Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
© Virginia Rota
0

Είναι μια από τις κορυφαίες ομάδες σύγχρονου χορού στην Ευρώπη, αν και θα τους περιόριζε αυτός ο όρος καθώς πλέον οι περφόρμανς τους περιλαμβάνουν, εκτός από χορό, ικανά στοιχεία και από άλλες τέχνες. Είναι επίσης γνωστοί για τη συνήθειά τους να δημιουργούν σκοτεινούς, κλειστοφοβικούς κόσμους επιδιδόμενοι σε μια ακραία γλώσσα έκφρασης και κίνησης, με έντονο το σουρεαλιστικό αλλά και το υπαρξιστικό στοιχείο.


Το σχήμα που δημιούργησαν οι σημερινοί του καλλιτεχνικοί διευθυντές Franck Chartier και Gabriela Carrizo «επιστρέφει» φέτος για τρίτη φορά στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας με το «Δίπτυχο», μια δυνατή, πολυεπίπεδη παράσταση στην οποία μπορεί κανείς να βρει συμβολισμούς και αναφορές από τον «Πύργο» του Κάφκα μέχρι τον ομηρικό Οδυσσέα και από το lockdown της πανδημίας μέχρι τον βιβλικό Κατακλυσμό, αφήνοντας χώρο και για πολλές άλλες ερμηνείες καθώς οι ίδιοι οι συντελεστές της όχι μόνο επιθυμούν αλλά επιδιώκουν να ακούνε τις εντυπώσεις των θεατών, το πώς εκλαμβάνουν εκείνοι κάθε φορά τη δουλειά τους.


Στη συνομιλία μας με τον Φρανκ, ο οποίος σε αντίθεση με την Γκαμπριέλα δεν είναι βέβαιο ακόμα αν θα μας επισκεφθεί αυτήν τη φορά, θα είναι όμως σίγουρα «παρών» εν πνεύματι, συζητήσαμε για την παράσταση, τις συνέπειες της πανδημίας τόσο στη δουλειά τους όσο και γενικότερα, αλλά και για το ελληνικό τραγούδι που ήχησε κάποιο βράδυ καραντίνας στις Βρυξέλλες.

Αναφερθήκαμε στις εμπνεύσεις και τις αφορμές των Peeping Tom, την αγάπη τους για το φανταστικό, τις σκοτεινές ιστορίες και τις «ασκήσεις» ενδοσκόπησης, την επίγνωση στην οποία οι τελευταίες αυτές αποσκοπούν και που, όσο σκληρή, δεν είναι απαραίτητα απαισιόδοξη, ούτε δυστοπική: Μπορεί απεναντίας, λέει, να είναι ανακουφιστική, να έχει αίσια έκβαση, να «απαλύνει» την τραγικότητα της ύπαρξης.

Χρειάζεται να παλέψουμε σκληρά όλοι μας, τόσο για την τέχνη μας όσο και για την ίδια μας την επιβίωση!


Είπαμε ακόμα για τις «κατασκοπευτικές» και «ηδονοβλεπτικές» τους επιδόσεις, για τα «δύσκολα στοιχήματα» που προτιμούν να βάζουν, για τα ψυχικά, πνευματικά και σωματικά όρια που πάντα μπορεί κάποιος να βρει τρόπους να υπερβεί, αν πραγματικά το θέλει, για την ανάγκη να εξελίσσεται κανείς αλλά και να εμβαθύνει ταυτόχρονα, για τη δύναμη εκείνη που «σε ενεργοποιεί και σε ξεσηκώνει, «ακόμα κι εκείνα τα πρωινά που δεν θα ήθελες για κανένα λόγο να ξεκουνήσεις από το κρεβάτι σου!».

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
© Jesse Willems

— Ξανά στην Καλαμάτα, λοιπόν.

