Ξένο σώμα

Ξένο σώμα Facebook Twitter
0

To «Βρέχει» της Βίλιας Χατζοπούλου, που θα παρουσιάσει ο Ακύλλας Καραζήσης στο Σχολείο στις 7, 8, 9 και 10 Ιουλίου, βασίζεται σ' έναν ινδιάνικο μύθο. Η εισβολή ενός Ξένου, φορέα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, διαταράσσει τη ρουτίνα και την ισορροπία μια κοινότητας Ινδιάνων. Ο λευκός Ξένος συνδέεται με 4 γυναίκες αλλά μία απ' αυτές είναι δεσμευμένη μ' έναν άνδρα του χωριού, ο οποίος αντιδρά -εντέλει ο Ξένος πεθαίνει. «Η ιστορία είναι απλή και δεν είναι τα ινδιάνικα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν. Το έργο μ' ενδιαφέρει γιατί εκθέτει τη σχέση ενός κόσμου κλειστού και ομοιογενούς που δεν συζητάει, με κάποιον που συζητάει και που φέρνει την αλλαγή, και μάλιστα την καλή αλλαγή, αφού ο επισκέπτης δεν είναι λ.χ. ο στρατιώτης που πάει στο Ιράκ, αλλά ένας πλάνητας» λέει ο καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Η διαφορετικότητα, έννοια που προκαλεί μεγάλες συζητήσεις τα τελευταία χρόνια, γρήγορα στρέφει τη συζήτησή μας σε σχετικά, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, ζητήματα. «Όταν δύο μέρη ξένα μεταξύ τους έρθουν σε επαφή, υπάρχει η πιθανότητα το ένα να εξοντωθεί από κάτι πολύ απλό, τυχαίο, που φέρει το άλλο μέρος. Οι ιθαγενείς του Αμαζονίου αποδεκατίστηκαν όταν ήρθαν σε επαφή με τους λευκούς, και εκτέθηκαν σε ασθένειες για τις οποίες ο οργανισμός τους δεν είχε αναπτύξει μηχανισμό αντίστασης. Γι' αυτό ο φόβος προς το διαφορετικό εγκυμονεί το φόβο του θανάτου. Αλλά και σε πιο μικρή κλίμακα, από τη δική μου προσωπική ιστορία, θα έλεγα πως μια μικρή οικογένεια μοιάζει με μια μικροσκοπική φυλή, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι σε υπαρκτούς αλλά κυρίως σε φανταστικούς εχθρούς για να διατηρήσει την εσωτερική συνοχή της. Ο Ξένος μπορεί να συμβολίζει από το μικρόβιο μέχρι τον ιμπεριαλισμό, ακόμη και τον καλό ιμπεριαλισμό π.χ. την κουλτούρα που μας ήρθε από τη Δύση το '60 και το '70, λ.χ. τη μουσική του Ντύλαν και των Μπιτλς, και η οποία σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν σαφώς υπανάπτυκτη, άνοιξε δρόμους για τους νέους της εποχής. Ή την επίδραση του Μάη του '68 και των φοιτητικών κινημάτων στις άλλες χώρες, που άναψαν φως για τον αγώνα των Ελλήνων φοιτητών κατά της Χούντας. Αυτά μοιάζουν λίγο αυτονόητα σήμερα, αλλά ήταν μια μεγάλη ιστορία για τη γενιά που τη βίωσε» λέει στη Lifo.

