Το φθινόπωρο του 2019, το γαλλικό κοινοβούλιο ξεκίνησε τη συζήτηση σχετικά με την πρώτη σημαντική κοινωνική μεταρρύθμιση του Εμανουέλ Μακρόν: τον νόμο για τον τερματισμό των διακρίσεων όσον αφορά τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών, επιτρέποντας σε ζευγάρια λεσβιών και μονογονεϊκές γυναίκες την πρόσβαση στην ιατρικά υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, όπως η εξωσωματική και η δωρεά σπέρματος.
Σύμφωνα με τον ισχύοντα γαλλικό νόμο, μόνο τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που έχουν παντρευτεί ή ζουν μαζί για περισσότερα από δύο χρόνια έχουν δικαίωμα πρόσβασης σε τέτοιες διαδικασίες.
Οι αντιδράσεις ήταν οι αναμενόμενες, με συντηρητικές ομάδες να λένε ότι ο νέος νόμος θα «στερήσει τον πατέρα από τα παιδιά» και τον επικεφαλής των Καθολικών επισκόπων να υποστηρίζει ότι είναι καθήκον όλων των πολιτών να σταθούν ενάντια στο νομοσχέδιο.
Ο νέος νόμος που ευθυγραμμίζει τη Γαλλία με πολλές γειτονικές χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία και το Βέλγιο, όπου οι ιατρικές αυτές διαδικασίες είναι ανοιχτές σε όλες τις γυναίκες, ψηφίστηκε με πολλές καθυστερήσεις, ενώ η συγκεκριμένη διαδικασία είναι εξαιρετικά δύσκολη ακόμα και σήμερα, με τις Γαλλίδες να καταφεύγουν σε άλλες χώρες και τις ενώσεις των γυναικών να διαμαρτύρονται ότι ένα πρόγραμμα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχει αναμονή που ξεπερνά τον έναν χρόνο, κάτι που αποκλείει λόγω ορίου ηλικίας πολλές γυναίκες.
Η Βίκυ Βολιώτη εντυπωσιάστηκε από αυτό το πολύ καινούργιο, πολύ κουλ έργο, που μιλάει με τρόπο καθημερινό και ποιητικό, με χαλαρότητα και ελευθερία, και αντιμετωπίζει το θέμα του ομοφυλόφιλου έρωτα χωρίς ταμπέλες και στόμφο, σαν μια καθημερινή ιστορία της διπλανής πόρτας, με φυσικότητα και λεπτότητα. Ο καθένας μπορεί να αγαπήσει όποιον θέλει, ανεξάρτητα από το φύλο του.
Το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λε Πεν είναι μεγάλος πολέμιος του νομοσχεδίου και ζήτησε να τεθεί το θέμα σε δημοψήφισμα, αλλά και ο Μακρόν καθυστέρησε την ψήφιση του νομοσχεδίου υπό τον φόβο των αντιδράσεων των δεξιών ψηφοφόρων του. Μάλιστα, δεν μίλησε δημοσίως για το θέμα από τότε που έγινε Πρόεδρος το 2017, αφήνοντας τον πρωθυπουργό και τους ανώτερους υπουργούς να επιμείνουν ότι η Γαλλία είναι έτοιμη για την αλλαγή.
Το 2013, η νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων στη Γαλλία ήταν μοναδική μεταξύ των Ευρωπαίων γειτόνων της και πυροδότησε μήνες διαδηλώσεων με βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στις ακροδεξιές ομάδες και την αστυνομία, ενώ σημειώθηκε και άνοδος των ομοφοβικών επιθέσεων.
Το συμβούλιο δεοντολογίας της Εθνικής Ιατρικής Ακαδημίας της Γαλλίας δημοσίευσε μια έκθεση που προειδοποιεί ότι «η σύλληψη ενός παιδιού χωρίς πατέρα δεν είναι χωρίς κίνδυνο για την ανάπτυξη του παιδιού». Πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης αντέδρασαν λέγοντας ότι αυτό ήταν λάθος. Η υπουργός Υγείας Agnès Buzyn δήλωσε ότι είναι ψευδές να ισχυρίζεται κανείς ότι υπάρχει σχέση μεταξύ προβλημάτων σε ένα παιδί με το να μεγαλώνει σε μονογονεϊκή οικογένεια.
Βάσει του νομοσχεδίου, το πιστοποιητικό γέννησης του παιδιού θα αναφέρει τα ονόματα «της μητέρας και της μητέρας» αντί «της μητέρας και του πατέρα».
Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, ο Γάλλος συγγραφέας και σκηνοθέτης Alexis Michalik, που θεωρείται ένα από τα νέα μεγάλα ταλέντα της γαλλικής θεατρικής σκηνής, έγραψε το έργο Μια ιστορία αγάπης που ανέβηκε στο Παρίσι το 2020, κέρδισε τέσσερα βραβεία Moliere και παίζεται μέχρι σήμερα στο Θέατρο Scala στο Παρίσι με μεγάλη επιτυχία και την κριτική να υμνεί τον έργο και την παράσταση.
Το έργο, που αποθεώνει την απλότητα και την πολυπλοκότητα των σχέσεων και της ζωής, ανεβαίνει στο Θέατρο Άνεσις με τη Βίκυ Βολιώτη, την Ευδοκία Ρουμελιώτη, τον Σίμο Κακάλα που σκηνοθετεί και την παράσταση, την Τζίνη Παπαδοπούλου και τη Στεφανία Ζώρα.
