Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν τα ’παιξαν

Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν τα ’παιξαν Facebook Twitter
Το βλέμμα ορίζει και τα δύο: το θέατρο υπάρχει μέσα από το βλέμμα του κοινού, οι άνθρωποι υπάρχουν μέσα από το βλέμμα των άλλων ανθρώπων...
0

Να απλώνεις τα πόδια σου ως εκεί που φτάνει το σκέπασμα. Το νόημα αυτής της σοφής λαϊκής παροιμίας θα ήταν χρήσιμο, νομίζω, να απασχολήσει τον ηθοποιό, και πλέον σκηνοθέτη, Δημήτρη Μυλωνά. Γιατί, στη γνωστή κατεύθυνση της κατά βούλησιν διασκευής, πήρε ένα έργο που προϋποθέτει υλικοτεχνικές δυνατότητες κρατικής σκηνής και γερό θίασο, το Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί του Τομ Στόπαρντ, και το έφερε στα μέτρα του, και στα μέτρα της μικρής σκηνής του θεάτρου Επί Κολωνώ.

Το έργο πήρε τη μορφή μιας σκηνικής μουτζούρας, όπου όλοι έπαιζαν τα πάντα, οι τρεις πόλοι έγιναν ένας, η αριστοτεχνική δομή καταργήθηκε, η ανάδειξη της θεατρικότητας πήρε τη μορφή σύγχρονης μπαλαφάρας.

Ο Στόπαρντ (γεν. 1937) είναι ένας ιδιαίτερος συγγραφέας που χρησιμοποιεί το θέατρο ως όχημα για να πραγματεύεται δύσκολες ιδέες (από την παρακαταθήκη της φιλοσοφίας έως τις «καυτές» θεωρίες των φυσικομαθηματικών και οικονομικών επιστημών του 20ού αι.) κι έχει βασανιστεί με τις εκφραστικές κι επικοινωνιακές δυνατότητες (και α-δυνατότητες) της γλώσσας. Το θέατρο είναι γι' αυτόν ένα κείμενο που ζωντανεύει στη σκηνή, δηλαδή «γλώσσα», αλλά κι ένας χώρος ιδανικός για στοχασμό: εδώ ο θεατής μπορεί να αντιμετωπίσει τα μείζονα (την ύπαρξη, το τυχαίο, το αναπόφευκτο) ως θέαμα που προκαλεί θαυμασμό και λύτρωση, όχι τρόμο.


Διόλου τυχαία, λοιπόν, στο Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί (ένα από τα πρώτα του έργα, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 1966, ανοίγοντάς του τον δρόμο για τις επιτυχίες και την αναγνώριση της συνέχειας), το θεατρικό φαινόμενο πρωταγωνιστεί. Ο Στόπαρντ παίρνει τον θεμέλιο λίθο, το πλέον επιδραστικό έργο του αγγλικού θεάτρου, τον Άμλετ του Σαίξπηρ, και κάνει την έκπληξη: δεν ασχολείται, όπως τόσοι άλλοι, με τον νεαρό πρίγκιπα της Δανίας και τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας αλλά με το δίδυμο Ρόζενκραντζ και Γκίλντενστερν και τους θεατρίνους, δηλαδή με δευτερεύοντα πρόσωπα, χωρίς υπόσταση και ατομική σκέψη και φωνή, που ακολουθούν διαταγές και απλώς διευκολύνουν την εξέλιξη της πλοκής του σαιξπηρικού πρωτοτύπου. Συναρμόζει και συνδέει τις διαδρομές των τριών πόλων (το έργο του Σαίξπηρ, το δίδυμο Γκιλ και Ρος και τους ηθοποιούς με επικεφαλής τον Παίκτη) με θαυμαστό τρόπο, περνώντας τις ιδέες του με την ελαφρότητα της υψηλής κωμωδίας που αποθεώνει το παιχνίδι, το παράλογο, το απίθανο και το τυχαίο.


