Ξένο σώμα

Ξένο σώμα Facebook Twitter
0

To «Βρέχει» της Βίλιας Χατζοπούλου, που θα παρουσιάσει ο Ακύλλας Καραζήσης στο Σχολείο στις 7, 8, 9 και 10 Ιουλίου, βασίζεται σ' έναν ινδιάνικο μύθο. Η εισβολή ενός Ξένου, φορέα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, διαταράσσει τη ρουτίνα και την ισορροπία μια κοινότητας Ινδιάνων. Ο λευκός Ξένος συνδέεται με 4 γυναίκες αλλά μία απ' αυτές είναι δεσμευμένη μ' έναν άνδρα του χωριού, ο οποίος αντιδρά -εντέλει ο Ξένος πεθαίνει. «Η ιστορία είναι απλή και δεν είναι τα ινδιάνικα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν. Το έργο μ' ενδιαφέρει γιατί εκθέτει τη σχέση ενός κόσμου κλειστού και ομοιογενούς που δεν συζητάει, με κάποιον που συζητάει και που φέρνει την αλλαγή, και μάλιστα την καλή αλλαγή, αφού ο επισκέπτης δεν είναι λ.χ. ο στρατιώτης που πάει στο Ιράκ, αλλά ένας πλάνητας» λέει ο καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Η διαφορετικότητα, έννοια που προκαλεί μεγάλες συζητήσεις τα τελευταία χρόνια, γρήγορα στρέφει τη συζήτησή μας σε σχετικά, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, ζητήματα. «Όταν δύο μέρη ξένα μεταξύ τους έρθουν σε επαφή, υπάρχει η πιθανότητα το ένα να εξοντωθεί από κάτι πολύ απλό, τυχαίο, που φέρει το άλλο μέρος. Οι ιθαγενείς του Αμαζονίου αποδεκατίστηκαν όταν ήρθαν σε επαφή με τους λευκούς, και εκτέθηκαν σε ασθένειες για τις οποίες ο οργανισμός τους δεν είχε αναπτύξει μηχανισμό αντίστασης. Γι' αυτό ο φόβος προς το διαφορετικό εγκυμονεί το φόβο του θανάτου. Αλλά και σε πιο μικρή κλίμακα, από τη δική μου προσωπική ιστορία, θα έλεγα πως μια μικρή οικογένεια μοιάζει με μια μικροσκοπική φυλή, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι σε υπαρκτούς αλλά κυρίως σε φανταστικούς εχθρούς για να διατηρήσει την εσωτερική συνοχή της. Ο Ξένος μπορεί να συμβολίζει από το μικρόβιο μέχρι τον ιμπεριαλισμό, ακόμη και τον καλό ιμπεριαλισμό π.χ. την κουλτούρα που μας ήρθε από τη Δύση το '60 και το '70, λ.χ. τη μουσική του Ντύλαν και των Μπιτλς, και η οποία σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν σαφώς υπανάπτυκτη, άνοιξε δρόμους για τους νέους της εποχής. Ή την επίδραση του Μάη του '68 και των φοιτητικών κινημάτων στις άλλες χώρες, που άναψαν φως για τον αγώνα των Ελλήνων φοιτητών κατά της Χούντας. Αυτά μοιάζουν λίγο αυτονόητα σήμερα, αλλά ήταν μια μεγάλη ιστορία για τη γενιά που τη βίωσε» λέει στη Lifo.