O Aκύλλας Καραζήσης έζησε 15 χρόνια στη Γερμανία, στη Χαϊδελβέργη, και η απόσταση αυτή τον βοήθησε να κατανοήσει καλύτερα την ελληνική περίπτωση. «Έχουμε μια εκπαιδευτική σχέση με την Ιστορία, μία σχολική αντιμετώπιση του παρελθόντος, διόλου ουσιαστική και δημιουργική. Προσπαθώ να το δω πέραν της ηθικής, τι είναι καλό και τι κακό, να δω τι συμβαίνει και να μιλήσω για όλα αυτά, γιατί αφορούν την κοινωνία στην οποία ζω, άρα αφορούν εμένα τον ίδιο. Ας πούμε τι έγινε με την ελληνική «χειραφέτηση» από τη Μεταπολίτευση και μετά και πώς οδηγηθήκαμε σ' αυτή την τωρινή νέα συντήρηση; Θα σου πω ένα παράδειγμα: όταν μπήκα στο Γυμνάσιο, στα τέλη του '60 στη Θεσσαλονίκη, όποια μαθήτρια στις μεγάλες τάξεις ήταν πιο ζωηρή αμέσως την χαρακτήριζαν ‘πουτάνα'. Τα πράγματα άλλαξαν από το '74 και μετά αλλά αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα διεκδικήσεων. Άλλαξαν διότι άλλαξε ο τρόπος αντίληψης της κατανάλωσης». Μου επισημαίνει ότι δεν μιλάει σαν ειδικός, απλά μεταφέρει την εμπειρία του. Συμφωνούμε πως δεν χρειάζεται να έχει μεταπτυχιακό κάποιος για να εκφέρει άποψη -αρκεί να είναι  ενεργός πολίτης- οπότε επανερχόμαστε: «Δεν συζητήσαμε ποτέ αναλυτικά και συστηματικά ότι οι μπουτίκ συνέβαλαν στη γυναικεία χειραφέτηση στην Ελλάδα: από τη στιγμή που άνοιξαν τόσα πολλά καταστήματα για γυναίκες, άρα υπήρχε ανάγκη νέου αγοραστικού κοινού, οι γυναίκες έπρεπε να βγουν από το σπίτι και να μην αντιμετωπίζονται όπως στα χωριά προ πεντηκονταετίας. Ποτέ δεν δεχθήκαμε ανοιχτά ότι η γυναίκα έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της. Όπως δεν συζητήθηκε ποτέ η καταδυνάστευση των παιδιών από τους γονείς, ούτε καν από την Αριστερά -και πώς να πάρει θέση η Αριστερά όταν η ίδια εκπροσωπούσε ένα άλλο μοντέλο αυταρχικής «οικογένειας»; Θέλω να πω, αποδεχθήκαμε σιωπηρά πράγματα εκ των υστέρων, χωρίς να τα αποδεχθούμε ως κοινωνία, συνειδητά και συλλογικά. Γι' αυτό η ελληνική κοινωνία παραμένει μια συντηρητική κοινωνία, η οποία δωροδοκούμενη από το δυτικό καταναλωτικό μοντέλο ζωής έγινε κατ' επίφαση μοντέρνα».   

Μου λέει ότι στο πλαίσιο αυτό όσοι προσπαθούν ειλικρινά να διαμορφώσουν συνείδηση ψάχνοντας κάτω από την «κουκουλωτική» επιφάνεια, γίνονται αντικείμενο αστεϊσμών ή γραφικοί. «Κάπως έτσι αναπαράγονται καταστάσεις ανισότητας μέχρι σήμερα. Δεν θα πάω μακριά: όταν βλέπω ένα βουνό ασιδέρωτα ρούχα, δεν μπαίνω στον κόπο να τα σιδερώσω, παρότι γενικά προσπαθώ να ξεπεράσω τα γνωστά στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία λ.χ. το σιδέρωμα είναι γυναικεία δουλειά. Οι άνδρες φωλιάζουν στην τεμπελιά, εκμεταλλευόμενοι προνόμια που τους δίνει η ίδια η κοινωνία. Αυτό, και άλλα, ανήκει στα λεγόμενα ‘τυφλά σημεία', τα οποία δεν βλέπουμε γιατί απλά κυριαρχούν».  

