Ο Γιώργος Πίττας συνεχίζει να καταγράφει τα πιο πολύτιμα κομμάτια της Ελλάδας

Ο Γιώργος Πίττας συνεχίζει να καταγράφει τα πιο πολύτιμα κομμάτια της Ελλάδας Facebook Twitter
Αυτό που μ' εντυπωσίασε περισσότερο στα 300 καφενεία που κατέγραψα από αισθητικής πλευράς είναι η αίσθηση της παρουσίας του χρόνου. Κάθε περίοδος αποτυπώνεται στους τοίχους των καφενείων και έτσι η ιστορία είναι ζώσα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Με τον «κύριο Γιώργο» γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Νεαρός εκείνος, έφηβος εγώ. Τα επόμενα χρόνια περιπλανιόμασταν στα βουνά της Ρόδου με ένα ξεχαρβαλωμένο Isuzu, διασκεδάζαμε χειμωνιάτικα μεσημέρια στην αγορά Μοδιάνο συνοδεία χάλκινων... Έτσι, στη σχέση που αναπτύχθηκε έμεινε ο «Γιώργος», φιλικά και εγκάρδια! Ευφάνταστος στο Νέο Κατοικείν, φιλόξενος στις Λεύκες Πάρου, πρωτοπόρος με το Ελληνικό Πρωινό, μα, πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος που αξίζει να πιεις μαζί του ένα ποτήρι κρασί.

— Μίλησέ μας, γενικά, για τον γαστρονομικό πλούτο του Αιγαίου.

Ο γαστρονομικός πλούτος του Αιγαίου, αν και παραγνωρισμένος, είναι ανεξάντλητος. Η γεωφυσική θέση, το κλίμα, η διαμόρφωση του εδάφους, οι καλλιέργειες, οι φυσικοί πόροι κάθε νησιού (γεωγραφικοί παράγοντες), παράλληλα με τους τύπους της οικονομικής ανάπτυξης αλλά και σε σχέση με τις επαφές με άλλους πολιτισμούς, είτε μέσω εμπορικών συναλλαγών, είτε μέσω κατακτήσεων και υποδουλώσεων (ιστορικοί παράγοντες), αποτέλεσαν τις παραμέτρους που τελικά διαμόρφωσαν την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και γαστρονομική ταυτότητα κάθε τόπου.

Κλασικό παράδειγμα πολυμορφίας είναι η τύχη τεσσάρων γειτονικών νησιών, της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου και της Ικαρίας, που διαμόρφωσαν τελείως διαφορετικούς πολιτισμούς και φυσικά διαφορετικές γαστρονομικές συνήθειες.

Η Ικαρία, ένα άγονο νησί όλο άγρια βουνά, αποτέλεσε από την αρχαιότητα τόπο εξορίας κι έζησε μια απομόνωση που σήμερα την εξαργυρώνει ως ένας πρότυπος τόπος, με εναλλακτική ζωή, μακριά από την ανάπτυξη. Η Σάμος και η Λέσβος, η πρώτη με την ξυλεία της και τα κρασιά της και η δεύτερη με τις ελιές και την κτηνοτροφία, ανέπτυξαν μια οικονομία που ήταν συνδεδεμένη με τις απέναντι ακτές της Μικρά Ασίας, ενώ η Χίος, χάρη στο μονοπώλιο της περίφημης μαστίχας, ανέπτυξε ένα παγκόσμιο εμπορικό δίκτυο που την ώθησε στη δημιουργία του πιο ισχυρού εμπορικού στόλου της χώρας.

Το ίδιο συνέβη και στο κομμάτι της γαστρονομίας. Παρότι σε κάθε νησί παράγονται αρκετά προϊόντα, το καθένα απ' αυτά χαρακτηρίζεται από το βασικότερό του, που συμβάλλει, εκτός των άλλων, και στη διαμόρφωση του τουριστικού brand name του. Η Ικαρία με τα αγριοκάτσικά της, η Σάμος με τον αμπελώνα της και τα περίφημα μοσχάτα κρασιά, η Λέσβος με τα εξαιρετικά λάδια και τα 3 ΠΟΠ τυριά (φέτα, λαδοτύρι, γραβιέρα) και η Χίος με τη μαστίχα.