O Aκύλλας Καραζήσης έζησε 15 χρόνια στη Γερμανία, στη Χαϊδελβέργη, και η απόσταση αυτή τον βοήθησε να κατανοήσει καλύτερα την ελληνική περίπτωση. «Έχουμε μια εκπαιδευτική σχέση με την Ιστορία, μία σχολική αντιμετώπιση του παρελθόντος, διόλου ουσιαστική και δημιουργική. Προσπαθώ να το δω πέραν της ηθικής, τι είναι καλό και τι κακό, να δω τι συμβαίνει και να μιλήσω για όλα αυτά, γιατί αφορούν την κοινωνία στην οποία ζω, άρα αφορούν εμένα τον ίδιο. Ας πούμε τι έγινε με την ελληνική «χειραφέτηση» από τη Μεταπολίτευση και μετά και πώς οδηγηθήκαμε σ' αυτή την τωρινή νέα συντήρηση; Θα σου πω ένα παράδειγμα: όταν μπήκα στο Γυμνάσιο, στα τέλη του '60 στη Θεσσαλονίκη, όποια μαθήτρια στις μεγάλες τάξεις ήταν πιο ζωηρή αμέσως την χαρακτήριζαν ‘πουτάνα'. Τα πράγματα άλλαξαν από το '74 και μετά αλλά αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα διεκδικήσεων. Άλλαξαν διότι άλλαξε ο τρόπος αντίληψης της κατανάλωσης». Μου επισημαίνει ότι δεν μιλάει σαν ειδικός, απλά μεταφέρει την εμπειρία του. Συμφωνούμε πως δεν χρειάζεται να έχει μεταπτυχιακό κάποιος για να εκφέρει άποψη -αρκεί να είναι  ενεργός πολίτης- οπότε επανερχόμαστε: «Δεν συζητήσαμε ποτέ αναλυτικά και συστηματικά ότι οι μπουτίκ συνέβαλαν στη γυναικεία χειραφέτηση στην Ελλάδα: από τη στιγμή που άνοιξαν τόσα πολλά καταστήματα για γυναίκες, άρα υπήρχε ανάγκη νέου αγοραστικού κοινού, οι γυναίκες έπρεπε να βγουν από το σπίτι και να μην αντιμετωπίζονται όπως στα χωριά προ πεντηκονταετίας. Ποτέ δεν δεχθήκαμε ανοιχτά ότι η γυναίκα έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της. Όπως δεν συζητήθηκε ποτέ η καταδυνάστευση των παιδιών από τους γονείς, ούτε καν από την Αριστερά -και πώς να πάρει θέση η Αριστερά όταν η ίδια εκπροσωπούσε ένα άλλο μοντέλο αυταρχικής «οικογένειας»; Θέλω να πω, αποδεχθήκαμε σιωπηρά πράγματα εκ των υστέρων, χωρίς να τα αποδεχθούμε ως κοινωνία, συνειδητά και συλλογικά. Γι' αυτό η ελληνική κοινωνία παραμένει μια συντηρητική κοινωνία, η οποία δωροδοκούμενη από το δυτικό καταναλωτικό μοντέλο ζωής έγινε κατ' επίφαση μοντέρνα».   

Μου λέει ότι στο πλαίσιο αυτό όσοι προσπαθούν ειλικρινά να διαμορφώσουν συνείδηση ψάχνοντας κάτω από την «κουκουλωτική» επιφάνεια, γίνονται αντικείμενο αστεϊσμών ή γραφικοί. «Κάπως έτσι αναπαράγονται καταστάσεις ανισότητας μέχρι σήμερα. Δεν θα πάω μακριά: όταν βλέπω ένα βουνό ασιδέρωτα ρούχα, δεν μπαίνω στον κόπο να τα σιδερώσω, παρότι γενικά προσπαθώ να ξεπεράσω τα γνωστά στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία λ.χ. το σιδέρωμα είναι γυναικεία δουλειά. Οι άνδρες φωλιάζουν στην τεμπελιά, εκμεταλλευόμενοι προνόμια που τους δίνει η ίδια η κοινωνία. Αυτό, και άλλα, ανήκει στα λεγόμενα ‘τυφλά σημεία', τα οποία δεν βλέπουμε γιατί απλά κυριαρχούν».  

