Σε τι χρειάζονται στα ιόντα οι νυχτοφύλακες; Όπου νυχτοφύλακες, εμείς το κοινό που ψάχνοντας πάνω και κάτω από τη σκηνή το καινό, πολλές φορές πέφτουμε στο κενό. Σαν σβησμένα ιόντα.
Αυτό σκεφτόμουν καθώς πήγαινα να παρακολουθήσω τη πρεμιέρα του ΙΟΝ του χορευτή και χορογράφου Χρήστου Παπαδόπουλου, του οποίου η κενταυρίσια φιγούρα υπό την μπαγκέτα του Δημήτρη Παπαϊωάννου στην τελετή έναρξης το 2004 μου είχε εγγραφεί ανεξίτηλα στο φαντασιακό, όπως φαντάζομαι και στους περισσότερους.
Κι αν ο once in a lifetime ιονισμός αυτής της χρονολογίας αποφορτίστηκε, κατασυκοφαντήθηκε και σχεδόν διαλύθηκε σε κομμάτια κι αποσπάσματα από την άρρωστη ελληνική πανίδα και τη φούσκα της κρίσης που φουριόζα ήρθε στο προσκήνιο, ο ιονισμός της παράστασης που ετοίμασαν ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ο δραματουργός της παράστασης Τάσος Κούκουτας, ο ηλεκτρονικός μάγιστρος Coti k και η εξαιρετικής υφής χορευτική ομάδα με φόρτισε με ένα τρόπο που δεν περίμενα.
Στο νταρκ ρουμ της ανθρώπινης ύπαρξης είμαστε όλοι μαζί κι ένας ένας. Βουτάμε στα σκοτ-άδεια, αναζητώντας ο καθένας αυτό που του λύπη. Το φως βρίσκεται πάντα εκεί.
Μπορεί παροδικά να μεταμορφώνεται σε μαύρο ήλιο και να ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω μας αλλά σημασία έχει να θυμάσαι πως αν καταφέρεις και κρατήσεις σφιχτά στη φούχτα σου τη φωτίτσα του δικού σου προσωπικού ιόντος και επιμείνεις στην κίνηση, στην οποιαδήποτε κίνηση, όχι ως παροξυσμικός μητροπολιτικός δερβίσης αλλά ως ένα μεταταρκοφσκικό ιόν, τότε κάτι θα έχει διασωθεί.
Κάτι ήδη έχει διασωθεί. Κι αυτό είναι η πολλές φορές εμβαπτισμένη σε δίσεκτα φορτία σάρκα, που γεμάτη χαρμολύπη ταλαντεύεται ανάμεσα στο κάψιμο και στη διάρκεια. Η διαδικασία δεν είναι εύκολη όπως τίποτα απ' ό,τι απαρτίζει αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη κατάσταση.
Μικρές «μετά το πείσεις» γύρω από τον πυρήνα σου, απαλά τραντάγματα καθώς ιονίζεις τον πυρήνα σου και βαδίζεις στον παράξενο και -ας το παραδεχθούμε - άγνωστο και χωρίς νόημα προορισμό σου. Σημασία έχει να ιονίζεις και να κινείσαι. Να κινείσαι και να ιονίζεις.
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα χθες και πάνω στη σκηνή (και κάτω από τη σκηνή, ποτέ μη το ξεχνάς αυτό). Αν περίμενες να δεις επτάκερους μονόκερους και πτολεμαίους φύλαρχους του hype, εσύ θα απογοητευτείς. Η παράσταση λειτουργεί σαν ένα ενεργειακό καθαρτήριο με τα απολύτως απαραίτητα. Κι όμως τόσο φορτισμένα! Και τόσο απλά.
Γιατί τίποτα δεν είναι πιο φορτισμένο κι απλό από τη ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη που μεταξύ εφέσεως και αφέσεως επιμένει να κινείται, να κινείται, να κινείται.
Να θυμάσαι: η ζωή μπορεί να μην έχει κανένα απολύτως νόημα όταν το ψάχνεις σε μάταιες πόρπες χρυσές ενώ αυτό σε περιμένει να κινηθείς, να ιονιστείς και να το προσπεράσεις γιατί απέναντι σε περιμένουν τα υπόλοιπα ιόντα.
Να φω(ρ)τιστείτε.
![*[Φίλη, μου δίνεις λίγη σοκολάτα;] Από τον Πάνο Μιχαήλ](/images/1x1.png)
