας μιας γυναίκας που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στην αρχιτεκτονική γεωμετρία.

Ένας φόρος τιμής στην πολύτιμη προσφορά της και στο σχεδιαστικό της έργο αποτελεί η συγκεντρωτική συλλογή των κειμένων της που κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης σε επιστημονική επιμέλεια και εισαγωγή του Στέλιου Γιαμαρέλου. Με τον αχώριστο σύντροφό της στη ζωή και στο έργο, τον επίσης σημαντικό αρχιτέκτονα Δημήτρη Αντωνακάκη, ανήκουν σε εκείνη τη γενιά που γαλουχήθηκε και επηρεάστηκε από τα έργα του Άρη Κωνσταντινίδη και του Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε

Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Η Σουζάνα Αντωνακάκη, με τα σχέδια του Θεάτρου Δάσους στη Θεσσαλονίκη, στο γραφείο της στο Εργαστήριο 66 στο ισόγειο της πολυκατοικίας στην Εμμ. Μπενάκη 118.

Πρόκειται για αυτοβιογραφικές αναμνήσεις, ενώ τα κείμενά της αναπτύσσονται γύρω από ζητήματα όπως η ποιητική σύλληψη του χτισμένου περιβάλλοντος της καθημερινότητάς μας, η σημασία των ορίων, της κίνησης και των μεταβάσεων στην αρχιτεκτονική, η χρήση του χρώματος στην αρχιτεκτονική και στην πόλη, η θεατρικότητα και η κατοίκηση, οι σχέσεις χρόνου και χώρου στην αρχιτεκτονική, ο διάκοσμος και η ποιητική διάσταση των αντικειμένων της καθημερινής ζωής, η αρχιτεκτονική της πολυκατοικίας και η συσχέτιση της ελληνικής πόλης με τον τόπο και το φυσικό περιβάλλον. 

Η καλαίσθητη έκδοση συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό έργων, σχεδίων και στιγμιότυπων από την πολυετή διαδρομή της. Διαβάζοντάς την ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με την αρχιτεκτονική της διαδρομή αλλά και με την ποιητική προσέγγισή της στα αρχιτεκτονικά δρώμενα.

Τα επιλεγμένα κείμενα έχουν κατηγοριοποιηθεί χρονολογικά σε τέσσερις θεματικές ενότητες. Πρόκειται για ιστορικά τεκμήρια σχετικά με τις βασικές επιρροές, τον τρόπο σκέψης, τα κριτήρια επιλογής, τους κύριους προβληματισμούς, τις πρωτοπόρες ιδέες, τις σχέσεις μαθητείας και τις παρατηρήσεις που έχουν να κάνουν με την ανάγνωση έργων άλλων σημαντικών αρχιτεκτόνων.   

Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Η Σουζάνα και ο Δημήτρης Αντωνακάκης, φωτογραφημένοι από τον Γιώργο Αντωνακάκη, στην επιστροφή τους από την Κέα το 1956.
Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Η καλαίσθητη έκδοση συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό έργων, σχεδίων και στιγμιοτύπων από την πολυετή διαδρομή της.
Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Διαβάζοντάς το ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με την αρχιτεκτονική της διαδρομή αλλά και με την ποιητική προσέγγισή της στα αρχιτεκτονικά δρώμενα.

Ουσιαστικά, πρόκειται για διαχρονικά δοκίμια που φωτίζουν την αρχιτεκτονική της εξέλιξη και υπενθυμίζουν γιατί η ίδια πίστευε ότι το σώμα και οι δραστηριότητες του ανθρώπου είναι εκείνα που μετρούν και διαμορφώνουν τους χώρους ζωής. Όπως έχει γράψει στο παρελθόν: «Η αρχιτεκτονική θεωρείται και θεωρεί, καθώς απευθύνεται σε μια όραση εν κινήσει, σ’ ένα βλέμμα που επιστρέφει και σε μια μνήμη που εξακολουθεί να "βλέπει" ακόμα και όταν απομακρύνεται από το αντικείμενο που την κινητοποίησε».