Όσο η ασχήμια δεν έχει περάσει στην ψυχή των ανθρώπων και όσο βλέπουμε περιποιημένους βασιλικούς, ασβεστωμένες αυλές, σπιτικά γλυκά και ζεστά χαμόγελα, η Ελλάδα θα κερδίζει τις εντυπώσεις. Γιατί οι εντυπώσεις στην Ελλάδα κερδίζονται στους εκτός ξενοδοχείων χώρους, επειδή εκεί εντοπίζεται η αυθεντικότητα.


— Πες μας ειδικά τι είναι αυτό που σε συγκίνησε στα νησιά.

Η αλήθεια είναι ότι οι τοπικές κοινωνίες των νησιών αρχίζουν να αξιοποιούν τη γαστρονομική κληρονομιά τους, τόσο στα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα όσο και στα εδέσματα και στα κρασιά, επιδιώκοντας να ενισχύσουν την τουριστική τους ταυτότητα. Εκτός των προϊόντων και των εδεσμάτων που απέκτησαν ήδη διεθνή αναγνώριση και αυξανόμενη ζήτηση, όπως το ασύρτικο, το μαυροτράγανο, η σαντορινιά φάβα, η ναξιώτικη γραβιέρα και η μυκονιάτικη κοπανιστή, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι η έρευνα, το ψάξιμο και το σκάλισμα της γαστρονομικής μας κληρονομιάς οδηγεί σε εντυπωσιακά ευρήματα. Πρόσφατα ανακαλύψαμε στην Τήνο ένα τυρί, το «καρίκι», που ζυμώνεται μέσα σε φλασκί. Η γεύση του είναι «τύφλα να 'χουν τα γαλλικά camembert».

Θεωρώ πολύ συγκινητικό το ότι το κάθε νησί παλεύει να αναδείξει το τυράκι του, π.χ. το πέτρωμα, τη μανούρα, το αρσενικό, την ξινομυζήθρα, το σκοτύρι, την κοπανιστή, το βολάκι, ή κρασιά με παραγνωρισμένες ποικιλίες, όπως το ποταμίσιο, το μπεγλέρι, το φωκιανό, την κουντούρα, το σερφιώτικο, το τσαμπάτο. Όπως ιδιαίτερα συγκινητικό είναι να βλέπεις το κάθε νησί να επιχειρεί να φτιάξει το οινοποιείο του ή το τυροκομείο του και οτι οι Λειψοί, το μικρό αυτό νησάκι της άγονης γραμμής, απέκτησε σύγχρονο οινοποιείο και κάνει κρασιά από τοπικές ποικιλίες.

— Στο οδοιπορικό σου που καταγράφεται στα «Καφενεία της Ελλάδας» τι σε εντυπωσίασε περισσότερο;

Τα «Καφενεία της Ελλάδας», πρωταγωνιστές της καθημερινής ζωής κάθε τόπου, χώροι κοινωνικότητας με όλους τους συμβολισμούς και τους μυστικούς κώδικες, αποτελούσαν σημαντικό θεσμό των τοπικών κοινωνιών, μάρτυρες μιας εποχής όπου «των Ελλήνων οι κοινότητες» διαμόρφωναν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους. Και στις μέρες μας, όταν τα πολλά χωριά ερημώνουν, τελικά τα καφενεία είναι οι τελευταίοι χώροι κοινωνικής συνάθροισης, οι ακρίτες που βαστούν τη ζωή στις εσχατιές της χώρας. Αυτό που μ' εντυπωσίασε περισσότερο στα 300 καφενεία που κατέγραψα από αισθητικής πλευράς είναι η αίσθηση της παρουσίας του χρόνου. Κάθε περίοδος αποτυπώνεται στους τοίχους των καφενείων και έτσι η ιστορία είναι ζώσα. Τα καφενεία συμπεριφέρονται σαν εθνολογικά, ιστορικά μουσεία του τόπου. Η θύελλα του εκμοντερνισμού δεν τα 'χει καταστρέψει όλα. Πολλά ανθίστανται. Εισερχόμενος στο Πανελλήνιον της Άμφισσας, στο καφενείο όπου γύρισε ο Αγγελόπουλος τον «Θίασο», νομίζεις ότι εισχωρείς σε άλλες εποχές. Η αίσθηση αυτή συνοδεύεται και από τη βίωση του κόσμου του καφενείου. Ένας κόσμος πιο συλλογικός, πιο γενναιόδωρος, πιο ανθρώπινος.

