Σαν παιδί που 'χει πεισμώσει

Σαν παιδί που 'χει πεισμώσει Facebook Twitter
0

«Δεν θα δείτε ούτε την Κονιόρδου, ούτε την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Το 'χω πάρει ψύχραιμα το ζήτημα: θα είμαι εγώ, με τα δικά μου χαρακτηριστικά. Το δικό μου δυνατό σημείο, ας πούμε, έχει να κάνει με το σώμα και την έκφρασή του. Καθένας βγαίνει με τα όπλα του και, τελοσπάντων, ο ρόλος είναι τόσο πλούσιος, που οι προηγούμενες ερμηνείες δεν τον εξάντλησαν», λέει στη Lifo.

Για να πιάσουμε το νήμα από την αρχή, της ζητώ να μου πει πώς μπήκε στην περιπέτεια του θεάτρου. «Έχω την πιο μπανάλ ιστορία ηθοποιού», μου λέει. «Ήθελα από μικρή να γίνω ηθοποιός και ξεκίνησα πράγματι από πολύ μικρή, γιατί η Κυβέλη Μυράτ, η εγγονή της μεγάλης Κυβέλης, έφτιαξε ερασιτεχνική θεατρική ομάδα με παιδάκια από το σχολείο στο Παλαιό Φάληρο, όπου μεγάλωσα, κι έτσι από 7 έως 18 χρόνων συμμετείχα κι εγώ. Λόγω του οικογενειακού θεατρικού παρελθόντος της, η κυρία Μυράτ ετοίμαζε μ' εμάς παραστάσεις, όχι απλά σκετσάκια. Μάλιστα, στα δεκάξι μου είχα παίξει ξανά την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, στο Βεάκειο στον Πειραιά.»

Στη συνέχεια, βέβαια, το μέλλον της επιφύλαξε εκπλήξεις. Την πρώτη χρονιά που έδωσε εξετάσεις, δεν την πήρε ούτε η Σχολή του Θεάτρου Τέχνης ούτε του Εθνικού. «Κατάλαβα ότι η προηγούμενη εμπειρία δεν σήμαινε τίποτα τελικά. Ότι έπρεπε να το δω αλλιώς, πιο σοβαρά και απαλά. Κατά σύμπτωση, βρέθηκε στο δρόμο μου η Χρύσα Ρώπα, στον γιο της οποίας έκανα γαλλικά, και με βοήθησε στους μονολόγους. Έτσι, τη δεύτερη χρονιά πέρασα στη σχολή του Εθνικού. Εντάξει, μετά πήρα τα πάνω μου, ήμουν αριστούχος αλλά, θέλω να πω, έπρεπε να αποτύχω για να καταλάβω ότι καμιά φορά τα πράγματα ούτε είναι όπως νομίζουμε, ούτε έρχονται όπως επιθυμούμε. Προσγειώθηκα».

Είναι μόνο 27 χρόνων, αλλά ήδη διακρίνεις στην προσωπικότητά της τα στοιχεία που εξηγούν πώς, στη σχολή ακόμη, τη διάλεξε ο Στάιν για το Χορό των Αμαζόνων στηνΠενθεσίλεια, πέρσι ο Βογιατζής για τον ρόλο του Τειρεσία και τώρα πάλι ο Στάιν για το μεγάλο ρόλο της Ηλέκτρας.

«Ο Στάιν έκανε οντισιόν για τις Αμαζόνες στην Πενθεσίλειατου Κλάιστ. Ζητούσε χορεύτριες. Μια φίλη μού λέει "Αφού κάνεις τόσα χρόνια χορό γιατί δεν πηγαίνεις;" Πήγα, λίγο στην πλάκα, και πώς έγινε και τελικά με πήρε. Σταμάτησα τη σχολή αναγκαστικά για δύο χρόνια γιατί με ζήτησαν για δυο ακόμη παραστάσεις στην Ιταλία. Είχα τύχη κι έπεσα στα καλά χέρια της Σερένα Σινιγκάλια, μιας σπουδαίας, πολλά υποσχόμενης σκηνοθέτιδας, που είναι μόνο τριάντα χρονών και ήδη σκηνοθετεί στο Πίκολο Τεάτρο. Έπαιξα και τη μουγγή κόρη στο Μάνα Κουράγιο στο Πίκολο. Αλλά στο Μιλάνο δεν είναι εύκολο να ζήσεις - είναι πόλη για δουλειά. Ούτε βόλτες ούτε τίποτα, τα πάντα κλείνουν στις 7.30 το βράδυ. Δεν υπάρχει περίπτερο, δεν βρίσκεις ταξί. Χάλια. Πάντως, το θέατρο στην Ιταλία υστερεί σε σχέση με της Αθήνας και σε θέματα αγοράς και, το πιο σημαντικό, σε ποιότητα».