cover
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: «Σουζάνα Αντωνακάκη, Αρχιτεκτονική Ποιητική, Κείμενα 1959-2019», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Στα κείμενα αυτά αναφέρεται στις μνήμες και στις καταβολές της που σημάδεψαν την κοινή πορεία της με τον σύζυγό της ειδικά ως προς την ποιητική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής και την εμμονή τους στην προτεραιότητα της υπαίθρου ή ως προς τις ποιότητες του οριοθετημένου κενού. Στο σημείο αυτό ανατρέχει στον Δημήτρη Πικιώνη και στη στοχαστική του στάση απέναντι στο τοπίο, στον ιδιόρρυθμο τρόπο εφαρμογής των αρμονικών χαράξεων και της χρυσής τομής, στον Δημήτρη Φατούρο και στον τρόπο που με το έργο και τη διδασκαλία του ο ζωγράφος βρισκόταν σε συνεχή διάλογο με τον αρχιτέκτονα.

Επίσης, γίνεται αναφορά στο πώς ο υπερρεαλιστής ποιητής και εικαστικός Νίκος Εγγονόπουλος τους άνοιξε ορίζοντες με τις ανορθολογικές αναγνώσεις του χώρου αλλά και γιατί τους γοήτευε η ονειροπόλα παρουσία του, ο αλλόκοτος και εύστοχος λόγος του.

Την ίδια στιγμή, ο αναγνώστης μπορεί να περιηγηθεί στη θεωρητική βάση της σκέψης του μέσα από οικιστικά σύνολα όπως οι πλατείες του Πηλίου. Για τη Μακρινίτσα αναζήτησε την τυπολογία στα λαϊκά σπίτια και στα αρχοντικά, τον πλούτο των παραλλαγών που συνέδεαν τα οικοδομήματα με τη γη αλλά και τις διαβαθμίσεις της ιδιωτικότητας μέσα και έξω από τα κελύφη των κατοικιών. 

Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Με τα εγγόνια της στον Αλικιανό, στην Κρήτη, τη δεκαετία του 1990.

Οι αρχιτεκτονικές προτάσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη ακουμπούν μνήμες μακρινές και, όπως τονίζει η ίδια σε κείμενό της, «μένει σταθερή η επιθυμία, με τα μέσα που διαθέτει η αρχιτεκτονική, να μεταμορφώνουμε την καθημερινότητα και να τη φωτίζουμε με το ποιητικό δυναμικό που παραλάβαμε από τη φύση, την πόλη και τους ανθρώπους που αγαπήσαμε».

Στη δημιουργική πορεία του ζεύγους ξεχωρίζουν έργα όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο της Χίου (1965), το συγκρότημα κατοικιών στο Δίστομο (1965), η Πολυκατοικία στην Εμμανουήλ Μπενάκη (1973), το Πολυτεχνείο και η Φιλοσοφική Σχολή Κρήτης (1981 και 1982), η συμμετοχή του Α66 στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Μουσείο της Ακρόπολης το 1990 καθώς και η Βιβλιοθήκη της Σχολής Καλών Τεχνών (2005).

Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Πολυκατοικία στην οδό Δοξαπατρή 32, στην Αθήνα, φωτογραφημένη από τον Δημήτρη και τη Σάρρα Μάτσα το 2021. Πολιτικός μηχανικός: Αλέκος Αθανασιάδης.

Στον πολυσέλιδο αυτόν τόμο διακρίνουμε όχι μόνο το ερευνητικό βλέμμα της Σουζάνας Αντωνακάκη αλλά και το πόσο ανήσυχο και ελεύθερο πνεύμα ήταν αφενός ως προς την αναγνώριση των πραγματικών αναγκών στο χτισμένο περιβάλλον και αφετέρου ως προς τη συσχέτιση της ποιότητας ζωής με την κατοικία. Άλλωστε, προσεγγίζει την αρχιτεκτονική όχι ως σκηνικό αλλά ως «τόπο» ζωής, όχι ως ένα αντικείμενο ή περίβλημα αλλά ως ζωτικό, δυναμικό χώρο.