Ναι, και χαιρόμαστε πάρα πολύ που επιστρέφουμε ως σχήμα στην όμορφη αυτή πόλη και το Φεστιβάλ Χορού της ύστερα από μια δεκαετία σχεδόν. Συμπτωματικά, μάλιστα, εκεί είχαμε δώσει την τελευταία μας υπαίθρια παράσταση, κάτι που δεν συνηθίζουμε –για την ακρίβεια, δεν το έχουμε ξαναεπιχειρήσει από τότε– αλλά είναι μια αναγκαιότητα την οποία προς το παρόν τουλάχιστον επιβάλλουν οι συνθήκες. Υπαίθρια ήταν άλλωστε και η παράσταση που μόλις δώσαμε στη Βαρκελώνη, στο Grec Festival.


— Θα είναι οπότε κάτι σαν déjà vu.

Ακριβώς! Είναι σίγουρα μια κατάσταση πρωτόγνωρη όλο αυτό που βιώνουμε με την πανδημία, τόσο σε προσωπικό και κοινωνικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, και το «Δίπτυχο» δεν είναι μια παράσταση φτιαγμένη για ανοικτό χώρο. Θα πρέπει λοιπόν να δουλέψουμε εξαρχής κάποια πράγματα και να αναθεωρήσουμε κάποια άλλα ώστε να έχουμε ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ένα πρόβλημα π.χ. είναι πώς θα τοποθετηθεί και πόσο λειτουργικό θα είναι το μεγάλο μαύρο κουτί που είχαμε σχεδιάσει ως μέρος του σκηνικού και που έχει κομβικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Το βλέπουμε λοιπόν και σαν στοίχημα, σαν πρόκληση.


— Λίγα λόγια για το «Δίπτυχο»;

Αποτελείται από δύο μέρη βασισμένα σε παλιότερες παραστάσεις μας. Καθένα έχει το δικό του σκηνικό στο οποίο περιλαμβάνεται ένα σετ ταινιών. Η πόρτα που λείπει στο «Missing door» βρίσκεται σε ένα δωμάτιο ή διάδρομο γεμάτο με πόρτες που παραμένουν ερμητικά κλειστές. Η δράση στο «The lost room» συμβαίνει σε μια καμπίνα ενός πλοίου, εστιάζοντας στον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων. Δεν ξέρουμε πώς και γιατί βρέθηκαν να περιπλανώνται στον ωκεανό με αυτό το πλοίο, αν πρόκειται για ταξίδι αναψυχής ή για μια απόπειρα δραπέτευσης με άγνωστο προορισμό. Γεγονός είναι ότι ξεκινούν με πολλά όνειρα κι ελπίδες για να καταλήξουν παγιδευμένοι σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο, ζώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και αυτό που φαντάζονται και καθοδηγούμενοι από μυστηριώδεις δυνάμεις προς ένα αβέβαιο πεπρωμένο. Τα δύο αυτά μέρη που συνθέτουν το «Δίπτυχο» τα είχαμε παρουσιάσει στην αρχική τους μορφή, μεταξύ 2013-1015, με το Nederlands Dans Theatre.

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
© Louis Clément da Costa


— Οι κριτικές για τις παραστάσεις σας εστιάζουν συνήθως στο σουρεαλιστικό τους στοιχείο, είναι όμως νομίζω εμφανείς και οι υπαρξιακές αναζητήσεις.

Ναι, ισχύει αυτό. Στο «Missing door», ας πούμε, όπου πραγματικότητα και φαντασία αλληλοδιαπλέκονται, παρατηρούμε τα τελευταία λεπτά της ζωής ενός ετοιμοθάνατου που, ευρισκόμενος στο μεταίχμιο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας και όντας ταυτόχρονα εγκλωβισμένος σε αυτό το πλοίο, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις και τις εικόνες που τον «βομβαρδίζουν» από όσα είδε, έζησε και έκανε στο παρελθόν, τα φλασμπάκ που λέμε. Αρνούμενος να δεχτεί ότι θα φύγει από τη ζωή προτού δώσει μερικές απαντήσεις σε πράγματα που τον βασάνιζαν, θέλει να διαφυλάξει όλες αυτές τις αναμνήσεις σε ένα είδος καταψύκτη, σε ένα ιγκλού, ας πούμε, ώστε να συντηρηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο, δίνοντάς του έτσι μεγαλύτερο περιθώριο να «συνδιαλλαγεί» μαζί τους.