Η ιστορία αγάπης είναι η ιστορία της Κάτια και της Ζιστίν, που ερωτεύονται και ζουν μια ιστορία σαν παραμύθι. Η Ζιστίν θέλει ένα παιδί και καταφέρνει να κάμψει τις αμφιβολίες της Κάτια, που έχει ένα δύσκολο οικογενειακό ιστορικό και φοβάται να γίνει μητέρα. Οι δυο γυναίκες δοκιμάζουν την τεχνητή γονιμοποίηση, αλλά μόλις η Κάτια μένει έγκυος, η Ζιστίν την εγκαταλείπει για έναν άντρα και ξεκινά μια νέα ζωή. Εξαφανίζεται για δώδεκα ολόκληρα χρόνια.
Η Κάτια, άρρωστη και λίγο πριν το τέλος, με μια δωδεκάχρονη κόρη, αναγκάζεται να αναζητήσει τον αλκοολικό αδερφό της, έναν κυνικό συγγραφέα που έχει να δει χρόνια, για να εξασφαλίσει στην κόρη της έναν άνθρωπο που θα την καθοδηγήσει στη ζωή. Και εκείνος ψάχνει να βρει τη Ζιστίν. Όλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με τη ζωή τους, τα κρυμμένα κομμάτια της και την αλήθεια τους, που πρέπει να αντιμετωπίσουν.
«Με τη δική μου ανάγνωση, είναι ο έρωτας δυο ανθρώπων ανεξάρτητα από το φύλο. Ο καθένας μπορεί να πάρει το δικό του μήνυμα και κατά την άποψή μου είναι τόσο μεγάλη η αγάπη και το χτίσιμο της σχέσης, που είναι πέρα από το αν είναι άντρας και γυναίκα ή πρόσωπα του ίδιου φύλου, είναι δυο ανθρώπινες ψυχές που συναντήθηκαν και αποφάσισαν να κάνουν μια οικογένεια. Το έργο αυτό έχει μια γκάμα πολύπλοκων σχέσεων, μιας μητέρας με το παιδί της, ενός αδελφού με μια αδελφή, και πώς αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν σε ένα επίπεδο συμφιλίωσης» μας λέει η Ευδοκία Ρουμελιώτη.
Η Βίκυ Βολιώτη εντυπωσιάστηκε από αυτό το πολύ καινούργιο, πολύ κουλ έργο, που μιλάει με τρόπο καθημερινό και ποιητικό, με χαλαρότητα και ελευθερία και αντιμετωπίζει το θέμα του ομοφυλόφιλου έρωτα χωρίς ταμπέλες και στόμφο, σαν μια καθημερινή ιστορία της διπλανής πόρτας, με φυσικότητα και λεπτότητα. Ο καθένας μπορεί να αγαπήσει όποιον θέλει, ανεξάρτητα από το φύλο του.
«Αυτό που με συγκίνησε είναι ότι μιλάει για έναν έρωτα ομοφυλόφιλο σε ένα πλαίσιο της ζωής που είναι δύσκολη και διαποτισμένη με πολλές προκαταλήψεις. Αισθάνομαι ότι έχουμε και μια μεγάλη ευθύνη απέναντι στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, γιατί βγαίνουμε μπροστά με ένα έργο που μιλάει πολύ ανοιχτά για αυτό το θέμα, και ότι αυτή την εποχή που το πράγμα είναι σε συζήτηση ερχόμαστε να μιλήσουμε γι' αυτό.
Θέλουμε -και μακάρι να τα καταφέρουμε- μέσα από τη δική μας παρουσία και την παράσταση να διαλύσουμε και ένα άλλο στερεότυπο, που θέλει αυτές τις σχέσεις να είναι στο περιθώριο, τους ανθρώπους να μοιάζουν παράξενοι, ενώ είναι οι διπλανοί μας, οι άνθρωποι στο γραφείο μας ή στη δουλειά μας ή στην πολυκατοικία μας, και έχουν τις ίδιες σχέσεις, τις ίδιες επιθυμίες με εμάς. Και το άλλο ενδιαφέρον του έργου είναι το πόσο μεγάλα μυστικά κομμάτια κρύβει η ζωή μας όταν αποφασίζουμε να αλλάξουμε πορεία».
«Είναι ένα έργο πολύ φρέσκο, όπως είναι φρέσκο και το θέμα της υιοθεσίας, και γράφτηκε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο στη Γαλλία πολύ συντηρητικό», λέει ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας. «Οπότε νομίζω ότι είναι σημαντικό και για τη συζήτηση που πάει να ξεκινήσει και εδώ και έχει μεγάλο λόγο ύπαρξης στην Αθήνα αυτήν τη στιγμή, είναι ένα έργο γραμμένο με ρεαλισμό και για μένα πρέπει να ακουστεί και να υπάρξει.
Μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους από αυτές τις κοινότητες για τη δυσκολία ακόμα και να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά εγώ βλέπω ότι είναι νέοι άνθρωποι, είναι δυναμικοί, ακτιβιστές, και δεν θα δειλιάσουν όπως εμείς οι προηγούμενοι, έχουν θέσεις και πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Αυτά τα παιδιά έρχονται με ορμή και αυτή θα μας συμπαρασύρει όλους να πάρουμε πολύ σοβαρά τη συμπερίληψη και τη διαφορετικότητα».
«Μια ιστορία αγάπης» του Alexis Michalik
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Ενδυματολόγος: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Φωτισμοί-Φωτογραφίες: Karol Jarek
Διανομή: Βίκυ Βολιώτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Σίμος Κακάλας, Τζίνη Παπαδοπούλου, Στεφανία Ζώρα
Θέατρο Άνεσις
Πεμ. 20:15, Πάρ. 19:00, Σάβ. 21:30, Κυρ. 21:15
σχόλια