— Αποτελεί γενική παραδοχή ότι οικιστικά η Ελλάδα έχει ασχήμιες, όμως η λαϊκή αισθητική κερδίζει τους ξένους. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Οι ασχήμιες που μας ενοχλούν, ειδικά όσους έχουν ζήσει τα νησιά του Αιγαίου από την εποχή των δεκαετιών του '60 και του '70, δεν είναι τόσο δραματικές όσο στην Ισπανία. Μπορει να υπάρχει υπερδόμηση, προβλήματα καθαριότητας ή κυκλοφοριακά, αλλά έχει διατηρηθεί σε γενικές γραμμές η μικρή κλίμακα. Παντού θα βρεις κάποιες παραλίες ερημικές να κάνεις ήσυχα το μπάνιο σου. Κι ύστερα υπάρχει αυτό το φως που εξαγνίζει τα πάντα. Όσο η ασχήμια δεν έχει περάσει στην ψυχή των ανθρώπων και όσο βλέπουμε περιποιημένους βασιλικούς, ασβεστωμένες αυλές, σπιτικά γλυκά και ζεστά χαμόγελα, η Ελλάδα θα κερδίζει τις εντυπώσεις. Γιατί οι εντυπώσεις στην Ελλάδα κερδίζονται στους εκτός ξενοδοχείων χώρους, επειδή εκεί εντοπίζεται η αυθεντικότητα.

Ο Γιώργος Πίττας συνεχίζει να καταγράφει τα πιο πολύτιμα κομμάτια της Ελλάδας Facebook Twitter
Θεωρώ πολύ συγκινητικό το ότι το κάθε νησί παλεύει να αναδείξει το τυράκι του, π.χ. το πέτρωμα, τη μανούρα, το αρσενικό, την ξινομυζήθρα, το σκοτύρι, την κοπανιστή, το βολάκι, ή κρασιά με παραγνωρισμένες ποικιλίες, όπως το ποταμίσιο, το μπεγλέρι, το φωκιανό, την κουντούρα, το σερφιώτικο, το τσαμπάτο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

— Με το παλιό βιβλίο σου «Η αθηναϊκή ταβέρνα» επηρέασες αρκετό κόσμο, κυρίως νέα παιδιά, ώστε να ανακαλύψουν έναν ξεχασμένο πλούτο. Το ίδιο συνέβη και με τα «Πανηγύρια στο Αιγαίο» και, βέβαια, με τα πρόσφατα «Καφενεία της Ελλάδας». Πώς ξεκίνησες αυτά τα τρία οδοιπορικά και τι μήνυμα θα 'θελες να στείλεις;

Τελικά, τα καφενεία, η ταβέρνα και τα πανηγύρια δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι εκφράσεις του δημόσιου βίου μας. Οι χώροι όπου οι ατομικότητες ξεπερνιούνται και λειτουργούν ως τμήματα μιας συλλογικής οντότητας. Με την κοινή ζωή και συναναστροφή αλλά και με το φαγοπότι, το γλέντι, με τις απελευθερωτικές δυνάμεις του χορού και του τραγουδιού γεννιέται αυτό το μοναδικό αίσθημα του «ανήκειν» σε μια κοινότητα, στον τόπο σου, και τελικά στον ολοκληρωμένο εαυτό σου. Και το μήνυμα δεν είναι άλλο από το εξής: στην υποκρισία των σύγχρονων κοινωνικών συναναστροφών και στη φυγή των «εικονικών» ταξιδιών, τα πανηγύρια, οι ταβέρνες και τα καφενεία έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχει και η ζωή. Η ζωή μαζί με τους άλλους.

— Κατά τον Μάνο Χατζιδάκι, «εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί». Τελικά, Γιώργο, θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα;

H Ελλάδα, καλέ μου Δημήτρη, πεθαίνει και γεννιέται κάθε μέρα με τη συμπεριφορά μας, με το ήθος μας, με τον σεβασμό μας στην παράδοση, με τις απελευθερωτικές δυνάμεις της νεωτερικότητας, με την ικανότητά μας να συνθέτουμε και να δημιουργούμε. Και είναι παρήγορο να βλέπεις παντού σ' όλο τον κόσμο, ως αντίδραση στην παγκοσμιοποιήση, να ξεσηκώνεται ένα οικουμενικό κίνημα νέων που με μια έντονη στροφή προς τη διερεύνηση και την επανερμηνεία του κόσμου της παράδοσης και των τοπικών πολιτισμών να κατευθύνεται στη δημιουργία ενός νέου συστήματος αξιών και νέων συλλογικών τοπικών ταυτοτήτων.

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