Μου επιβεβαιώνει κάτι που έχω καταλάβει προ πολλού: οι ηθοποιοί είναι οι πρώτοι που καταλαβαίνουν αν η παράσταση στην οποία συμμετέχουν είναι καλή ή όχι. «Το πρόβλημα είναι ότι συχνά χάνουμε την ορθή μας κρίση σε σχέση με την προσωπική μας ερμηνεία. Έχω δει τρομερά πράγματα: να πιστεύεις ότι είσαι ειλικρινής κι αληθινός και πάνω στη σκηνή να βγαίνει το ακριβώς αντίθετο! Γιατί, εντάξει, μπορεί συχνά το ζητούμενο να είναι να παρασύρεσαι από τη σκηνική δράση, να "χάνεσαι" μέσα σ' αυτό που συμβαίνει, αλλά τι γίνεται όταν οι ωραίες ιδέες που εκφράζουμε δεν αντιστοιχούν πουθενά στη σκηνική μας ερμηνεία; Δεν κατηγορώ κανένα γιατί δεν είμαι σίγουρη ούτε για τον εαυτό μου. Έχω κι εγώ αυτό το δαιμόνιο που θέλει λ.χ. να αποδεικνύει πόσο καλή είμαι και πως δίκαια πήρα τον ρόλο».

Λέει πως στην πρόβα είναι συνέχεια με το «τρίτο μάτι» ανοιχτό, προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι αυτό που κάνει κάθε φορά. «Πέρσι με τον Λευτέρη Βογιατζή, στην προετοιμασία της Αντιγόνηςήρθα πολύ άγρια αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Νόμιζα ότι κατάφερνα πράγματα κι ότι έκανα το σωστό και ο Λευτέρης μου αποδείκνυε με "επιστημονική" ακρίβεια πόσο λάθος ήμουν. Βάζει μπροστά σου έναν τεράστιο καθρέφτη και τρομάζεις μ' αυτό που βλέπεις - σου λέει, ας πούμε, ότι έχεις την τάση να κάνεις αυτό, εσύ σκέφτεσαι "καμία σχέση με μένα" και μετά πιάνεις το κείμενο, απλά το διαβάζεις και διαπιστώνεις ότι έχει δίκιο! Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία σου αποκαλύπτει τόσα πράγματα γι' αυτό που είσαι και για το πώς εντέλει αντιμετωπίζεις το επάγγελμά σου που, παρά την κρίση που πέρασα (όπως και πολλοί άλλοι που έχουν δουλέψει μαζί του), του χρωστώ πολλά. Αν δεν είχα την περσινή εμπειρία της Αντιγόνης, όχι, δεν θα τολμούσα, δεν θα μπορούσα να ερμηνεύσω τώρα την Ηλέκτρα. Δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο για μένα απ' αυτά που μου έδειξε ο Λευτέρης».

Δεν τη φοβίζει η Επίδαυρος. «Αυτά τα περί δέους τα ακούω από μικρή. Μεγάλα λόγια! Φρόντισα να πετάξω εγκαίρως αυτό το βάρος από πάνω μου. Πέρσι, λ.χ., με την Αμαλία Μουτούση και τον Δημήτρη Ήμελλο ξυπνήσαμε μια μέρα στις 6 το πρωί και πήγαμε στο θέατρο χωρίς το άγχος της πρόβας ή της παράστασης. Είπαμε απλώς τα λόγια μας, ο ένας στη σκηνή κι ο άλλος ψηλά, στο πάνω διάζωμα, και καταλάβαμε ότι αυτό που συμβαίνει την ώρα την παράστασης δεν είναι καθόλου κάτι το φοβερό. Ούτε σαν λιοντάρι που απειλεί να σε φάει ούτε τίποτα τέτοιο. Όταν το θέατρο γεμίζει από κόσμο αισθάνομαι να "μεγαλώνω" κι εγώ, να γίνομαι ένα μαζί του· ηθοποιοί και κοινό μαζί. Αν ο χώρος έχει κάτι θείο, κάτι θείο έχει και ο καθένας από μας μέσα του. Ένας συντονισμός χρειάζεται και μάλιστα απαλά, χωρίς έντονη προσπάθεια. Τουλάχιστον γι' αυτό προσπαθώ».

Θα ερμηνεύσει την Ηλέκτρα σαν πεισμωμένο παιδί, που κυλιέται στη λάσπη και διαμαρτύρεται, απόλυτα πεπεισμένο ότι έχει δίκιο. Στην πρόταση του Στάιν η ηρωίδα νιώθει ότι πρέπει να κρατήσει ζωντανό το παλιό σκάνδαλο γιατί, αν πάψει να φωνάζει και να ωρύεται, θα χαθεί και ο μύθος. Η φωνή της και το σώμα της είναι το μοναδικό της όπλο - και η άρνηση, όπως ένα παιδί που, όταν πεισμώσει, κλείνει τα αυτιά για να μην ακούει ή αρνείται να μιλήσει. «Είναι μια κλασική παράσταση αλλά εντελώς γεωμετρημένη: κάθε τι που υπάρχει σ' αυτήν είναι βαλμένο προσεκτικά και μελετημένα», σχολιάζει.

Τον χειμώνα η Στεφανία Γουλιώτη θα συμμετέχει στη χοροθεατρική παράσταση Βossa Nova, που θα ετοιμάσει οΚωνσταντίνος Ρήγος για το Εθνικό Θέατρο, αλλά Δευτέρες και Τρίτες θα συνεχίσει στην Ερωτευμένη Νέκρη στο Αμφιθέατρο, μαζί με τους φίλους της από τη σχολή, τον Νικόλα Παπαγιάννη και την Κατερίνα Ευαγγελάτου.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