«Ιntellectual acrobat» (κατά τον Μάικλ Μπίλινγκτον), αρχίζει το έργο του με μια σκηνή όπου ο Ρος και ο Γκιλ παίζουν κορόνα-γράμματα. Ογδόντα πέντε συνεχόμενες φορές έρχεται κορόνα. Ο Γκιλ προβληματίζεται για τον νόμο των πιθανοτήτων, κι αφού αναφερθεί σ' έναν βασικό νόμο της οικονομικής θεωρίας, τον νόμο της φθίνουσας απόδοσης, μεταφέροντας τη βεβαιότητά του ότι πλησιάζει η στιγμή που η τύχη του θ' αλλάξει, καταλήγει: «Βάσει του νόμου ή, καλύτερα, της τάσης ή, θα μπορούσαμε να πούμε, της πιθανότητας ή του μαθηματικά υπολογισμένου τυχαίου με οποιαδήποτε τιμή, ο μέσος όρος της ρίψης νομισμάτων παραμένει αδιατάρακτος, το οποίο μας διασφαλίζει ότι δεν θα στενοχωρηθεί ο υποφαινόμενος που χάνει πάρα πολλά, ούτε θα στενοχωρήσει τον αντίπαλό του που κερδίζει πολύ συχνά. Αυτό επιφέρει μια μορφή αρμονίας κι εμπιστοσύνης, συσχετισμού του τυχαίου και του τακτικού σ' ένα καθησυχαστικό όλον που αναγνωρίζουμε ως φύση».

Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν τα ’παιξαν Facebook Twitter
H μηχανή έχει μπει σε κίνηση, έχει τον δικό της ρυθμό στον οποίο είμαστε... καταδικασμένοι. Κάθε κίνηση υπαγορεύεται από την προηγούμενη – αυτή είναι η σημασία του συστήματος...

Δεν είναι το μοναδικό σημείο όπου ο Στόπαρντ παίζει με επιστημονικές ιδέες και θεωρίες. Πιο κάτω, αναγνωρίζονται σκέψεις που παραπέμπουν στη θεωρία των παιγνίων, κύριο αντικείμενο της οποίας είναι η ανάλυση των αποφάσεων σε καταστάσεις (παιχνίδια) στρατηγικής αλληλεπίδρασης, σύγκρουσης και συνεργασίας. «Έκανε είκοσι επτά ερωτήσεις μέσα σε 10 λεπτά. Και απάντησε τρεις» λέει ο Ρος για τον Άμλετ στη σκηνή που οι δύο «μπεκετικοί» ήρωες εξετάζουν πώς θα μπορούσαν να επιτύχουν στην αποστολή τους και να ξεκλειδώσουν το μυστικό του. Οι ενέργειες του ενός «αντιπάλου» εξαρτώνται άμεσα από τη θέση (στρατηγική) που θα επιλέξει ο άλλος.

Στο εξαρθρωμένο πλαίσιο, τα κωμικά σημεία έμοιαζαν φτηνά και οι έντονα δραματικές στιγμές (εκεί, ας πούμε, που γίνεται λόγος για τον θάνατο – τα πλέον αδύναμα σημεία του έργου) περιττές και κουραστικές...

Αργότερα, όταν ο Γκιλ λέει «H μηχανή έχει μπει σε κίνηση, έχει τον δικό της ρυθμό στον οποίο είμαστε... καταδικασμένοι. Κάθε κίνηση υπαγορεύεται από την προηγούμενη – αυτή είναι η σημασία του συστήματος», μπαίνεις στον πειρασμό να διακρίνεις αναφορά του συγγραφέα στη θεωρία των συστημάτων και στην Κυβερνητική. Να σκεφτείς ότι ο Στόπαρντ αντιμετωπίζει το έργο του σαν ένα σύστημα, μία σύνθετη δομή από υποσυστήματα χαμηλότερης περιπλοκότητας, τα οποία λειτουργούν αυτόνομα, αλλά ταυτόχρονα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ώστε κάθε αλλαγή σε ένα απ' αυτά να προκαλεί μεταβολές, όχι πάντα προβλέψιμες, στα υπόλοιπα και στο περιβάλλον του συστήματος.