Και σημειώνει: «Όταν ο χώρος είναι αδιάφορος, κοινός, η φόρα του χρόνου είναι ανύπαρκτη, μηδενίζεται ή χάνεται στο άπειρο. Ένα γραμμικό στενό μπαλκόνι πολυκατοικίας προκαλεί πλήξη με την ομοιομορφία του, το μεγάλο μήκος του σε σχέση με το μικρό βάθος του, τη σχέση του με τον κλειστό χώρο, τόσο που σε κάνει αδιάφορο, δεν μετράς εκεί δυνατότητες δυναμικού χρόνου, δηλαδή δυνατότητες δράσης ανθρώπων. Ξέρεις πως για να λειτουργήσει σε όλη του την έκταση το μπαλκόνι ή αποθήκη αντικειμένων μπορεί να γίνει ή μπορεί να δεχθεί μία και μόνη σειρά καθήμενων ανθρώπων σε γραμμική παράταξη, εικόνα που δεν σου φέρνει συνειρμούς ζωής. Η μονότονη επανάληψη καταργεί τον ζωτικό χώρο».

Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Η αρχιτεκτονική της Μακρινίτσας
Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Σουζάνα & Δημήτρης Αντωνακάκης, κατοικία της οικογένειας Δαρμάρου στο Ακρωτήρι Χανίων (1978). Συνεργάτης αρχιτέκτων Δημήτρης Ρίζος.
Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Χρώματα στο ξενοδοχειακό συγκρότημα Luttos. όπως τα είχε επιμεληθεί η Σουζάνα Αντωνακάκη το 1979. Φωτογραφία του Αλέκου Πολυχρονιάδη.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα χρήσιμο πεδίο προβληματισμού για τον κοινωνικό ρόλο της αρχιτεκτονικής και συγκροτεί μια περιήγηση στον πλούτο των γνώσεων και της προσωπικότητάς μιας γυναίκας που άφησε ισχυρό αποτύπωμα την αρχιτεκτονική γεωμετρία. Εντοπίζουμε τις πηγές έμπνευσής της, την αρχιτεκτονική της παιδεία καθώς και τη βαθιά της μόρφωση.

Η Σουζάνα Αντωνακάκη κατάφερε, στη μακρόχρονη πορεία της, να δώσει μια νέα εκφραστική ταυτότητα στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Και με έναν λόγο άμεσο και κατανοητό μάς παραδίδει μια σπάνια αρχειακή μαρτυρία, φέρνοντας, ταυτόχρονα, στο φως τη σπουδαία παρακαταθήκη του έργου της.

Τέλος, όλες αυτές οι αναφορές στην ποίηση και στη λογοτεχνία, τα πολυάριθμα παραθέματα που διανθίζουν τα κείμενά της και οι πολύτιμες καταθέσεις ψυχής, που είναι αποτέλεσμα μιας επιμελούς αναγνώστριας, λειτουργούν ως ένα εκπαιδευτικό εργαλείο για τις νεότερες γενιές.

Το βέβαιο είναι ότι αποτυπώνουν και σκιαγραφούν έναν άνθρωπο απίστευτα καλλιεργημένο, μια δυναμική αρχιτέκτονα η οποία κατάφερε να διαμορφώσει με τις διαλέξεις και τα κείμενά της μια ποιητική αφήγηση, εμπλουτισμένη με γόνιμους προβληματισμούς, ιδέες, σχέδια και επιχειρήματα. Ένας συλλεκτικός τόμος που αποκαλύπτει τους λόγους που η ίδια κατάφερε με την πάροδο του χρόνου να καταξιωθεί ως μια ουσιαστική παρουσία στους κύκλους της αρχιτεκτονικής δημιουργίας.

Οι αυτοβιογραφικές αναμνήσεις της Σουζάνας Αντωνακάκη Facebook Twitter
Σουζάνα Αντωνακάκη, κατοικία οικογένειας Λογοθέτη στη Βάρκιζα, 2004, φωτογραφημένη από τον Πέτρο Πέράκη. Συνεργάτης αρχιτέκτων Ξένια Τσιώνη, πολιτικός μηχανικός Νίκος Σακελλαρίδης

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