1.
Παρμπρίζ. Δύο φορές η λέξη «παρμπρίζ» στην ποιητική συλλογή Τι κοιτάζει στ᾽ αλήθεια ο ποιητής (εκδ. Πόλις) του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου (Αθήνα, 1971) και άλλη μία στη συλλογή, του ιδίου, Γράμματα σ᾽ έναν πολύ νέο ποιητή (εκδ. Πόλις). Και πολλές μνείες και αναφορές στα αυτοκίνητα, ακόμα και σε ένα ταπεινό Fiat Uno: «Το αυτοκίνητο ήταν ένα Fiat, σκούρο μπλε,/ σκονισμένο, με σπασμένο τον καθρέφτη / απ᾽ την πλευρά του οδηγού// Έσκυψα στο παράθυρο του συνοδηγού / χαμογελώντας ευγενικά./ Έβγαλε τα γυαλιά της και με κοίταξε / μισοκλείνοντας τα μάτια της από την αντηλιά./ Τα μάτια της μου 'φεραν στο μυαλό / ποτάμια με σκούρα άγρια νερά / και ψάρια να κολυμπάνε μέσα,/ τα νερά να κυλάνε ορμητικά,/ τα ψάρια να παρασύρονται,/ να γδέρνονται στις πέτρες του βυθού / και νικημένα να χάνονται στην άβυσσο / και τα νερά ορμητικά και σκούρα, αδιάφορα / να συνεχίζουν να κυλάνε». Μιαν άλλη συλλογή του ο Γιαννακόπουλος την τιτλοφορεί Μια λεπτομέρεια που κανείς δεν παρατηρεί (εκδ. Free Thinking Zone). Και με αυτήν τη δουλειά, με την ιερουργία αυτή, καταπιάνεται εδώ και δύο δεκαετίες ο ποιητής: με τη σημασία στη λεπτομέρεια που την αφήνουνε να περνάει έτσι, ενώ εντός της μπορεί κάλλιστα θαύματα να ενέχει που στραφταλίζουν θελκτικά, αλλά οι περισσότεροι στο ντούκου τα περνάνε. Οι τόνοι μένουν χαμηλοί, όπως το ήθελε ο άλλος μεγάλος παρατηρητής των καθημερινών πραγμάτων, ο Robert Bresson, αλλά η ποίηση είναι υψηλή. Είναι η ποίηση που αδράχνει το καθημερινό, στο στιγμιαίο, το χθόνιο, το χθαμαλό, το φαινομενικά ασήμαντο, και το εκθειάζει, το καθαγιάζει, το αποθεώνει, μας το προσφέρει σαν δώρο βαρύτιμο, σαν ένα potlatch που το έχουμε, ιδίως σήμερα, απόλυτη ανάγκη.
2.
Ντεμπόρ. Ο Γκι Ντεμπόρ ενέπνευσε και εξακολουθεί να εμπνέει τους τροβαδούρους της καθημερινής ζωής. Εστίασε στα όσα περνάνε απαρατήρητα, στους κρυφούς θησαυρούς ενός πολύωρου και τάχατες άσκοπου περιπάτου στους λαβυρίνθους της μεγαλούπολης, στις δυνατότητες της περιπέτειας που ανοίγονται από μια τυχαία συνάντηση, στην ποιητική της στιγμής, στο τάνυσμα των δευτερολέπτων. Ιδού το ποίημα του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου «Ο Γκι Ντεμπόρ στο Παρίσι»: «Ακούραστα όλη τη νύχτα / φορώντας ένα παλιό μοντγκόμερι / και μ' ένα τσιγάρο στο στόμα του,/ περιπλανιέται στους δρόμους / και στα στενά της πόλης,// γυρεύει τη rue Descartes, τη rue Saint-Martin,/ τη rue Saint-Jacques, γυρεύει τις πλατείες,/ τα μπαρ και τα καφέ, το «Méthode», το «Palette».// Δεν τη γνωρίζει αυτή την πόλη πια,/ η πόλη αυτή δεν τον γνωρίζει.// Ακούει τις πλάκες του πεζοδρομίου / τον ήχο των βημάτων του κι ένα / περασμένου φθινόπωρου κίτρινο φύλλο / που το σέρνει ένας άνεμος τραχύς −/ τίποτε άλλο δεν ακούγεται.// Ανάβει κι άλλο τσιγάρο, κοιτάζει γύρω του,/ γυρεύει τις τριανταφυλλιές που ήξερε,/ το άρωμα της νεραντζιάς,/ τον δρόμο που ανηφορίζει στο βουνό.// Ένα παιδί καβάλα στο ποδήλατο / μ' έναν επίδεσμο στο δεξί του γόνατο / περνάει κοντά του και του ψιθυρίζει:// Λάθος πόλη, λάθος πόλη,/ είσαι σε λάθος πόλη».
3.
Σκύλος. Ο Ντεμπόρ αγαπούσε τις γάτες. Μάλιστα, είχε επινοήσει έναν κώδικα για να επικοινωνεί μαζί τους. Αγαπούσε και τους σκύλους, είχε έναν Αφγανό λύκο, ατίθασο κι επίμονο. Ομοίως αγαπούσε τους σκύλους και ο συγγραφέας του Broom of the System και του Infinite Jest, ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Και ο Τζακ Λόντον, φυσικά. Αλλά και ο Γιαννακόπουλος. Ο οποίος αγαπάει και την άνοιξη. Όπως αγαπάει και τον Ρέιμοντ Κάρβερ, τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Μίμη Σουλιώτη, τον Νικ Κέιβ, τον Τσαρλς Μπουκόβσκι, τον Ηλία Πετρόπουλο, τον Λέοναρντ Κοέν, τον Μάιλς Ντέιβις, τους Doors, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Νίκο Καρούζο. Ξέρει να αγαπάει τις λίστες, τους καταλόγους, τις χαρτογραφήσεις του χάους, τις υπογραμμίσεις στα λατρεμένα μας βιβλία. Ξέρει να αγαπάει ό,τι κάνει τη ζωή πιο υποφερτή, πιο έντιμη, πιο πλούσια, πιο μελωδική. Ξέρει να αγαπάει τη λογική των γεγονότων που μας οδηγούν στο οχυρό που ανθίσταται στη φθορά. Και ξέρει να συνθέτει ερωτικά ποιήματα που σε αφήνουν άναυδο με τη λιτότητα και το άνοιγμα στο αίνιγμα που είναι ο άνθρωπος. Διαβάζω το ποίημα «Άνοιξη στην πόλη» και αισθάνομαι ότι είναι ένα από τα πιο ερωτικά/ερωτευμένα, συγκινητικά/συγκινημένα ποιήματα που διάβασα τα τελευταία χρόνια: «Ο σκύλος μου σταματάει / σε κάθε χόρτο και λουλούδι / και το μυρίζει προσεκτικά./ Κάνω υπομονή και τον αφήνω,/ είναι η πρώτη του άνοιξη / στον κόσμο.// Και η δική μου, νομίζω». Διότι τι πιο ερωτικό από το να ζεις την πρώτη σου άνοιξη στον κόσμο; Τι πιο ερωτικό; Τι; Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
Tα βιβλία της εικόνας:
1. Γράμματα σ᾽ έναν πολύ νέο ποιητή , Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Εκδόσεις Πόλις, Σελίδες: 106
2. Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής , Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Εκδόσεις Πόλις, Σελίδες: 110
3. Μια λεπτομέρεια που κανείς δεν παρατηρεί, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Σελίδες: 32, Εκδόσεις Free Thinking Zone
σχόλια