Κι όμως, όλες αυτές οι ιδέες που κινούν τη δραματουργία δεν βαραίνουν το αποτέλεσμα, γιατί πρώτα απ' όλα το Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί είναι ένα έργο για το ένστικτο της μίμησης και την ανάγκη του παιχνιδιού, για την παράδοση της θεατρικής γραφής και της υποκριτικής τέχνης (τον Σαίξπηρ, την αυτοσχεδιαστική κωμωδία, τον Μπέκετ, την υποκριτική του μεγάλων κωμικών του βωβού κινηματογράφου κ.ο.κ.), τη συντεχνία, τους όρους της αγοράς, τις μόδες. Ο Στόπαρντ αξιοποιεί αυτούσια αποσπάσματα από το σαιξπηρικό έργο και, εντάσσοντάς τα στο δικό του, τα παρατηρεί, τα σχολιάζει, τα αντιστρέφει, επεκτείνει την ιστορία, παίζει με την τεχνική του θεάτρου εν θεάτρω. Στήνει μια αίθουσα κατόπτρων, όπου το πραγματικό και το είδωλο, η ζωή και το θέατρο, δεν ξεχωρίζουν. Το βλέμμα ορίζει και τα δύο: το θέατρο υπάρχει μέσα από το βλέμμα του κοινού, οι άνθρωποι υπάρχουν μέσα από το βλέμμα των άλλων ανθρώπων. Κι όπως οι άνθρωποι λένε ψέματα, έτσι λέει και το θέατρο: όταν, ας πούμε, ο ηθοποιός παριστάνει κάποιον που πεθαίνει. Ο θάνατος, λέει ο Στόπαρντ, μόνο ως απώλεια μπορεί να νοηθεί, όχι ως «παρουσία».

Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν τα ’παιξαν Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί προσπάθησαν και κοπίασαν, αλλά από το πενταμελές σύνολο μόνο ένας είχε τα προσόντα να σταθεί: ο Γεράσιμος Γεννατάς, ένας σπουδαίος ηθοποιός στην καλή του στιγμή, πολύτιμο όργανο μεγάλης ακρίβειας στα χέρια καλών σκηνοθετών...


Πέρασε τίποτε απ' όλα αυτά στην παράσταση του Δ. Μυλωνά; Λυπάμαι, όχι. Το έργο πήρε τη μορφή μιας σκηνικής μουτζούρας, όπου όλοι έπαιζαν τα πάντα, οι τρεις πόλοι έγιναν ένας, η αριστοτεχνική δομή καταργήθηκε, η ανάδειξη της θεατρικότητας πήρε τη μορφή σύγχρονης μπαλαφάρας (συντέλεσε το γεγονός ότι ο ηθοποιός που ανέλαβε τον Παίκτη θύμιζε τον Τζίμη Πανούση). Στο εξαρθρωμένο πλαίσιο, τα κωμικά σημεία έμοιαζαν φτηνά και οι έντονα δραματικές στιγμές (εκεί, ας πούμε, που γίνεται λόγος για τον θάνατο – τα πλέον αδύναμα σημεία του έργου) περιττές και κουραστικές. Οι ηθοποιοί (Γιώργος Παπαπαύλου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Άννα Ελεφάντη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης) προσπάθησαν και κοπίασαν, αλλά από το πενταμελές σύνολο μόνο ένας είχε τα προσόντα να σταθεί: ο Γεράσιμος Γεννατάς, ένας σπουδαίος ηθοποιός στην καλή του στιγμή, πολύτιμο όργανο μεγάλης ακρίβειας στα χέρια καλών σκηνοθετών.

«Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» του Τομ Στόπαρνταπό την Ομάδα Εν Δράσει

Επί Κολωνώ Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, 210 5138067 Κυρ.-Τρ. 21:15, εισ.: € 15, € 10

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