Σουρεαλιστικές και υπαρξιστικές αναφορές συνυπάρχουν και εναλλάσσονται στο ξετύλιγμα αυτής της ιστορίας και οι ιδιαίτερες κινητικές, εκφραστικές και υποκριτικές ικανότητες που απαιτεί προϋποθέτουν, βεβαίως, άριστη τεχνική κατάρτιση και πολύ υψηλό επίπεδο από τους περφόρμερ που την αφηγούνται.

 

— Είναι πάντα δυστοπική η οπτική σας;

Μας ελκύουν οι «σκοτεινές» ιστορίες, η λογοτεχνία του παραδόξου και του φανταστικού, τα αδιέξοδα των ηρώων του Κάφκα, το είδος του σινεμά που κάνουν σκηνοθέτες σαν τους «δικούς σας», Τζον Κασσαβέτη και Γιώργο Λάνθιμο. Μας αρέσει ό,τι αναδεικνύει τα αδιέξοδα, την τραγικότητα της ύπαρξης. Ακόμα κι όταν ξεκινάμε να κάνουμε κάτι πιο αισιόδοξο, πιο ευχάριστο, πάλι εκεί καταλήγουμε!

Από την άλλη η επίγνωση, όσο σκληρή, δεν είναι απαραίτητα ούτε απαισιόδοξη ούτε δυστοπική, μπορεί αντιθέτως να είναι ανακουφιστική, να έχει αίσια έκβαση. Σε μας, ας πούμε, η ιστορία με το πλοίο που ταξιδεύει στα πελάγη φέρνει στο νου κάτι πολύ «ελληνικό» και αλληγορικό ταυτόχρονα, όπως οι περιπλανήσεις του Οδυσσέα, που παρά τα όσα τράβηξε, στο τέλος βρήκε την Ιθάκη. Θα επιθυμούσαμε μάλιστα, μετά το τέλος της παράστασης, να συζητήσουμε με τους θεατές για το πώς την εξέλαβαν οι ίδιοι, μας ενδιαφέρει πάντα η γνώμη τους.

— Το απομονωμένο, περιπλανώμενο πλοίο της ιστορίας που αφηγείστε θα μπορούσε πράγματι να παραπέμψει στην Οδύσσεια, αλλά μπορεί κανείς να βρει κι άλλες συμβολικές αναφορές, από την Κιβωτό του Νώε μέχρι το πρόσφατο lockdown.

Όσον αφορά την καραντίνα και την ψυχολογία που αναπτύξαμε εντός της, καθώς επίσης τους μικρότερους ή μεγαλύτερους «διαλόγους» που αναγκαστήκαμε να κάνουμε με τον εαυτό μας και τους δικούς μας ανθρώπους μπροστά σε μια εντελώς νέα κατάσταση πραγμάτων, μπορεί νομίζω να βρει κανείς παραλληλισμούς με το φινάλε του «The lost room». Το ίδιο το πλοίο, άλλωστε, μοιάζει να είναι σε καραντίνα, οι επιβάτες που μπήκαν σε αυτό με τόσες προσδοκίες για το ταξίδι βρίσκονται σε κρίση ενώ δεν είναι καν ξεκάθαρο ποιος είναι ο προορισμός, όπως δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα η κατάσταση με την πανδημία.

Ομολογώ εντούτοις ότι τον παραλληλισμό με την Κιβωτό του Νώε δεν τον είχαμε σκεφτεί και είναι πολύ ενδιαφέρων – να γιατί επιδιώκουμε να συζητάμε με το κοινό ώστε να λαμβάνουμε γνώμες, αφορμές και ερεθίσματα μέσα κι από τις δικές τους οπτικές.


