Η ακαταμάχητη μαγεία της Κλαρίσε Λισπέκτορ

Η ακαταμάχητη μαγεία της Κλαρίσε Λισπέκτορ Facebook Twitter
Η Κλαρίσε Λισπέκτορ κατάφερε να αποτυπώσει την πιο ιερή, σπειροειδή, ερμητική και ταυτόχρονα αποκαλυπτική εκδοχή της ύπαρξης σε ένα μόνο βιβλίο.
0

Αν κάτι κάνει την Κλαρίσε Λισπέκτορ να μοιάζει με μάγισσα, πέρα από την εξοικειωμένη με τη μαγεία βραζιλιάνικη ταυτότητά της, είναι ότι κατάφερε να αποτυπώσει την πιο ιερή, σπειροειδή, ερμητική και ταυτόχρονα αποκαλυπτική εκδοχή της ύπαρξης σε ένα μόνο βιβλίο.

Η αφήγηση, αυτή που η λογοτεχνία χρησιμοποιεί ως πρωταρχική της δύναμη, γίνεται απλώς η αφορμή για να αναζητήσει η μάγισσα-συγγραφέας το κρυμμένο μυστικό, τη χαμένη δύναμη που θα μας κάνει να απαλλαγούμε από το ανθρώπινο βάρος και τα περιοριστικά αισθήματα της προσδοκίας, του φόβου ή της ελπίδας.

Γι' αυτό δεν γράφει, παρά βιώνει. Δεν σκέφτεται, αναζητά. Θέλει να γίνει αυτό που χώρεσε ως μικρή λεπτομέρεια στην εξήγηση του κόσμου, να νιώσει τη «γυμνή ιερότητα του ελάχιστου επιμέρους» του Γουίλιαμ Μπλέικ ή αυτό που έκανε τον Σεζάν όχι απλώς να ζωγραφίσει αλλά να δώσει πνοή στα μήλα σε έναν πίνακα, κάνοντάς τα να κινούνται.

Γι' αυτό δεν γράφει, παρά βιώνει. Δεν σκέφτεται, αναζητά. Θέλει να γίνει αυτό που χώρεσε ως μικρή λεπτομέρεια στην εξήγηση του κόσμου, να νιώσει τη «γυμνή ιερότητα του ελάχιστου επιμέρους» του Γουίλιαμ Μπλέικ ή αυτό που έκανε τον Σεζάν όχι απλώς να ζωγραφίσει αλλά να δώσει πνοή στα μήλα σε έναν πίνακα, κάνοντάς τα να κινούνται.


Ως εκ τούτου, τα Κατά Α.Γ. Πάθη, αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που, χάρη στις εκδόσεις Αντίποδες, έχουμε πια την τύχη να διαβάζουμε στα ελληνικά (μετά την Ώρα του Αστεριού) σε ακριβή μετάφραση του Μάριου Χατζηπροκοπίου, δεν εξηγούνται μόνο με τους όρους της λογοτεχνίας, αν και η συγγραφέας θέλησε, για πρώτη φορά ίσως, να παραχωρήσει σε αυτήν το προνομιακό δικαίωμα να αναζητήσει τη λυδία λίθο.

Διατηρώντας τα μεταφορικά εκφραστικά της μέσα και με μια σπειροειδή αφήγηση που στην αρχή κάθε ευσύνοπτου κεφαλαίου επαναλαμβάνει την τελευταία φράση του προηγούμενου (σαν μια ηρακλείτεια επανάληψη που προσφέρει το καινούργιο), η Λισπέκτορ προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει με λογοτεχνικούς όρους την ιδρυτική πράξη της ύπαρξης, κάτι που μέχρι πρότινος έκαναν μόνο οι φιλόσοφοι.