Ωστόσο, αν και η κοινωνία μοιάζει να συντηρηκοποιείται και να οπισθοδρομεί, στο χώρο του πολιτισμού τα πράγματα φαίνεται να εξελίσσονται, να ανοίγουν. Δημιουργοί που λίγο πριν εξέφραζαν μία «μειονοτική»σκέψη στην αγορά του θεάτρου αναλαμβάνουν επικεφαλής θεσμικών φορέων και οργανισμών, δίνοντας νέα δυναμική σ' ένα ευρύτερο σύνολο καλλιτεχνών. Αυτό δεν είναι αντίφαση;

«Σ' ένα κράτος που θέλει να λέγεται πολιτισμένο και φιλελεύθερο, απαιτείται η πολιτεία να είναι σε θέση να διακρίνει ποιοι μπορούν να προωθήσουν τον πολιτισμό και να τους δοκιμάσει σε καίριες θέσεις, ακόμη κι αν αυτοί έχουν ασκήσει κριτική στο υπάρχον σύστημα. Είναι παρήγορο δείγμα για τη χώρα μου το ότι τοποθετήθηκαν αξιόλογοι άνθρωποι επικεφαλής λ.χ. στο Εθνικό ή στο Φεστιβάλ Αθηνών. Για μένα είναι αυτονόητο ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Το ότι ο Μαρμαρινός ανέλαβε το Σύστημα Αθήνα, να κάνει κάτι που έπρεπε αλλά δεν είχε γίνει ποτέ, με κάνει να χαίρομαι.  Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι λάθος να αισθανόμαστε ελεύθεροι όταν δεν γίνονται τα αυτονόητα -και η επιφύλαξη ότι η συνδιαλλαγή με την εξουσία αμβλύνει τη δυναμική του καλλιτεχνικού προϊόντος, μου κάνει κάπως κρυπτοαριστερό σύνδρομο. Είμαστε τόσο πίσω σε τόσα πολλά πράγματα, που όσα βήματα και να γίνουν προς τα μπρος, δεν πρόκειται να σημειωθεί άμβλυνση σύντομα. Επίσης, αν κάτι δεν προχωράει σωστά -η Ακαδημία των Τεχνών, λ.χ., αν και δεν είμαι καλά ενημερωμένος επ' αυτού- δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρνηθούμε συλλήβδην τα άλλα καλά που συνέβησαν». 

Ο Ακύλλας  Καραζήσης μου λέει ότι η μεγάλη κουβέντα και ο εμφύλιος πόλεμος στο θέατρο αυτή τη στιγμή είναι για το είδος της δραματουργίας και την αισθητική αντίληψη. Κανείς πια δεν κάνει πολιτικό θέατρο («Εντάξει, με δέκα συνεπαγωγές όλα είναι πολιτικά, σχολιάζει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πολιτικό θέατρο» σχολιάζει) και καταλήγει με την εξής αιρετική άποψη: «Με τους όρους της δραματουργίας και του αισθητικού γεγονότος πρέπει να κρίνουμε και την κοινωνία. Εξετάζοντας το κοινωνικό γεγονός με όρους αισθητικούς, η διάγνωση είναι βαθύτερη απ' αυτήν του κοινωνικο-οικομικού μοντέλου προσέγγισης».  

Θέλει να κλείσει την κουβέντα μας με την παράσταση που ετοιμάζει -εύλογο: «Έχει μουσική δομή, που σημαίνει συνειρμικής λογικής, και βασίζεται σε ανθρώπους που η βιογραφία τους  μοιάζει με τη δική μου. Μου αρέσει να δουλεύω με συγγενείς (όπως η γυναίκα μου ή η αδελφή μου, η Νατάσσα, που είναι ζωγράφος και εδώ μου κάνει τα σκηνικά) γιατί θέλω να μιλώ την ίδια γλώσσα και γιατί δεν μ' αρέσει ο ξερός επαγγελματισμός -προτιμώ τον ενθουσιώδη ερασιτεχνισμό. Η παράσταση για μένα σημαίνει ομαδικότητα, όπως σ' ένα τραγούδι που τραγουδάμε όλοι μαζί».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