— Είναι ακόμα δύσκολα τα πράγματα στο Βέλγιο με την πανδημία;

Ναι, δυστυχώς, είχαμε κι εξακολουθούμε να έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Και υγειονομικό, αφού έχουμε υψηλό αριθμό κρουσμάτων –τις τελευταίες μέρες μάλιστα είχαμε νέα έξαρση, ήδη κάνουν λόγο για δεύτερο «κύμα» και αυστηροποίηση των μέτρων– και βέβαια κοινωνικό, αφού πολλοί άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους. Ειδικά για τον χώρο μας η πανδημία ήταν καταστροφική, τα περισσότερα καλλιτεχνικά events αναβλήθηκαν είτε ακυρώθηκαν. Κάποιοι καλλιτέχνες πήραμε ένα κρατικό βοήθημα, όχι όμως ειδικά για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας, το προβλεπόμενο. Πολλοί άλλοι όμως μείνανε εκτός ή πήραν κάτι ελάχιστο, όπως 500 ευρώ τον μήνα. Δεν ζεις βέβαια με αυτά, αν δεν έχεις κανένα άλλο εισόδημα. Υπάρχουν άνθρωποι, ανάμεσά τους και συνάδελφοί μας, που πεινάνε κυριολεκτικά αυτό τον καιρό.

Εννοείται ότι και το δικό μας πρόγραμμα ανατράπηκε τελείως, ακυρώσαμε κάπου σαράντα εμφανίσεις, εργαστήρια κ.λπ. Μια αισιόδοξη νότα σε όλα αυτά ήταν τα τραγούδια που έλεγε στη διάρκεια της καραντίνας από το μπαλκόνι της στις Βρυξέλλες η σοπράνο Eurudike de Beul, συνεργάτιδά μας επί σειρά ετών, ανάμεσά τους μάλιστα κι ένα ελληνικό, του Μίκη Θεοδωράκη νομίζω. Είχαν γίνει «viral» οι εμφανίσεις της, έκανε αίσθηση και στην Ελλάδα, όπως μου μετέφερε ο Κύπριος χορευτής μας, ο Πάνος Μαλακτός.

Ξετυλίγοντας το «Δίπτυχο» των Peeping Tom που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Facebook Twitter
Μας ελκύουν οι «σκοτεινές» ιστορίες, η λογοτεχνία του παραδόξου και του φανταστικού, τα αδιέξοδα των ηρώων του Κάφκα, το είδος του σινεμά που κάνουν σκηνοθέτες σαν τους «δικούς σας», Τζον Κασσαβέτη και Γιώργο Λάνθιμο.


— Η Βαρκελώνη τον Ιούλιο και η Καλαμάτα τώρα τον Αύγουστο είναι νομίζω οι πρώτες σας απόπειρες να επιστρέψετε σε μια κάποια κανονικότητα.

Έτσι είναι και αν όλα πάνε καλά, κανονική παγκόσμια περιοδεία θα ξεκινήσουμε τέλη Οκτωβρίου. Χρειάζεται να παλέψουμε σκληρά όλοι μας, τόσο για την τέχνη μας όσο και για την ίδια μας την επιβίωση! Αν η καραντίνα παρατεινόταν επί μακρόν ή αν η κατάσταση εκτροχιαστεί ξανά και επιβληθεί νέο lockdown, θα απειλούνταν η ίδια η ύπαρξή μας ως καλλιτεχνικό σχήμα, μπορούμε λοιπόν να αντιληφθούμε πόσο πιο επώδυνη είναι η κατάσταση για άλλους συναδέλφους. Προς το παρόν δεν έχουμε άλλη διέξοδο από το πείσμα, την υπομονή, την επιμονή και τη σκληρή δουλειά.


— Το όνομα της καλλιτεχνικής ομάδας σας μεταφράζεται στα αγγλικά ως «ηδονοβλεψίας». Πώς σας προέκυψε;

Είναι μεταφορικό το νόημά της και προέκυψε από τη συνήθειά μας να ψάχνουμε βλέποντας ή φτιάχνοντας οι ίδιοι μια παράσταση εκείνες τις λέξεις, τις εικόνες και τα νοήματα που είναι αδιόρατα με την πρώτη ματιά, να ανασύρουμε δύσκολες, επώδυνες μνήμες, να αναδεικνύουμε συναισθήματα ανομολόγητα και θέματα ταμπού σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Μας αρέσει να «κρυφοκοιτάζουμε» στις ζωές των άλλων, στα σπίτια των άλλων κι αυτό ήταν φανερό από την πρώτη μας τριλογία, ειδικά στο «Le Salon» του 2004 όπου «κατασκοπεύαμε» την πνευματική, σωματική και οικονομική παρακμή μιας ευκατάστατης οικογένειας.