Ωστόσο, αν και η κοινωνία μοιάζει να συντηρηκοποιείται και να οπισθοδρομεί, στο χώρο του πολιτισμού τα πράγματα φαίνεται να εξελίσσονται, να ανοίγουν. Δημιουργοί που λίγο πριν εξέφραζαν μία «μειονοτική»σκέψη στην αγορά του θεάτρου αναλαμβάνουν επικεφαλής θεσμικών φορέων και οργανισμών, δίνοντας νέα δυναμική σ' ένα ευρύτερο σύνολο καλλιτεχνών. Αυτό δεν είναι αντίφαση;

«Σ' ένα κράτος που θέλει να λέγεται πολιτισμένο και φιλελεύθερο, απαιτείται η πολιτεία να είναι σε θέση να διακρίνει ποιοι μπορούν να προωθήσουν τον πολιτισμό και να τους δοκιμάσει σε καίριες θέσεις, ακόμη κι αν αυτοί έχουν ασκήσει κριτική στο υπάρχον σύστημα. Είναι παρήγορο δείγμα για τη χώρα μου το ότι τοποθετήθηκαν αξιόλογοι άνθρωποι επικεφαλής λ.χ. στο Εθνικό ή στο Φεστιβάλ Αθηνών. Για μένα είναι αυτονόητο ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Το ότι ο Μαρμαρινός ανέλαβε το Σύστημα Αθήνα, να κάνει κάτι που έπρεπε αλλά δεν είχε γίνει ποτέ, με κάνει να χαίρομαι.  Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι λάθος να αισθανόμαστε ελεύθεροι όταν δεν γίνονται τα αυτονόητα -και η επιφύλαξη ότι η συνδιαλλαγή με την εξουσία αμβλύνει τη δυναμική του καλλιτεχνικού προϊόντος, μου κάνει κάπως κρυπτοαριστερό σύνδρομο. Είμαστε τόσο πίσω σε τόσα πολλά πράγματα, που όσα βήματα και να γίνουν προς τα μπρος, δεν πρόκειται να σημειωθεί άμβλυνση σύντομα. Επίσης, αν κάτι δεν προχωράει σωστά -η Ακαδημία των Τεχνών, λ.χ., αν και δεν είμαι καλά ενημερωμένος επ' αυτού- δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρνηθούμε συλλήβδην τα άλλα καλά που συνέβησαν». 

Ο Ακύλλας  Καραζήσης μου λέει ότι η μεγάλη κουβέντα και ο εμφύλιος πόλεμος στο θέατρο αυτή τη στιγμή είναι για το είδος της δραματουργίας και την αισθητική αντίληψη. Κανείς πια δεν κάνει πολιτικό θέατρο («Εντάξει, με δέκα συνεπαγωγές όλα είναι πολιτικά, σχολιάζει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πολιτικό θέατρο» σχολιάζει) και καταλήγει με την εξής αιρετική άποψη: «Με τους όρους της δραματουργίας και του αισθητικού γεγονότος πρέπει να κρίνουμε και την κοινωνία. Εξετάζοντας το κοινωνικό γεγονός με όρους αισθητικούς, η διάγνωση είναι βαθύτερη απ' αυτήν του κοινωνικο-οικομικού μοντέλου προσέγγισης».  

Θέλει να κλείσει την κουβέντα μας με την παράσταση που ετοιμάζει -εύλογο: «Έχει μουσική δομή, που σημαίνει συνειρμικής λογικής, και βασίζεται σε ανθρώπους που η βιογραφία τους  μοιάζει με τη δική μου. Μου αρέσει να δουλεύω με συγγενείς (όπως η γυναίκα μου ή η αδελφή μου, η Νατάσσα, που είναι ζωγράφος και εδώ μου κάνει τα σκηνικά) γιατί θέλω να μιλώ την ίδια γλώσσα και γιατί δεν μ' αρέσει ο ξερός επαγγελματισμός -προτιμώ τον ενθουσιώδη ερασιτεχνισμό. Η παράσταση για μένα σημαίνει ομαδικότητα, όπως σ' ένα τραγούδι που τραγουδάμε όλοι μαζί».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