«Γιατί να υπάρχουν τα όντα και όχι το τίποτα;» αναρωτιόταν κάποτε ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, προσπαθώντας να θέσει το ερώτημα στις απαρχές του, και με μια γνήσια μυθοπλαστική αντιστροφή η Λισπέκτορ ξεπερνάει το στάδιο του σκεπτικισμού των φαινομενολόγων, καταργεί τον ανθρώπινο χαρακτήρα των υπαρξιστών, παίρνει αποστάσεις από τον καρτεσιανό σολιψισμό (όχι, δεν τη νοιάζει καθόλου η ατομική συνείδηση!) και αναλαμβάνει τη «μυστική αποστολή», όπως λέει η ίδια, του «να ζήσει τη ζωή», δηλαδή να δει πέρα από τις περιοριστικές ιδιότητες που επιβάλλει ο άνθρωπος στον εαυτό του.

Σε αυτήν τη βιταλιστική, απελευθερωτική διαδικασία, περιοριστική μπορεί να είναι ακόμα και η ομορφιά, την οποία λογικά θα αναζητούσε η ηρωίδα της, μια ευκατάστατη γλύπτρια από το Ρίο ντε Τζανέιρο. Αντίθετα, όμως, στην υπόθεση που περιγράφεται στο βιβλίο δεν χωράει καμία εξωραϊστική ή αξιολογική συνθήκη: ένα μεσημέρι που πέφτει ο ήλιος στο διαμέρισμα της υπηρέτριας της πρωταγωνίστριας και αφήνοντας πίσω της τον καθρέφτη της και τις ασφαλιστικές δικλείδες της ταυτότητας, βιώνει την πρώτη μορφή αποξένωσης, καθώς βλέπει τα αρχικά της, Α.Γ., χαραγμένα σε μια δερμάτινη βαλίτσα.

Την ίδια στιγμή αντικρίζει μια κατσαρίδα την οποία τσακίζει, κλείνοντας την ντουλάπα. Από αυτά τα μεταξύ τους άσχετα γεγονότα αρχίζουν όλα να φαίνονται διαυγή, να ψιθυρίζει «η πρώτη αληθινή σιωπή», να αίρονται οι προσδοκίες και οι ψευδαισθήσεις και τίποτα ανθρώπινο να μη φαίνεται αρκετό να δώσει εξηγήσεις. Κι αυτό γιατί η Α.Γ. έχει αφήσει προ πολλού πίσω της όχι μόνο την ομορφιά αλλά και την αηδία, τη φοβία ή τον τρόμο.


Τα εύκολα εργαλεία της ανθρώπινης διάρκειας είναι, επομένως, αποτρεπτικά για την κατανόηση των προθέσεων της ηρωίδας, αφού κανείς αναγνώστης δεν μπορεί να συμπάσχει με τον θάνατο μιας κατσαρίδας –ιδού μια πρώτη απόλυτη ουσία του συναισθήματος!– ή να αντιληφθεί την εσωτερική διαδικασία που ακολουθεί η Α.Γ., η οποία δεν στρέφεται προς τον εαυτό της αλλά προς τα πράγματα, για να δει μέσα της. Μάλλον θα πρέπει και ο αναγνώστης/-ρια να αφήσει τις αναγνωστικές προκαταλήψεις στην άκρη και να δει με αντεστραμμένο το βλέμμα από έξω προς τα μέσα με τον ίδιο τρόπο που ζωγράφιζε ο Σεζάν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «το σύμπαν που σκέφτεται τον εαυτό του μέσα μου, αφού εγώ είμαι η συνείδησή του».

Τα πάντα, εν προκειμένω, είναι ενσώματα, ακόμα και η γραφή: η Λισπέκτορ δεν γράφει αλλά συμμετέχει με όλη τη σωματική της υπόσταση, που προσπαθεί να αποτινάξει τη δικτατορική επιβολή της σκέψης. Πρόκειται για την απόλυτη φαντασίωση της εμμένειας –δηλαδή το να κατοικείς μέσα στο Είναι– που αναζητούσαν διακαώς φιλόσοφοι όπως ο Ζιλ Ντελέζ. Εξού και ότι η ηρωίδα της θέλει να ζει το παρόν «στην πραγματικότητα που υπάρχει, και όχι στην υπόσχεση, θέλω να βρω την ευτυχία σε αυτήν τη στιγμή –θέλω τον Θεό σ' εκείνο που βγαίνει από την κοιλιά της κατσαρίδας–, ακόμη και αν αυτό, με τους παλιούς ανθρώπινούς μου όρους, σημαίνει το χειρότερο, και με ανθρώπινους όρους, το κολασμένο».

Στα μάτια της, πάντως, το κολασμένο και το ανυπόφορο ισοδυναμούν με το αδιάφορο –«το ουδέτερο ήταν η κόλαση»–, ένα στάδιο απ' όπου θα έπρεπε να περάσει, εφόσον θέλησε να κατακτήσει την παροντική διάρκεια, δηλαδή την πρώτη εκείνη συνθήκη την ώρα που φτιάχνεται ο κόσμος. Χωρίς συναισθήματα, λοιπόν, τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο εκεί όπου θέλουν, προσπαθεί να μετουσιώσει αυτό το στάδιο της αδιαφορίας ή της σιωπής στα «όργια του Σαμπάτ» στο βιταλιστικό εκείνο επίπεδο όπου η γεύση είναι καινούργια και πρωτόγνωρη και η ίδια μπορεί να βιώσει «οργιαστικά την ταυτότητα των πραγμάτων» σε έναν καινούργιο κόσμο.

Σε αυτό το κατασκεύασμα, λοιπόν, που εναντιώνεται στην παραδεδομένη ανάγνωση του κόσμου και στο οποίο αντιστοιχεί μια καινοφανής σύνθεση, που άλλοτε θυμίζει φιλοσοφικό ανάγνωσμα, άλλοτε μυστικιστικό τελετουργικό, άλλοτε καμπαλιστικό παραμύθι, είναι εμφανής η εβραϊκή καταγωγή της συγγραφέως ή ακόμα και η Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ, όπου το μυστικό γίνεται ένα με την ποίηση. Αλλά ένας ποιητής/ποιήτρια δεν διαθέτει τη φιλοσοφική οξύνοια και την ενόραση που δίνουν τη δυνατότητα στη Λισπέκτορ να στήσει αυτή την ιδανική εικονοπλαστική-λογοτεχνική φόρμα.

Μόνο οι ζωγράφοι θα μπορούσαν να αποτυπώσουν αυτό το νέο είδος της δημιουργικής αποδόμησης, ενδεχομένως ένας Σίλε που μπορεί και διαλύει τα σώματα –βλέπε εξώφυλλο του βιβλίου– ή ένας ιμπρεσιονιστής με έναν ανάλογο μετατονισμό που θα μπορέσει να φανταστεί μια τέτοια πόλη χωρίς σύνορα που παίρνει τη θέση του άδειου δωματίου: «Χάραξα νοερά έναν κύκλο γύρω από τις μισοερειπωμένες φαβέλες και αναγνώρισα ότι εκεί θα μπορούσε να έχει ζήσει κάποτε μια πόλη τόσο μεγάλη και λαμπρή όσο η Αθήνα στο απόγειό της, με τα παιδιά να τρέχουν ανάμεσα στα εμπορεύματα που ήταν απλωμένα στους δρόμους». Και αυτό το συλλαμβάνει αφού πρώτα έχει δει με διαύγεια τα σκοτάδια.

Είναι, άλλωστε, η μόνη που βιώνει «την προϊστορία του μέλλοντος» και βλέπει στην καταγωγή των ειδών αυτό που θα ζήσουν. Όπως υπαγορεύουν και τα αρχικά Α.Γ., το ανθρώπινο γένος, αυτεξούσιο, λαμπερό και πραγματικά ελεύθερο στα χέρια της μάγισσας, επαναπροσδιορίζεται και βιώνεται ξανά. Ιδού ένα μυθιστόρημα που γεννιέται, θαρρείς, συνέχεια μέσα στο τώρα.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιατί τα βιβλία των γυναικών συγγραφέων πωλούνται σε χαμηλότερες τιμές απ' ό,τι των αντρών;

Βιβλίο / Γιατί τα βιβλία των γυναικών συγγραφέων πωλούνται σε χαμηλότερες τιμές απ' ό,τι των αντρών;

Στις συμβατικές εκδόσεις οι τίτλοι με γυναίκες συγγραφείς τιμολογούνται περίπου στη μισή τιμή σε σύγκριση με τα βιβλία που έχουν συγγράψει άνδρες, ενώ υποεκπροσωπούνται και στα πιο διακεκριμένα είδη
IRENE D'ATHENES

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρκ Τουέιν, «Οι περιπέτειες του Χακ Φιν»

Το πίσω ράφι / Το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν που έθαψαν οι κριτικοί και το αποθέωσε ο Χέμινγουεϊ

Στις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» ο Μαρκ Τουέιν έπλασε τον πιο ελεύθερο ήρωα της αμερικανικής λογοτεχνίας, που αρνήθηκε τους κανόνες της κοινωνίας του και ένωσε την τύχη του με έναν σκλάβο δραπέτη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή χωρίς αυτόν

Βιβλίο / Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτόν

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Βασιλεύς των Βασιλέων», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο Ρεζά Παχλαβί, εστιάζει στις διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ που «αποδέχτηκαν πρόθυμα τις φαντασιώσεις του, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τη χώρα του».
THE LIFO TEAM
Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Βιβλίο / Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Σταρ Ελλάς στα νιάτα της, διακρίθηκε ως ηθοποιός, θιασάρχης, ραδιοφωνική παραγωγός, δοκιμάστηκε επίσης στη συγγραφή έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα επτά βιβλία μαζί με το πρόσφατο «Η τρίτη άνοιξη» (εκδ. Επίμετρο), που έδωσε και το έναυσμα γι’ αυτήν τη συνέντευξη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Βιβλίο / Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Η σπουδαία μεταφράστρια, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς της στον Μαρσέλ Προυστ, μας ξεναγεί στον πολύπλοκο κόσμο του και εκφράζει τον θυμό της για την πανταχού παρούσα απάτη της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Ο Συνταγματάρχης και ο Βασιλιάς» εξερευνά τη συναρπαστική ζωή ενός ακούραστου κομπιναδόρου που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του.
THE LIFO TEAM
Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Βιβλίο / Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Πότε ακριβώς χάθηκε ο πόλεμος για τον Άξονα; Ποια ήταν η πιο σημαντική μάχη του πολέμου; Πόσο «συμμέτοχος» ήταν ο Γερμανικός λαός στο ολοκαύτωμα; Σ’ αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει μια νέα ογκώδης έκδοση με τίτλο «Η συνολική ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου».
THE LIFO TEAM
Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Βιβλίο / Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Είναι νωρίς να πούμε πως αυτά τα ηχητικά λογοτεχνικά αρχεία μπορούν να αντικαταστήσουν το βιβλίο. Είναι όμως μια υπέροχη λύση για όσους θέλουν να διαβάσουν αλλά δεν έχουν χρόνο ή έχουν μπλοκάρει με το κανονικό διάβασμα.
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
«Στα τέσσερα»: Το πιο καυτό και αμφιλεγόμενο βιβλίο του φετινού καλοκαιριού

Βιβλίο / «Στα τέσσερα»: Το πιο καυτό και αμφιλεγόμενο βιβλίο του φετινού καλοκαιριού

«Κάποιες το λάτρεψαν, άλλες το σιχάθηκαν»: Το βιβλίο της Miranda July για την ερωτική περιπλάνηση μιας γυναίκας στη μέση ηλικία που χαρακτηρίστηκε ως «το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημα για την περιεμμηνόπαυση», είναι η λογοτεχνική επιτυχία της χρονιάς.
THE LIFO TEAM
Πατρίτσια Χάισμιθ: «Ο κόσμος και τα μαρτίνι του είναι δικά μου!»

Βιβλίο / Πατρίτσια Χάισμιθ: «Ο κόσμος και τα μαρτίνι του είναι δικά μου!»

Τα πολυσυζητημένα ημερολόγια της Χάισμιθ αποκαλύπτουν κρυφές σκέψεις της συγγραφέως του «Ταλαντούχου κύριου Ρίπλεϊ», τους άγνωστους έρωτες και την εξάρτησή της από τη γραφή και το αλκοόλ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