Μας αρέσουν τα δύσκολα στοιχήματα, μας αρέσει να εξελισσόμαστε και να φτάνουμε τις αντοχές μας στα άκρα κι αυτό μας κάνει νομίζω πιο δημιουργικούς σε βάθος, πιο παραγωγικούς σε ιδέες, τις οποίες μάλιστα δεν προκαθορίζουμε εξαρχής, τις αφήνουμε να δοκιμαστούν μέσα στη δουλειά μας και να πάρουν το δικό τους δρόμο έκφρασης. Δεν αγχωνόμαστε να φτιάχνουμε κάθε χρόνο καινούργιες δουλειές, προτιμούμε να εμβαθύνουμε στις παλιότερες, τις συζητάμε, τις αναλύουμε, τις επανερμηνεύουμε κι ανακαλύπτουμε συχνά καινούργια νοήματα, αλλιώτικες οπτικές. Αλλά και οι ιστορίες που αφηγούμαστε, παρά το σουρεαλιστικό τους σκηνικό, έχουν να κάνουν με πραγματικές καταστάσεις, είναι σαν μικρά ντοκιμαντέρ τρόπον τινά.


— Υπάρχει κάποιο όριο για τον χορευτή και τον χορογράφο, κάποια χρονική στιγμή που θα ήταν καλύτερα να βγει πλέον στη «σύνταξη»;

Δεν υπάρχουν όρια, μόνο διαβαθμίσεις και προσαρμογές. Η κίνηση είναι κάτι που εξελίσσεται συνέχεια, όπως ακριβώς η γνώση, η πρόσληψη και η τεχνική. Μεγαλώνοντας βέβαια και με τα χρόνια δεν μπορείς να έχεις την ίδια αντοχή και φυσική κατάσταση που είχες νεότερος, ούτε να φλερτάρεις διαρκώς με τα άκρα. Από την άλλη όμως γνωρίζεις καλύτερα το σώμα και τις δυνατότητές σου, εμβαθύνεις περισσότερο στο αντικείμενό σου, αποκτάς μια πιο προσωπική σχέση μαζί του, ανακαλύπτεις νέους εκφραστικούς τρόπους, πειραματίζεσαι με καινούργια πράγματα, σαν ένας ακούραστος ταξιδιώτης που εξερευνά καινούργιους τόπους. Μαθαίνεις επίσης πώς να μεταλαμπαδεύσεις τη γνώση και την εμπειρία σου σε νεότερους περφόρμερ ως δάσκαλος και χορογράφος πλέον.

Στην περίπτωσή μας, οι παραστάσεις μας απέκτησαν σταδιακά μεγαλύτερη θεατρικότητα, η κινούμενη εικόνα έγινε κι αυτή οργανικό στοιχείο, δεν είναι πια μόνο χορός αυτό που κάνουμε. Οπότε όχι, δεν νομίζω ότι υπάρχουν όρια στην τέχνη γενικότερα εκτός από εκείνα που ο ίδιος θέτεις στον εαυτό σου. Και είναι αυτή η δυναμική, αυτό το όραμα, αυτή η προσδοκία που σε ενεργοποιεί και σε ξεσηκώνει ακόμα κι εκείνα τα πρωινά που δεν θα ήθελες για κανένα λόγο να ξεκουνήσεις από το κρεβάτι σου!

Peeping Tom

Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας

29 & 30/8, 22:00

Διάρκεια: 94'

Σύλληψη & σκηνοθεσία: Gabriela Carrizo & Franck Chartier

Ερμηνεία: Konan Dayot, Fons Dhossche, Lauren Langlois, Panos Malactos, Alejandro Moya, Fanny Sage, Eliana Stragapede, Wan-Lun Yu

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός»: Οι εκδηλώσεις του Θεάτρου Τέχνης

Culture / «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός»: Οι εκδηλώσεις του Θεάτρου Τέχνης

Με δύο διαφορετικά δρώμενα που έχουν ως πηγή έμπνευσής τους την ελληνική μυθολογία, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν συμμετέχει στη φετινή δράση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού σε αρχαιολογικούς χώρους.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